arch/ive/ief (2000 - 2005)

De eerste golfoorlog van 1991 was één van de wreedste oorlogen uit de recente geschiedenis. De televisiebeelden toonden enkel groene bliksems op een zwarte achtergrond. Volgens de Amerikaanse propaganda waren dat de lichtflitsen van de chirurgische bombardementen. Van de 88.500 ton bommen miste echter meer dan 70 % zijn doel. Deze "missers" kwamen terecht op dicht bevolkte wijken. De niet-missers ondermeer op waterinstallaties en vijf militaire ziekenhuizen. 88.500 ton is gelijk aan 7 Hiroshimas.

Deze propere oorlog maakte in 43 dagen 250.000 slachtoffers. Enkele slachtpartijen zijn berucht geworden. In de Amiriyah-schuilkelder stierven meer dan vierhonderd vrouwen en kinderen toen een bom met verarmd uranium, een zogenaamde bunkerbuster die speciaal voor de Golfoorlog in een recordtijd van 30 dagen werd ontwikkeld, het metersdikke gewelf doorboorde. Tijdens de oorlog werden berichten over deze slachtpartij afgedaan als een propagandamanoeuvre van Saddam Hoessein. Pas zes maanden later kreeg een Amerikaans tijdschrift de gecensureerde CNN en WTN-beelden te pakken. Commentaar van de reporter die de beelden bekeek: "Nearly all the bodies were charred into blackness; in some cases the heat had been so great that entire limbs were burned off. Among the corpses were those of at least six babies and ten children, most of them so severely burned that their gender could not be determined. Rescue workers collapsed in grief, dropping corpses; some rescuers vomited from the stench of the stillmoldering bodies."(1)

De VS bleven herhalen dat de bunker een militaire installatie was. Reactie van een BBC-reporter tijdens een nieuwsuitzending vlak na het bombardement: "Well, we looked very hard for it". Eén Amerikaanse officier zou veel later toegeven dat het bombardement een vergissing was. En dan was er nog de Hell's Highway, de weg ten noorden van Koeweitstad die naar Basra leidt. In de nacht van 25 op 26 februari betrapten Amerikaanse verkenningsvliegtuigen daar Irakese soldaten die zich terugtrokken uit Koeweit. Met enkele bommen werd de kop van de colonne tot stilstand gebracht. Amerikaanse soldaten sloten vervolgens alle vluchtwegen af, waarna B-52's de klus klaarden met een tapijt van clusterbommen(2). Greenpeace schat dat tijdens dit "incident" meer dan 25.000 Irakese soldaten en Koeweitse gevangenen om het leven kwamen. Het Pentagon liet tevreden weten dat 4.000 van de 4.200 Irakese tanks vernield werden. Een militaire site omschreef het zo: "The Mass Exit of vehicles on the highway from Kuwait City to Iraq. Thousands of trucks, cars, and military vehicles are destroyed with their occupants and cargo."(3)

Over dat alles was er in de kranten niets te lezen. Daarvoor werkte het fameuze poolsysteem te goed. Onder dit systeem selecteert het Amerikaanse leger enkele journalisten die dan onder escorte het front mogen bezoeken. De achterblijvers of het thuisfront nemen dit nieuws over. Dissidentie wordt niet geduld. Wie de consensus doorbreekt, maakt weinig kans om nog iets van de oorlog te zien. Het verschil met 1991 is wel dat er nu krachtige alternatieve media bestaan die op korte tijd een groot publiek kunnen bereiken (zie onder meer recente gebeurtenissen in Jenin en Venezuela). Kunnen zij deze keer het verschil maken?

(1) Geciteerd in John Pilger, Hidden Agenda, p.46

(2) Eén clusterbom bevat 202 kleinere bommen (BLU-97/B) van ongeveer 20 cm groot. De clusterbom kan zich op verschillende hoogtes openen. Het oppervlaktebereik van de clusterbom is afhankelijk van die hoogte. In normale omstandigheden bestrijkt de clusterbom een oppervlakte van 200 x 400 meter. De kleinere bommetjes bestaan uit drie onderdelen, elk met een specifiek doel: · De punt bevat explosieven en kan zich als een kogel 17 cm diep in een pantser boren. · De rest van het omhulsel spat als een granaat uitéén in messcherpe stukjes ijzer. De stukjes hebben een bereik van 76 meter. · De bommetjes zijn gevuld met een licht ontvlambare stof om het getroffen doel in brand te steken. Vijf procent van de bommetjes ontploft niet en blijft als een landmijn in de grond steken. Dit soort landmijnen maakt in Kosovo nog regelmatig slachtoffers. De bommetjes zijn vaak ook uitgerust met een systeem dat warmte opspoort om zich in voertuigen, schuilplaatsen en lichamen te boren.

(3) Fighter Tactics Academy

CC, je schrijft: "Het verschil met 1991 is wel dat er nu krachtige alternatieve media bestaan die op korte tijd een groot publiek kunnen bereiken (zie onder meer recente gebeurtenissen in Jenin en Venezuela). Kunnen zij deze keer het verschil maken?"

Twee zinnen waar we een stevige discussie zouden kunnen rond opzetten. Wat ik nu niet ga doen. Eén vraag toch nog: in een dictatuur zoals Irak kan je niet echt van vrije media spreken. Als de VS daar dan oorlog tegen gaan voeren, wie gaat er dan over berichten ?

Venezuela en Israël kan je omschrijven (om met de woorden van superkapitalist Georges Soros te spreken) als 'open systemen': daar kan redelijk wat aan vrije nieuwsgaring gedaan worden. In Irak is dat veel minder het geval. Wie gaat dan de door de Amerikanen veroorzaakte gruwel 'documenteren' ?

Op basis van de lessen uit de vorige oorlogen kunnen we onze media al wat beter in het oog houden.
Er zijn tientallen websites die dat samen met ons zullen doen (http://www.fair.org is maar één van de bekendere).
Er is Al Jazeera.
En misschien kunnen we de Iraakse persberichten ook eens beginnen serieus pakken.
En btw Chavez werd vlak na de coup in bijna alle media afgeschilderd als een dictator die het volk tegen zich in het harnas had gejaagd. Zo zie je maar.