Oorlog tegen Irak wekt overal verzet op

De regering Bush gaat onverdroten voort met de voorbereidingen voor de oorlog tegen Irak. Maar de oorlogsstokers raken hoe langer hoe meer geïsoleerd. Zelfs hun bondgenoten in de oorlog tegen het terrorisme stellen zich terughoudend op. Maar we moeten ons geen illusies maken: geen enkele westerse regering zal Bush ook maar een strobreed in de weg leggen als hij met de aanval begint.

Het gestamp van de laarzen klinkt steeds luider in Washington. Het regent perslekken vanuit het Pentagon, allemaal met dezelfde inhoud: we staan klaar voor de oorlog. De opperbevelhebbers van het Amerikaans leger hebben hun scepticisme laten varen en de hoogste commandant van de Amerikaanse troepen in de Golf zou een interventieplan klaar hebben dat voorziet in het inzetten van 50.000 à 80.000 manschappen, gesteund vanuit de lucht.

Op 2 augustus riep de minister van Buitenlandse Zaken in Washington de vertegenwoordigers van de Iraakse oppositie in ballingschap bij zich. Doel van het gesprek: een regering vormen die Saddam Hoessein moet opvolgen.

In de Golf wordt alles in gereedheid gebracht. Toen hij naar Washington reisde, passeerde Talabane, de leider van de Koerdische partij PUK, langs Turkije waar hij grote troepenbewegingen zag richting Noorden van Irak. De Turkse krant Özgur Politika schrijft dat al 1.000 Turkse soldaten de grens zijn overgestoken en de weg van Kani Masi vlak bij de Iraaks-Iraanse grens bezet houden. Het Turks leger zou ook stellingen hebben ingenomen op de luchthaven Bamerna, waar ook Amerikaanse soldaten zitten.1

Situatie in Midden-Oosten verontrust regering Bush

In het Midden-Oosten heeft het volk twee grote redenen om woedend te zijn tegen Bush. Hij bedreigt Irak en hij blijft de oorlog van Israël tegen de Palestijnen financieren, met zo'n 15 miljoen euro per dag. Onder druk van hun bevolkingen beslisten de Arabische regeringen op hun topontmoeting in Beiroet, in maart, hun betrekkingen met Irak aan te halen. Zelfs de pro-Amerikaanse regering van Saudi-Arabië en van Koeweit eisten de stopzetting van het conflict.

Saudi-Arabië weigerde eerder al dat de Amerikanen gebruik zouden maken van zijn militaire basissen om Irak aan te vallen. Het anti-Amerikaans verzet neemt er zo'n vormen aan dat sommige Amerikaanse leiders al vroegen om ook dit land op de lijst van vijanden van de VS te plaatsen. Vorige maand was er een briefing voor een raadgevend orgaan van het Pentagon2, in het bijzijn van de ex-ministers van Defensie Schlesinger en Brown en van ex-minister van Buitenlandse Zaken Kissinger. Een analist van de Rand Corporation beschreef er Saudi-Arabië als de motor van het integristisch terrorisme in de wereld. Hij herinnerde eraan dat 15 van de 19 kapers van 11 september Saudi's waren. "We moeten hen een ultimatum sturen en ermee dreigen dat we hun olievelen en hun financiële bezittingen in de VS in beslag zullen nemen", zei hij. En verder: "Wij hebben de Iraakse petroleum nodig om strenger te kunnen optreden tegen de Saudische leiders. Nu hangen wij immers af van hun petroleum."

Dit is nog niet de mening van de meerderheid in de regering Bush maar ze wint veld. En ze toont aan dat de Amerikaanse leiders zich grote zorgen maken over de situatie in de regio.

Is Europa tegen de oorlog?
Kwestie van timing, niet kwestie van doel

Ook in Europa komt het verzet op gang, met name in het land van Blair, de trouwste bondgenoot van Bush. Vorige week tekenden negen vakbondssecretarissen een brief van Bill Morris, voorzitter van de Transportbond.3 Ze verwerpen de oorlog van Bush omdat die indruist tegen het internationaal recht en de stabiliteit in de regio in het gedrang brengt. De brief zal voorgelegd worden aan het nationaal vakbondscongres in september. De vakbonden willen ook een motie voorleggen aan het congres van de Labour Party volgende maand. De krant

The Times vreest dat de leiding van de partij van Blair een debat over het onderwerp dit keer niet uit de weg zal kunnen gaan.

Op initiatief van Pax Christi hebben 3.000 intellectuelen, onder wie de aartsbisschop van Canterbury, de hoogste religieuze autoriteit in het land, een verklaring ondertekend die "het gebruik van de oorlog als gewettigd instrument van buitenlandse politiek" verwerpt. Opiniepeilingen wijzen uit dat meer dan de helft van de Britten een deelname van hun land aan een nieuwe oorlog verwerpt. In Duitsland loopt dat op tot 73 à 91 procent, met als gevolg dat kanselier Schroeder, in volle kiescampagne, zich heeft moeten distantiëren van Bush. "Duitsland zal geen troepen of geld leveren voor de oorlog tegen Irak", zei hij. Maar anti-oorlogsactivisten zijn sceptisch. "Hij zit in volle kiescampagne", legt Kristian Goll van het netwerk van coöperatieven voor de Vrede in Bonn uit. "Hij zal binnen een paar maanden wel anders spreken en wij weten dat hij in staat is om erg snel van gedacht te veranderen."

Hoe dan ook, de terughoudendheid van de Duitse en Franse bondgenoten slaat niet op de doeleinden van de Amerikanen maar op de timing (de oorlog in Afghanistan is nog niet helemaal voorbij en de situatie in Palestina blijft explosief) en vloeit voort uit de vrees dat de volkeren van het Midden-Oosten de pro-westerse regeringen omver zouden werpen.

De Duitse anti-oorlogsactivisten zijn niet naïef: "De komende weken, tot aan de anti-oorlogsdag van 1 september, kunnen er op verschillende plaatsen acties plaats vinden", aldus Kristian Golla. "Vijfhonderd mensen zijn al bezig met het organiseren van verzetsacties in geval van een aanval tegen Irak. We voorzien onder andere blokkades rond de militaire installaties. Het aantal deelnemers zal de komende weken zeker toenemen."

Naar een nieuwe
As van het Kwaad?

Naarmate het imperialisme zich agressiever opstelt, neemt het verzet toe. In heel de wereld begint de publieke opinie en de syndicale beweging zich te mobiliseren tegen de oorlog. De Arabische volkeren zijn woedend. De Washington Times begint zelfs te spreken over een nieuwe As van het Kwaad in Latijns-Amerika. "Daar horen bij: Cuba, het Venezuela van Chavez, presidentskandidaat da Silva van de Arbeiderspartij in Brazilië, die 40 procent van de stemmen achter zich dreigt te krijgen. Alle drie hebben ze banden met Iran en Irak." Als da Silva de verkiezingen wint, dat gaat het hier om 300 miljoen mensen in drie landen. "Gaan we Latijns-Amerika verliezen?", vraagt de Washington Post zich af.4

De strijd tegen de oorlog is steeds meer verbonden met de strijd tegen het kapitalistisch systeem, dat ondraaglijk wordt voor een steeds groter deel van de mensheid.

arch/ive/ief (2000 - 2005)