arch/ive/ief (2000 - 2005)

Zowat overal ten lande organiseren de Arabische en Islamitische gemeenschappen in ons land acties. Ze bieden hierbij aan om samen te werken met andere actievoerders die zich door het thema aangesproken voelen en in sommige gevallen lukt die samenwerking heel goed. Een aantal individuen en organisaties to(o)n(d)en aan dat samenwerking op voet van gelijkwaardigheid echt wel mogelijk is.

Deze vaststelling doet mij goed want ik begon mijzelf zo stilaan als een buitenbeentje te beschouwen. Mijn bewuste keuze om alle mensen als niet gelijk maar wel gelijkwaardig te beschouwen, op te komen voor hun recht om niet gelijk te zijn, heeft er namelijk voor gezorgd dat ik, een paar levenslange vrienden niet te na gesproken, door onze tolerante autochtone gemeenschap uitgespuwd ben en reeds jaren de facto binnen de Islamitische gemeenschap leef. Een Islamitische gemeenschap die wel het nodige respect en begrip weet op te brengen voor mijn eigenheid. Waar ik als atheïst en humanist bijna letterlijk geadopteerd ben door een aantal van de meest religieuze families. We hebben vaak geanimeerde discussies, maar in wederzijds respect en zonder dat de één de ander van zijn gelijk probeert te overtuigen. Dit is voor mij het pra ktische bewijs van de theorie dat fundamentalisme in wezen een westers (christelijk) concept is dat op de Islam geprojecteerd wordt door gebrek aan kennis (en interesse om die kennis te verwerven).

Toch wens ik hier ook een aantal zaken aan te kaarten, niet als mossel noch vis, wel mede namens mijn vrienden, mijn familie.

De acties rond de gebeurtenissen in Palestina werken als katalysator voor een aantal zaken die reeds enige tijd aan het groeien waren binnen de Islamitische gemeenschap, en de andere gemeenschappen uit de migratie, vandaar ook de gemotiveerde medewerking aan lokale acties vanuit bv. de Kongolese gemeenschap. Het heeft veel, zoniet alles te maken met gelijke rechten en recht op eigen identiteit. Gelijke plichten is gekend en aanvaard. Meer plichten, daar heeft men (als Belg) de buik van vol.

Daarom ook de verontwaardiging over de houding van heel wat individuen en verenigingen die het nodig vinden om in plaats van te gaan samenwerken, zich te gaan bemoeien.

Vooreerst de "integratie"sector, de minst hypocriete houding daar is er één van trek uw plan, wij zijn neutraal. Ik dacht anders wel dat het tot hun doelstellingen behoorde om "de emancipatie van etnisch – culturele minderheden" te ondersteunen.
Daar waar men wel meewerkt, stelt men zijn voorwaarden. Met die voorwaarden heeft niemand een inhoudelijk probleem, het gaat om het principe. Men gaat er van uit dat de protestbeweging vanuit de moslimgemeenschap per definitie ondemocratisch, integristisch, rechts – reactionair, … is. Men stelt impliciet als voorwaarde dat deze emancipatiebeweging zich laat recupereren door de ngo 's en het middenveld.

De campagnebrief van het actieplatform Palestina vraagt, vanuit zijn toonzetting en door zijn verspreiding duidelijk gericht op autochtonen, vraagt om binnen te stappen bij de allochtone winkeliers in de buurt en hen bewust te maken van de boycotactie. Niet gehinderd door enige kennis van de boycot die gelanceerd werd vanuit Al Azhar, die oproept tot een boycot van ALLE Israëlische producten, niet enkel citrusvruchten. Deze boycotactie, waarvan ik kan vaststellen dat ze hier ter plaatse toch vrij goed opgevolgd wordt, richt zich bovendien ook tot de VS, wat gezien het feit dat zij de grote geldschieter zijn van het Zionistische regime, geen onlogische beslissing is. Hadden de opstellers van deze brief zich de moeite getroost om contacten te leggen met de moslims, hadden ze beseft dat deze passage niet alleen overbodig is, maar dat ze bovendien symptomatisch is voor de houding van autochtonen.
Het aantal affiches bij handelaren in de Brabantstraat die opriepen tot de AEL betoging in Brussel zegt voor mij genoeg.

Het is slechts een gerucht, maar ik heb het uit verschillende bronnen, dat een aantal ngo 's er mee dreigen hun steun aan de protestbeweging te laten vallen indien de eis van Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat niet uit de platformteksten verdwijnt.
De plaatselijke initiatieven nemen enkel die eisen over die het Palestijnse volk als legitiem ziet, met wel recht zouden wij of de ngo 's hierover bijsturingen kunnen aanbrengen?
Indien zij zich niet achter deze eisen kunnen scharen, dan moeten ze niet meedoen, het is bewezen dat het zonder hen ook gaat. Dit is net het soort chantage dat men niet langer bereid is te pikken.

De vraag vanuit de initiatiefnemers voor deze protestbeweging is er één tot samenwerking, een uitgestoken hand. De vraag is niet een vraag tot beheersing, kanalisering, of overname van een emancipatiebeweging. De vraag is een vraag naar gelijke rechten en gelijkwaardige behandeling voor alle mensen, in Palestina, maar ook hier.

Het artikel van Libby legt, denk ik, de vinger wel op de wonde. Zowel NGO's, leden van de Arabische en Islamitische gemeenschap en onafhankelijken organiseren acties, maar de communicatie gebeurt niet altijd even vlotjes.

