arch/ive/ief (2000 - 2005)

Tekenend voor dit positief verzet zijn de slogans op de muren van de kampen – de broeierig stinkend ghetto's waar de Palestijnen elke dag vechten voor rechtvaardigheid, uitgaansverbod of niet. We lezen:"RESISTANCE IS NO TERRORISM" of "STOP APARTHEID". Geen spoor van slogans met opruiende taal als:"OCCUPATION IS TERRORISM" of "JEWS OUT". Een oproep om apartheid te stoppen getuigt van een oprecht gevoel van gelijkheid, zelfs tegenover de bezetter. Deze mensen zijn ook tegen zelfmoordaanslagen, maar zeggen:"If you put a dog in a corner and start beating it, you're not surprised it bites you and you definitely don't say it's a terrorist. What about a human being, than?"
Verwondering en gevoelens van solidariteit zijn ons deel, zeker als je de spontane verhalen hoort uit de monden van mensen die alles behalve fundi's zijn. Studenten, moeders, werkloze vaders, hoog opgeleide mensen, arbeiders; allen zijn ze politiek geengageerd vanuit een zuiver onrechtvaardigheidsgevoel. Stuk voor stuk zijn het mensonterende, schrijnende verhaaltjes van alle dag. Een bloemlezing;

*De enige ‘misdaad' die Mohamed beging bestond uit het doodsimpele feit dat hij op weg naar en van school telkens een Israelische checkpoint voorbijging. De officier in de uitkijktoren van die bewuste post zal naar alle waarschijnlijkheid iets te zenuwachtig geweest zijn. Die dag kwamen Palestijnse jongeren uit het vluchtelingenkamp van Mohamed in conflict met de militairen. Men liet Mohamed passeren, op weg naar huis en vervolgens kreeg hij een kogel door het hoofd. Langs achter.
Dit gebeurde vorig jaar in Betlehem. Mohamed stierf ter plekke. Hij zou nooit vijftien worden.

*Tijdens de eerste Intifada, zo'n veertien jaar geleden ging Admon Ghanem, samen met zijn broer brood halen voor hun moeder. Dit was is Beit Sahur, de plaats waar we nu logeren. De jongen stond bekend als maker van Palestijnse vlaggen. Terwijl hij met zijn broer, pratend en hand in hand een vijf verdiepingen tellend gebouw passeerden gooiden militairen die zich op het dak bevonden een betonblok ter grootte van een fikse jerrycan op zijn hoofd. De jongen was zeventien. Hij heeft nog enkele minuten geleefd.

*In april van dit jaar klopten Israelische militairen aan bij een oud vrouwtje uit Betlehem die haar zieke, veertigjarige zoon verzorgde. Traag als ze was beproefde ze het geduld van de militairen. Ze schoten de deur aan flarden en de kogels doorzeefde haar geleefde lichaam. De militairen vermoordden daarna haar mentaal gehandicapte zoon. Zijn broer mocht de twee lichamen niet naar het mortuarium of het kerkhof brengen, omdat het leger een uitgaansverbod aan de buurt oplegde. De man bleef drie dagen bij de lichamen van zijn moeder en broer. We zijn in het jaar 2002.

*Tijdens onrusten in Beit Sahour, bijna een jaar geleden werden mensen van het dorp verwond door Israelische kogels. Tijdens een kortstondig staakt-het-vuren, door beide partijen (lees: door de Palestijnen) gebruikt om de gewonden op te halen voor verzorging vuurden de Israeli's drie antitankraketten (!!!) af op een ambulance. Een er van trof de dienstdoende ambulancier. Samer, onze begeleider hoorde de schoten. Omdat het staakt-het-vuren eenzijdig was opgeheven, was er geen tijd over om alle stukken van het uiteengereten lichaam op te sporen. De dag nadien vond men een arm of een been (dit kon Samer niet met zekerheid zeggen) tientallen meters van de plek van de aanslag. Wel herinnert hij zich de verspreide vleesresten en de onwezenlijke stank. Deze man was afkomstig van Gaza. Ze stuurden de resten van zijn lichaam op in een donkergrijze vuilniszak (authentiek) naar zijn familie in Gaza.

*Hussan village, twee jaar geleden. Een kolonist overrijdt een twaalfjarige Palestijnse jongen en wordt veroordeelt tot drie maanden ‘community-work'!

*Enkele maanden geleden, in de periode van de hetze rond Sharon (Sabra en Chatilla) die voor een Belgische rechtbank kon (???) berecht worden deed de Libanese minister Eli Hubeika een bekentenis op TV. Hij was betrokken bij de slachting van '82, samen met de Israeli's en dus ook Sharon. Hij zei dat hij kon en zou bewijzen dat Sharon betrokken was en zodoende wel voor onze rechtbank moest verschijnen. Drie dagen later werd de man vermoordt!

Deze gebeurtenissen staan niet alleen. Elke Palestijn, elke familie heeft wel iemand uit hun nabije omgeving verloren in deze smerige en grotendeels miskende oorlog.
Dat Koffi Anan en zijn VN-kompanen de slachting in Jenin ‘een verantwoordelijkheid' vinden van beide partijen is slechts te begrijpen als je weet dat ze in hun rapport schrijven dat ze NIET te plekke zijn geweest… Iedereen die twijfelt aan de waarachtigheid van deze ontmenselijkte gebeurtenissen moet maar een bezoekje brengen aan dit prachtige volk.
Dit is geen kwestie van gelijk of ongelijk, zelfs niet van religie. Dit is een zaak van mensenrechten, mensen die in vrede willen leven die niet alleen Palestijns is, maar ook Israelisch, Christelijk, Joods en Orthodox. Ze prediken, op de extremisten na, een menselijke vrede. Ze prediken het geloof in een goede buur, wat een onwaarschijnlijk
krachtige en integere boodschap is… Het zijn mensen die vredig en respectvol naast elkaar leven vertalen als koosjer.
Laten we deze boodschap uitschreeuwen en evenveel hoop hebben als steun geven.
Vertel het verder!

De sympathie die de langdurige strijd van dit kleine onderdrukte volk opwekt komt deels voort uit het feit dat zij in een situatie van TOTALE verdrukking zijn terecht gekomen. De vijand is de Joodse staat, die duidelijk een verlengstuk is van de Verenigde Staten van Amerika. Deze willen om allerlei neo-kolonistische redenen een speerpunt ter aanwezigheid in de regio en spenderen daar onverantwoord veel geld en middelen aan, waar de Joodse staat gebruik van maakt. Het is duidelijk voor de hele wereld dat dit een ongelijke strijd is. De middelen die de verdrukker tegen de verdrukte inzet (kanonnen en tanks tegen stenenwerpende jongeren, F16 straaljagers tegen geweren en bommen) zijn belachelijk disproportioneel.
Het is als de strijd tussen David en Goliath. En we weten hoe die is afgelopen...