arch/ive/ief (2000 - 2005)

JERUSALEM, July 2 — It has been muffled by Israel's latest military offensive in the West Bank and the Bush administration's demands for the ouster of Yasir Arafat, but a debate is under way among Palestinians over suicide bombing.

Criticism of such attacks is made in code and pitched to Palestinian self-interest rather than broader moral concerns. The critics are trying to avoid alienating Palestinians who feel that any weapon is legitimate when turned against Israelis, whom they view as stealing their land and using overwhelming force to keep it.

Advertisement

Like President Bush's demand for democratic change and new leaders, the criticism of suicide bombing cuts to the heart of competing Palestinian visions for statehood, of the proper means for achieving it, and of the deference that should be paid to Israeli or American public opinion.

"You have to appeal to people's self-interest, in terms of what works and what doesn't work," said Hanan Ashrawi, a Palestinian legislator from Ramallah.

Dr. Ashrawi was among 55 Palestinian politicians and intellectuals who published an unusual appeal to fellow Palestinians on June 19 in the Arabic-language newspaper Al Quds. It called for a reassessment of "military operations that target civilians in Israel" — not in the West Bank or Gaza — and urged those behind them to "stop pushing our youth to carry out these operations."

The appeal clearly stopped short of a blanket condemnation of all suicide bombings. But the open letter did say that the attacks were not "producing any results except confirming the hatred, malice and loathing between the two peoples" and endangering "the possibility that the two peoples will live side by side in peace in two neighboring states."

The day the advertisement was published, a suicide bomber killed six people at a Jerusalem bus stop. That and the new Israeli offensive into the West Bank, begun after another suicide bombing just the day before, shouldered the development aside.

But among Palestinians, the appeal reverberated in conversations and the Arabic news media. It continued to run in Al Quds for several days, gathering more than 500 backers, some through the Internet.

A rebuttal was published elsewhere, calling for the use of "all ways and all means" of "armed struggle." It gained about 150 signatures.

Abdel Aziz al-Rantisi, a leader of the Islamic group Hamas, bitterly denounced the signers of the first petition, which he called "the appeal to declare war on the Palestinian resistance." Despite such strong criticism, none of the original petitioners have reported any threats.

Even some Palestinian politicians who said they opposed attacks on civilians shied away from the petition, calling it one-sided for focusing on Palestinian attacks.

President Bush has denounced suicide attackers as "murderers." Yet even signers of the appeal balked at directly criticizing the bombers, who are called martyrs but are revered in nationalist as well as religious terms. They are pitied as desperate victims or romanticized as patriots who strike back against Israeli tanks with their only weapons, their own bodies.

This help explains why, though a narrow majority of Palestinians support suicide bombing, a far broader majority oppose arresting those behind the attacks.

"There is a global culture of that, of how sweet it is to die for your liberty," Dr. Ashrawi said. "You can find quotations from the American Revolution."

She said that although she opposed any violence against civilians, it was no time "to take the high moral ground" on the subject of suicide bombing, with Israeli forces holding hundreds of thousands of Palestinians under curfew in the West Bank. "We should make it a political debate," she said.

GO to the streets, and you will see that the people support the resistance By all means necessary. Intellectual Bourgois charachters mostly making part of NGO's subsidised by the EU or the American Ford Foudation, have no choice but to distabnciate themselves from their people. In Palestine only the poor suffer, and only the poor have an interest in change. Change must come, It just MUST.
And yes if you have to live as a slave IT IS SWEET TO DIE for freedom. And if your people is massacred for 70 years REVENGE can be sweet.
Nadia

Ook ik sta volledig achter wat Nadia zegt. Ook ik droom ervan om te sterven voor mijn vrijheid, en samen met mij zoveel mogelijk arme mensen op te roepen hetzelfde te doen. Want vrijheid hoort niet thuis in dit leven, vrijheid is er in het Walhalla, voor zij die zoveel mogelijk vijanden ombrengen en zichzelf tenslotte opblazen. Oh, wat smaken de DOOD en de WRAAK zoet! Weg met die uitgestoken hand; leve de vuist! Al wie vrede roept, is een collaborateur!

