arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gisteren voerde een 40-tal mensen actie aan het Gesloten Centrum van Merksplas, ter ondersteuning van een geschreven aanklacht van 29 vluchtelingen mbt de wantoestanden die in dat vluchtelingencentrum heersen. De actievoerders hadden tevens grote bossen bloemen mee, die eerst rechtstreeks door de tralies aan de vluchtelingen geschonken werden. Toen dit al vlug door de bewakers verhinderd werd, mochten de bloemen aan de receptie afgeven worden.

Dus ging een flinke delegatie richting receptie, waar de bloemen in de handen van twee nette dames werden overhandigd. De dames waren uitermate vriendelijk, het vluchtelingencentrum verzorgt haar publieke relaties degelijk en met verve. Glimlach onverstoorbaar op het aangezicht, de ontvankelijkheid zelve. Iedereen was werkelijk en zichtbaar ontroerd door zoveel gastvrijheid…

…ware het niet dat er ook bij de bloemen afgevende delegatie ook dames aanwezig waren, weliswaar van een geheel ander soort. Zij stelden een aantal heel vervelende vragen die het mooie imago al vlug aan diggelen sloeg. Bij de eerste vraag liet de plastic glimlach van de PR van het gesloten centrum onverstoord het zonnetje schijnen : "Hoe gaat het hier met de vluchtelingen? Zijn ze hier tevreden?" "Ja, iedereen is hier heel tevreden," was het met inspanning en nadrukkelijk dapper verder glimlachend antwoord. Een paar fronsende wenkbrouwen, niet geheel onterecht omdat omtrent die tijd een VRT-camera beelden vastlegde van bewakers die hardhandig aan armen en hoofden van vluchtelingen aan het sleuren waren om te verhinderen dat ze bloemetjes zouden aannemen van de actievoerders.

Tweede vraag : "Wat doen die isoleercellen hier ?". Een rits antwoorden zoals daar zijn : "Sommige vluchtelingen vragen om in isoleercellen te worden gezet omdat ze graag even alleen zijn" , "Andere vluchtelingen worden in isoleercellen geplaatst omdat ze zichzelf zouden kunnen pijn doen" , "Dat moet soms gebeuren om de vluchtelingen tegen zichzelf te beschermen". Nog vervelender vraag : "Hoeveel vluchtelingen vragen daarom?" Geen antwoord. Plastic glimlach verliest een beetje aan glorie. Wat verder op roepen de vluchtelingen door de tralies heen. Meerdere malen worden de ramen hardhandig toegesmakt door bewakers, even vaak gaan ze wat later weer open "C' est la dictature ici" "On ne veut pas qu'on parle avec vous" ,"Libérez-nous", "On n'est pas des criminels".

Opvallend was dat de dames aan de receptie steevast het toverwoord "de illegalen" gebruikten. Illegale transacties, illegale drugs, illegaal wapenbezit, illegale aanmaak van kernwapens, illegaal storten, illegale praktijken, enfin u snapt welk over "welk soort" mensen men het wil hebben, u snapt wel dat men het eigenlijk niet meer over mensen heeft, maar over te transporteren objecten die liefst niet te veel last berokkenen, die liefst niet voor het oog van de goedmenende mensen wordt ten tonele gebracht, maar ergens in verlaten bosrijke gebieden als Merksplas. Nooit zou het in ons opkomen dat die vreemde illegale objecten eigenlijk niets mispeuterd hebben, tenzij op de vlucht slaan voor economisch of politiek geweld een misdaad is natuurlijk.

Goedmenende mensen alom, ook op en rond de actie. "Maar die mensen kunnen daar toch niets aan doen?" De brave politieman, de brave receptioniste. Het probleem is natuurlijk dat iedereen die van dicht of van verre iets te maken heeft met gesloten centra een brave huisvader of een lieve moeder is. Het geheel van al die goedmenende brave mensen maakt wel een geheel van vreselijk te verachten toestanden, zoals die centra duidelijk zijn (voor meer details zie de ondertekende brief van de vluchtelingen op http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=28272&group=webcast). Niemand is verantwoordelijk, ook de bewaker of de receptionist niet, het is de politicus. Maar de politicus heeft het ook niet gedaan want het bevel komt van Europa, en Europa heeft het ook niet gedaan want de kiezer heeft rechts gestemd en de kiezer heeft het ook niet gedaan want het was niet daarvoor dat ie stemde maar wel voor de andere programmapunten.

Terugkerend item is dat van verantwoordelijkheid, en meer bepaald het afschuiven van verantwoordelijkheid aan "zij van boven", "de anderen" . Meer dan ooit is een Pink&Green-slogan als "Free your slave minds" broodnodig. En is het broodnodig dat men wat meer horizontaal gaat denken ipv van vertikaal. Dit in plaats van naar onder te schoppen omdat men bang is van boven. Elke vier jaar een bolletje kleuren en daarna oogjes toe en snaveltjes dicht. No thanks.