arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het begon met een evenwichtig en genuanceerd interview in Knack waarin hij vakkundig de lastige vragen van de interviewers pareerde. Over de beschuldiging van antisemitisme: "Ik heb nooit het woord ‘jood' gebruikt. Als een aantal mensen het zionisme nog altijd gelijk stellen met het jodendom, dan is dat gevaarlijk voor de joodse gemeenschap." En over het integratiebeleid à la Paula D'Hondt: "Volgens haar was het hoogste niveau van integratie dat een allochtoon kon bereiken, een huwelijk met een Belg."

Maar het waren niet deze citaten die de kranten haalden, wel de boutade over het Arabisch en een vingerwijzing naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. In het interview zegt Abou Jahjah heel duidelijk dat de discussie over het Arabisch geen prioriteit is. Onderwijs, huisvesting en werk zijn de dingen waar wel dringend een debat over nodig is. De discussie over de erkenning van het Arabisch als vierde landstaal kan snel geneutraliseerd worden door er op te wijzen dat er minstens evenveel Italiaanssprekende Belgen zijn en dat er daarnaast nog grote groepen Engelstaligen en Turkstaligen in België wonen.
Dat betekent niet dat er geen problemen zijn. In het VRT-nieuwsprogramma de 7de dag fulmineerde een kijker over die migranten die in hun eigen taal tegen elkaar praten. Abou Jahjah die zelf na nauwelijks tien jaar verblijf in België perfect Nederlands en Frans spreekt, keek geamuseerd toe. Je kan niet opleggen welke taal iemand thuis moet spreken. Een taal is een middel om je zelf verstaanbaar te maken. Slechts een verwaarloosbaar klein groepje allochtonen weigert Nederlands te spreken. En hoewel dat waarschijnlijk ook een reactie is op het paternalisme en het racisme, snijden zij daarmee vooral in hun eigen vel. Let dus vooral op de aanbodzijde. Zorg dat er overal makkelijk toegankelijke en degelijke taallessen Nederlands en/of Frans georganiseerd worden en laat iedereen ondertussen vrij te spreken hoe en waar hij wil. En maak ook werk van de schrijnende discriminaties op de arbeidsmarkt en in het onderwijs.

De reacties van de gevestigde politici beloven weinig goeds op dat vlak. Allemaal zijn ze het er over eens: de allochtonen zijn zelf de oorzaak van de discriminaties.
Stefaan De Clerck: "Een goede kennis van één van de landstalen – in Vlaanderen uiteraard het Nederlands – is een cruciale voorwaarde voor een goede integratie." Er moet dus een "sterke aanmoediging tot integratie komen". De voorzitter van de CD&V zegt dus niet: "De discriminaties zijn het probleem en die gaan we eens aanpakken." Hij zegt wel dat de migranten een probleem vormen omdat ze zich niet aanpassen, geen Nederlands leren of wie weet omdat ze crimineler zijn dan de autochtonen.
De NV-A van Bourgeois bakt het als van ouds nog wat bruiner. "Extreme allochtone groeperingen die niet gericht zijn op samenleven. Een snel-Belg-wet zonder integratievereiste. Vlaming ben je niet alleen door afkomst, je kan het ook worden door volwaardig en correct deel te nemen aan de regels, gewoonten en instellingen die onze samenleving doen functioneren." De laatste zin in het stukje van Bourgeois is verontrustend: "De N-VA pleit voor een nieuw burgerschap van vrijheid en verantwoordelijkheid, van rechten en plichten. Dit geldt voor alle Vlamingen, ook deze van allochtone afkomst." De NV-A (door Yves Desmet ooit voorgesteld als democratisch alternatief voor het Vlaams Blok) heeft dus niet genoeg aan wetten om ons te controleren. Ze willen ook nog eens hun ideaal van Vlaams burgerschap opdringen aan alle inwoners van Vlaanderen. Conscience en Streuvels, textielnijverheid en boerenfilms, u kent dat wel.

