arch/ive/ief (2000 - 2005)

Bedankt Stephan, voor de promotie.
Het beeld op de foto werd aangekocht door het ABVV . Ik heb het gerealiseerd tijdens de grote staking van de mijnwerkers in Engeland. Het bestaat uit drie delen en stelt een stakingspikket voor. Op de foto ( voor het justitiepaleis van Nijvel tijdens een actie bij een van de vele processen) toegevoegd aan mijn commentaar zie je een beeldhouwwerk dat ik maakte ter ondersteuning van de acties voor vrijspraak van vakbondsdelegatie van clabecq. Het noemt : " Le souffle ardent de Clabecq." In afwachting dat D' Orazio en Mara terug in de vakbond worden opgenomen, stel ik voor dat Mia het beeld koopt. De opbrengst kan mee de proceskosten helpen dekken.

Uit http://www.solidair.org

ABVV · Nieuwe voorzitster zweert trouw aan de SP.A

Blijde intrede van Mia De Vits aanval tegen extreem links
Er was geen tegenkandidaat, alles was al maanden geregeld, het ABVV-congres moest alleen de machtsoverdracht van Michel Nollet aan het duo De Vits-Mordant bekrachtigen. Debatten? Die waren er niet, het show-congres zweerde trouw aan de SP.A. Met toch één welgekome dissonant: drie afgevaardigden kwamen op tegen de uitsluiting van de delegees van Clabecq.

Jo Cottenier

De nieuwe baas van het ABVV, Mia De Vits, blonk nooit uit in radicale standpunten. Ze kwam in de vakbond via de studiedienst en klom pijlsnel naar de top als nationaal secretaris, in 1984. Sindsdien staat ze bekend als een overlegsyndicalist die radicalisme verafschuwt.

Ze vaart zelfs uit tegen Michel Nollet wanneer die, als kersverse voorzitter, volgens haar "onverantwoordelijke" standpunten inneemt toen hij opperde dat we misschien moesten ophouden met het betalen van de interesten op de staatsschuld. Dat was in september 1996. En van toen af was ze kandidaat-opvolger.

Toen Nollet zijn functie opnam, was ze ook niet erg gelukkig met zijn interview in Solidair, waarin hij respect zei op te brengen voor het werk van de communisten van de PVDA in de vakbond. Ik ken hen van op het terrein, zei Nollet, in de strijd, samen met hen. Dat geldt zeker niet voor Mia Devits. Communisten, die haat ze want ze gaan in tegen de absolute overheersing van de sociaal-democratische politiek binnen het ABVV.

In haar openingsspeech steekt ze dit niet onder stoelen of banken. De nieuwe voorzitster is uiterst politiek: trouw aan de socialistische partijen, een afkeer en een waarschuwing voor de PVDA. Ook al is die verbondenheid met de socialistische partijen constant in tegenstelling met de antisociale politiek die de arbeiders dagelijks ondervinden. Overal in Europa doet de sociaal-democratie haar best de privatiseringen, de loonblokkering en de ontmanteling van de sociale diensten er door te jagen.

De Vits weet dat die politiek aan de basis ligt van de opkomst van extreem rechts: "De socialistische partijen moeten zich duidelijker als links profileren. In België en in Europa. Ze kunnen extreem rechts niet terugdringen of de populistische discours het zwijgen opleggen als ze afstand nemen van de vakbonden."

Opnieuw vertrouwen geven in de politieke partijen die trouw zweren aan het kapitalistisch systeem, die uitvoeren wat de patroons en de multinationals hen opdragen, dat is de belangrijkste boodschap van Mia De Vits.

Victor Martin, van Gazelco-Henegouwen (hier tijdens een actie voor Clabecq), is een van de moedige congresgangers die tussenkwamen voor de heropname in de vakbond van D'Orazio en zijn kameraden.
(Foto Solidair, Jo Cottenier)

De nieuwe voorzitster waarschuwt iedereen die ingaat tegen haar lijn: "Wij werken op een democratische manier. Wie onze organisatie wil doen wankelen, zit op het verkeerde spoor. Wat mij betreft: ik zal niet toelaten dat men het ABVV gebruikt voor politieke doeleinden, of die nu van extreem-links of van extreem-rechts komen."

