Over vriendschap en vrede

Samen met Ann, Johan en Sam vormde ik een groepje van vier bomspotters die besloten hadden te trachten op het militaire domein zelf te geraken. Met meer dan vier kon niet want dan zou de politie ons oppakken en beboeten voor een overtreding op het samenscholingsverbod dat burgemeester "milieubox" Kelchtermans had afgekondigd. Bij het binnenkomen van de kritieke zone waar dat verbod gold en waar de politie ons preventief kon oppakken zochten we binnenwegjes op. We werden al meteen opgemerkt door... een VRT-camaraploeg die ons filmde. Daarna moesten ze naar de show van politiekers die hun stoer nummertje opvoerden voor de media maar zich in het parlement laten muilkorven door hun partij.
Helicopters cirkelden rond en weldra passeerde ons een politiejeep. Gelukkig lieten ze ons voorlopig met rust; we waren nog te ver van de basis zelf. Ondertussen maakten we nader kennis met elkaar. Het toevallig samengesteld groepje bleek algauw heel wat verrassende banden te hebben. De sfeer was opperbest ondanks het slechte weer en de toch ernstige taak die ons wachtte. De massavernietigingswapens die op Kleine Brogel volkomen illegaal worden opgeslagen en kunnen ingezet worden vormen een reële bedreiging en het indrukwekkend militair en politioneel apparaat dat werd ingezet om deze onwettelijkheid in stand te houden was eigenlijk hallucinant. We waren vastberaden van plan de basis te betreden en zo een onwettige daad te stellen om een ergere misdaad (tegen de mensheid) te voorkomen. Zonder zelf geweld te gebruiken en ons gewillig te laten oppakken door de soldaten. Die zouden ons dan overdragen aan de politie die ons 12 uur kon vasthouden. Omdat ik de enige in het gezelschap was die de Bomspotting van vorig jaar meegemaakt had, vertelde ik hen wat er toen precies gebeurd is.
Bij het naderen van de omheining van de basis zagen we meteen de militairen van hier naar daar rennen om de groepjes van telkens 4 vredesmanifestanten die rondwandelden te volgen vanachter de bedrading. Wij besloten een eindje verder te stappen maar werden trouw gevolgd door soldaten die nerveus met honden en walkie-talkies druk doende waren. We kwamen aan een stukje met velden, weiden en bosjes die naast de basis lagen.
Haastig maar voorzichtig slopen Ann, Johan, Sam en ik door een maïsveld tot vlakbij de militaire basis. Net toen we een sprong over de omheining wilden wagen kwamen twee soldaten aangesneld. We trokken ons meteen terug in het veld en wachtten even. De soldaten riepen dat ze de rijkswacht te paard zouden oproepen die ons binnen de vijf minuten zou verdrijven uit het maïsveld en oppakken. Ik wist dat ze bluften (de rijkswacht bestaat niet meer en de federale politie kon onmogelijk voldoende ruiters inzetten en zeker niet zo snel). "Laat maar komen, wij houden van paarden!" riep ik terug. "Je zal niet meer lachen als ze binnen enkele minuten komen aangestormd en jullie uit de maïs verjagen" klonk het grimmig. Zij moesten ook elders de wacht houden natuurlijk en konden het zich niet veroorloven ons alleen in de gaten te blijven houden. Toch besloten we stilletjes verder te sluipen en het daar nog eens te proberen. Enkele minuten later kwamen we andere groepjes tegen en probeerden een strategie te ontwikkelen. Na vijf minuten zou iemand een fluitsignaal geven en dan zouden we allemaal tegelijk proberen over de omheining te klauteren. Ons groepje liep terug naar het maïsveld. Daar stonden ondertussen nog meer militairen maar we hadden nu geen keus meer. Vlak boven ons hoofd vloog een vervaarlijk ronkende legerhelicopter. Wij liepen gebukt door de maïs en ik waande me even in een Vietnamscenario. Dat ik dit als gewetensbezwaarde en overtuigd pacifist nog moest meemaken: guerillatechnieken gebruiken om een vredesactie te kunnen