arch/ive/ief (2000 - 2005)

Al Haq is een Palestijnse mensenrechtenorganisatie die nu in het bijzonder de problematiek van de Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen volgt. Het gaat om politieke gevangenen die in de loop van de tweede Intifada zijn gearresteerd. Vooral de situatie in Ansar 3 (Kitsiot in het Hebreeuws) baart zorgen. De gevangenis is tijdens de Intifada speciaal heropend en bevindt zich in de Negev-woestijn op 250 km van Jeruzalem. De gevangenen zijn ingedeeld in secties van 60 man. Ze slapen in telkens in drie tenten. In totaal telt de instelling 1038 gevangenen. De meerderheid (868) is administratief aangehouden. Dat is meestal minimum 3 maanden en wordt in de meeste gevallen met minstens 6 maanden verlengd. D.w.z. bijna een jaar zonder veroordeling. De overigen zijn wel beschuldigd en veroordeeld. Veroordelingen worden uitgesproken door militaire rechtbanken.

De omstandigheden in de gevangenissen zijn hard. De hitte is er ondraaglijk, het sanitair erbarmelijk en het eten van slechte kwaliteit, weinig gevarrieerd en onvoldoende. Er loopt overal ongedierte. Kortom ongeschikt voor menselijk verblijf. De uitrusting waarover andere gevangenissen beschikken ontbreekt hier (kantine of winkeltje, etc). Er zijn 50 tot 60 zieken, maar zonder enige medische verzorging. Medicatie is niet voorhanden Advocaten hebben aangedrongen op een betere verzorging, maar slaagden er slechts twee keer in de gevangene naar een betere
plaats te laten transfereren. Er zijn ook minderjarige gevangenen. In een geval gaat het om een jongen die net 16 jaar is geworden en al 6 maanden administratieve hechtenis uitzit. Groot probleem is ook dat de gevangenis zich op Israelische grondgebied, ver van de Palestijnse gebieden bevindt. Voor de familie is het zo goed als onmogelijk de gevangenen te bezoeken. Voor advocaten is het moeilijk werken. Zij moeten een aanvraag indienen voor een bezoek, maar krijgen dikwijls pas een maand later antwoord. Soms is de gevangene dan al overgebracht naar een andere plaats. De advocaten krijgen niet altijd de gevangenen te zien. In Ansar 3 moeten ze bovendien enkele km s door de woestijn wandelen, omdat ze niet meer tot aan de poorten mogen rijden.

Rafeef vertelt ons ook dat in een aantal gevallen gevangenen die vrijgelaten worden op de terugreis naar huis, aan de checkpoints opnieuw worden gearresteerd.
Hoewel folteringen tijdens ondervragingen sinds enkele jaren door het Israelisch Hooggerechtshof zijn verboden (vordien mocht dat wel legaal), is het nog steeds een gangbare praktijk, alleen is het minder zichtbaar en gebeurt het subtiel. Rafeef geeft ons het voorbeeld van een man die dagenlang (dag en nacht – 40 dagen) op zijn stoel werd vastgebonden (vergelijk Marwan Barghouti) en daardoor zware letsels aan de rug heeft opgelopen. Verder wordt er vooral psychologisch gefolterd en tijdens arrestaties worden de Palestijnen bijna systematisch mishandeld.

Er zijn ook nog een veertigtal vrouzelijke politieke gevangenen. Zij verblijven meestal geisoleerd in gevangenschap en/of moeten pesterijen ondergaan van Israelische gevangenen van gemeen recht.

Ludo De Brabander, lid van de delegatie van het Actieplatform Palestina