arch/ive/ief (2000 - 2005)

Roberto D'Orazio wil een radicale betoging op 10/11. "Je kunt een platform zo laag maken dat het niets meer zegt. Dan kunnen de PS en Louis Michel meelopen in je betoging. Zo'n betoging wil ik niet. De februaribetoging in Clabecq was een voorbeeld van een radicale betoging. Niemand kon daar naast kijken. De eisen waren heel duidelijk. Dat was in grote tegenstelling met de meeste vakbondsbetogingen die eigenlijk een beetje folkloristisch zijn."

D'Orazio weet hoe de PS de Palestijnse zaak behandeld. Op 1 mei heb ik de toer gedaan van de arbeidersfeesten. Op het feest van de PS toonde men één Palestijns meisje en één Israëlisch meisje. "Voilà, zie je wel dat de vrede mogelijk is," zeggen ze dan. Ondertussen wissen natuurlijk alle tegenstellingen weg. Er is op dat moment geen land meer dat bezet wordt door een moorddadig leger. Er zijn geen hospitalen en ambulances meer die kapot geschoten worden door Isarëlische tanks. Er zijn dan geen Palestijnen meer die geen enkel wapen hebben om zichzelf te verdedigen, behalve hun eigen lijf. Ach, de regering is echt niet onschuldig. Ze draaien volledig mee in het systeem. We mogen niet langer toelaten dat verder hun dubbele taal blijven spreken."

"Als ik de beelden over Palestina op mijn tv zie, dan denk ik altijd: "wij hadden het eigenlijk toch gemakkelijk met onze strijd in Clabecq." Onze huizen werden niet beschoten of overreden door tanks. Onze kinderen werden niet vermoord. En toch was ik in die tijd al een terrorist omdat ik niet zei wat ze wilden horen. Ik weet niet wat ik in Palestina zou geweest zijn, maar ik begrijp wel dat mensen enkel hun lijf hebben omzich te verdedigen."

Voor hij aan zijn betoog begon, had D'Orazio zich al verontschuldigd "Ik voel mij niet helemaal thuis in macro-economie dus verwacht van mij geen analyses over strategische belangen en olieprijzen. Ik heb één ding geleerd in de wereld van de arbeiders en dat is spreken tot de massa's. Er zijn twee organen die spreken tot de massa's: de pers en de militante organisaties."
Naar de media haalde D'Orazio stevig uit. "Dankzij de media slagen de reactionaire er in om de massa te doen mee lopen met de oorlog. Mensen worden gecriminaliseerd om een militaire aanval te rechtvaardigen. Met een enorm gemak manipuleren ze de feiten. Ik hoorde een journalist in het nieuws ooit vertellen dat het Israëlische leger met rubberkogels schiet op de jonge Palestijnen. De meeste mensen denken dan: "ah, oké, het zijn maar rubberkogels." Want rubber, dat is natuurlijk iets dat we allemaal kennen. Dat is zacht en ongevaarlijk. Maar met die rubberkogels schieten ze wel even goed mensen dood."

"In familiekring heb ik soms grote discussies over Afghanistan. Dan moet ik plots de mening van mijn schoonzus aanhoren over de rechten van de vrouw in Afghanistan. Ik antwoord haar dan dat het gevaarlijk is om naar de cultuur van anderen te kijken als je nog nooit naar je eigen geschiedenis gekeken hebt. Als er ergens verkiezingswaarnemers nodig zijn, dan is het wel in de VS. Ik hou er helemaal niet van dat Europa dat de moord op Lumumba op het geweten heeft de ethicus gaat spelen in de rest van de wereld."

Op het einde kwam D'Orazio nog met een uitdagende stelling op de proppen. "Ik verdedig Saddam. Zeggen dat je het volk steunt, dat is gemakkelijk. Dat doet Bush ook. Maar op dit moment is het wel Saddam die zijn volk verdedigd en dan heb ik er geen problemen mee om te zeggen dat ik hem steun. Als de mensen een filosofisch debat willen over de mens Saddam, dan moet ze het niet alleen over hem maar ook over Turkije, Egypte en waarom niet zelfs België hebben. En dan kunnen we het inderdaad eens hebben over de manier waarop Saddam zich liet gebruiken door de VS tijdens de oorlog met Iran. Maar ik blijf er bij: democratie zal er enkel komen door de strijd in Irak, niet via bommen uit de VS."

de mensen van de NGO's hebben al laten weten dat hun ordewoorden voor de betoging van 17-11 de volgende zijn:

i) Geen oorlog tegen Irak
ii) Geen enkele Belgische of Europese deelname
iii) Stop alle massavernietigingswapens in de hele wereld
iv) Geen embargo
v) Vrede en gerechtigheid in Palestina
vi) Toepassing van het internationale recht door alle landen
vii) Geen oorlog voor olie
viii) Frankrijk en Groot-Brittannië : stel uw veto

Dit komt overeen met de eisen van STOPUSA, dat opgericht is uit onvrede met het N.G.O.-platform. Zoals jullie zien, zijn het bijna dezelfde woorden.
De twee betogingen kunnen er nog steeds één worden.