En het helpt mij ook nog om van wat persoonlijke frustraties af te raken.

Kom mee in ons leger van helden, laten we allen naar Palestina trekken en ons daar, zij aan zij, het zweet van onze compadre's smakend, in een laatste geile vuurgevecht laten doorzeven. 't Is in ieder geval veel leuker dan hier voor mijn computer zitten.

hate and disrespect
pinkje

Hi Nadia,
I was not sure after reading the article either it was American-Israelien propaganda or not. After reading once more the article it's still not clear for me.
I know that Arafat is under siege and really hard, but there exists peace"people" in Israël, why should they not exist in Palestina?
We all know that Sharon and his friends don't care about their people, about Arafat, there is not much information.
But I can imagine that both people, the Israelies and the Palestines don't want that this violence continues.

It's also one of the first times an article like this appears.
In "Le Monde" of today there is an article about people without work in Palestina that criticise the Palestine Autority because they don't give money to their people.
Is it also Western propaganda our do people in Palestina start to criticize their Autority?

Nadia, don't you think is rather weird that almost never hear about the wall the Israeliens are setting up between Israël and Palestina?

Link to the article of Le Monde.

http://www.lemonde.fr/article/0,5987,3218--283290-,00.html

Noraal ligt de wollige taal als een dikke laag stof over de commentaren van Pinkje. Maar wie het stof wegblaast, vindt een boodschap van onverdraagzaamheid en onbegrip voor andere meningen. Deze keer moeten we zelfs niet blazen. Pinkje schrijft wat hij denkt in deze commentaar op Nadia. En mooi is dat niet.
Nadia maakt een heel pertinente opmerking over de rol van NGO's in haar commentaar. Het is wel jammer dat ze er niet meer uitleg bijgeeft. Maar dat is wellicht niet de reden waarom Pinkje helemaal uit de bol gaat.
Pinkje beledigt al die jonge idealistische mensen die geen andere uitweg meer zien dan zich zelf opblazen. Hij lacht hen uit en doet alsof ze zich alleen opblazen omdat ze geloven in een leven na de dood. In de meest vulgaire bourgeoispers heb ik ook al kunnen lezen dat die jongeren zich opblazen omdat ze dan in de hemel tussen zeven maagden mogen zitten.
Pinkje beweert ook dat al die strijdende Palestijnen eigenlijk tegen vrede zijn. Enkel zij die hun hand uitsteken naar de loop van de tank die hun huizen heeft platgereden, kunnen het predikaat vredelievend opgekleefd krijgen. Alsof niet alle Palestijnen na 50 jaar verdrukking en oorlog snakken naar vrede.
Pinkje insinueert ook dat die Palestijnen zich opblazen om van hun frustratie af te zijn. Dat hij een vuurgevecht geil noemt zegt dan weer veel over het wereldbeeld van Pinkje.
"Hate and disrepect" sluit hij af.
Pinkje, je ontpopt je stilaan tot het meest onverdraagzame jongetje van de klas. Na elders op de site comment na comment op te roepen dat ik en nog een paar anderen moeten opstappen, toon je hier je ware aard. Jawel hoor, het over good vibes orerende Pinkje wordt meer en meer een verwaande opgestoken middelvinger.

m.b.t. op uw reactie op 'pinkje':

ooit gehoord van het begrip 'ironie'?? Het is in ieder geval een fijner wapen dan een bomgordel.

Klopt, Alex, ganser oorlogen werden beslecht met ironie.
Je had de ironische lach eens moeten zien op het gezicht van Lumumba toen ze zijn tanden uittrokken omdat die toch niet oplosten in het zuur waarmee ze zijn lichaam wilden doen verdwijnen.
Een ruzietje aan de universiteit los je inderdaad op met een kwinkslag, Alex, maar this is wel degelijk real life. Is het echt zo moeilijk om je eens te verplaatsen in het harde leven van een ander?

