Flobecq, zijn natuur en zijn schandalen

Flobecq (Vloesberg) maakt deel uit van "Le Pays des Collines", de natuurlijke voortzetting van de Vlaamse Ardennen. Samen zijn ze geologisch één geheel. De enige 'scheidingslijn' tussen beiden is de kunstmatige taalgrens, die onder meer dwars door het Brakelbos/Bois de la Houppe loopt. In het gehucht La Houppe vinden we onder meer de sierlijke beukenrijen van het Bois de la Houppe en het hoogste punt (toch sedert de Mont de Rhode werd afgegraven) van de Vlaamse Ardennen/Pays des Collines: de Pottelberg die 158 meter hoog is en jammer genoeg ontsierd wordt door drie militaire antennemasten (vandaar ook de plaatselijke benaming "Le Radar").

Het stort "Le Radar" bedreigt het milieu en de gezondheid van Flobecq en omstreken.
De hoogste heuvel van de streek, de "Mont de Rhode", is volledig afgegraven en als los zand versjacherd.
Wandelaars en toeristen worden uit La Houppe weggejaagd.
Waardevolle diersoorten verdwijnen en het Bois de la Houppe dreigt van de kaart te worden geveegd.
De bevolking wordt gedesinformeerd en Fort-Labiau kan ongehinderd door de autoriteiten zijn gang gaan.
Hallucinant?
Niet meer van deze tijd?
In D'Hoppe/La Houppe is dit de bittere realiteit waar elke dag mee moet geleefd worden.
In plaats van een groen paradijs, dreigt La Houppe één grote afvalberg te worden.
In plaats van de parel van Flobecq, is La Houppe de schande van Flobecq en omstreken geworden.

Stort 'Le Radar': een stortplaats bedreigt de volksgezondheid en de omgeving
De site "Le Radar" kreeg voor het eerst een vergunning als zandgroeve op 2 februari 1934. De exploitatie ging verder tot eind 1985. Vanaf 1986 begon men het westelijk deel van de zandgroeve vol te storten met afval. Het stort breidde zich steeds verder uit over andere zones. Vanaf 1988 zijn er vergunningen voor het storten van afval. In 1990 kreeg Fort-Labiau een vergunning voor 10 jaar. In februari 2002 kreeg Fort-Labiau er in eerste instantie nog eens 10 jaar bovenop.
Maar enkele D'Hoppenaars begonnen in de dossiers te graven en het begon hoe langer hoe meer letterlijk en figuurlijk te stinken.
In 1996 werd in Wallonië het afvalbeleidsplan Horizon 2010 opgesteld. Er werden een aantal criteria uitgewerkt waaraan een site moet voldoen om in aanmerking te komen als stortplaats. De bestaande sites werden onderzocht, waaronder "Le Radar" en de "Mont de Rhode". Deze laatste is momenteel nog in gebruik als zavelwinning. Aan de hand van de criteria werd een score opgesteld. Alle scores hoger dan 50/100 komen in aanmerking als stortplaats. "Le Radar" kreeg slechts 36/100, maar dat zal Fort-Labiau wel geen grote zorg geweest zijn. De plaats is toch bijna volgestort. Eind 1999 loopt de vergunning ten einde en Fort vraagt een nieuwe vergunning aan. Tussen 1990 en 2000 is zowel de Europese als de Belgische wetgeving verstrengd. Voor stortplaatsen is een milieueffectenrapport (MER) noodzakelijk. Dit neemt ongeveer 2 jaar in beslag, waardoor pas in februari 2002 de stortplaats opnieuw kan vergund worden, zelfs al is de site niet weerhouden in het afvalstoffenplan Horizon 2010.
Het Mer werd opgesteld door een erkend studiebureau. Er werd nagegaan wat de invloed is van het huidige stort op bodem, grondwater, oppervlaktewater, lucht, fauna en flora. Ook werd een herinrichting van de stortplaats voorgesteld, na het beëindigen van de activiteiten. De resultaten van het MER zijn schokkend. Zowel in de bodem, het grondwater als in het oppervlaktewater worden onder meer zware metalen, ammoniak (tot 80% boven de norm) en tetrahydrofuran gevonden. Dat laatste is een industriële solvent dat zelfs in staat is om plastiek op te lossen en internationaal geklasseerd staat als irriterend en zeer ontvlambaar. Hoogst bizar dat zoiets gevonden wordt op een stortplaats die officieel enkel vergund is voor inerte stoffen en industrieel niet gevaarlijk afval. Het is niet voor niets dat de omwonenden regelmatig klagen van biogassen die ontsnappen uit het stort en hoofdpijn veroorzaken. Het zijn analyses die, hoe beperkt ze ook zijn, reeds een indicatie geven van wat er in het stort aanwezig is.

