arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ik ben gedegouteerd van hoe dit landje wordt bestuurd. Ik wordt misselijk van ons economisch wereldsysteem. Ik wordt triest van alle miserie, egoïsme en haat die ik rondom mij zie.

En ik wil verandering, verbetering, vermenselijking.

Maar ik wil ook geloven in echte democratie. Dus praat ik, ruik ik, voel ik zo goed en zo kwaad als het kan met mijn medemensen. Het zijn allemaal mensen, en allen hebben ze hun zwaktes. De ene is economisch zwakker, de andere sociaal, of emotioneel, of intellectueel, of gewoon qua uitzicht. We hebben hetzelfde bloed, en dood gaan we allemaal. Ik probeer er mee samen te leven, samen te werken (als buur, als vriend, als collega, als familielid, als medeaxievoerder, als hulpbehoevende, enz enz).
Ik heb gemerkt dat nog niet bepaald iedereen is doordrongen van de gedachte van solidariteit, vrijheid, wederzijds respect, gelijke kansen, enz. Integendeel zelfs: een meerderheid van mensen die ik in mijn jonge leven al ben tegengekomen, vallen ietsje te veel ten prooi aan paranoia, hebzucht, haat; ze zitten vast in hun ego-wereldje, willen constant aandacht voor hun eigen persoontje, slagen er niet in empathie te betonen met hun bredere omgeving, geven geen moer om afrika of dierenrechten, en zijn allen op één of andere manier machtsgevoelig (hetzij als kleine tiran, hetzij als gemakzuchtige slaaf).

Ik ben gaan zoeken, in heuvels en dalen, in bossen en woestijnen, en ik kwam hier en daar wat mensjes tegen die deze ellende, deze liefdeloosheid en domheid en gruwelijkheid eveneens met een min of meer helder oog aanschouwden, en er iets aan wilden doen. Zij bestaan echter uit twee soorten mensen.

Van één soort moet ik minder en minder hebben. Dat zijn de zgn 'radicaal linkse' roepers, zij die het steeds maar weer hebben over het Grote Gelijk, de nakende Revolutie, zij die gevangen zitten in het verdoemde Zwart-wit denken en BOVENAL zichzelf nooit in vraag stellen. Zij kiezen 'radicaal' voor een anti-perspectief, zien overal vijanden, en spotten met ieder die het aandurft 'ook eens in eigen hart te kijken', 'voor je eigen deur te vegen'. Deze zielloze wezens zijn slaven van een systeem dat enkel en alleen maar kan denken in termen van macht en geweld.
Deze personen zijn over het algemeen niet echt 'warme' personen, zij kijken je nooit recht in de ogen, durven al eens wat te liegen of bepaalde feiten te kleuren. Zijn bang van zichzelf en van de anderen, maar kunnen het niet nalaten constant Oordelen te vellen. Het te weinig aan hart wordt hier overgecompenseerd door de Geest. Te weinig mensenkennis, gecamoufleerd door gemakkelijk hokjesdenken. Ontwijking van al onze menselijk-sociaal-psychologische problemen, door alles monocausaal politiek te kleuren. Zijn eigen vrijheid niet aankunnen, en dus aanspraak maken op die van de anderen.

Langs de andere kant ben ik (gelukkig!!!) ook al wat andere, meer warme mensjes tegengekomen. Deze groep mensen valt, in tegenstelling tot de eerste groep, niet zo gemakkelijk te labellen. Het is een amalgaam van Vragers en Zoekers en Dromers met het hart op de juiste plaats. Zij plaatsen de Mens voor het Idee, en weten niet altijd zelf het Juiste Antwoord op hun persistente vragen. Praten betekent hier niet direct afmaken, of zoveel mogelijk mensjes winnen voor je eigen gelijk. Integendeel: deze groep mensen tracht zich wat bescheidener op te stellen, en tracht te leren van elkander. Zij zijn immers god niet. Zij trachten niemand te haten, en de complexiteit van het bestaan te aanvaarden. Als je hen vraagt naar hun 'gezindheid', dan krijg je een overvloed aan mogelijke antwoorden, gaande van hippie, over anarchist, trotskist, maoïst, communist, zapatist, marxist, gandhist, quaker, links-nationalist, kunstenaar, naar hen die zich helemaal geen etiket wensen aan te meten, niet geloven in een echte links-rechts opdeling, en zich enkel als Mens benaderd willen zien. Maar hoe men zichzelf in deze groep ook ziet, er wordt steeds geluisterd naar de ander.