De prioriteit moet volgens mij liggen op een zo breed mogelijk draagvlak voor de betogingen. Hier komen we bij het probleem van een platformtekst. Iedere betoger moet zich in de platformtekst terug kunnen vinden, en de platformtekst bepaalt dus ook voor een groot deel de samenstelling van de betoging. Om een maximaal draagvlak voor een betoging te kunnen vinden stel je dus best een minimaal eisenplatform samen, waar alle organisatoren achter staan. Als een organisatie dan eigen accenten wil leggen kan ze nog altijd haar eigen materiaal (spandoeken, vlaggen, pamfletjes,...) op de betoging gebruiken.

Als een vereniging een andere probeert te chanteren of het samenwerkingsverband naar zich toe probeert te trekken: dumpen die handel!
Er zijn altijd meer dan genoeg organisaties die wél bereid zijn aan eerlijke samenwerking in wederzijds respect te doen. Er moet echter wel een onderscheid gemaakt worden tussen:
a) Verenigingen die hun mening proberen op te dringen
b) Verenigingen die een andere mening hebben, maar deze menigsverschillen opzij willen schuiven om een grotere impact te hebben.
Het spreekt voor zich dat je van de tweede soort niet kan verwachten dat ze zich kritiekloos achter iedere platformtekst zal scharen. 'Den truk' bestaat erin de overeenkomsten te vinden en op basis daarvan actie te voeren.

Het zou volgens mij onverstandig zijn om het tot een breuk te laten komen tussen de NGO's en de rest van de protestbeweging. We mogen niet toelaten dat door onderlinge verdeeldheid de protestbeweging gemarginaliseerd wordt. Een beetje verdraagzaamheid, respect, en zoals Libby zegt gelijkwaardige behandeling, en we komen er wel.

Vriendschappelijke groeten,
El Pimo

Vreemde lezing El Pimo....
Dit is wat Libby schreef.

"De plaatselijke initiatieven nemen enkel die eisen over die het Palestijnse volk als legitiem ziet, met wel recht zouden wij of de ngo 's hierover bijsturingen kunnen aanbrengen?
Indien zij zich niet achter deze eisen kunnen scharen, dan moeten ze niet meedoen, het is bewezen dat het zonder hen ook gaat. Dit is net het soort chantage dat men niet langer bereid is te pikken."

Men bind dus niet zo maar in op zijn platform.

Bedankt Vosbos, om mij te wijzen op wat Libby geschreven had. Ik vrees echter dat het een beetje overbodig was, want ik ben gezegend met twee zeer goede ogen en had de tekst van Libby reeds aandachtig gelezen. Het gebeurt echter soms, dat mijn mening van die van andere mensen verschilt.

Het is in de realiteit onmogelijk om uit te maken welke de legitieme eisen van 'Het Palestijnse volk' zijn. Het Palestijnse volk is geen monolitisch blok. Zo heb je bijvoorbeeld Palestijnen die eisen dat de Israeli's de zee in worden gedreven, of Palestijnen die voor een socialistische federatie van volkeren ijveren. Beide eisen zijn voor mij belachelijk in de huidige context, en het feit dat iemand Palestijn is of niet maakt hem niet heilig en zou dus niet mogen verhinderen dat we vanuit ons gezond verstand kritiek geven. Wat voor mij een legitieme eis is, is dat misschien niet voor Libby, en omgekeerd. Laten we dat allemaal dus maar niet teveel dramatiseren, maar bekijken hoe we in de realiteit kunnen samenwerken om de eisen waar we het wel over eens zijn kracht bij te zetten.

Ik vraag dus niet om de onderlinge verschillen weg te steken of te minimaliseren. Integendeel, die verschillen kunnen juist aanleiding geven to zeer vruchtbare discussies waar beide partijen voordeel uit halen. Op voorwaarde dat je elkaar respecteert en leert omgaan met mensen die een andere mening hebben.

Respect en liefde aan allen,
El Pimo

Eigenlijk hebben jullie alletwee wel gelijk. Het is waar dat de Palestijne voor zichzelf moeten uitmaken wat voor staat zij willen en dat onder elkaar moeten uitmaken. Het is niet aan ons om te beslissen welke eisen zij als legitiem mogen/moeten beschowen, en dat is af en toe nog wel een beetje een probleem voor Westerlingen in het algemeen.Het enige wat wij mogen/moeten doen is de situatie zoals ze daar nu is op één of andere manier onder de aandacht houden.

Ik stel vast dat bv. de betonging van 10 maart voor gelijke rechten een hoofdzakelijk "witte" aangelegenheid was. Ik moet tegelijk vastslellen dat er voor die betoging nauwelijks gemobiliseerd was binnen de allochtone gemeenschappen, laat staan dat ze sterk betrokken waren bij de organisatie.

Pim heeft het goed begrepen dat ik pleit voor overleg, waar ik het moeilijk mee heb is het dictaat dat "witte" organisaties proberen op te leggen aan de initiatiefnemers van de plaatselijke acties, die in meerderheid Moskeeën, Islamitische culturele verenigingen en Allochtonen - overlegstructuren zijn.

Zoals Pim stelde, moeten discussies niet uit de weg gegaan worden, maar dan moeten die wel met de nodige openheid gebeuren. Die openheid wordt geconfronteerd met twee obstakels, enerzijds de pateranlistische houding van de autochtonen (en sommige geassimileerde allochtonen), veelal onderhuids en onbewust, anderzijds het zich verwachten aan dat soort houding vanuit de allochtonen (omdat zij in hun leven het nog niet vaak anders meemaakten in hun contatcen met autochtonen)

Ik denk dat we het er alle drie over kunnen eens zijn dat chantage en dwang vanuit bewuste en overtuigde paternalisten iets is wat niet kan.