Zavelwinning "Mont de Rhode": een volledige heuvel, verkocht als los zand
Ooit stond het in de schoolboekjes: de hoogste heuvel van Henegouwen is de Mont de Rhode, gelegen ten oosten van D'Hoppe. Dat is voltooid verleden tijd. De heuvel werd opgekocht door Fort-Labiau. Graafmachines holden de heuvel uit tot wat er vandaag van overblijft: een krater van vele hectaren. De volledige heuvel was verkocht als los zand.
Fort-Labiau permitteerde het zich zelfs om de heuvel over de graafgrenzen heen weg te vreten: een lap van 150 meter Mont de Rhode waarvoor bij de Raad van State een vraag tot klassering lag. Het is duidelijk welke bedoelingen Fort-Labiau heeft met de "Mont de Rhode". Voorlopig is de site nog in gebruik als zandgroeve. Maar in het kader van het afvalbeleidsplan Horizon 2010 werd ook de zavelwinning van de Mont de Rhode onderzocht als mogelijke stortplaats. Op basis van de criteria haalde de site een score van 48/100, net 2 puntjes te weinig om in aanmerking te komen. Redenen hiervoor waren onder andere het nog aanwezige toerisme en de omwonenden. Wellicht probeert hij nu ook dezen weg te jagen, onder meer door de dreigende kaalslag van het Bois de la Houppe. Zodat hij bij een volgende aanvraag misschien wel de vereiste 50/100 kan halen.

Bois de la Houppe, een bos, overgeleverd aan de willekeur van Fort-Labiau
In het noorden van Flobecq bestaat nog een rustig stukje bos, het Bois de la Houppe dat met sierlijke beukenrijen overgaat in het Brakelbos. Begin februari 2002 werd het Bois de la Houppe afgesloten. Het bos was heimelijk opgekocht door Fort-Labiau om de laatste restjes rust (en toerisme) uit D'Hoppe te verdrijven.
De mensen van D'Hoppe wisten wat Fort-Labiau uitspookte met gronden die hij vroeger al tot 'de mijne' had uitgeroepen. Bomen werden naar believen geveld en dieren als uilen en vossen werden zomaar neergeknald. De schrik sloeg D'Hoppe dan ook om het hart.
De weinige inwoners van D'Hoppe die een affiche met 'Neen aan het stort' voor het raam durfden hangen, werden door Fort persoonlijk bedreigd. De meeste affiches verdwenen dan ook snel.
Maar enkele bleven hangen en Fort-Labiau liet dan maar de ingang van het bos afsluiten met dikke palen en prikkeldraad. De Hut van Sylvie, een symbool voor D'Hoppe dat ook gebruikt wordt voor allerlei culturele activiteiten, kreeg het uitzicht van een concentratiekamp, volledig omcirkeld door pinnekesdraad. De gemeente liet die werken voorlopig stil leggen en verwijderde de draad, uit schrik voor het protest dat steeds luider weerklonk.
Ondertussen had Fort er (voor de camera's van de waalse regionale tv) mee gedreigd het bos volledig kaal te slaan, als er iemand hem nog iets in de weg durfde te leggen. Sedertdien zijn een heleboel bomen reeds genummerd, klaar om gekapt te worden.
Fort is ook begonnen met het aanleggen van een verharde weg die dwars door het bos loopt. Dat gebeurt op basis van een vergunning die aan alle kanten rammelt. Bovendien voert hij ook werken uit die nergens vergund staan. Als klap op de vuurpijl is de verharding gebeurd met "steenpuin" dat afkomstig is van het stort. Tussen het puin zitten onder meer asbestplaten, plastiek enzoverder gemengd.

arch/ive/ief (2000 - 2005)