Het tweede voorstel van Abou Jahjah dan waarmee hij het 7-uurjournaal haalde. Ook dat was in de Knack eigenlijk nog geen echt voorstel. Op een vraag over de politieke plannen van de AEL antwoordt Abou Jahjah: "We hebben nog niet beslist hoe we verder gaan." Waarbij hij er aan toevoegt dat een ACW-strategie iedaal zou zijn omdat een allochtonenpartij er niet inzit omdat "allochtoon zijn geen ideologie is". "Maar als iedereen onze organisatie blijft bekijken als een probleem, als ze blijven geloven dat ze ons op die manier buitenspel gaan zetten, dan komen we in 2006 misschien wel met een eigen lijst in Antwerpen."
In eerdere interviews haalde Abou Jahjah stevig uit naar de alibi-ali's die op de verkiezingslijsten worden geplaatst om allochtone stemmen te ronselen. Het zijn verraders, évolués. Vreemd genoeg is dat de ervaring van iedereen die ooit nog illusies heeft gehad in Agalev of de SP.a. De ware milieuactivist zit eveneens met afschuw te kijken naar de alibi-ecologisten en de excuuspacifisten die de bommen op de Afghanen wel oké vonden. En de werkloze, de interim-arbeider en de stewardess van Sabena weten ondertussen dat socialisme al lang niet meer rijmt op het welvaartstaat-verhaaltje van de SP.a.

Misschien moeten al die ontevredenen maar eens samen gaan zitten straks in Antwerpen. Dat zou nogal een stevige beweging geven. Dat zal wel enkel kunnen als de problemen van de migranten echt serieus worden genomen. Zowel de excuus-Truzen als de paternalisten kunnen we daarbij missen als kiespijn. Gelijke rechten hebben we nodig en een doorgedreven strijd tegen discriminaties. Tijdens de recente betogingen rond Palestina hebben de Belgen van migrantenoorsprong getoond dat ze een onontbeerlijk element zijn van iedere beweging die verandering wil afdwingen. De manier waarop sommigen daarop reageerden ("ze roepen slogans in het Arabisch!") bewijst alleen dat de autochtonen nog een lange weg hebben af te leggen.

Wat die alibi-pacifisten betreft, kunnen we er nu aan toevoegen: de Agalev en SP.A excellenties die geen graten zien in de levering van 5500 machinegeweren aan het terreurregime in Nepal. "Er was geen grote controverse", aldus Vandenbroucke. Boutmans: "Ik geef geen commentaar op beslissingen van Michel." Merk op dat het zijn eigen ministercollega Aelvoet was die eveneens groen licht heeft gegeven. Tavernier, Agalev fractievoorzitter, is helemaal hilarisch: "Ik ben geen Nepalexpert en kan dat niet beoordelen." Een goed half jaar geleden waren ze bij de groenen blijkbaar wel allemaal Afghanistan-specialisten toen het ging over de steun aan de bombardementen op Afghanistan. En straks zullen ze allemaal wel weer Irak-specialisten zijn. "We moeten toch iets doen om het Iraakse volk te bevrijden en de wereld te beschermen tegen biologische en chemische terreur."

Abou Jahjah: Ik vind homoseksualiteit niet hetzelfde als heteroseksualiteit, want heteroseksualiteit is de norm. En dat mag ik vinden. De wettelijke gelijkheid moet je natuurlijk respecteren, maar niemand is verplicht om homoseksualiteit normaal te vinden. U gaat mij toch niet vertellen dat alle Belgische heteroseksuele mannen dat vinden zeker?

Knack: Dat niet. Maar het probleem is dat u als bedrijfsleider wellicht homo's zou discrimineren. Niet op een abstract niveau, maar concreet. En dat is nét wat allochtonen momenteel overkomt.

Abou Jahjah: Nee, dat is iets totaal anders. Wie zegt dat heteroseksualiteit de norm is, zegt niet dat hetero's beter werken. Het is een persoonlijke mening. Het betekent niet dat wij homo's haten. Racisme is een ander mechanisme, dat is per definitie haat tegenover een andere groep.

Knack: Laten we het dan eens hebben over de positie van de vrouw.

Abou Jahjah: Die is grondwettelijk bepaald, vrouwen zijn burgers, net als mannen. Maar de positie van de vrouw binnen het gezin kan niet door de staat worden bepaald. Ik geloof niet in een staat die zegt dat vrouwen absoluut carrière moeten maken. Ik geloof niet in het feminisme. Wij erkennen de verschillen tussen man en vrouw. Niet de ongelijkheid, maar de verschillen.

