arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ruben: "Eens van de bus gestapt hebben we ons onmiddellijk richting basis begeven. We hadden op voorhand een weg uitgestippeld. Toen we over de omheining sprongen zagen we vlakbij een groepje dat in elkaar gehaakt zat en hardhandig door de militairen werd uit elkaar gerukt. Sommigen werden opeens geviseerd en kregen een zwart kruis op hun voorhoofd. Iemand reageerde en vroeg : ga je ons behandelen zoals ze de joden hebben behandeld ? "ja, dat gaan we doen" was het bitse antwoord. Qua strategie was de actie zeker geslaagd. Maar toen ik daar dan zat, had ik wel zo'n gevoel van "wat is nu eigenlijk de bedoeling". Ik wou niet dat de actie daar eindigde. Ik wilde verder. Ik vond het tof dat de actie ludiek was, maar misschien moest het toch wat radicaler. Misschien moesten we met een grote groep in elkaar haken en zo de basis betreden. Ik ben wel geschrokken toen een militair zei dat er een gedeelte van de basis volledig onder Amerikaanse controle staat."Als je tot daar loopt, sta ik niet in voor de gevolgen", zei hij.

Maud: "Moi, quand ils m'ont arrêtée j'ai tout de suite résisté parce que j'estime que je n'ai pas commis un délit. Je trouve en général que les gens n'ont pas résisté assez : par exemple à un certain moment on avait réussi à ouvrir les grilles du bétail dans lequel on était enfermé, on aurait pû échapper, on était quand même 300 personnes là-dedans »

Miet (18), Simon (17), Lies (14), Hanne (16) : « We zijn zowat als eerste op de basis geraakt (Simon toont fier het nummer 8 op zijn identiteitskaart) We werden bijeengetroept als koeien op een weide en zijn voor de lol dan maar beginnen loeien. Er waren op het hele terrein maar 2 wc's en een tent waar maar 30 mensen binnenkonden. Dus toen het begon te regenen was het daar een chaos van jewelste. Ik heb wat tegen Van Krunkelsven gebabbeld, maar ik had geen zin om met hem te discussiëren. Hij zei : "als ik hier om 20u niet buiten ben, bel ik de premier" We zeiden : gij egoïst, gij denkt alleen aan uzelf. Maar we hebben ons goed geamuseerd, we hebben de camouflagenetten losgetrokken en daarmee dingen omhoog gegooid. We hebben ook dikke Berta gespeeld. De militairen vielen eigenlijk nog mee, de flikken waren agressief. Ze waren nogal provocerend, bijvoorbeeld toen een groep erin slaagde de deuren te openen."

Willem : "We zijn van de omheining getrokken geweest en hebben daarna uren vastgezeten. Ik vond deze editie de beste van de drie keer die ik meegemaakt heb. Er waren geen incidenten. Vorig jaar was misschien wel spectaculairder, maar wel riskanter. Nu was in het kleinere groepjes en rustiger."

Koen (CVS): "Het was heel rap gedaan, hé. Ik twijfelde erover of ik mij wel wou houden aan het systeem om in groepjes van vier de basis op te gaan. Maar iemand legde mij dat het veel gevaarlijker is om als groep het samenscholingsverbod te tarten aangezien de boetes in dat geval hoog kunnen oplopen. Het was saai van 13u30 tot 20u30. We stonden daar buiten in de regen. Ik ben wel tevreden omdat dit het eerste grote rendez-vous was van de anti-oorlogsbeweging. Iedereen kent elkaar nu en het zal daardoor hopelijk makkelijker zijn om er echt mee te beginnen. Het was dus misschien wel een wat makke actie, maar tegelijk ook een goed mobilisatiemoment. Op die weide waar we met zo'n grote groep samen waren, ontbrak wel iets. Ik zat te wachten tot er iemand een speech ging geven. Al bij al kregen we daar weinig input."

Nico: "Om 14u10 hebben ze ons opgepakt, heel rustig en totaal niet gestresseerd. Vorig jaar hebben ze zich duidelijk mispakt. De organisatoren hebben na vorig jaar alle klachten over politiegeweld aan de ordediensten doorgespeeld. De militairen hebben daar dit jaar duidelijk rekening mee gehouden. Ik vind dat deze actie in de vorm moet verder gezet worden. Zo bereik je veel mensen en zo kom je ook goed over bij de publieke opinie. Bomstopping zie ik minder zitten. Ik denk dat het ook minder effect zal hebben omdat dit soort acties heel slecht in de media zal komen."