Pinkje , Pinkje, Pinkje toch. Nu begin ik toch echt wel mijn vraagtekens te hebben bij jou goede bedoelingen hoor.

Het viel mij al op dat je het moeilijk hebt met de commentaren van Han, Christophe en mijzelf. Vooral als we heel nadrukkelijk de zaken vanuit een andere culturele contekst bekijken.

Tot nu toe heb ik dat geweten aan het vermoeden dat je nog jong bent en tot nu toe maar weinig contact had met niet westerse invloeden, dat je je nog aan het ontworstelen bent aan een klassiek, vrij conservatief middenklasse-milieu. En voor dat soort mensen heb ik het allergrootste respect. Ze stellen dingen in vraag, blijven dat doen en groeien daardoor als mens.

Ik dacht dat je op termijn wel over je latente angst voor het vreemde zou overgeraken, dat je je onbewuste superioriteitsgevoelens in vraag zou gaan stellen. Maar blijkbaar wil je volharden in de boosheid. In jou grote Waarheid is blijkbaar geen plaats voor invloeden en denkbeelden uit een niet westers-christelijke cultuur.

Het feit dat jij, die als je de discussie aangaat met mensen waarmee je het niet eens bent, vaak afsluit met love and respect dit hier doet met hate and disrespect t.a.v. Nadia spreekt boekdelen. Niet dat Nadia daar van zal wakker liggen, want, ahoewel ik Nadia persoonlijk niet goed ken, niets afweet van haar persoonlijke omgeving, ik ken tientallen "Nadia's" die met hate en disrespect moeten opgroeien vanaf hun eerste contact met onze samenleving, nl. de eerste schooldag in de kleuterklas of sommigen zelfs hun eerste dag in de crèche.

Ik wil nog afronden met enkele citaten uit mijn antwoord aan TUc, die voor jou in de bres sprong, ik vermoed namelijk dat je dat niet gelezen hebt, of dat het niet tot je doordringt.

"Trouwens, bij een bevraging van mensen uit alle landen die niet tot de Noord Amerikaanse of Noordwest Europese cultuur behoren over wat zij een typisch kenmerk vinden van onze cultuur was het topantwoord overal ter wereld "die mensen hebben geen cultuur". Stemt toch een beetje tot nadenken, is het niet, want overal ter wereld weten mensen veel meer van onze leefwereld dan wij van eerder welke andere.

We moeten echt wel af van ons superioriteitsenken, want in andere delen van de wereld geloven ze dat zo stilaan niet meer, en lopen we het risico om als arrogante, cultuurloze zakken over te komen die enkel van alles opdringen, zowel materieel als immaterieel, en die nooit eens luisteren.

Dat Palestijnse politiekers zich tot onze politiekers wenden om steun, hulp of weet ik veel te krijgen heeft meer te maken met het feit dat het machtsoverwicht nog steeds in het westen ligt dan dat ze overtuigd zijn van de superioriteit van westerse mensen hoor.

De mentale dekolonisatie (die ten tijde van de vliegtuigkapingen nog maar nauwelijks ingezet was)is in volle gang, de wereld is aan het veranderen en wij zullen ermee moeten leren omgaan. En niet alleen bij Arabische of islamitische mensen, ik hoor ook bij bv. mijn Afrikaanse en Thaise vrienden die drang naar het recht op zelfbeschikking en burgerrechten, elk vanuit zijn eigen culturele referentiekader en ik zie daar absoluut niets fout aan, volgens mijn bescheiden mening is dat vooruitgang."