Knack: Dus de Belgische samenleving moet alleen allochtone mannen aan het werk helpen, vrouwen niet.

Abou Jahjah: Iedereen die werk wil, moet werk kunnen vinden. Maar niemand mag bepalen dat een getrouwde vrouw moet gaan werken.

Knack: Maar haar man mag haar dat ook niet verbieden.

Abou Jahjah: Precies, dat zeg ik toch. Elk individu mag kiezen wat hij of zij met zijn of haar leven doet. Maar je kunt als democratische politieke beweging een maatschappijbeeld verdedigen waarin familiewaarden belangrijk zijn. Wij hebben een conservatieve visie op de familie. Wij vinden dat kinderen moeten worden opgevoed door hun vader en moeder, niet door een crèche. Dat mag je als politieke beweging zeggen, ook in België. Er bestaat niet één homogeen concept van hoe man en vrouw moeten samenleven.

Knack: Maar als een vrouw geen contact mag hebben met andere mannen, wordt ze onderdrukt.

Abou Jahjah: Dat is privé. En een vrouw die daarmee niet akkoord gaat, kan scheiden. Maar als man en vrouw het eens zijn over een conservatief model, mogen zij zo hun leven leiden.

Knack: Maar wordt het wel aanvaard door beide partijen?

Abou Jahjah: Absoluut. Dat willen mensen niet aannemen, omdat het hen stoort (lacht). Ik geloof ook dat veel Belgische mannen jaloers zijn, maar soit. Wat niet wegneemt dat er misbruiken zijn, die natuurlijk moeten worden bestreden.

Knack: Toch vreemd. De meeste westerse vrouwen gaan werken. Ofwel worden zij daartoe verplicht, ofwel wordt het de moslimvrouwen verboden.

Abou Jahjah: Nu stelt u het zwart-wit voor. Er werken wel veel moslimvrouwen, in de tweede generatie zelfs meer vrouwen dan mannen. Ze vinden makkelijker een job, omdat de mechanismen van uitsluiting veel minder tegen hen werken.

Knack: Is het probleem niet dat u de klok wilt terugdraaien? Want er zijn steeds meer moslimvrouwen die zichzelf hebben geëmancipeerd.

Abou Jahjah: Ik wil de klok niet niet terugdraaien. Conservatief zijn wil zeggen: als iets goed is, hoef je dat niet per se te vervangen. Ik geloof in het gezin, ik vind dat een goed model om kinderen op te voeden en een gezonde maatschappij op te bouwen. Een maatschappij die dat model als totaal voorbijgestreefd beschouwt, is met vuur aan het spelen. Wat is het alternatief? Individualisering op alle vlakken? Op lange termijn riskeert het Westen serieuze maatschappelijke problemen.

Knack: Maar U wilt het emancipatieproces vn moslimvrouwen tegenhouden.

Abou Jahjah: Nee, als ze willen werken, mogen ze dat. Maar veel vrouwen die nu werken, zouden liever getrouwd zijn en een leven als moeder uitbouwen.

Knack: U zou het goed kunnen vinden met Alexandra Colen: vrouwen horen aan de haard.

Abou Jahjah: Het is niet omdat het Vlaams Blok een racistische en fascistische partij is, dat ze niet op een aantal punten gelijk kan hebben.

Abou Jahjah heeft zichzelf bij feministen en holebi`s niet zo populair heeft gemaakt met zijn uitspraken over homoseksualiteit en de positie van de vrouw. Ik wilde dit even vermelden omdat dit in bovenstaand artikel helemaal niet wordt aangeraakt en dat dit punt toch niet onbelangrijk is. Christophe zal misschien opwerpen dat dit niet de hoofddiscussie is. Toch is het jammer om zo`n kans te laten liggen, want het koppelen van de uitspraken van Abou Jahjah aan de Arabische cultuur of islam is inderdaad kortzichtig.

