Solidariteit met de Palestijnse gevangenen

In de huidige situatie is het uiteraard moeilijker dan ooit concrete en betrouwbare informatie te verkrijgen over de gevangenen in Israël. Wij weten dat duizenden mensen de laatste maanden zijn opgepakt en weggevoerd. Over hun lot is weinig geweten, maar gezien het verleden van folteringen en "verdwijningen" van gevangenen door de Israëlische veiligheidsdiensten en gezien de huidige politieke context van "oorlog tegen het terrorisme", … kan men voor velen onder hen alleen maar het ergste vrezen.
Volgens de Palestijnse gevangenen-en mensenrechtenorganisatie Addameer werden minstens 15000 Palestijnen gearresteerd sinds de Israëlische invasie op 29 Maart 2002. Onder hen ook vele kinderen, zo'n 10-15% van het totaal, hetgeen betekent dat meer dan 1000 kinderen werden gevangen gezet. Een 160-tal kinderen zaten reeds opgesloten in Israëlische gevangenissen voor de recente arrestatiegolf.
Op dit moment zouden er nog een 5000 mensen in detentiekampen opgesloten zijn. Zij worden veroordeeld voor militaire rechtbanken op basis van "geheim bewijsmateriaal" waar noch de gevangenen zelf noch hun advocaten toegang tot hebben. Meer dan 1700 van deze gevangenen werden "administratief aangehouden", wat betekent dat zij worden vastgehouden zonder enige beschuldiging voor periodes tot 6 maanden op basis van een "geheim dossier" voorgelegd aan de militaire rechter door de Israëlische Algemene Inlichtingendienst (Shin Bet).
De meeste van de gevangenen worden vastgehouden in het Ofer Detentiekamp, een tentenkamp in een militaire zone nabij Ramallah. Veelbetekenend is dat in April ll. het beruchte Ketziot gevangeniskamp, in de Negev woestijn tegen de Egyptische grens, dus buiten de bezette gebieden, opnieuw is opengegaan. Het kamp (ook Ansar III genoemd) kan 7000 gevangenen onderbrengen. Verschillende honderden gevangenen werden reeds aangevoerd vanuit andere gevangenissen. Tijdens de eerste Intifada werden in Ketziot duizenden Palestijnen opgesloten in afschuwelijke omstandigheden. De sluiting ervan in 1995 was één van de onderdelen van het Oslo-akkoord. Het kamp zou, ironisch genoeg, één van de broedhaarden geweest zijn van het gewapende Palestijnse verzet, zoals Fatah, Hamas en Jihad …
Dankzij Addameer en het Comité de Lutte contre la Barbarie et l'Arbitraire kunnen we toch een min of meer betrouwbare – zij het zeer onvolledige - lijst opstellen van gevangenen en hun plaats van opsluiting.
Steun de gevangenen van het zionistische regime, schrijf hen, laat hen en de Israëlische autoriteiten weten dat de ogen van de wereld op hen gericht zijn.
BREEK DOOR DE GEVANGENISMUREN – INTERNATIONALE SOLIDARITEIT!
____________
STEUN DE PALESTIJNSE VROUWEN IN GEVANGENSCHAP.
In de Israëlische gevangenissen zitten op dit moment zo'n 50 Palestijnse vrouwen opgesloten. Veertig van hen zitten in de Ramleh gevangenis, onder hen zes minderjarigen. De andere vrouwelijke gevangenen zitten in al-Jalameh en in het Russische kamp ('Moscowbiya').
De gevangenisomstandigheden zijn mensonterend. Er zijn enkel zeven cellen voor politieke gevangenen in de Ramleh gevangenis. In elke cel zitten vijf tot zeven vrouwen. Of ze al dan niet mogen luchten, hangt af van de relatie tussen de gevangenisautoriteiten en de gevangenen. Vaak zijn er periodes waar de wandeling werd beperkt of volledig afgeschaft. Bezoek van familie of telefoneren naar familie wordt meestal niet toegestaan.
De Palestijnse vrouwelijke gevangenen moeten voortdurend verbale agressie, vernederingen, mishandelingen ondergaan van de bewakers en Israëlische gewone gevangenen (die slechts door een metalen hek van hen zijn verwijderd). Zij worden blootgesteld aan vernederende naaktfouilles. Degenen die dit weigeren worden de handen op de rug geboeid en gedwongen zich uit te kleden. Of ze worden bedreigd door een mannelijke bewaker te worden afgetast en in isolatie te worden gestoken.
Op maandag 29 Juli 2002 stroomde afvalwater in de cellen. Toen de gevangenen hierover klaagden vielen de bewakers binnen met traangasgranaten, twee vrouwen verloren het bewustzijn, drie vrouwen werden overgeplaatst naar een andere gevangenis (Amina Mouna naar de al-Jalami gevangenis, Souad Ghazal naar het Abu Kbir detentiecentrum, en Ahlam al-Tamimi naar het Russische Kamp), en verschillende vrouwen werden in isolatie opgesloten. Daarop gingen de vrouwelijke gevangenen als protest voor vier dagen in hongerstaking.
Enige tijd geleden hebben wij reeds de lijst verspreid van 12 Palestijnse vrouwen die worden vastgehouden in de Neve Tirza gevangenis in Israël, met de oproep om hen te schrijven. Deze internationale solidariteitscampagne loopt nog steeds. Wij geven hieronder opnieuw de namen plus wat meer informatie over hen en nieuws over de vrouwelijke gevangenen.
- NESRINE TAHA: komt uit het dorp Bidaya, bij Nabloes. Ze is 32 jaar, gescheiden moeder van drie kinderen. Gearresteerd op 25 maart 1998 en veroordeeld tot 4 en een half jaar voor "aanval op een jong lid van een religieuze groep wiens doel het was het oude stadsgedeelte van Jeruzalem te judaïseren door de Arabische huizen te confisceren". In het begin dachten de Israëlische autoriteiten dat de aanval uitgevoerd was door een als vrouw verklede man: na verscheidene maanden realiseerden zij zich dat de aanvaller een vrouw was, en Nesrine werd gearresteerd voor "poging tot het neersteken van een soldaat". Zij zou moeten vrijgelaten zijn in April. Nesrine lijdt aan psychologische problemen als gevolg van de lange periodes van isolatie en foltering.