Want nu zijn de media en hun geldschieters zich al in de handen aan het wrijven en jan met de Pet zal er niets meer van begrijpen.

Eenheid, alsjeblieft.

Guido, Zal Jan met de Pet er niets meer van begrijpen, denk je? De discussie over de twee platforms doet de hersenen van Jan en van mezelf kraken. Het vergt moeite en een serieuze intellectuele inspanning.
Maar het begint mij meer en meer te dagen. Vier punten zijn nu alvast voor mij klaar geworden.
1. Het platform N10 is helder, met klare ordewoorden. Alle Jannen die de moeite deden om het te lezen en die dat ook vinden: eenheid rond dàt platform! Afspraak op 10 november!
2. N10 heeft het debat losgegooid rond de inhoud van N17 (debat dat naar ik op Indymedia lees niet gevoerd mocht worden). Het doet Jan en mij nadenken over de inhoud van onze ordewoorden, en dat is van wezenlijk belang. En het dwingt N17 om hun ordewoorden wat scherper te stellen.
3. Maar ik vind, Guido, dat we er niet zijn... Want het platform N17 zelf staat niet ter discussie. Ik kan me er niet in vinden. Dat platform stelt: "ontmanteling van alle massavernietigingswapens in het Midden-Oosten". Men blijft er Irak beschrijven als een probleem. Zie naar de nadruk dat er gelegd wordt op die wapeninspecteurs – Irak heeft nu zelfs gezegd dat ze ook controles zullen toelaten in de gebouwen van Saddam himself. Welke staat gaat zover? Stel dat geëist wordt dat er wapensinspecteurs onbeperkte toegang hebben tot Israël – op straffe van een embargo. Of tot de VS, de staat met de meeste vernietigingswapens. We zouden wat meemaken!
4. En de ordewoorden "zijn bijna dezelfde woorden", zeg je. Er is inderdaad vooruitgang, maar ik struikel bv tot en met over ordewoord 5: "Vrede en gerechtigheid in Palestina". Je kan zeggen dat het een vooruitgang is: in het Platform stond geen letter over de strijd van het Palestijnse volk (!!!). Maar is dat een vooruitgang? Meer omfloerst kan niet! Zelfs Bush zal wel bereid gevonden worden om zonder probleem te verklaren dat hij voor vrede en gerechtigheid is in Palestina! Dat komt ervan als sommige ondertekenaars als eis voor hun handtekening stellen dat Israël niet mag aangevallen worden... "Bijna dezelfde woorden?" Enkele woorden kunnen al vlug een wereld van verschil maken: het ordewoord van N10 is zo helder als pompwater: "Free Palestine! Een Palestijnse Staat nu! Steun aan de weerstand van het Palestijnse volk!"
Guido, zal je er zijn op 10 november? Ik wel. En eerlijk gezegd, ik twijfel nog aan 17 november. Maar wellicht ben ik er ook, om andere Jannen met de pet te ontmoeten en ermee van gedachten te wisselen.

Het platform wordt hercshreven omdat tal van NGO's er neit mee akkord waren. 11-11-11 is niet representatief voor alle NGO's.
Op de laatste vergadering werd beslist dat de ordewoorden die ik hierboven al vermelde, de ordewoorden zijn van de manifestatie van 17-11. Men is bezig met de platformtekst te herschrijven.

Kijk, ik zou gewoon graag hebben dat er één betoging omdat meerdere de mensen de keuze gaan geven.
"ik ben radicaal, ik ga op 10-11."
"ben jij naar die van 17--11 geweest, wat ben jij een mietje."

De media gaat beide betogingen afmaken en tegen elkaar uitspelen.
Alsjeblieft, eenheid maakt sterk.

Ik schrijf hier nu als bezorgde burger die een probleem ziet afkomen. Dit van verdeeldheid.

Na de brief gelezen te hebben van de vakbondsvrouw uit Amerika geloof ik nog meer dat de twee betogingen op dezelfde dag kunnen. Haar brief vindt je op:
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=34317&group=webcast