Ten slotte dit:
"Ik vrees ook dat, als we niet en masse beginnen te proberen vanuit een interculturele context te denken, we inderdaad afstevenen op een derde wereldoorlog, een oorlog die wij zullen verliezen omdat die zal gaan over het al dan niet aanvaarden van de superieure westerse cultuur. Een premisse die wij westerlingen uitgevonden hebben als excuus om de hele wereld te kunnen onder de duim krijgen en die uiteindelijk enkel gebaseerd is op brute kracht."

Ik hoop van harte dat je schrikt van de implicaties van jou reactie, Pinje, want dat zou betejkenen dat er nog hoop voor je is.

Dag,
kan iemand mij nu zeggen of dit artikel propaganda is of er iets van waarheid in zit?

beste nadia,

uiteraard was mijn stukje een ironisch stukje.
die 'hate and disrespect' was een persiflage op mijn bekende afsluiter, en is uiteraard ook ironisch en absoluut niet naar jou persoonlijk gericht. Mocht dat zo overgekomen zijn, dan vraag ik mijn excuses hiervoor.
Wat Libby en Christophe niet helemaal doorhebben, dat is dat mijn stukje niet gaat over de Palestijnen zelf, maar over die mensen alhier die o zo graag de grote strijd zien losbarsten in Palestina. De toon van dergelijke geweldoproepen doet mij inderdaad aan een amalgaam van fantasmes, frustraties en projecties denken (vandaar mijn lyrische woordkeus).
Wat ik daarmee bedoel is dat wij zeer sterk moeten opletten dat we niks van onze eigen heldendom- en martelaarszucht naar die mensen toe projecteren (herinner je de romeinse arena's, waar tienduizenden romeinen tegelijk om 'bloed' smeekten (de titel van mijn comment): voor die kijkers was het een katharsis, een kanalisering van hun eigen driften en frustraties).
Ik kan alleen maar hopen dat jij je daar boven kunt stellen, nadia.
Zoniet, dan hoop ik dat je goed doorhebt welke impact jouw sterke woorden, steunbetuigingen en veroordelingen hebben op jonge, kwade, labiele mensen.
Ik heb ook sterk het gevoel dat jouw analyse vooral uitgaat van wat er gevoeld wordt in de straten, bij jonge mensen. Aan de frustratie en de haat en het zoete gevoel van wraak. Denk je ook soms aan wat er het best is voor Palestina zelf, op lange termijn, aan oplossingen voor vrede, ooit? Of die zelfmoordaanslagen wel getuigen van een strategische politiek, of of ze meer in de kaart spelen van Sharon en co, die hierin de perfecte legitimatie zien voor hun nietsontziende 'contraterreur'. (zie mijn stukje van vorige week maandag: 'de indy-berichtgeving over palestina')?

Jij noemde bovenstaand artikel 'intellectual crap'. Ik lees ondermeer het volgende in het artikel (net zoals guido laat ik daarmee nog in het midden of het artikel al dan niet 'authentiek' is).

" It called for a reassessment of "military operations that target civilians in Israel" — not in the West Bank or Gaza — and urged those behind them to "stop pushing our youth to carry out these operations."

The appeal clearly stopped short of a blanket condemnation of all suicide bombings. But the open letter did say that the attacks were not "producing any results except confirming the hatred, malice and loathing between the two peoples" and endangering "the possibility that the two peoples will live side by side in peace in two neighboring states."

Dus: geen veroordeling van geweld. Ook geen veroordeling van de zelfmoordenaars. Sterke nuanceringen. Wel een zich afvragen of de zelfmoordaanslagen buiten de bezette gebieden wel veel strategische zin hebben voor de bevrijding van het palestijnse volk.
Geschreven door Palestijnen zelf!

Welnu Nadia, overtuig mij en vele andere lezers van je oprechte overtuiging, en toon mij aan in hoeverre en waar precies dit artikel getuigt van 'intellectual crap'.