- SUNA MOHAMMED AL RA'I, uit het dorp Kalkilya, geboren in 1968, getrouwd en moeder van een kind. Gearresteerd op 13 April 1997 en veroordeeld tot 12 gevangenis wegens "poging tot het neersteken van een soldaat". Zelfs voor de 2de Intifada had Sonia geen familiebezoek want haar broers hebben geen toelating om Israël binnen te komen en haar man heeft haar verlaten. De enige keer dat zij haar zoon van 7 jaar kon terugzien, was toen de Palestijnse minister afgevaardigd voor de politieke gevangenen, M. Hisham Abu Razek, het kind ging afhalen bij zijn vader om hem naar zijn moeder te brengen. Maar nu krijgen zelfs de VIPs van Palestina geen toelating meer om Israël binnen te komen, dus geen bezoeken meer voor de gevangenen. Sonia lijdt door maagzweren en hevige hoofdpijnen. Zij is de oudste vrouwelijke politieke gevangene in Israël en degene die de zwaarste veroordeling kreeg.

- SOUAD HILMI GHAZAL, uit Sebastia tegen Nabloes. Geboren in 1983, ongehuwd. Gearresteerd op 13 december 1998 en veroordeeld tot 6 en een half jaar voor "poging tot het neersteken van een kinderarts". Zij was een studente voor ze was gearresteerd en moest haar studies onderbreken. Zij was slechts 15 jaar toen ze werd gearresteerd. Zij zou een meisje van 17 uit een Joodse kolonie hebben aangevallen; een hebreeuws dagblad schreef over de zaak van Souad met als titel: "Een Palestijnse vrouw steekt een jong Israëlisch meisje neer". Souad lijdt aan pijnen in het oor en in de borst als gevolg van de slagen die ze moest ondergaan.

- MAHA IBRAHIM AL AK, uit het Aida vluchtelingenkamp, tegen Bethlehem. Geboren in 1977, ongehuwd en gearresteerd op 2 december 2000. Pas veroordeeld tot 4 jaar gevangenis wegens "poging tot het neersteken van een soldaat" volgens de Israëlische autoriteiten. Ondanks haar jonge leeftijd is het de tweede keer dat ze wordt veroordeeld; de eerste keer, in augustus 1997, werd ze veroordeeld tot 4 jaar voor "het gooien van stenen tijdens een betoging".

- WAJDAN BOUGI, 20 jaar, uit Hebron, wacht nog op haar proces.

