arch/ive/ief (2000 - 2005)

Eén van de Belgische machten laat opnieuw haar streng en autoritair gelaat zien. Anja Hermans, verdachte in het ALF-proces voor brandstichting bij McDonalds-vestigingen krijgt het zwaar te verduren. Anja, die al jaren met allerlei levensproblemen worstelt en als borderline-geval gediagnostiseerd werd, een psychologisch probleem waarbij er veel gespletenheid en identiteitsverwarring komt te kijken, werd gisteren voor de rechtbank zwaar aangepakt door ene procureur Corazza.
Anja's advokaat wil haar opnieuw in de psychiatrie. Daar moest ze vertrekken nadat ze teveel geprotesteerd had tegen de aard van haar behandeling. Ze zit nu terug achter de tralies. De keuze die Anja niet meer te beurt valt, die tussen gevangenis en psychiatrische instelling, was al geen aangename, vermits de institutionele psychiatrie in ons land nog steeds een systeem is dat in grote mate dient om de bestaande orde te handhaven. Wie niet met de bestaande orde overweg kan, wordt al snel als "ziek" aangemerkt, ook al gaat het daarbij vaak om een relatief normale, doch onredelijke, psychologische reactie op een onrechtvaardige samenleving en is er geen lichamelijke oorzaak voor terug te vinden.
Als we een aantal progressieve psychiaters, zoals Thomas Szasz, mogen geloven is de psychiatrische wereld doordrongen van conservatieve en onwetenschappelijke gedachten. En dient de bestaande psychiatrische context een aantal belangen.
Een maatschappij die geen welzijn voor veel van haar leden kan garanderen, die het voortbestaan van een weinig gecontroleerd kapitalisme belangrijker vindt dan het bekampen van onrechtvaardigheid, zoekt snel uitwegen die irrationeel en deels onbewust protest daartegen moeten onderdrukken. Gevangenissen en psychiatrische instellingen dienen die zaak, net als massamedia.
De manier waarop de ALF-zaak tot nu toe door de meest verkopende tijdschriften in dit land is belicht, dreef op sensatie en gebrek aan objectiviteit. Zo is het weekblad Humo erin geslaagd te doen uitschijnen dat ze zelf betrokkenen bij de ALF-zaak heeft gesproken, terwijl ze daarentegen allerlei stukken van verklaringen uit gerechtelijke dossiers heeft overgenomen. Deze verklaringen vonden onder grote druk plaats en werden afgenomen door mensen die niet onafhankelijk en neutraal werk leveren. Daarnaast is er bij deze tijdschriften weinig dat wijst op een emotionele betrokkenheid bij de zaak en de wens een humane oplossing te vinden voor een zich in de marge van de samenleving afspelend, doch confronterend conflict.
Ook het feit dat Geert Waegemans meermaals heeft verklaard spijt te hebben van zijn daden in deze zaak komt nauwelijks aan bod. Evenals de achtergrond van Anja Hermans, die al sinds haar vroege tienerjaren worstelt met al dan niet seksueel misbruik en verwarring.

Het laatste zinnetje is me tegen de borst gestoten. Ik veronderstel dat het onthullen van de psychologische diagnose van Anja Hermans al geen primeur meer is maar ik heb nog nooit iets over haar tienerjaren gehoord en wens dat ook helemaal niet te weten. Heeft Anja Hermans geen recht op een beetje discretie? Reactie van auteur welkom.

Ik vrees dat de massamedia ondertussen wel alles heeft gepubliceerd waar ze rechtstreeks of onrechtstreeks haar handen heeft weten op te leggen.
Zo valt het op dat eerst De Morgen een stuk bracht gebaseerd op uitgelekte verhoren van Geerts moeder waarin dan allerlei sappige details worden vermeld (wat is in hemelsnaam de relevantie van de naam van Geerts ex-vriendin en de relatie die hij met haar had ?). Na dit stuk verscheen enkele dagen later een artikel in Humo waarbij weer eens geciteerd werd uit de betreffende verhoren en waarbij men de indruk leek te wekken dat men met Geert gesproken had.
Hoe zit dat. Wisselen Humo en De Morgen documenten uit of zo ? Of is er een ijverige flik die (tegen betaling ?) alles maar doorspeelt aan wie er om vraagt ?

Wat de jeugd van Anja betreft.
Een reportage in Teek wist al lange tijd geleden te melden hoe het juist zat met dat jeugdtrauma en liet niet na de details te vermelden.

Met andere woorden, schiet niet op de boodschappers maar op de commerciele blaadjes die een spannend, dramatisch, romantisch, ... verhaal geroken hebben en er munt uit willen slaan.