Ik hoop tot die tweede groep te behoren. Daar, en daar alleen, voel ik mij thuis.

Maar wie tot deze tweede groep behoort, die staat voor een dilemma. Hoe moet de Revolutie er dan wel uitzien, als je beste medestrijders zich allemaal wel van een andere politieke of andere beeldentaal
bedienen? Hoe moet je met die mensen ooit tot één of andere 'eisenbundel' of 'politiek manifest' komen, zonder in de allergrootste misverstanden terug uit elkaar te gaan?

Gevraagd naar de concrete invulling van DE revolutie, blijken de meeste roepers algauw een toontje lager te zingen. De meesten gaan hier terug uit van een centralistisch gestuurd economisch systeem, propvol bureaucraten. Met natuurlijk de nodige propaganda en media-controle, alsook gevangenissen en heropvoedingscentra WANT de koele vaststelling blijft: anno 2002 is misschien amper 1% van onze bevolking een radicale economische revolutie genegen. En die 1% is dan nog ZO oneens over de vorm van de revolutie....
Wie democraat is, luistert naar de stem van het volk, en laat de politiek gedijen op het ritme van het collectieve bewustzijn.
Wie radicaal-links is, installeert eerst de revolutie, en zal daarna de mensen van het nut ervan overtuigen???

Ik weet alvast wat ik wil doen. Ik wil meewerken, samen met zoveel mogelijk andere Zoekers en Dromers, aan een betere wereld. En ik wil dit doen door zoveel mogelijke wrede en slechte dingen publiekelijk aan de kaak te stellen (liefst via mediagenieke, frivole, originele axies), zoveel mogelijk mensen te sensibiliseren rond de uitwassen van vervuiling, asielproblematiek, economie enz. (via persoonlijke gesprekken, workshops, discussies....), en te werken aan een Vermenselijking van ons Westerse denken. (Ons denken is sinds Socrates misschien ietsje teveel Geest en ietsje te weinig hart geweest.) Stapje per stapje. Men mijn eigen leven als strompelende, gebrekkige getuigenis, naast dat van vele andere makkers. Mensen recht in de ogen kijkend. Samen met anderen zoeken om steeds meer Mens te worden, empathie aan te leren, leren luisteren, en vooral, ons bevrijden van die vervloekte SLAVE MIND, die ons telkens maar weer wijsmaakt dat de wereld enkel kan veranderd worden van bovenaf, in plaats van van onderuit, vanuit het hier en nu, door jij en ik.
Een 'revolution of the mind' IS mogelijk, en alleen vanuit deze premisse zal er ooit één of andere politiek- economische revolutie kunnen slagen. Slagen in menselijkheid en echte inspraak en democratie, bedoel ik.
Zijn dergelijke denkers dan 'reformisten' of 'reactionairen'? Ik dacht het niet. Een wezenlijk onderdeel van de groei van de 'master minds' (itt de 'slave minds'), is het opeisen van het eigen lichaam (kleding, sexualiteit, body language, taal,..) en de publieke ruimte (reclaim the streets, parkfuiven, kraken,...). Het is niet omdat je tegen bloed en repressie bent, dat je je als een schaap moet gedragen, de powers that be klakkeloos moet aanvaarden. Er bestaat echt wel iets als actieve geweldloosheid, non violent direct actions. Als onrecht wet is geworden, wordt ongehoorzaamheid de plicht.

Maar ben ik nu nog wel 'radicaal links' bezig, of laat ik politieke analyses beter over aan zij die er meer van weten?

