Pesterijen, intimidatie en ... moord?

De aanleiding was de protestacties tegen de Israëlische inval in de Palestijnse gebieden, ondertussen zijn de zaken veel verder geëvolueerd tot een potentieel gevaarlijke situatie.

Indymedia wordt door deze bizarre alliantie op de voet gevolgd en zeer goed bestudeerd, zodat ze stilaan doorhebben wie wie is en hoe ze conflicten tussen verschillende strekkingen kunnen uitlokken en/of aanwakkeren. Dit wordt voor de Indymedia- vrijwilligers steeds duidelijker. Door pesterige comments, soms zelfs onder de naam van regelmatige posters, worden zaken op de spits gedreven. De bedoeling is Indymedia kapot maken want, tot nu toe slaagt men er nog steeds beter in mensen te informeren en samen te brengen rond verschillende thema's, dan om mensen uit elkaar te drijven.

Soms halen we die fake postings er zo uit, vaak kunnen die lui het ook niet laten om persoonlijk mensen uit de linkse scène aan te vallen, hopend zo een rel uit te lokken. Dat soort postings wordt uiteraard meteen verwijderd. Andere staan waarschijnlijk gewoon onopvallend tussen de rest, maar hebben misschien ondertussen negatieve gevoelens tussen bepaalde individuen of groepen versterkt. Opletten blijft dus de boodschap.

Voor wat betreft de Arabische gemeenschappen en hun steun aan de Palestijnse zaak, hebben ze er één organisatie en haar woordvoerder uitgepikt waarop ze hun inspanningen concentreren, namelijk de Arabisch – Europese Liga en haar voorzitter Dyab Abou Jahjah.

De protesten tegen de bezetting zijn een doorn in het oog van zowel zionisten als fascisten en, als puntje bij paaltje komt ook van het beleid. Dus wordt er een georchestreerde campagne opgezet tegen de AEL, waaraan ook de traditionele media een deftig steentje bijdragen.

Mede door de inzet en medewerking van de Arabische gemeenschappen slaagde men er in om van de Palestina betoging in Brussel zo'n gigantisch succes te maken, dat zagen de zionisten uiteraard niet graag gebeuren.

Het feit dat de Arabische Belgen voor het eerst zo massaal voor iets op straat kwamen heeft zo'n élan gegeven aan hun emancipatie dat men zo goed als van een revolutionaire ontwikkeling kan spreken. Er is op twee maanden tijd veel meer veranderd dan men op 10 jaar integratiebeleid had kunnen bewerkstelligen zelfs al had men echt die bedoeling gehad.
Dit is een gigantische doorn in het oog van extreem rechts. En blijkbaar niet alleen van extreem rechts.

Sinds de tweede helft van augustus zijn de zaken in een stroomversnelling gekomen.
Vanuit de VS komt het bericht dat men er nu toch stilaan aan denkt om Irak binnen te vallen. Daar zal natuurlijk reactie op komen, er zal gemobiliseerd worden om tegen de herneming van die oorlog te gaan protesteren. Dat vinden de zionisten en de fascisten niet leuk.

Het is ook komkommertijd en een aantal Vlaams Blokkers ontdekken dat de Brugse Jongeren Tegen Racisme een dialoog gepland hebben met de baarlijke duivel zelf, 't is te zeggen Dyab.
Dat kunnen ze niet laten gebeuren, want tot nu toe waren ze er behoorlijk in geslaagd om ook bij linkse mensen de nadruk te leggen op die aspecten van het AEL-verhaal waar westerlingen het moeilijk mee hebben, hierbij handig inspelend op vooroordelen en de gebrekkige kennis die men ook binnen linkse middens heeft van de Arabischislamitische cultuur.

Dus komt er een heel circus op gang, men probeert deze activiteit te laten verbieden, vraagt zelfs de intrekking van de subsidie van de BJTR, eist dat ze niet kunnen beschikken over het lokaal dat ze van de stad mogen gebruiken, kondigen tegenacties aan. Ze trekken zelfs naar de pers, die in sommige gevallen nogal kritiekloos overneemt wat het Vlaams Blok stelt, zonder zelfs maar contact op te nemen met de BJTR. Het was een hele drukke week voor deze jongerenorganisatie. Er werd zeer druk overleg gepleegd om deze gespreksavond toch te kunnen laten doorgaan.

Uiteindelijk was het Vlaams Blok tevreden met het verwijderen van de aankondiging van deze gespreksavond van de website van de Stad Brugge en bliezen ze hun actie af.
Toch was er een groepje tegenbetogers, voornamelijk skinheads. Niet echt een georganiseerde groep, maar ze vinden elkaar voor het voeren van acties en tegenacties tegen linkse initiatieven, je zou ze kunnen onder de noemer plaatsen van "Nationalisten tegen Globalisering". In een korte persmededeling zegden zij te willen protesteren tegen de aanwezigheid van Dyab Abou Jahjah in Brugge, legden ze een link tussen zijn oorspronkelijke nationaliteit en de Libanese Burgeroorlog, eisten ze het afnemen van zijn Belgische nationaliteit (waar hebben we dat nog gehoord?), zijn verwijdering van het grondgebied en een verbod op de AEL.

Het is jammer te moeten vaststellen dat die extreem rechtse groep de kernboodschap van de AEL, namelijk recht op emancipatie en als volwaardig burger deelnemen aan de samenleving zonder te moeten worden wat men niet is, beter hebben gesnapt dan links.
In dat opzicht is hun smeercampagne uiterst geslaagd.

Tegelijkertijd werd Indymedia onder vuur genomen, zo goed als non – stop werd tussen donderdag 16 augustus en maandag 20 augustus, de site gebombardeerd met zionistische postings, racistische artikels, oproepen vanuit beide kampen en in dezelfde bewoordingen om de BJTR activiteit te boycotten. Valse meldingen van racistische aanlagen en fascistische concentraties. Pesterige en stokende comments onder artikels, o.m. over Irak. Pogingen om het Indymedia team in één bepaalde politieke hoek te situeren, terwijl het team bestaat uit mensen van zeer uiteenlopende strekkingen. Om de leugenachtige rotopmerkingen ten aanzien van een aantal personen niet te vergeten.

Het is nu wel iets minder erg, niet meer zo constant, maar we moeten waakzaam blijken.

Als klap op de vuurpijl komt dan het persbericht van de AEL dat er een Israëlisch moordcommando het op het leven van Dyab Abou Jahjah zou gemunt hebben.
Het stoken tussen links en de Arabische gemeenschap blijkt dus voor de extreme zionisten geen voldoende garanties te bieden op het voorkomen van een coalitie tussen beide groepen tegen de oorlog in Irak. Ze moeten dit dus wel erg belangrijk vinden.

Nu ligt de bal in ons kamp, lopen we in de val van de verdeel en heers strategie of vinden we Irak belangrijk genoeg om samen te werken rond iets waar we het, als het er op aan komt, allemaal over eens zijn?

Want we zijn het er toch hopelijk over eens dat het vervangen van een anti-Amerikaanse dictator door een pro-Amerikaanse, nadat eerst het halve land platgebombardeerd werd met laag radioactieve bommen geen goede oplossing is voor de problemen van het Irakese volk.

arch/ive/ief (2000 - 2005)