- ABIR ISSA ITAF AMROU, 20 jaar, van Dura bij Hebron. Het is de tweede keer dat Abir is gearresteerd en zij heeft een zeer zware straf gekregen: 10 jaar. Zij werd een eerste maal gearresteerd in Jeruzalem, dicht bij het huis van Sharon; dat huis hoorde toe aan Palestijnse Arabieren maar werd geconfisceerd. Abir werd ervan beschuldigd van plan te zijn de soldaten aan te vallen die op wacht staan voor de residentie van Sharon, waar meestal niemand aanwezig is.

- SOUMIA AYED, 45 jaar, van Ramallah. Moeder van 5 kinderen. Gearresteerd in Maart 2001 en veroordeeld tot 2 jaar gevangenis.

- RAABIA HAMAYEL, 14 jaar(!), uit het dorp Beta, pas veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf. Zij is de jongste gevangene en de andere gedetineerden helpen haar zo goed als mogelijk aangezien haar familie zeer arm is en niet in haar behoeften kan voorzien.

- IMAN GHAZAWI, 30 jaar, uit Nabloes, moeder van 3 kinderen. Wacht op haar proces.

- AMINA MOUNA, 25 jaar, van Jeruzalem, was studente aan de universiteit voor haar arrestatie (19 januari 2001). Zij werd verkozen tot woordvoerster van de gedetineerden van de Neve Tirza gevangenis. Zij is zich zeer bewust van de rechten van de gevangenen en heel militant in de verdediging ervan (in feite zijn deze "rechten" heel rudimentair: het recht op open celdeuren gedurende enkele uren zodat de gedetineerden met elkaar kunnen communiceren, het recht op drie uur wandeling per dag, etc.). Al die eisen zijn op zich een belediging voor de penitentiaire administratie die Amina straft door haar in isolatie te zetten in smerige cellen zonder verluchting, en door haar geregeld familiaal bezoek te verbieden. Eigenlijk zijn Amina en een andere gevangene, Ibtisam, beiden van Jeruzalem, de enige twee gevangenen waarvan de families de toelating hebben gekregen hen te bezoeken. Amina werd heel gewelddadig afgeslagen en in isolatie geplaatst in een andere gevangenis, het centrum van Abu Kabir, een afschuwelijk detentiecentrum. De elf andere gedetineerden van de Neve Tirza gevangenis hebben de terugkeer van Amina geëist en zijn in hongerstaking gegaan in oktober: de Israëlische autoriteiten hebben toegegeven en Amina is terug gekeerd bij de elf politieke gevangenen. Omdat ze zo gewelddadig werd afgetuigd , heeft ze hevige pijnen in de rug en aan de wervelkolom. Tijdens haar ondervraging gebruikten de veiligheidsdiensten psychologisch geweld en werd ze onderworpen aan foltering. Zij wacht op haar proces, maar de beschuldigingen tegen haar zijn zeer zwaar: "deelname aan de moord op een Israëli". Daarenboven "vergeet" men bewust Amina voor de rechter te brengen om aldus haar straf die al zeer zwaar zal zijn nog te verlengen.

- IBTISAM EL ASAWI, 36 jaar, uit Jeruzalem, moeder van 6 kinderen, wacht op haar proces.

- AHLAM AL TAMIMI, 24 jaar, van Ramallah, was voor een tijd speakerin op de Palestijnse televisie, wacht op haar proces.

Toon je solidariteit en schrijf hen op het volgende adres:
NEVE TIRZA PRISON – PO BOX 229 – 72100 RAMLEH – ISRAËL

Indien mogelijk, laat ons weten wie en wanneer je schreef, wij kunnen dit dan doorgeven aan de advocaten, via het Comité de Lutte contre la Barbarie et l'Arbitraire (CLBA), die de gegevens bijhouden en kunnen controleren of alle post wordt uitgereikt. Ook financiële steun is meer dan nodig, de families zijn zeer arm en veel van de vrouwen zijn ziek. Het CLBA heeft postkaarten gemaakt die je kan bestellen, de opbrengst ervan gaat integraal naar de vrouwen.