Voor mij viel de actie heel goed mee, na een heel realistisch (het was net echt omdat het ook echt was...) bosspel gehouden te hebben sprongen we vrij gemakkelijk over die bewuste 'draad'. We hadden al gezien dat er op elke 50m aan de andere kant van de draad een militair stond, al dan niet met een hond. We besloten dan maar om er gewoon over te jumpen en te zien wat er ons verder te wachten stond. Het antwoord was vrij vlug geweten: 10 militairen stond ons te wachten. Ze nodigden ons vriendelijk uit om erbij te komen zitten en zoals het de 'vredes'actie betaamde waren we niet van plan om veel keet te schoppen. We werden naar een concentratiekampuitziendeblauwbloezenkooi gebracht waar vele medemanifestanten ons verwelkomden. Vrij erbarmelijk opgesloten hadden we toch enigzins veel plezier door de zang, spel (frisbee, jongleren, diabolo, monopoly, oxo,...) die alomtegenwoordig waren. Naar de avond toe was het al iets moeilijker om ons kalm te houden en gelukkig zaten de meesten van ons rond 9u op de bus die ons naar het ontmoetingscentrum bracht. Om middernacht aangekomen in Gent was de actie die 's morgens was gestard succesvol afgelopen !punt!

Om even iets te zeggen over het radikale van de aksie (dat voor Ruben blijkbaar niet volstond): de aksie was niet ludiek, het is een echte direkte aksie. Waarom moeten sommigen denken dat ze de aksie nog radikaler zouden kunnen maken? Wat kun je bereiken met inhaken op of buiten de basis? Inhaken doe je alleen voor een blokkade. Wat wilden zij hier bereiken? De basis blokkeren door een bosje te bezetten of zo? Knoop dit in je oren: zelfs met tweeduizend man kun je hooguit een paar uur de landingsbaan blokkeren, misschien wel een dag als je echt speciale middelen zou gebruiken, maar dat is het dan ook. Meer dan dat bereik je niet, en je kunt niet elke dag de basis een dag gaan blokkeren!

Ik heb genoeg gezien hoe mensen met of zonder rooie vuilzakken aan (kommunisten van allerlei slag veronderstel ik, ook te zien aan de pamfletjes die ze uitdeelden) dachten dat ze daar revolutie zouden maken (ze zongen iets over 'vechten'). Zo gaat het niet. De bedoeling van Bomspotting was opgepakt te worden op de basis en kernwapens voor de rechtbank te brengen, niet om te tonen hoe briljant we wel zijn. Als welke klein-linkse groep dan ook wil tonen hoe fantastisch ze zijn moeten ze dat maar ergens doen, maar ze moeten niet proberen elke aksie te rekupereren in hun eigen voordeel, want het ontbreekt hen aan elke geloofwaardigheid en ik ben ze kotsbeu aan het geraken.

Ik heb een paar geweldgeile flikken en soldaten gezien, ook een hoop misplaatst revolutionair geïnspireerde idiote aksievoerders, maar gelukkig waren de meesten langs beide kanten een beetje slimmer en waren de dialogen eigenlijk wel fijn. Overigens: zo'n rooie vuilzak is natuurlijk wel handig als je in de regen wordt opgeprikkeldraadt.

Overigens: de flikken zouden hun paarden en de honden van 't leger beter in een of andere flikkenzoo stockeren, want er valt echt niet veel nuttigs mee aan te vangen. De paarden werden zo onrustig in de massa (de overigens door diezelfde flikken georganiseerde 'samenscholing') dat ze bijna een paar mensen in de grond stampten, waaronder, jawel, diezelfde flikken!

Overigens: wa gaan ze met die honden doen in oorlogssituatie? Ook droppen vanuit hun F16's? Daar ben ik al bijna evenzeer tegen als tegen kernbommen!

Overigens: ik heb gehoord dat er op het 'tennisterrein' met succes basisdemokratische overlegmethodes werden toegepast om de stomkoppen te kalmeren door als groep te handelen. Chapeau. Bij ons op het andere terrein (met de wc op het terrein en niet erbuiten dus) zijn we zover niet gegaan, hebben we slechts een groepsmeeting gehad toen het effe nodig was. Maar 'k vond het toch fijn om te horen dat overlegmethodes echt werken!

Tot slot: lang leve Forum Voor Vredesactie en Voor Moeder Aarde!!!

