arch/ive/ief (2000 - 2005)

"11.09" de verplaatsing naar de bioscoop zeker waard.

Je zou het misschien niet meteen verwachten van een film die de titel "11 september"draagt, maar toch is dit een goede film. Zeker als je vergelijkt met wat men dezer dagen nog allemaal in de bioscoop speelt.

De film is een collage van 11 filmpjes van verschillende filmmaker's die je hun visie tonen op 11 september. Niet alle 11 zijn ze even sterk en er zitten zelfs enkele filmpjes bij die perfect passen tussen de melodramatische documentaires die de afgelopen dagen breed werden uitgesmeerd op TV. Vreemd genoeg is het niet de Amerikaanse bijdrage maar wel de Mexicaanse bijdrage die van mij de prijs krijgt van het meest melodramatische; al moet ik zeggen dat de Franse bijdrage niet zoveel beter was. We vreesden ervoor dat we tijdens de film het hele 11.09 nu ook in het lang en het breed op groot scherm te zien zouden krijgen. Dankzij de Mexicaanse bijdrage kan je de aanslag op de wtc-torens nu ook op groot scherm bekijken. Toch kunnen zelfs deze twee filmpjes naast de meeste Hollywood films hun mannetje staan. Maar in vergelijking met de andere bijdragen verbleken ze.

Wat me werkelijk verbaasde was geconfronteerd te worden zoveel verschillende filmstijlen en manieren om een verhaal te vertellen.
De bijdragen van Iran en Burkina Faso spatten als het ware van het scherm. Misschien is het omdat ze beiden kinderen gebruiken om een verhaal te vertellen,... "jullie zijn kinderen, jullie mogen jullie onschuld niet verliezen" vertelt de juffrouw als de leerlingen van haar klasje gaan filosoferen over god (Allah). Alleen al voor die twee bijdragen zou ik de film niet willen gemist hebben.

De Amerikaanse bijdrage is verbluffend hard, Sean Penn zegt als het ware "fuck off" met jullie 11.09, het leven gaat gewoon door. En toch is dit een beklijvend en ontroerend stukje cinema.
Het Japanse filmpje moet je even laten bezinken,... het lijkt absurd, en toch is één aanklacht tegen de oorlog. Terloops verwijst de film aan Hirochima en de atoombom,... maar meer wil ik je niet verklappen.
De Israëlische bijdrage over een bomaanslag in Tel Aviv liet me met een naar gevoel achter. Wat wilden ze nu vertellen? Mijn vriendin vond het kolder, maar ik vrees dat het niet de bedoeling was.

Soms zie je dat de filmpjes voor een aantal filmmaker een tussendoortje waren. Zowel aan de Britse als de Egyptische bijdrage kan je zien dat het kunst en vliegwerk is. Het is nooit storend, maar je weet dat die filmmakers heel wat beter kunnen. Het is spijtig want het zijn inhoudelijk twee zeer sterke bijdragen.

11 op 11 voor de Indische bijdrage. Het speelt zich af in New York en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Op enkele minuten tijd krijg je een film te zien die je niet meer loslaat. Zowel het verhaal als de manier waarop het in beeld werden gebracht drukken je achterover in je luie cinema stoel.

De hele film is een collage van verschillende standpunten, inzichten, ... en ze passen duidelijk niet binnen het beeld dat we de afgelopen dagen gezien hebben kregen in de media. Enkele mensen verlieten de zaal dan ook lang voordat de film teneinde was. Ze hadden ongelijk.

Je kan om geen enkele manier alle 11 filmpjes even goed vinden, en precies dat is één van de sterk kanten van de film. Het is een film die van de kijker vraagt om een standpunt in te nemen, en ook dat is iets dat we niet meer gewoon zijn.

Als je wil gaan ga dan zeker niet alleen, je hebt iemand nodig waarmee je nadien kan discuteren, napraten, .... en ook dat is een verdienste.

Copyright (c) 2002 han Soete (han@indymedia.be).
Permission is granted to copy, distribute this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.1 or any later version published by the Free Software Foundation.
A copy of the license is included in the section entitled "GNU Free Documentation License"