Hieronder een lijst van Israëlisch-Palestijnse gevangenen. Zij werden allen veroordeeld volgens gemeen recht, maar ze beschouwen zichzelf als politieke gevangenen, hun veroordelingen en detentieomstandigheden bevestigen dit trouwens. Ze zitten allen in de gevangenis van Shatta (Po Box, 10900 Shatta, Israël):
Ibrahem Hasan Igbareah, gevangen sinds 1984, levenslang
Ibrahem Soliman Abd-AL, veroordeeld tot levenslang in 1996
Ibrahem Abd Alrazeq Baiadesa, veroordeeld tot levenslang in 1988
Ibrahem Nayf Abu-mokh, veroordeeld tot levenslang in 1988
Ahmad Gabareen, veroordeeld tot levenslang in 1990
Ahmad Ali Abu Gabber, veroordeeld tot levenslang in 1988
Basheer Al Khateeb, veroordeeld tot levenslang in 1990
Rushdi Hamdan Abu Mokh, veroordeeld tot levenslang in 1988
Sami Khaled Yoness, veroordeeld tot levenslang in 1985
Saeed Solaiman Jabarin, veroordeeld tot levenslang in 1994
Samer Saleh Sarsaw, veroordeeld tot levenslang in 1990
Asem Mahmood Alwale, veroordeeld tot levenslang in 1990
Ali Abdalah Omaria, veroordeeld tot levenslang in 1990
Ali Mahmod Masarwa, veroordeeld tot levenslang in 1993
Kareem Fadel Younes, veroordeeld tot levenslang in 1985
Maher Abd-Allatef Younes, veroordeeld tot levenslang in 1985
Mohammad Tawfek Jabareen, veroordeeld tot levenslang in 1994
Hafeth Nimer Kondo, veroordeeld tot levenslang in 1986
Mohammad Hassan Gabbarie, veroordeeld tot levenslang in 1994
Mohammad Abu libda, veroordeeld tot levenslang in 1994
Mohammad Mansoor Zeada, veroordeeld tot levenslang in 1989
Mahmod Othman Jabarin, veroordeeld tot levenslang in 1990
Mokhles Borga, veroordeeld tot levenslang in 1989
Hisham Hoseen Antakle, veroordeeld tot levenslang in 1991
Wasfe Mansoor, veroordeeld tot levenslang in 1989
Walled Nmer Daka, veroordeeld tot levenslang in 1988
Yahea Mustafa Gabbarie, veroordeeld tot levenslang in 1994
Tawfek Said Mhana, veroordeeld tot levenslang in 1996
Sameer Ganan, veroordeeld tot levenslang in 1991
Fathi Ganam, veroordeeld tot levenslang in 1991
Said Slemani, veroordeeld tot 33 jaar in 1998
Baker Abu Rabie, veroordeeld tot 20 jaare sinds 1999

Naast de Palestijnse gevangenen houdt Israël nog tientallen andere Arabieren uit vroegere conflicten gevangen. Zo zijn er nog steeds verschillende Libanese gevangenen:
in de NAFHA gevangenis (PO Box 240, 80600 Mazfee Ramon, Israël).
- Samir Al Kuntar: sinds 22 Juli 1979 opgesloten. Hij is 40 jaar oud, werd veroordeeld tot viermaal levenslang, en is de Libanese gevangene die het langst gevangen zit in Israël.
- Hussein Ankouni, 42 jaar oud, opgesloten sinds 1987, veroordeeld tot 18 jaar gevangenis
- Mustafa Hammoud, 32 jaar, opgesloten sinds 1988, veroordeeld tot 20 jaar.
- Youssef Abd Al Kareen Waznah, 40 jaar, opgesloten sinds 1988, veroordeeld tot 25 jaar.
- Jawhad Ali Hassan Qasfe, 40 jaar, opgesloten sinds 1988, veroordeeld tot levenslang.
- Ali Hasan Balhas, 40 jaar, gearresteerd in 1992, veroordeeld tot levenslang.

in de SHATTA gevangenis (Po Box, 10900 Shatta, Israël)
- Michael Nouhra, opgesloten sinds 1997
-
in ASHKELON (Shikma Center, PO Box 17, 78100 Ashkelon).
- Mohamed El Birzaoui, 41 jaar, opgesloten sinds 1987, veroordeeld tot 18 jaar gevangenis.
- Anwar Yassin, 34 jaar oud, opgesloten sinds 1987, veroordeeld tot 30 jaar gevangenis.

Al deze gevangenen worden door Israël als krijgsgevangenen beschouwd, geen van hen kreeg ooit toestemming bezoek te ontvangen van familie, de meesten zijn ernstig ziek. Er zijn nog steeds zo'n 180 "vermisten", aangehouden en vastgehouden op onbekende plaatsen zoals Sarafand, van hen is er geen enkel nieuws.

arch/ive/ief (2000 - 2005)