Samen met Ann, Johan en Sam vormde ik een groepje van vier bomspotters die besloten hadden te trachten op het militaire domein zelf te geraken. Met meer dan vier kon niet want dan zou de politie ons oppakken en beboeten voor een overtreding op het samenscholingsverbod dat burgemeester "milieubox" Kelchtermans had afgekondigd. Bij het binnenkomen van de kritieke zone waar dat verbod gold en waar de politie ons preventief kon oppakken zochten we binnenwegjes op. We werden al meteen opgemerkt door... een VRT-camaraploeg die ons filmde. Daarna moesten ze naar de show van politiekers die hun stoer nummertje opvoerden voor de media maar zich in het parlement laten muilkorven door hun partij.
Helicopters cirkelden rond en weldra passeerde ons een politiejeep. Gelukkig lieten ze ons voorlopig met rust; we waren nog te ver van de basis zelf. Ondertussen maakten we nader kennis met elkaar. Het toevallig samengesteld groepje bleek algauw heel wat verrassende banden te hebben. De sfeer was opperbest ondanks het slechte weer en de toch ernstige taak die ons wachtte. De massavernietigingswapens die op Kleine Brogel volkomen illegaal worden opgeslagen en kunnen ingezet worden vormen een reële bedreiging en het indrukwekkend militair en politioneel apparaat dat werd ingezet om deze onwettelijkheid in stand te houden was eigenlijk hallucinant. We waren vastberaden van plan de basis te betreden en zo een onwettige daad te stellen om een ergere misdaad (tegen de mensheid) te voorkomen. Zonder zelf geweld te gebruiken en ons gewillig te laten oppakken door de soldaten. Die zouden ons dan overdragen aan de politie die ons 12 uur kon vasthouden. Omdat ik de enige in het gezelschap was die de Bomspotting van vorig jaar meegemaakt had, vertelde ik hen wat er toen precies gebeurd is.
Bij het naderen van de omheining van de basis zagen we meteen de militairen van hier naar daar rennen om de groepjes van telkens 4 vredesmanifestanten die rondwandelden te volgen vanachter de bedrading. Wij besloten een eindje verder te stappen maar werden trouw gevolgd door soldaten die nerveus met honden en walkie-talkies druk doende waren. We kwamen aan een stukje met velden, weiden en bosjes die naast de basis lagen.
Haastig maar voorzichtig slopen Ann, Johan, Sam en ik door een maïsveld tot vlakbij de militaire basis. Net toen we een sprong over de omheining wilden wagen kwamen twee soldaten aangesneld. We trokken ons meteen terug in het veld en wachtten even. De soldaten riepen dat ze de rijkswacht te paard zouden oproepen die ons binnen de vijf minuten zou verdrijven uit het maïsveld en oppakken. Ik wist dat ze bluften (de rijkswacht bestaat niet meer en de federale politie kon onmogelijk voldoende ruiters inzetten en zeker niet zo snel). "Laat maar komen, wij houden van paarden!" riep ik terug. "Je zal niet meer lachen als ze binnen enkele minuten komen aangestormd en jullie uit de maïs verjagen" klonk het grimmig. Zij moesten ook elders de wacht houden natuurlijk en konden het zich niet veroorloven ons alleen in de gaten te blijven houden. Toch besloten we stilletjes verder te sluipen en het daar nog eens te proberen. Enkele minuten later kwamen we andere groepjes tegen en probeerden een strategie te ontwikkelen. Na vijf minuten zou iemand een fluitsignaal geven en dan zouden we allemaal tegelijk proberen over de omheining te klauteren. Ons groepje liep terug naar het maïsveld. Daar stonden ondertussen nog meer militairen maar we hadden nu geen keus meer. Vlak boven ons hoofd vloog een vervaarlijk ronkende legerhelicopter. Wij liepen gebukt door de maïs en ik waande me even in een Vietnamscenario. Dat ik dit als gewetensbezwaarde en overtuigd pacifist nog moest meemaken: guerillatechnieken gebruiken om een vredesactie te kunnen realiseren! Uiteindelijk vond ik dat dit dwaas kat-en-muis-spelletje lang genoeg geduurd had en ik koos voor de open vizier methode. Ik kwam gewoon uit het maïs en stapte naar de omheining toe om er over te klimmen. Anders zou de politie ons toch zo dadelijk komen arresteren en de actie had maar zin indien wij op de basis zelf en door militairen eerst werden aangehouden. Ann, Johan en Sam volgden en nu zagen we tot onze verbazing dat een hele groep bomspotters door enkele militairen werden begeleid en weggevoerd aan de overkant van de omheining. Wij hadden het fluitsignaal blijkbaar niet gehoord door het lawaai van de helicopter. De ‘gevangen' bomspotters spoorden ons aan over de draad te klauteren en hen te vervoegen. De militairen deden dit warempel ook! Zij hielpen ons zelfs letterlijk een handje om makkelijker over de toch hoge omheining te geraken. Nu we er toch massaal in slaagden de basis te betreden konden ze er inderdaad beter een eind aan maken door ons een beetje te steunen. Uiteindelijk was ook voor hen de klus dan sneller geklaard en aangezien we toch geen verzet pleegden konden ze ons makkelijker bijeen drijven en met bussen wegvoeren naar de rand van het militair domein om ons over te dragen aan de federale politie. We hoorden de soldaten lachend tegen elkaar zeggen dat ze weer een groepje geholpen hadden om dan zonder verpinken via de veldtelefoon versterking te vragen omdat "talrijke manifestanten erin slaagden via het maïsveld de basis te betreden".
Na een verplicht tochtje sight-seeing met de legerbus door de basis kwamen we dus in handen van de politie. Die wou ons aanvankelijk opsluiten binnen een relatief kleine prikkeldraadconstructie. We moesten dan allemaal onze pas afgeven en werden naar een tennisveld gebracht. Daarrond patrouilleerden militairen met honden. Binnen en buiten de hoge omheining van het tennisveld lag een heleboel prikkeldraad. Slechts één klein tentje moest ons tegen de regen beschermen. Weldra zaten we daar met een duizendtal mensen opeengepakt, verkleumd van de kou en doorweekt van de regen. Met gezelschapspelletjes, zang, dans en jongleren werd de tijd gedood. Regelmatig kwam nog een buslading bomspotters toe. Het werd algauw duidelijk dat ze ons allemaal beschouwden als preventief opgepakt waardoor onze actie totaal geen zin zou hebben. Indien ze niet in een proces-verbaal stelden dat een groot deel van ons effectief op het militair domein werd aangehouden en niet daarbuiten verviel de zin van de hele manifestatie. Pas om 19 uur werd na onderhandelen bekomen dat er één proces verbaal zou komen waarin de juiste toedracht zou vermeld worden. Toen werd de klucht verdergezet: één voor één werden de meer dan duizend namen afgeroepen om de passen terug te geven. Zo werd het al acht uur eer de eerste vijftig met een bus werden weggevoerd van de militaire basis naar het dorpscentrum van Kleine Brogel. Eindelijk iets warm te eten en drinken! Die urenlange opsluiting buiten in de kou en regen waren zeker niet prettig maar dat hadden we er voor over. Ik mocht me dan nog gelukkig prijzen dat ik via mijn GSM moed werd ingesproken door de vrienden van Mallepietje. Geloof me dat de deed enorm deugd! Bedankt allemaal en vooral Marijke die het eerste berichtje naar Kleine Brogel stuurde!.
Vrede en vriendschap, daar gaat het tenslotte allemaal om. Zolang wij vriendschappelijk en verdraagzaam met elkaar omgaan kan de wereld er een heel stuk mooier uitzien. Een bijzonder woord van dank ook aan Ann, Johan , Sam , Lionel, Wout en de busgroep van Aalst : het was erg tof met jullie erbij. Hopelijk zien we elkaar weer bij een volgende vredesactie.