Feit is dat Vlaanderen ook niet echt wakker ligt van de positie van de vrouw. Want Abou Jahjah pakt het slim aan : ook veel Belgen delen die mening. En dat is inderdaad zo. Het verbaasde me dan ook niet dat de uitspraken over vrouwen en holebi`s niet eens zo veel stof deden opwaaien bij het Vlaamse establishment. Eerder de uitspraken over de Arabische taal en over de eventuele eigen lijst deden de Vlaamse politici wel huiveren.
Dat zegt natuurlijk veel over het paternalistisch karakter van de gehele Belgische maatschappij. In dat opzicht is Jahjah helemaal geen buitenbeentje.
Uit onderzoek van een relatiebureau blijkt namelijk dat de meeste alleenstaande Vlaamse mannen onder de 30, redelijk conservatieve ideeën hebben over het gezin. Ze verwachten nl dat hun partner een stapje terug zet in haar carrière als er kinderen komen. [Tips voor vrouwen die een `moderne man zoeken`: zoek geen vent is zo`n relatiebureau, het kost u geld en het is nefast voor uw zelfontplooiing.]
Maar laten we geen illusies hebben over de emancipatiegraad van de Belgische man in het algemeen. Ik herinner me een gesprek dat ik afluisterde tussen mijn vader en mijn broer toen die laatste met een slecht rapport naar huis kwam. Mijn vader vond het vooral erg dat zijn zoon geen diploma zou halen. Een meisje kan immers nog trouwen en hoeft niet te werken, aldus mijn pa. Niet dat mijn vader me niet heeft gesteund in mijn studies. Integendeel. Maar zo`n man tot man gesprekje opende wel mijn ogen over de redelijk ouderwetse ideeën die veel mannen (en vrouwen) nog hebben.

Vrouwen en carrière : rijk of kinderloos

Onlangs lag ik onder tafel van het lachen toen op Het Vrije Woord (vrijzinnige radioprogramma) een vrouw wilde aantonen dat het wel degelijk mogelijk is om een carrière te combineren met een gezin. Om die theorie te staven werd een topvrouw als voorbeeld aangehaald. Ze was er namelijk in geslaagd om haar twee -nu studerende - dochters op te voeden en toch een hoge functie te bekleden in de zakenwereld. Haar man had ook een goedbetaalde job. Met zo`n enorme gezinsinkomen kan iedereen 2 kinderen probleemloos opvoeden : babycrèches, kindermeisje en een poetsvrouw zijn dan niet zo`n grote last op het gezinsbudget.
Ongeveer op hetzelfde moment raakte de studie bekend dat slechts 30% van de vrouwelijke politici kinderen heeft. De rest haakt af omdat veel vergaderingen gepland lijken te zijn om moeders uit te sluiten. Mia De Vits is daar ook zo`n voorbeeld van. Ze heeft de top bereikt in de vakbond maar heeft daar meer voor moeten laten dan haar mannelijke collega`s.Zo zijn er ontelbare voorbeelden.

De meeste jonge Belgische vrouwen zijn aan het werk of hebben toch die ambitie. Toch is het geen overdrijving te zeggen dat de meeste van die vrouwen nooit een maatschappelijke sleutelpositie zullen bekleden, want daarvoor moet je concessies doen. Veel vrouwen willen inderdaad hun gezin niet opgeven voor hun werk. In die zin heeft Abou Jahjah gelijk.
Hoeveel vrouwen volgen hun man niet als hij een leuke baan krijgt aangeboden in het buitenland? Maar hoeveel mannen laten hun eigen carrière staan wanneer de vrouw zo`n kans krijgt? Het is bedroevend gesteld met de huidige maatschappij.

Zelfs vrouwen die een redelijk leuke baan hebben in de privé-sector worden over het algemeen minder betaald dan hun mannelijke collega`s. Europese studies spreken over soms een loonsverschil van 20%! Dat wordt mee in de hand gehouden door het taboe om over je loon te spreken. Je kan er zelfs je baan mee verliezen.
Zo heb ik iets meegemaakt in een Brussels bedrijf die een westerse versie kan zijn van het Nigeriaanse drama. Zo werd een vrouw op staande voet ontslagen omdat ze een relatie zou hebben gehad met haar onderbaas.Officiële reden: ze was te ambitieus. De man werd niets voor de voeten gegooid. Zulke zaken gebeuren dagelijks in Belgie.