love and respect
pinkje

Ik ben er nog steeds van overtuigd dat een echte revolutie inderdaad pas mogelijk is als ze door de mensen zelf wordt verwezenlijkt, en niet door een of andere voorhoede van 1, 2 zelfs niet 10 %, al is ze nog zo overtuigd van het juiste spoor, het lichtend pad. Dat wil dus zeggen als die idealen van gelijkwaardigheid, wederzijds respect, anti-autoritarisme,... doorgedrongen zijn tot het merendeel van de bevolking.
Ik vrees dus dat het enige wat we kunnen doen momenteel is die ideeën zo breed mogelijk bekend maken, en op onze beperkte schaal en binnen de begrensde mogelijkheden van het kapitalisme in de praktijk brengen. Anders komen onze dromen niet echt geloofwaardig over natuurlijk...
Politieke analyses zijn overigens niet het privilege van een bepaalde 'verlichte proletarische voorhoede', maar zijn, excusez le mot, een verplichting voor iedereen om te maken als we inderdaad een andere wereld willen bereiken.
Ik denk dus dat je als radicaal wel degelijk de revolutie moet promoten, zonder de waarheid in pacht te hebben over hoe ze er dan wel zal uitzien, maar wel door erbij te vertellen dat het een absolute noodzaak is, als die revolutie wil slagen, dat ze werkelijk wordt gedragen door de mensen zelf. En dat iedereen er ook werkelijk actief aan deelneemt en zijn/haar lot niet in handen legt van mensen die pretenderen het beter te weten. Of zo handig zijn dat toch zo te doen overkomen.
Maar zonder het promoten van die revolutie, zonder het constant in vraag stellen van het perverse sociale, economische en politieke systeem waar we in leven is er weinig hoop, en zal het steeds erger worden... Dus ja, ik ben voor 'de' revolutie...
OK, OK, het is een beetje vaag, een beetje cliché, een beetje oubollig politiek misschien zelfs, wat ik hier vertel, maar ik kan in jouw tekst toch behoorlijk wat raakpunten vinden.

Groeten

Pinkje wat me steeds een beetje stoort in je redeneringen is de mengeling tussen psychologie en politiek.

En zoals je zelf aangeeft houd die benadering geen steek.
Want het is inderdaad niet omdat mensen een bepaalde politiek analyse van de zaak maken dat ze daarom psychopaat zouden zijn. Er zijn dus toffe Anars, Maoisten, ... er zijn mensen die helemaal niet progressief zijn die tof zijn

Wat ik niet begrijp in je redenering is eigenlijk met je vizie over het klootjesvolk. Sorry dat ik het scherp benoem, maar zo komt het dus over.
Natuurlijk wil iedereen erkenning als persoon, dat is precies één van de problemen van deze maatschappij, namelijk dat ze de meerderheid van de mensen het recht ontzecht mens te zijn. (ze werken zich te pletter, krijgen nooit eens erkenning voor hun werk, Ze werken zonder echt hun werk tof te vinden laat staan,.... als ze al niet elke dag moeten trachten te overleven)
Je kan het die mensen dan toch niet kwalijk nemen dat ze mensen willen zijn,... dat ze erkenning willen, ....

Jou analyses staan steeds bol van die vermenging van Psychologie, politiek .... soms is het bijna mythisch.

Het probleem van deze samenleving is precies dat niet alle mensen er gelijk zijn. Nagenoeg de heft is arm en een zeer kleine groep is stinkend rijk. En je kan nu alleen maar stinkend rijk zijn op de rug van vele duizenden anderen.
dat is toch de essentie van deze samenleving : uitbuiting.

Je kan dan zeggen : dat is zwart /wit .... maar als je de wereld bestudeert kan je niet anders dan tot een dergelijke conclusie komen. Psychologie heeft daar weinig mee te maken. Hoe mensen daar mee omgaan, dat is psychologie.

Of je nu over revolutie spreekt of niet maakt voor mij weinig uit. Maar omwenteling is onafwendbaar. ;-))))

Mensen als Bush die bewijzen gewoon dat ze niet vreedzaam gaan toekijken hoe het volk haar democratie organiseerd.
ALs een derde wereld land nog maart durft te zeggen dat het zijn economie op haar eigen lmanier wil organiseren wordt he omgedoopt tot schurkenstaat en kan het elke dag een oorlog verwachten.

Hetzelfde zien we toch met de manier waarop men omgaat met betogers, syndicalisten, ....
Ze krijgen gewoon de matrak.

En ik kan me vinden in de idee van A.
Maar ik ken wel geen enkel linkse groep die denkt de revolutie te moeten maken in de plaats van het volk.
Het is een idee die je terug vind bij terroristen : CCC; Rode Brigaden, en sommige anartchitsiche groepen : Black Block heeft dat wat in zich, ....

Misschien is het goed om de zaak concreet te maken.