Hul je je in stilzwijgen, of breek je opnieuw de boodschapper af, dan zal dat jouw zaak weinig goeds doen, vrees ik. Iedereen kan brullen en oproepen tot blind geweld.

respect
steven aka pinkje

ps: christophe: je dichotomieën en concluderingen mbt pinkje worden met de dag hilarischer. 't Wordt echt tijd voor een pintje! (ge droomt toch nog niet van mij, hé?)

ps: libby: ik vrees dat wij op de moment echt wel vanuit twee verschillende denksporen vertrekken. Probeer eens van dat beeld af te geraken alsof ik door mijn afkeer van blinde terreur sowieso cultureel verstard zou zijn. Leg één of twee doorgetrokken conclusies terug op hun plaats, en je zult zien dat jouw kritiek inderdaad heel stevig en onderbouwd is, maar niet echt van toepassing op mijn discours.
Om een tipje van de sluier op te lichten. Ik ben 30 jaar oud, en al heel wat jaren aktief in de socioculturele sector. Eén van mijn grootste engagementen aldaar was steeds het omgaan en ondersteunen van kinderwerkingen, huiswerkklassen, animatie, sociale steun en zelforganisaties van allochtonen (migranten en vluchtelingen in Molenbeek, Leuven en Antwerpen). Ik kom iedere dag vreselijk eurocentrisch en superieur denken tegen, en ik denk echt niet dat je dergelijke zaken zomaar uit mijn comments kunt halen. Op één of andere manier slagen we er blijkbaar niet in om elkaar gewoon eens te begrijpen. Ik wil hier helemaal geen vijand of duivel zijn, hoor.
Ach, volgende keer beter!
En oh ja, libby, hoe denk jij eigenlijk over die bovenstaande brief, geschreven door mensen die zelf in palestina wonen, en, wonder boven wonder, geen onvoorwaardelijke maar enkel kritische steun geven aan ieder die palestina wil bevrijden? Vind je het ook 'intellectual crap'? Of is jouw mening genuanceerder?
Want door je boosheid op pinkje, en je keuze voor het discours van het 'interculturele', ben je er niet echt meer toe gekomen om ook nog iets te zeggen over het artikel van nadia. Nogmaals: Nadia geeft af op wat Palestijnen zelf zeggen.

En oh ja, libby, hoe denk jij eigenlijk over die bovenstaande brief, geschreven door mensen die zelf in palestina wonen, en, wonder boven wonder, geen onvoorwaardelijke maar enkel kritische steun geven aan ieder die palestina wil bevrijden? Vind je het ook 'intellectual crap'? Of is jouw mening genuanceerder?

Zoals ik reeds de hele tijd probeer duidelijk te maken, dit is de mening van PALESTIJNEN dus per definitie relevant, wat ik of jij of om het even welke andere niet betrokken partij daarover denkt doet absoluut niet ter zake, dat is het enige wat ik al de hele tijd probeer te zeggen.

Of dit artikel nu propaganda is of niet, of het uitgaat van mensen die er midden in staan of niet, of het in Palestina net zoals hier zo is dat de intellectuele bovenlaag totaal geen voeling heeft met wat bij de basis leeft (als welzijnswerker zal je wel begrijpen wat ik bedoel hé Pinkje),... dat is iets wat de Palestijnen onder elkaar moeten uitmaken.

Voor de laatse keer, het enige wat telt is dat je steunt, in hoeverre en onder welke voorwaarden is iets wat elk voor zichzelf moet uitmaken. Het kan een boeiend onderwerp zijn van conversatie onder vrienden maar het heeft totaal geen relevantie voor wat in Palestina aan de gang is.

dag,
ik had dit artikel gepubliceerd omdat een beetje antwoord gaf op een vraag die in een eerdere discussie over Palestina was gesteld, namelijk of er naast de Israëliërs die een vredesbetoging houden of die zich verzetten tegen de militaire bezetting(deserteurs van het Israëlische leger bv.) ook Palestijnen bestaan die liever geen zelfmoordaanslagen zouden hebben.

In Le Monde stond er een artikel dat werklozen op straat zijn getrokken omdat ze geen geld meer krijgen. Is dit propaganda of kan het waar zijn?