Niet dat het mij onmogelijk lijkt om vrouwen harder te betrekken in maatschappelijke sleutelposities. Maar er zal heel veel zal moeten veranderen.
In tegenstelling tot het Vlaams Blok, pleit ik helemaal niet voor een inkomen voor de huismoeders. Dat kluistert de vrouw nog meer aan haar positie en weert ze helemaal van belangrijke maatschappelijke posities.
Ten eerste moeten veel vrouwen gaan beseffen dat we nog lang geen gelijkheid hebben bereikt. Ik erger me rot aan vrouwen die zogezegd tegen feminisme zijn. Feminisme wil gewoon zeggen: voor een gelijkheid tussen man en vrouw op alle vlak. Wat is daar mis mee? De media is daar mee een stuk verantwoordelijk voor.Feministen worden in de media vaak afgeschilderd als verbitterde manwijven die het haar niet van hun benen willen doen. Terwijl feminisme in de eerste plaats een economische strijd is, vanaf de kleinste economische eenheid te beginnen.
Ten eerste zouden, in het gezin, de huishoudelijke taken gelijk verdeeld moeten worden tussen mannen en vrouwen. Zelfs kinderloze vrouwen lijden vandaag nog onder de inertie van hun partner. Veel kan opgelost worden in de opvoeding en in het onderwijs.
Ten tweede moet kinderopvang gedemocratiseerd worden. Dat wil zeggen : gratis en flexibelere openingsuren. In Limburg experimenteert men nu op 4 plaatsen met buitenschoolse kinderopvang dat van half zes `s ochtends tot 11 uur `s avonds open blijft.
Er is een schandalig tekort aan kindercrèches. Dat dit niet meer wordt aangeklaagd vind ik onbegrijpelijk. Veel aanstaande moeders staan reeds vanaf het begin van hun zwangerschap op een wachtlijst terwijl het aantal geboortes in België niet gestegen is. Kinderen voltijds naar de crèche brengen is haast onbetaalbaar geworden voor een gewoon gezin. Op dat vlak holt de maatschappij hopeloos achterop. Alleenstaande en minder bedeelde moeders krijgen hierdoor nooit de kans om te werken of een opleiding te volgen.
Steeds meer vrouwen gaan wel studeren, maar hoeveel vrouwen kunnen ook werkelijk iets doen met die studie als ze een gezin starten? Wat een verlies voor de maatschappij.
Het hoeft ook niet gezegd te worden dat vrouwen evenveel moeten verdienen dan mannen in dezelfde job.

Het feit dat de maatschappij zich niet kan plooien naar zulke eenvoudige eisen om het voor de vrouw makkelijker te maken deel te nemen aan het `maatschappelijk leven` bewijst gewoon dat we nog steeds in een seksistische maatschappij leven.
Het is niet genoeg om in wetten de gelijkheid van man en vrouw en hetero en homo vast te leggen..de daadwerkelijke concretisering laat op zich wachten. En het is geen kwestie van onkunde, het is een kwestie van onwil

Wat een held. Abou is net spiderman.

wat in voorgaand artikel beschreven staat is zeker te verstaan, maar ik wilde even eens stilstaan op het fenomeen abou jahjah. deze man is een revolutionair en een rebel. hij zegt luidop wat hij denkt en soms geeft hij de indruk zichzelf tegen te spreken. hij staat sterk in zijn schoenen, maar heeft toch een aantal ideeên waarbij ik mijn eigen persoonlijke vragen bij stel. het lijkt wel alsof hij de oplossing heeft voor heel veel problemen, waarmee de allochtonen te kampen hebben, maar dit is natuurlijk veel moeilijker. de media ziet hem als een "islamist" of wat dan ook en proberen hem zo snel mogelijk kapot te maken door de vragen die zij hem op verschillende manieren stellen, dit is duidelijk merkbaar in het artikel uit knack over de vrouw in de islam. i.p.v. de echte problemen te bespreken, verdoen zij hun tijd in nogmaals het in het slechte daglicht zetten van de islam en allochtonen in het algemeen.
terug naar het fenomeen abou jahjah, hij is iemand waarnaar heel veel mensen naar opkijken, omdat hij een beetje hoop draagt om het wat gemakkelijker te maken voor de allochtonen. maar hij neemt de zaken soms te strak aan dat de autochtonen van hem denken dat hij van België een islamitische staat zou maken en hij gevaarlijk is. je bent ervoor of tegen, maar naar mijn mening kan hij best bepaalde uitspraken voor zich houden en misschien een andere strategie uitproberen.