Bij de PVDa stellen ze bijvoorbeeld dat religie een individuele kwestie is. Met andere woorden er zijn dus Christenen, Moslims en Atheïsten lid van die atheistische partij.
Nog meer, als die mensen willen bidden op activiteiten, dan krijgen ze daar de faciliteiten toe.
Nochthans is van communisten geweten dat ze religie opium voor volk vinden of verwerpelijk.

"Natuurlijk wil iedereen erkenning als persoon, dat is precies één van de problemen van deze maatschappij, namelijk dat ze de meerderheid van de mensen het recht ontzecht mens te zijn. (ze werken zich te pletter, krijgen nooit eens erkenning voor hun werk, Ze werken zonder echt hun werk tof te vinden laat staan,.... als ze al niet elke dag moeten trachten te overleven)
Je kan het die mensen dan toch niet kwalijk nemen dat ze mensen willen zijn,... dat ze erkenning willen, "

ik heb zelf dire jaar in een vleesverwerkingsbedrijf gewerkt en interim in verschillende andere bedrijven, waaronder de Volvo.
Mensen die hun werk niet tof vinden moeten maar veranderen van werk, eigen keuzes, weet je wel. Bier, vrouwen en voetbal, daar draait het om. Bij de grote meerderheid toch. Arbeiders oal D'Orazzio kom je maar zelden tegen. Toen ik mijn eerste stapjes in de vakbond zette, kreeg ik direct te horen dat de baas altijd gelijk heeft.

Sommigen durven elfs zeggen dat produkten zoals Coca enzo goed zijn omdat ze door arbeiders gemaakt zijn. Produceren op zich is niet slecht maar de abeiders moeten wel baas van de productiemiddelen zijn. Sorry, maar deze logica wil ik echt niet volgen.

Wat betekent het nu nog om arbeider te zijn. Drukken op knopjes, je loontje ontvangen en naar huis gaan.
Misschien dat arbeid vroeger bevrijdend was. Ik denk dan aan de smeden, kleermakers, enz... Die mensen konden blij zijn wanneer een produkt gemaakt hadden, ze hadden hun energie en tijd erin gestoken.

Maar nu wil iedereen zoveel mogelijk geld verdienen en er zo weinig mogelijk voor doen.
En iedereen wil zo veel mogelijk kopen, denkende dat dit hen geluk zal brengen.

Het is allemaal scheef gegaan toen de arbeiders bourgeoismanieren kregen. Allez, 't is te zeggen , ze waren jaloers op de rijken maar toen ze zelf meer geld verdienden, vonden ze het allemaal zo erg niet meer. Integendeel, ze wouden toen ook meer en meer verdienen. Ik ken mensen die blij zijn omdat ze door op een knopje te drukken 1100€ per maand verdienen. En dan kunnen ze nieuwe velgen voor hun auto kopen en op reis gaan met het vliegtuig om hun vrienden de ogen uit te steken. Om te tonen dat ze geld hebben.

Het romantische beeld dat velen hebben van arbeiders is al lang voorbij, het zijn nu mensen geworden die ook veel geld willen.
Ikzelf ben 5 jaar geleden met mensen van MLB naar Forges de Clabeq geweest om de arbeiders daar te bezoeken.
Sorry, maar als mensen in een onderneming werken die vervuilend is en toch willen dat ze open blijft omdat het hun werk is,ja, dan scheelt er in mijn ogen iets met die mensen.

Toen ik naar een actie geweest ben om de die van de Forges te steunen zat ik op een bus met mensen van kleine extreem-linkse groepjes. Het eerste waar ze aan dachten bij het uitstappen was" waar is er een café?". Zulke mensen gaan nooit gelukkig zijn.

Wat we nodig hebben is LSD in het grondwater.

bedankt A., Guido, Amaury en Lien voor de reacties. Ik ben weer wat vooruitgeholpen. Allen samen hebben we de waarheid in pacht. And let's all continue to free our slave mindz....

Onderstaand nog een commentje op de comment 'volksdemocratie?' van Lien.