"In Palestine only the poor suffer, and only the poor have an interest in change. Change must come, It just MUST.
And yes if you have to live as a slave IT IS SWEET TO DIE for freedom. And if your people is massacred for 70 years REVENGE can be sweet."

Sorry, waarom deden de zwarten en latino's in Amerika dan geen zelfmoordaanslagen? Die werden al 500 jaar en meer vervolgd. Waarom geen zelfmoordaanslagen in Zuid-Afrika of bij de Indianen in Amerika? Men dropt veramd uranium in de reservaten en niemand spreekt erover. Maar wel genoeg aandacht voor de mensen in Irak. Maar over Kosovo spreekt men ook bijna niet meer.

Overal zijn het de armen die afzien, zij zijn altijd eerst het dupe van wat dan ook. Je moet hier in België maar naar kansarme wijken gaan.
Waarom meer aandacht voor de Palestijnen dan voor de Afghanen? 7000 burgerslachtoffers ondertussen en wie kraait ernaar?

Zijn de Talibanstrijders dan zo slecht dat we ze niet meer als mens beschouwen en ze laten wegrotten in Guatanamobaai?

In België bv. heeft de politie het geweldsmonopolie.
Moeten we onszelf nu opblazen bij acties?

Dat Israëliërs baby's doodschieten, huizen platwalsen, ouderen vermoorden, kinderen levenslang verminken,...vind ik ongehoord. Maar dat Palestijnen(als het Palestijnen zijn) dicotheken opblazen daar moet ik ook niets van weten.

ik vind het wel grappig hoe de reformist pinkje wordt aangepakt, die 15-jarige puber,
tuurlijk is sterven voor het vaderland goed, en allerminst romantisch

allez gasten (en meisjes)
,
we praten hier over mensenlevens, geen enkel ideaal is sterk genoeg om je leven op te geven, om je lief achter te laten, tenzij je niet meer gelooft in liefde

allez liefde en vrede (of is dit niet meer langer wat we wensen?) vooriedereen en pinkje, tot vrijdag

Ik ga echt wel akkoord met wat je schrijft hoor. Er is inderdaad heel weinig aandacht voor een aantal heel grote problemen, sommige zaken zijn "actueel", andere zijn "ver van mijn bed". Ik heb er ook niet direct een verklaring voor hoor, waarom rond het ene thema je een massa volk op straat krijgt en rond het andere geen kat. Media speelt duidelijk wel een rol, vandaar het belang ook van ons medium. Het is wel niet altijd gemakkelijk om aan info te komen over wat op bepaalde plaatsen leeft. Bv. Tsjetjenië, als je al iets te zien krijgt is het kapotgeschoten steden met hier en daar nog een paar mensen, die zich uiteindelijk ook niet ten volle durven uitspreken, het land is ook moeilijk toegankelijk. Uiteindelijk is ook dit argument een flauw excuus, er is nog altijd de mogelijkheid om met Tsjetjeense vluchtelingen te gaan praten.

Er is inderdaad een probleem van kansarmoede bij ons, waar niet voldoende aandacht voor is, waar ook steeds de verkeerde oplossingen worden voorgesteld omdat men niet echt de behoefte heeft om te luisteren naar de betrokkenen, de vierde wereldbeweging is evenals de zelforganisaties van allochtonen voor het beleid en de bevoegde sectoren eerder de vijand dan een gesprekspartner, mag best ook eens aangekaart worden.

Bij mijn weten is de enige andere vervolgde groep in de geschiedenis die zich systematisch verweerde met middelen die men "erover" zou kunnen noemen, de oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika. We kunnen nog meer palrallellen trekken met hun situatie, zo werden bv. ook zij geconfronteerd met een agressieve settelmentpolitiek van hun belagers.