ik weet niet of jullie mij begrepen hebt waar ik naartoe wil gaan, maar door zo bezig te zijn, heb ik schrik dat er steeds een grotere kloof gecreeërd wordt tussen allochtonen en autochtonen en tussen voorstanders en tegenstanders

ik kan zo blijven voortdoen, maar zal nu stoppen en hopelijk tot binnen een paar weken terug

Zoals mara al stelde moet er nog heel wat werk geleverd worden vooraleer we een gedragspatroon zullen te zien krijgen waarbij einigzins gelijkheid man/vrouw bewerkstelligd wordt. Waarom zitten in 2002 alle initiatieven ( en er zijn er een pak goeie ) rond combinatie arbeid/gezin nog in een experimenteel stadium? vrermoedelijk omdat men in het kader van dit thema nog steeds vanuit klassieke rolpatronen vetrekt.

Anderzijds kan het ook niet de bedoeling zijn dat carrière ten koste gaat van de kinderen, het constant uitbesteed worden zal ook wel niet bevorderlijk zijn voor hun ontwikkeling. Daarin heeft Abou Jahjah natuurlijk wel een punt. Maar volgens mij is de opvoeding van kinderen een verantwoordelijkheid van beide ouders. Kinderen hebben beide rolmodellen nodig, een kind dat moet opgroeien met een vader die wel in de buurt is maar niet bewust met hem/haar bezig wegens te druk of kortaf en vervelend van overwerktheid is ook geen gelukkig kind. De kapitalistische consumptiemaatchappeij dwingt ons om op een onnatuurlijk tempo te leven, een abnormaal aantal uren te werken en dan het te kort aan onstpanning en sociaal leven te vervangen door consumptie. "Leven" wordt vervangen door "consumeren" op zaterdag gaan we allemaal samen shoppen en overladen we onszelf en onze kinderen met dure geschenken om ons gebrek aan aandacht voor hen en voor elkaar te compenseren.

Een beter combinatie arbeid/gezin is nodig voor zowel mannen als vrouwen. Een meer gelijkwaardige taakverdeling is niet enkel in het voordeel van de vrouw als men binnen een gezin, door een betere taakverdeling, meer kwali-tijd heeft voor de andere gezinsleden. Ook de repititieve geestdodende huisklusjes moeten op een evenredige mannier verdeeld worden, want niemand heeft daar voldoening aan als ze niet door iets anders gecompenseerd worden.

Eigenaardig genoeg ken ik slechts twee gezinnen waar men consequent alle huistaken, ook de vervelende, evenredig verdeeld zonder behoud van de klassieke rollenpatronen, waar de vrouw af en toe een nagel in de muur klopt en de man zich niet te min voelt om eens een dweil vast te nemen.
Hte kan toeval zijn, maar in beide gezinnen zijn beide partners van marokkaanse origine.

Maar door elk binnen het eigen gezin de zaken te gaan aanpakken zijn we er nog lang niet, als we niet ook gaan werken aan onze emancipatie als mens. Inzien dat we niet in de eerste plaats werknemer, carrièreman/vrouw zijn en "leven" op de tweede plaats laten komen.