Twee kleine dingetjes

Wat ik bedoelde met 'ze zitten vast in hun
ego-wereldje, willen constant aandacht voor hun eigen
persoontje, slagen er niet in empathie te betonen met
hun bredere omgeving, ' was eigenlijk gewoon wat er
stond, namelijk dat ze constant aan zichzelf of hun
onmiddellijke omgeving denken, en vandaaruit zich
gewoon niks aantrekken van het grotere geheel.
Is dit kwaadwillig? bah neen. Eerder een
psychologische refleks die we allen bezitten, zeker op
momenten dat we angstig of onzeker zijn.
Uiteraard vind ik het socratische adagium 'KEN UZELVE'
heel belangrijk, dus ik wilde zeker niet zeggen dat
mensen niet aan/over zichzelf moeten denken.
Integendeel: alleen met voldoende zelfkennis,
zelfrespect, een positief zelfbeeld bij zoveel
mogelijk mensen, kan deze wereld er wat mooier
uitzien, kunnen we ook ELKAAR leren respecteren
(onmogelijk zonder basis-zelfrespect). Maar ik geloof
dat het belangrijk is om te stimuleren dat ook af en
toe ECHT gedacht en meegevoeld wordt met de ander (je
buur, de zuiderlingen, de zwakken,....). en dat vind
jij toch ook, veronderstel ik.
hopelijk is dit misverstand bij deze rechtgezet.

ten tweede was ik nog geïntrigeerd door volgende
uitspraak: "En je kan nu alleen maar stinkend rijk
zijn op de rug van vele duizenden anderen. dat is toch
de essentie van deze samenleving : uitbuiting.
Je kan dan zeggen : dat is zwart /wit .... maar als je
de wereld bestudeert kan je niet anders dan tot een
dergelijke conclusie komen. Psychologie heeft daar
weinig mee te maken. "

Welnu, Lien,
het is mijn allerdiepste overtuiging (en ik wil dit
zeggen na jaren werken met alle mogelijke groepen
mensen en individuen - kansarmen, drugsverslaafden,
psychiatrische patienten, migranten,
karaktergestoorden, 'gewone' jeugdbewegingen,...), dat
uitbuiting zoals ik dat zie, vooral te maken heeft met
machtsmisbruik van een sterkere tegenover een
zwakkere. Dit machtsmisbruik kom ik echter OVERAL
tegen (misschien nog het meest bij zij die pretenderen
zich hieraan nooit te bezondigen). Bijna allen zitten
wij voortdurend in (subtiele) machtsrelaties tegenover
de anderen (broer, moeder, baas, collega, buren, voorbijgangers, vrienden,
liefje,....). Geld is maar één manier om macht uit te
oefenen, (you name them), maar de uitkomst van
machtsuitoefening op de zwakkere is steeds gelijk:
frustratie, laag zelfbeeld, weinig zelfrespect,
cynisme, moedeloosheid, agressie,.....).
Terug naar deze wereld lijkt het mij inderdaad wat
zwart-wit om alle 'uitbuiting' en lijden in deze
wereld op de rug te schuiven van wat rijke stinkerds.
Economische uitbuiting moet bestreden worden, jazeker.
Maar laten we ook die andere vormen van uitbuiting en
machtsmisbruik (ook waar we onszelf aan bezondigen -noem het gerust 'psychologie') niet vergeten in onze
analyse. Er is inderdaad Goed en Kwaad op deze
wereld..... en beiden zitten ook in mij. Ik tracht er
iedere dag tegen te vechten.
Zolang wij ook niet in eigen boezem kijken, zal er
m.i. niet zoveel veranderen door enkele rijke
stinkerds hun geld af te pakken. of op te sluiten. Zij
zullen gewoon vervangen worden door enkele andere
'betweters', en veel te velen zullen weer voor een
tijdje geloven dat alles is opgelost. Alsof die
'betweters' op hun beurt niet ten prooi zullen vallen
aan paranoia, egoïsme, autoritarisme. Althans zo leert
de geschiedenis mij.
Basisdemocratie veronderstelt toch wel dat we met
zoveel mogelijk mensen integer en menselijk en
niet-rancuneus en niet-egoistisch en solidair
handelen. Welnu: zonder een brokje zelfkennis zal dit
niet lukken, vrees ik.

Dat wou ik gewoon nog effe zeggen, zonder daarom ook
maar één letter van jouw zeer interessante discours te
willen onderuithalen.

Misschien, héél misschien helpt dit commentje om ook
mijzelve, pinkje, echte naam steven, wat
minder 'zwart-wit' te zien. We are all humans.

love and respect
steven