Ik vrees een beetje dat dit een laatse opstoot van verzet is, dat er verder nog meer analogie zal kunnen gemaakt worden. geen enkel ander middel heeft geholpen, nog gewoon verzet, nog conventionele oorlogen met steun van een aantal buurlanden, nog geweldloos verzet, nog overleg, bij alle acties die al ontwikkeld werden, of het nu dialoog of geweldloos verzet of "conventioneel" verzet was, steeds zijn ze er nog slechter uitgekomen dan ervoor.

Niet dat ik er een goed oog in heb dat dit wat zal uithalen, wel integendeel.En ik heb het er ook moeilijk mee dat die aanslagen gepleegd worden, maar ik kan wel begrijpen waarom ze het doen, alhoewel ik het niet goedkeur of verstandig vind. Maar ze hebben alle mogelijke andere middelen toch al geprobeerd in de afgelopen 70 jaar en daar alleen verlies op verlies aan overgehouden.

Deze zelfmoordaanslagen zijn het middel van wanhopige mensen, zoals ook de aanvallen van de noordamerikanen op de settlers dat waren.

Ik vrees ook dat de Palestijnen uiteindelijk hetzelfde lot zal beschoren zijn als de oorspronkelijke bevolking van noordamerika, die nu, een paar honderd jaar later zich bij de zaak neergelegd hebben en alles wat men hen er bovenop nog aandoet gelaten ondergaat. Over 100 jaar zitten de Palestijnen, als er nog over zullen zijn, ook op nucleaire storten te sterven aan stralingsziekten, en zullen zij ook de energie niet meer kunnen opbrengen om daar nog tegen te reageren, dan zal het rustig zijn in het Midden - Oosten.

Oh, ja, het kleine groepje intellectuelen dat nu reeds het grootste gedeelte van zijn tijd in het buitenland doorbrengt zal permanent emigreren en zich totaal in de westerse wereld laten assimileren. Waarschijnlijk zullen zij hun afstammelingen wel vertellen "jullie voorouders waren Palestijnen, een moedig volk, dat nooit een kans had om te overleven".

Somber? Ja. Onrealistisch? Absoluut niet.

O ja, ik was er nog dit vergeten aan toe te voegen. Terijwl wij hier onder elkaar zitten te discussiëren over of en hoe en in welke mate we de Palestijnen moeten/willen steunen, wordt er totaal niet gereageerd op de heroccupatie. Israel doet weer hetzelfde als wat het eind maart reeds had gedaan. Hier blijft het merkwaardig stil.

Het blijft stil en niet alleen over de Palestijnen. Over die muur dat ze daar aan het opzetten zijn, wordt ook niet meer gesproken.
Ik begin te indruk te krijgen dat het voor veel mensen teveel wordt en liever hun kop in het zand steken.

Een nieuwe betoging in Brussel met 35.000 Arabieren is wat we nodig hebben.

Dat is inderdaad wat we nodig hebben, maar dat zal niet lukken met al die westerse superioriteitsdenkers die hier menen de Palestijnen en hun sympathisanten te moeten terechtwijzen.

Uiteindelijk voelen de meesten zich hier ongemakkelijk bij het verzet van het Palestijnse volk. Ze controleren het niet, begrijpen zelfs nauwelijks wat er gebeurt. Het is zoveel gemakkelijker om met enkele in het Westen verblijvende intellectuelen petitietjes op te zetten. Maar onvoorwaardelijk een volk steunen dat strijd voor zijn eigen oveleven, dat gaat voor de meeste intellectuelen te ver. Zij vinden die Palestijnen toch maar een beetje wild en beetje barbaars, een beetje ongeciviliseerd, een beetje te radicaal en daarom halen ze weer het toverwoord "kritische steun" uit hun hoed. Wat deze intellectuelen daarmee bedoelen, was al duidelijk te lezen op deze site.

En mensen die de zelfmoordaanslagen verheerlijken, doen de palestijnse zaak ook geen goed.
Je zou haast gaan geloven dat er mensen zijn met posters op hun kamer van Palestijnse zelfmoordenaars.