Als iemand die in één van de armste migrantenwijken van België woont, roept het interview met
Jahjah bij mij zeer gemengde gevoelens op.
Vanuit de reeds kwestbare positie waarin heel wat allochtonen zitten valt wellicht te verklaren waarom de man zo op de verantwoordelijkheid van onze overheden inhakt zonder een kritisch woord over de moslimgemeenschap zelf.Maar voor mij is de man intellectueel allesbehalve eerlijk als hij de (zeker bestaande) discriminatie van de allochtonen op de arbeidsmarkt los ziet met de patriachale hierarchie die in heel wat moslimgezinnen nog heerst.Als ik rond mij kijk krijg ik soms kippenvel van met welk suprioriteitsgevoel de jonge gasten van mijn buurt in hun gezin worden opgevoed: de jongens zijn koning, mogen zowat alles, terwijl de meisjes al vrij snel in het huishoudelijk werk worden ingeschakeld en er op termijn weinig meer van verwacht wordt.Die patriarchale toestand is niet heel bevordelijk voor het ontwikkelen van openheid en zelfkritische zin en discipline. In de praktijk krijgen nogal wat van die ketten een op dat vlak een terugslag als ze op de arbeidsmarkt terecht komen en dan geacht worden om zich in onze arbeidscultuur te integreren. De gevolgen van de patriarchale cultuur dreigt sommige werkgevers een legitimatie te geven om geen moslimmannen aan te werven (moslimvrouwen vinden dan, zoals Jahjah, zelf zegt meer werk). De armere moslimgemeenschap van mijn buurt zou er zelf gebaat bij zijn om zonder uitzondering jongen en meisjes als evenwaardig te zien.
Maar daarnaast heeft natuurlijk vooral onze samenleving een gigantische verantwoordelijk in de getthovorming die met het jaar groeit door niet hard op te treden tegen racisme op de arbeidsmarkt, de migrantenwijken jarenlang systematisch links te laten liggen op het vlak van investeringen in speelpleinen, troitoirs, schoolgebouwen (in mijn buurt worden de straten nu voor het eerst in 40 jaar heraangelegd) en het schrijnend tekort aan taalcursussen etc... Laat dat duidelijk zijn. Zonder marshalplan op dat vlak, is het pervers om te stellen dat de allochtonen hun gedrag maar moeten aanpassen om aan de bak te komen. Daar heeft Jahjah uiteraard een keihard punt.
Alleen is er op langere termijn niemand bij simplisme gebaat waarbij alleen een factor of een partij met alle zonden beladen worden terwijl de andere louter passief slachtoffer is. Al is het onder het mom van 'het debat aan te zwengelen'. Dat ruikt immers iets te veel naar die andere extremistische partij en één daarvan is er één teveel.

Hoe meer ik over Dijab Abou Jahjah lees en hoe meer ik hem beluister, hoe duidelijker lijkt het mij dat we zijn gedachtegoed als RECHTS moeten omschrijven:
hij wil de woordvoerder zijn van een etnisch (als Arabieren een etnische groep vormen - daar kan ik verkeerd in zijn) en religieus homogene groep; hij verwijst constant naar de roots van de Vlaamse beweging (stijl Rodenbach - in ieder geval de periode toen de colleges en universiteiten nog eentalig Frans waren); hij verdedigt conservatieve ideeën over gezin en seksualiteit.
Extreem-rechts of fascistisch zou ik hem (nog) niet noemen, want hij stelt (voorlopig) geen enkele grondwetswijziging voor en pleit ervoor 100% binnen de wettelijkheid te opereren.
In ieder geval is hij zeer verstandig, mediageniek en een gehaaid politiek talent.

Bedankt voor de reacties.
Ik kan me goed vinden in de aanvullingen van Mara en Libby.

Ik ben het niet eens met de visie van Abou Jahjah op feminisme, maar zoals Mara en Libby aangeven is misschien wel 80 % van de Belgische bevolking in hetzelfde bedje ziek. Het verschil is dat ze Helmut Lotti, Johan Vande Lanotte of Jaap Kruithof in interviews nooit vragen wat hun visie over de positie van de vrouw is. Verschil is ook dat die 80 % Belgen zo verwaand zijn om te denken dat de strijd voor vrouwenrechten gestreden is.

Op de acties van AEL zag ik trouwens heel militante, vrijgevochten en mondige vrouwen. Vrouwen die wel geen boodschap hebben aan de wijsvingertjes van blanken die ondertussen blind blijven voor de reële en dagelijkse discriminaties.

De wat schipperende Chris beweert dat de discriminatie van migranten voor een stuk veroorzaakt wordt door hun normen en waarden. Dat is precies het soort logica waar Abou Jahjah en eigenlijk alle antiracisten proberen tegen in te gaan.

Samarag verdient wat mij betreft nog maar eens de prijs van de week voor zijn wel heel mooie definitie van fascisme:

Fascisme en extreemrechts = de grondwet wijzigen.

