arch/ive/ief (2000 - 2005)

In de zomer leren de kranten ons ons zelf kennen, via een onuitputtelijke stroom statistiekjes. Eén van de jongste daarvan, gepubliceerd in De Standaard van 17/8, leert: "Vlaams paar vrijt eenmaal in de twee weken." Zo weinig ? We weten nu ook hoe lang het duurt: "Op werkdag duurt seks 17 minuten, tijdens weekend 45 minuten." Voilà.

Totdaar het voorpaginanieuws. Binnenin vernamen we dat 'we te weinig slapen' (vrouwen slapen wel 13 minuten per dag langer dan mannen, hadden we het niet gedacht). Gelukkig kunnen we in het weekend 'bijslapen'. En vrijen.

Dit alles vernamen we in de reeks 'Wat is er van de Tijd' die DS ons dezer dagen aanbiedt en die volgt op andere zomerreeksen, zoals die over hoe mensen met het 'lot' ('relaties' vooral) omgaan. Commentator Bart Sturtewagen werd bij dit alles filosofisch. "Tijd is de grote gelijkmaker" schreef hij want op termijn gaan we (voorlopig nog) allemaal dood én ook omdat we onze tijd merkwaardig parallel gebruiken. En allen komen we tijd te kort.

"Ongenadig wegtikkende tijd is grootste vijand" titelde Sturtewagen. Daarom vonden we de 'quality time' uit. Zelfbedrog. En we blijven maar 'hollen tegen de tijd'. En de politici weten het ook niet meer: ze willen een actieve welvaartsstaat maar ook kansen bieden om er uit te stappen. Ondertussen "leven we allen met het gevoel dat je slechts meetelt als je meeloopt in de tredmolen van werken, ontspannen, indrukken opdoen, consumeren en weer werken. Nietsdoen, is in het aanschijn van de ongenadig wegtikkende tijd, het laatste taboe."

Die zin én al de leuke krantenartikels over hoe we leven én vrijen (of tenminste daar aan denken; La Dernière Heure focuste dit weekend op "les cartes postales sexy de la côte belge"; mét foto's ...), ze deden me terugdenken aan een totaal ander soort artikels dat je bijna enkel in het weekblad van de stalinisten vindt: interviews met werkende mensen. Van de week bracht Solidair er weer zo één: met ex-Belgacom-delegee Guy Lemaire.

* "Hier overleven de 'lepen' en de volgzamen"

Het 'lot' krijgt hier voor één keer een politieke kleur: die van het eenheidsdenken bij Belgacom dat 'omgeturnd' werd van overheidsdienst tot een kapitalistisch bedrijf met als motto: "Hier overleven de sterksten, de zwakken moeten verdwijnen." Aldus de titel van het artikel. Een verkeerde titel: uit het verhaal van de strijdbare Lemaire, die op vraag van de Belgacom-top uit de vakbond gezet werd (dat kan dus ...), blijkt dat het niet om sterk of zwak zijn gaat, maar om leep en volgzaam zijn. Wie in die cynische molen niet meestapt - vraag het ook aan mensen bij de Post en andere 'autonome' overheidsbedrijven - die wordt, beste mijnheer Sturtewagen, eruit gewerkt. Waarom schrijft uw krant daar niet over ? Is dit niet hét laatste taboe ?

Luikenaar Lemaire ging er net als andere mensen bij Belgacom psychisch en sociaal onder door, maar herpakte zich en diende klacht in tegen Belgacom. Of die klacht hem ingefluisterd werd door C-Dast, een initiatief van 'Geneeskunde voor het Volk' (PVDA), vertelt het artikel niet. Feit is dat C-Dast er is: een 'actiecentrum voor wie de gezondheid van de werkers wil verdedigen', ten behoeve van wie "slachtoffer werd van een arbeidsongeval, beroepsziekte of onmenselijke werkomstandigheden". Vermits u in de 'gewone' media nooit van dit initiatief zult horen, ziehier de coördinaten: Rue de Plainevaux nr 5, 4500 Seraing; cdast@skynet.be. Alarmlijn (24u/24): 04/337.40.40.

JPE