realiseren! Uiteindelijk vond ik dat dit dwaas kat-en-muis-spelletje lang genoeg geduurd had en ik koos voor de open vizier methode. Ik kwam gewoon uit het maïs en stapte naar de omheining toe om er over te klimmen. Anders zou de politie ons toch zo dadelijk komen arresteren en de actie had maar zin indien wij op de basis zelf en door militairen eerst werden aangehouden. Ann, Johan en Sam volgden en nu zagen we tot onze verbazing dat een hele groep bomspotters door enkele militairen werden begeleid en weggevoerd aan de overkant van de omheining. Wij hadden het fluitsignaal blijkbaar niet gehoord door het lawaai van de helicopter. De ‘gevangen' bomspotters spoorden ons aan over de draad te klauteren en hen te vervoegen. De militairen deden dit warempel ook! Zij hielpen ons zelfs letterlijk een handje om makkelijker over de toch hoge omheining te geraken. Nu we er toch massaal in slaagden de basis te betreden konden ze er inderdaad beter een eind aan maken door ons een beetje te steunen. Uiteindelijk was ook voor hen de klus dan sneller geklaard en aangezien we toch geen verzet pleegden konden ze ons makkelijker bijeen drijven en met bussen wegvoeren naar de rand van het militair domein om ons over te dragen aan de federale politie. We hoorden de soldaten lachend tegen elkaar zeggen dat ze weer een groepje geholpen hadden om dan zonder verpinken via de veldtelefoon versterking te vragen omdat "talrijke manifestanten erin slaagden via het maïsveld de basis te betreden".
Na een verplicht tochtje sight-seeing met de legerbus door de basis kwamen we dus in handen van de politie. Die wou ons aanvankelijk opsluiten binnen een relatief kleine prikkeldraadconstructie. We moesten dan allemaal onze pas afgeven en werden naar een tennisveld gebracht. Daarrond patrouilleerden militairen met honden. Binnen en buiten de hoge omheining van het tennisveld lag een heleboel prikkeldraad. Slechts één klein tentje moest ons tegen de regen beschermen. Weldra zaten we daar met een duizendtal mensen opeengepakt, verkleumd van de kou en doorweekt van de regen. Met gezelschapspelletjes, zang, dans en jongleren werd de tijd gedood. Regelmatig kwam nog een buslading bomspotters toe. Het werd algauw duidelijk dat ze ons allemaal beschouwden als preventief opgepakt waardoor onze actie totaal geen zin zou hebben. Indien ze niet in een proces-verbaal stelden dat een groot deel van ons effectief op het militair domein werd aangehouden en niet daarbuiten verviel de zin van de hele manifestatie. Pas om 19 uur werd na onderhandelen bekomen dat er één proces verbaal zou komen waarin de juiste toedracht zou vermeld worden. Toen werd de klucht verdergezet: één voor één werden de meer dan duizend namen afgeroepen om de passen terug te geven. Zo werd het al acht uur eer de eerste vijftig met een bus werden weggevoerd van de militaire basis naar het dorpscentrum van Kleine Brogel. Eindelijk iets warm te eten en drinken! Die urenlange opsluiting buiten in de kou en regen waren zeker niet prettig maar dat hadden we er voor over. Ik mocht me dan nog gelukkig prijzen dat ik via mijn GSM moed werd ingesproken door de vrienden van Mallepietje. Geloof me dat de deed enorm deugd! Bedankt allemaal en vooral Marijke die het eerste berichtje naar Kleine Brogel stuurde!.
Vrede en vriendschap, daar gaat het tenslotte allemaal om. Zolang wij vriendschappelijk en verdraagzaam met elkaar omgaan kan de wereld er een heel stuk mooier uitzien. Een bijzonder woord van dank ook aan Ann, Johan , Sam , Lionel, Wout en de busgroep van Aalst : het was erg tof met jullie erbij. Hopelijk zien we elkaar weer bij een volgende vredesactie.

Andre

(dit artikel werd door Andre gepost als comment; christophe, libby en joeri vonden dat het zeker thuishoort bij de artikels)

arch/ive/ief (2000 - 2005)