Christophe geeft mij de prijs voor de beste definitie van het fascisme.
Hij heeft gelijk dat mijn redenering inzake extreem-rechts en fascisme wat ongelukkig en fragmentair is, sorry voor die slordigheid, maar ik bedoelde gewoon dat Jahjah (nog) geen blijk heeft gegeven van een antidemocratische visie: hij benadrukt zelf dat zijn argumenten en voorstellen perfect verdedigbaar zijn binnen de Belgische grondwet en de internationale rechten van de mens (wat niet van het Vlaams Blok gezegd kan worden). En op dat punt heeft hij zeker gelijk.

Toch had ik een discussie verwacht over mijn stelling dat deze beloftevolle politicus voor de rest een rechtse lijn volgt.
Misschien moeilijk te aanvaarden voor die extreem-linksen (en vóór je mij weer afschiet: ik heb NIET gezegd ALLE extreem-linksen) die met elke radicale moslim sympathiseren.

Overigens kan ik ook beamen dat de aanvulling van Mara eens te meer nuttig en juist zijn.

Ten slotte: het feit dat vele Belgen/Vlamingen dezelfde of nog ergere opvattingen hebben over de plaats van de vrouw en de rechten van de homo (ik weet trouwens niet of Jahjah zijn persoonlijke mening hierover geeft of slechts weergeeft wat er leeft bij zijn achterban) bewijst alleen dat vele Belgen/Vlamingen openlijk of in de grond rechts denken over maatschappelijke thema's. En ja, dat komt ook voor bij lieden die over economische thema's links denken (al is Vandelanotte daar geen goed voorbeeld van).

Abu Jahjah stelt zelf dat de AEL op socio - economisch vlak, maar conservatief op vlak van gezinswaarden.
Dat past natuurlijk niet in ons hokjesdenken maar is niet onbestaande in andere delen van de wereld, bv. in de VS waar sommige stromingen ook die dualiteit hanteren. Om ze voor het gemak dan maar volledig als "rechts" te gaan catalogeren en de dialoog uit de weg te gaan is een optie die samenwerking rond de socio-economische thema's uitsluit. Zij we dan met zo veel dat we ons in de luxepositie bevinden om dat te kunnen doen? Ik heb niet die indruk.

Waarom kennen wij de standpunten van Abu Jahjah over homo's en gezinswaarden doordat men hem daarnaar vraagt en dat hij er eerlijk op geantwoord heeft.
Hij zegt er ook expliciet bij dat men nooit mag tornen aan de vrije keuzes van een individu en dat noch sexuele voorkeur, noch geslacht een grond mogen vormen voor discriminatie. Vanuit het principe dat men om een beroep te kunnen doen op mensenrechten men slechts aan één criterium moet voldoen, namelijk mens zijn.

Voor mij spreken daden veel luider dan woorden, ik zou de linkse activisten die met een drankje achter hun krant of voor hun TV zitten terwijl hun moeder, vrouw of vriendin staat te koken, strijken of afwassen geen pint betalen hoor, want tegen dat ik rond ben met al diegene die ik persoonlijk ken moet ik een lening aangaan die ik van heel mijn leven niet meer kan afbetalen.

Met mijn titel "etiketjes kleven ? een poging" heb ik precies (met wat zelfspot) aangegeven dat we onze neiging tot het indelen in hokjes in zekere mate moeten relativeren. En dat we daarmee geen opinies (die de democratische principes respecteren) het zwijgen mogen opleggen.
Ik ben ervoor dat de mening van Jahjah - correct weergegeven - ruime aandacht en meer dan één debat verdient, zeker omdat hij op een vernieuwende en soms provocerende manier de actueelste vormen van discriminatie op basis van cultuurverschillen bestrijdt.
Maar tegelijk wil ik ervoor waarschuwen dat hij handig verwarring zaait bij linkse idealisten, door rechtse opninies op ethisch/religieus gebied voor hen acceptabel te maken.
JPE heeft zopas een lang artikel over de journalistieke belangstelling voor Jahjah gepost (pagina 29725). Waarin enkele zeer behartenswaardige en lezenswaardige gedachten in uitgedrukt zijn (ik zal het wel nog eens moeten herlezen), maar waarin tot mijn verbazing al (gniffelend)rekening gehouden wordt met het toekomstbeeld van Jahjah als premier (in evenwicht gehouden door een feministische vice).
Poten op de grond, makkers.