Andre

We probeerden ongezien en zonder opgepakt te worden tot aan de draad te geraken. Het laatste stuk was open terrein: veld en weide. De soldaten konden ons van ver zien aankomen, ze stonden ons met ongeveer 15 man op te wachten. We klommen over de draad, recht in hun armen. We geraakten er niet alle vier over. Onze twee jonge medebomspotters werden gewoon teruggeduwd. Ze waren, denk ik, toch wat onder de indruk waren door die militaire overmacht.
Wij wilden samenblijven met ons gevieren, dat was de afspraak. De militairen lieten het niet toe, ze zorgden ervoor dat onze vrienden er niet over geraakten. Ze wilden ons wegleiden maar wij wilden samenblijven en niet zo snel weggeleid worden. Daarom hebben wij ons lichtjes verzet. We hebben mondeling geprotesteerd en geprobeerd trager door te wandelen. De soldaten hebben ons op de grond gelegd. Mij duwden ze met een knie in de rug, mijn vriend werd geboeid en zijn nek en hoofd in een soort houdgreep gehouden. Door zijn bril had hij een kleine wonde in het gezicht.
Achteraf hoorden we dat onze twee vrienden opgepakt werden door de politie.
Ik vond niet dat de militairen overdreven hebben, ik vond dat ik correct behandeld werd. Ik vroeg hen of zij zelf de bewuste kernwapens gezien hadden. 1 man zei dat er geen waren. Anderen, een grotere groep, zeiden dat ze daar niet op zouden antwoorden. De meesten waren vriendelijk.
De ordediensten hebben bij de aanhoudingen geen onderscheid gemaakt tussen wie een misdrijf pleegde en wie niet. Dit lijkt mij een procedurefout.