A passing drama in the daily life of Palestinians under occupation

Lucy Winkett
Thursday February 14, 2002
The Guardian

Perhaps I have lived a charmed life but I know I have been very lucky to have rarely felt myself to be in real physical danger in my 34 years. I can probably remember all of the times I have. In early February I added to their number as I was standing in a crowd at Qalandia checkpoint between Jerusalem and Ramallah in the West Bank.
It was about 1.45pm and the crowd waiting to pass through the checkpoint was moving slowly. Cars were backed up for a mile, traders were calling out the knock-down prices of the clothes and trinkets they were selling and my throat, accustomed to central London fumes but not to the dust of the Holy Land, was dry.

I was with a small group of women priests, supported by Christian Aid, visiting different places and people on both sides of the conflict in Israel/Palestine. To my English eyes, the very sight of soldiers with machine guns on either side of us was unnerving; then we spotted five boys, probably about 13 years old, throwing occasional stones at the Israeli soldiers ahead of us. We stood and watched from our position in the crowd, secretly admiring their nerve if not their accuracy. One of the soldiers had clearly had enough and aimed his gun at them. He can't shoot, we thought; they're unarmed and they're only boys.

But he did. He took aim and fired directly at them. They scattered, and for a moment we thought one of them had been hit. Not content with this result, the soldier climbed up on to one of the concrete posts, clearly visible against the sky, and took slow aim and fired again, and again.

We took pictures, surreptitiously and with real trepidation before getting into our taxis and inching our way through the crowded checkpoint and then the streets of Ramallah. Almost more shocking than witnessing such a violation of human rights was the reaction of the crowd.

Palestinians were trying to get on with their daily journeys that Saturday as any other working day. Movements are severely restricted by the Israeli border closure policy and so a simple journey to work, to school, to hospital, to visit family and friends turns into a long and humiliating wait at one or more of the around 130 checkpoints in the West Bank and Gaza Strip. The crowd at that checkpoint were resigned; nervous, but un- responsive to the violence taking place just metres from them. It was, to my foreign eyes, a sign of the "everydayness" of it all; another checkpoint, another shooting.

British headlines are full of suicide bombs, raids on Jewish settlements, inter-Palestinian violence. My experience of the past few weeks, which has included listening to Israeli F16 bombers flying low over Gaza City for two consecutive nights, is that the real drama is being played out in the grim day to day existence of Palestinians who can't travel, whose children wet the bed at night as soon as they hear the planes.

One Palestinian social worker told us how children were asked at a school in Bethlehem to draw pictures of the olive harvest. The pictures came back of olive trees all right and even of people picking olives, but above their heads flew a helicopter gunship, or by their side lay the dead body of a relative. Red blood contrasted with the black and green of the olives in the distressed minds of children.

We heard stories from Palestinian refugees echoed by Jewish settlers; the same sense of history, of grievance, of soul-destroying fear. But the difference was that we heard these words from Palestinians in their bare rooms with no heating and little food. With unemployment running at 70% in the occupied territories, the birth rate is soaring and the economic situation is dire. From a Jewish settlement, we heard the same fear and well-founded sense of physical vulnerability; settlements of large houses are often built on a hill close to a Palestinian village and children go to school in bullet-proof buses; a guard stands outside the classroom.

There are traumatised children on both sides and it is invidious to try to quantify the suffering. There is no helpful measure of fear. But fear and suffering there is and it will take all of the costly dignity we encountered among ordinary Palestinians to withstand such trauma. It will take all of the goodwill we encountered among some ordinary Israelis towards Palestinians to encourage their government to rein in their well-trained and brutalised army that regularly shoots at children. It will also take the political will of the British and other European governments to speak bravely in defence of the human rights of all sides in the Middle East; but particularly now, to call for the end of the occupation and violation of the Palestinian people.

· The Reverend Lucy Winkett is Minor Canon at St Paul's Cathedral.