arch/ive/ief (2000 - 2005)

Rabi Arish Aschermann en Jeff Halpers zijn zeer strijdbare Israeli's die niet willen toekijken op de onrechtvaardige situatie waarin Palestijnen leven, maar daadwerkelijk de handen uit de mouwen steken. Zij doen deze acties om twee zaken te belichten: ze verzetten zich tegen de bezetting en willen op die manier hun solidariteit met de Palestijnse bevolking uiten.
Voordat we in twee groepen vertrokken, waarschuwden ze ons voor de mogelijke gevolgen bij een eventuele controle van Isrealische militairen. Wanneer ons de toegang tot het kamp ontzegd zou worden, konden we al dan niet meestappen in een spontane stille manifestatie om zo in te gaan tegen het bevel van de militairen. Dit kon echter tot gevolg hebben dat we gearresteerd zouden worden en mogelijks het land uitgezet. We besloten niet mee te stappen in een mogelijke manifestatie.

We trokken naar het vluchtelingenkamp Shu'Fat, dat onder VN administratie staat. Het telt tussen 18 en 25 000 inwoners. De woonomstandigheden zijn erbarmelijk: armoede is er troef. Het aantal inwoners stijgt er en woningen schieten tekort. Om die reden worden er huizen gebouwd net buiten het kamp dat omringd is door een muur. Mohamed Ali is eigenaar van de woning in wording.
Een bouwvergunning kost je als Palestijn 25 tot 30 000 US Dollar, het inkomen van 3 jaar, en dan nog ben je niet zeker dat je een toelating krijgt. Mensen zetten hun woning illegaal aan de rand van het kamp, met de quasi-zekerheid dat het afgebroken wordt. Het kamp ligt op een steenworp van de Israelische nederzetting Maaleh Adumin, gescheiden door een vallei. Het verschil tussen Israeli of Palestijn zijn wordt hier zeer schrijnend duidelijk: Palestijnen kunnen amper een huis bouwen, terwijl Israelische nederzettingen als paddestoelen uit de grond schieten, een paar honderd meter van hen verwijderd. Ze willen ten allen tijde vermijden dat ze een minderheid zouden vormen. Het zijn deze kolonisten die vorig jaar de autoriteiten onder druk hebben gezet om 19 woningen af te breken. Dit om hun onveiligheidsgevoel te sussen (te voeden?) en vanwege het zicht: ze kijken liever niet in de ogen van hun Palestijnse buurman, veel liever kijken ze op een muur…

Zo is er een extremistische kolonist die kogels lost richting kinderen en jongeren die vanop hun heuvel keien smijten naar de nederzetting, maar niet halfweg geraken vanwege de afstand. Het (on)veiligheidsgevoel is dus niet altijd even reeel. Tot voor de tweede Intifada patrouilleerden er militairen in de vallei om de kinderen te ontmoedigen (aan te moedigen?) stenen te smijten. Ook zij schoten af en toe terug.

Het is toch hoopgevend Israeli's te ontmoeten die de Palestijnse situatie aanklagen en zeer strijdbaar zijn. Voor deze acties riskeren ze arrestatie, een proces, kleineringen, en veel onbegrip.

Website ICAHD: http://www.icadh.org

de datum waarop we werkten was niet vandaag maar 26/07/02 en 27/07/02. Dit is het verslag van samira van het werk de eerste dag

De vraag is: waar blijft het WERELDGEWETEN onder al deze flagrante manipulaties van wetten en waarheden door een kleine minderheid politici en hun 'raadgevers' die misbruik maken van geld van de belastingbetaler en van de macht die de kiezer hen leende, om alsmaar te vernietigen? In die mate zelfs dat de wereldeconomie daar onder is gaan lijden.