Extreem-links en extreem-rechts over dezelfde kam scheren, dat is een klassiek en schandalig procédé van de kampioenen van de klassensamenwerking. Met als bedoeling het syndicalisme in het kielzog van de sociaal-democratie te houden en elke politiek die de belangen van de arbeiders radicaal verdedigt, te nekken.

Rond die aanpak heeft zich op het congres een merkwaardig bondgenootschap gevormd met afwisselend Jorissen, De Vits en Nollet in de aanval. Niet alleen Clabecq ligt Nollet op de maag, hij heeft het ook moeilijk met de artikels van Solidair tegen het wetsvoorstel Onkelinx en het 'herenakkoord'. Die brachten een verzet op gang tegen de uitverkoop van het stakingsrecht door de hoogste vakbondstop. Voor Nollet waren dit "artikels waarin Jef Bruynseels systematisch de vakbonden probeert aan te vallen". Hij deinst er zelfs niet voor terug Solidair te beschuldigen van "Goebbels-praktijken". Onze krant neemt dit niet en neemt geen woord terug.

De schaduw van Clabecq
We hopen dat we in onze eigen vakbond hetzelfde recht krijgen om ons te verdedigen, had D'Orazio gezegd na de overwinning voor de rechtbank. Zijn oproep schudde het ABVV-congres door elkaar.

Nooit kregen de delegees van Clabecq het recht zich binnen de vakbond te verdedigen tegen hun uitsluiting uit de CMB-metaalbond. Heel de delegatie trok dus naar het ABVV-congres om er een open brief van Roberto D'Orazio uit te delen die "aan de kameraden van het congres vraagt het nodige te doen zodat de delegees van de Forges de Clabecq, die willekeurig uit de vakbond werden gezet, zich binnen het ABVV zouden kunnen verdedigen."

De oproep vond ruim gehoor. Drie afgevaardigden kregen luid applaus toen ze hem naar voor brachten: Victor Martin (Gazelco-Henegouwen), Pierre Fabien (BBTK-Brussel) en Nicole Naert (ACOD-ministeries, Antwerpen). Een trio dat goed weergeeft hoe de sympathie voor het syndicalisme van Clabecq in heel het land bestaat, wars van elk nationalisme.

Jorissen, voorzitter van de CMB, kreeg awoegeroep van een groot deel van de congresgangers toen hij, in zijn typische dictatoriale stijl, herhaalde wat hij al voor tv-camera's had gezegd: er is geen sprake van dat D'Orazio opnieuw lid wordt van de CMB.

Vakbondsleiding past artikel 66§4 wel toe

Er was veel moed nodig om de delegees van Clabecq te verdedigen want de druk om de zaak 'voor goed te begraven' was enorm. "Dat ze zich zo rap mogelijk doen vergeten", had Michel Nollet na de vrijspraak gezegd. Maar in zijn slotspeech moest hij wel erkennen dat de discussie niet voorbij is.

Dat is dan wel te danken aan de moedige pleiters die de hypocrisie hekelden waar velen zich aan ergeren: het congres keurde wel resoluties goed voor de intrekking van artikel 66§4, dat iedereen nu kent dankzij de

advocaten die van Clabecq, maar de vakbondsleiding past dat artikel zelf toe.

Want de gebroken neus die vakbondssecretaris Gilbert Legasse opliep aan het CMB-congres van 1998, kwam niet door D'Orazio of de andere uitgesloten delegees. Toch worden zij daar "verantwoordelijk" voor gesteld. Dezelfde logica als die van de procureur van Nijvel...

Die heeft zijn zaak niet gewonnen, Jorissen de zijne wel. Want het congres kreeg niet de kans zich uit te spreken over de twee resoluties voorgelegd door Pierre Fabien: een voor het recht op verdediging voor die van Clabecq en een tegen het 'herenakkoord'. Integendeel, de kameraad kreeg de volle laagvan het eensgezinde trio Jorissen, De Vits, Nollet.

Het probleem is niet de schermutseling van 1998. Als het ABVV D'Orazio de kans zou geven om zijn gedacht te zeggen, dan zouden de echte redenen voor zijn uitsluiting snel bovenkomen. Dan er antwoord moeten komen op de vraag die D'Orazio al sinds 1997 stelt: waarom heeft de vakbondsleiding alle vakbondsmilitanten bij het heropstart van Duferco uit de fabriek gehouden?

Uit http://www.solidair.org