arch/ive/ief (2000 - 2005)

Albert Carton benadrukte dat de privatisering van de gezondheidszorg kadert in een "machtig internationaal offensief wat de dienstverlening betreft, met voor het kapitalisme heel precieze objectieven: op duurzame wijze winst puren uit de dienstensector". En dat is in die sector heel goed mogelijk, juist omdat iedereen sowieso diensten nodig heeft.
Jean-Pierre Unger waarschuwde dat de oriëntatie voor de dienstensector die werd afgesproken Doha (de laatste ministerconferentie van de Wereldhandelsorganisatie), riskeert om zowat elke dienstverlening buiten de privé onwettig te maken – met uitzondering van de preventie en aanpak van de belangrijkste infectieziekten. Hij somde vier manieren op voor de privatisering van de gezondheidszorg: 1) de verkoop van staatshospitalen; 2) het onder-financieren van de openbare sector; 3) de beheersautonomie; en 4) de onderaanneming in de zorg voor de armen. LBC-er Marijke Persoone voegde er vanuit de zaal een vijfde aan toe, gebaseerd op haar contacten met Filippijnse vakbonden: de sluipende privatisering door alles wat niet tot de kerntaken van de gezondheidszorg behoort, af te stoten naar de privé (labo, apotheek,…). Tegelijk, zo zei ze, worden in landen als de Filippijnen de overheidssubsidies ingekrompen om tegemoet te komen aan de eisen van het IMF en de Wereldbank. De gezondheidszorg verliest drie keer: door de overheidsbesparingen in de sociale sector, door de liberalisering en privatisering, en doordat er steeds meer middelen gaan naar defensie en repressie.
Hoe ver het ook in België al staat met de privatisering van de sociale sector, blijkt uit dit cijfer van Albert Carton: 60% van de verzorgingsbedden voor bejaarden in Brussel en Wallonië zijn al privé!
Hoe is het zover kunnen komen, vroegen verschillende mensen uit het publiek. Albert Carton had het over het ontbreken van een breed democratisch debat over gezondheidszorg: Sinds 15 jaar is dit domein gedepolitiseerd en ver verwijderd van de zorgverstrekkers en de gebruikers". Jean-Pierre Unger noemde de rol van de multinationals, met hun groeilogica, als een van de problemen, en in het bijzonder de penetratie van de gezondheidsmarkt in Latijns-Amerika en Azië door VS-ondernemingen die gezondheidszorg uitvoeren (de zogenaamde Health Maintenance Organizations).
In een wereld waar de helft van de grootste economieën geen staten zijn maar multinationals, vielen de alternatieven van de sprekers bijzonder licht uit. Prof. Unger kwam niet verder dan "de gemeenschapsontwikkeling van de gezondheidszorg" met coöperatieven, kerken, ngo's,… Christian Léonard kon niets beters bedenken dan "een nivellering van de werk- en levensomstandigheden van bovenaf" om wat te doen aan de toenemende gezondheidskloof.
Ik herinnerde de sprekers eraan dat het thema van de Sociale Fora is: "een andere wereld is mogelijk". We moeten ons de vraag durven stellen of het duurzaam terugdringen of omkeren van de commercialisering en de privatisering van de gezondheidszorg uiteindelijk mogelijk is binnen het bestaande systeem, of we daarvoor niet eerst naar die ‘andere wereld' moeten. In socialistisch Cuba kent de sociale sector noch commercialisering noch privatisering, het BNP per inwoner is er tien keer kleiner dan in België, en toch scoort het even goed op vlak van gezondheid en onderwijs – dat moet zelfs de Wereldbank toegeven.
Prof. Unger reageerde hierop dat dit klopt, maar dat het geval van Cuba uitzonderlijk is. Voor andere landen moeten we onze hoop vestigen op de sociale bewegingen, die een offensieve strategie zullen moeten volgen. Wat dan weer aansloot bij een andere interventie uit de zaal, van een CNE-militant, die het verhaal vertelde van maandenlange artsenstakingen in El Salvador tegen de privatisering van de gezondheidszorg. Verschillende gezondheidswerkers kregen in die strijd al met hevige repressie te maken.

Het eerste dat mij opvalt, als werknemer en vakbondsafgevaardigde van een openbare gezondheidsinstellling, is het totaal ontbreken van deze tak van de gezondheiszorg. Zij zijn nochtans de enige echteb verdedigers van het inrichten van de gezondheidszorg door de overheid. Wanneer jullie enkel privé inrichters en hun vakbonden als sprekers plannen, is het niet verwonderlijk dat enkel binnen de huidige grenzen werd gebleven. Zij zijn immers allemaal, rechtstreeks en onrechtstreeks, de promotoren van de plat commerciële gezondheidszorg. Uiteraard komt dan de democratische organisatie van deze sector niet aan bod. Het is niet omdat caritas historisch in Vlaanderen de dominante organisaator is, dat zij ook zinnige ideeën hebben rond gezondheidszorg. Tussen "Sint Weetikveel" en "Geneeskunde Voor Het Volk" ligt in werklijkheid echt nog wel wat nuance.

Al dat gemekker over privé en openbaar is mischien wel waar, maar als al die zogezegde progresieven al eens naeen openbaar ziekenhuis gingen i.p.v naar tante nonneke, zouden we al een stuk verder zijn.

Om ff op de visie van Erik verder te bouwen:

Onderzoek mbt de schuldenproblematiek van gezinnen wijst aan dat de nummer 1 oorzaak gezondheidszorg is. Schulden betekent hier dat de mensen er uiteindelijk zelf falliet aan gingen...of binnenkort zullen gaan.
Prachtig en cynisch voorbeeld voor een _sociaal luilekkerland_ als België. Voeg daar nog een gezondheidszorg "à la carte" aan toe die een twee normen/waardensysteem hanteert en we krijgen een hypocriet totaalbeeld. Betaal je rot of crepeer is nu reeds het leitmotiv...(indien het vandaag met de _publieke_ aanpak reeds zo is dan durf ik mij amper in te beelden wat het morgen in een geprivatiseerde versie worden zal. dit ff tussen haakjes).

Stoppen met het verdoen van tijd aan symptomatiek en die kostbare tijd gebruiken voor het afhandelen van echte problematiek zou reeds en goed en beter begin zijn. Zeker voor een BSF, niet? Wat gebeurt er met mijn 13.07% in feite? En waarom moeten mensen zich ruïneren om de zorgen besteed aan een familielid te kunnen betalen?

Ik vrees echter dat er rond die workshoptafel even wat teveel partijen zaten, die veel te goed boeren op ons actueel systeem, om ook effectief iets te willen veranderen op dat vlak...spijtig genoeg.

En Erik, wordt dat morgen anders indien de de overheidszorg daar bij betrokken wordt?