arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gisteren werden 9 mensen vrijgesproken en 4 veroordeeld op het befaamde proces Clabecq. Gelukkig voor de veroordeelde betreft het een veroordeling met "opschorting van straf". Dit betekent dat als ze binnen de 3 jaar voor dergelijke feiten niet moeten voorkomen, ze deze straf niet moeten uitzitten.

In vroegere tijden pasten de rechtbanken meestal het principe toe dat ze niet bevoegde waren om te oordelen over "collectieve sociale conflicten", maar dat die moesten opgelost worden binnen de bestaande overlegkaders en eventuele syndicale strijd en actie. Het feit dat de rechtbank zich hier wel bevoegd voor verklaart is, binnen een systeem waar er een duidelijke tendens naar klassejustitie is, een voldoende reden om te spreken van een zwarte dag voor de syndicalisten. Temeer daar er de laatste jaren door de rechtbanken ook steeds meer ingegaan wordt op de zogenaamde "eenzijdige verzoekschriften". Dit heeft hoe langer hoe meer het karakter van een aanval van het bedrijfsleven (en de daaraan verbonden politiek) op de mensen die gaan werken, de arbeiders- en bediendenklasse.

Het proces heeft jaren geduurd. Gedurende al die jaren hebben een groot deel van de beklaagden geen werk gevonden en jarenlang hun advocaten moeten betalen. Een deel moest dat doen uit eigen rekening want het ABVV had hen eruitgegooid en zo waren ze hun recht op juridische bijstand ook kwijt. Advocaten kosten veel geld en dat is nu net iets dat werklozen en arbeiders vaak helemaal niet of nauwelijks hebben. Het feit dat deze rekeningen moeten betaald worden voor een rechtzaak waar de rechter zich in de eerste zitting voor onbevoegd had kunnen verklaren is een strafmaat buiten het juridische kader om. Totaal onaanvaardbaar en een ideale afschrikkingsmaatregel voor wie in het vervolg bereid is ervoor te zorgen dat arbeidsplaatsen niet naar sweatshops en derdewereld landen gaan. Wie vrijgesproken wordt moet tenslotte nog steeds zelf zijn advocaten betalen. Een gedeeltelijke veroordeling voor de 4 betekent dat er ook een deel van de gerechtskosten zullen moeten betaald worden; iets wat behoorlijk kan oplopen voor een zestigtal zittingen. Gelukkig bedragen die in dit geval niet zoveel.

Het ergste vanal is dat de rechtbank in zijn uitspraak bevestigd dat artikel 66§4 op dergelijke zaken van toepassing is. Een dergelijke uitspraak betekent dat van nu af aan bij alle betogingen en stakingen een nieuw zwaard van Damocles boven de hoofden van de zogenaamde organisatoren en verantwoordelijken hangt. Vanaf er iemand een ruit insmijt of een rijkswachter aanvalt verandert je statuut van organisator naar volksmenner, met alle mogelijke gevolgen van dien.

(c) Bart - Gebruik wordt geregeld door de Open Content licentie.

Zou ik uit pure interesse mogen vragen of jullie het tot bloedens toe slaan van een curator (niet eens de bedrijfsleider, en dan nog) verdedigen, of had D'Orazio minstens hiervoor veroordeeld mogen worden (slagen&verwondingen) ?

Graag antwoord

Bart, is je tekstje niet wat vreemd als je weet dat die Clabecq spreken over een overwinning.

Er werd niemand veroordeelt.

Natuurlijk aanvaarde de rechter die wet 66§4, hij staat ook in het wetboek.
De rechter kan een wet niet schrappen uit het wetboek. Er werd niemand veroordeelt op basis van die wet. Dat is toch wel het belangerijkste. Die wet is ook helemaal niet nieuw, hij is meer dan 100 jaar oud.

Natuurlijk is het onaavaardbaar dat men sociale conflicten wil regelen voor de rechtbank. Maar ook daar heeft deze rechtzaak positieve elementen, voor de collectieve acties werd iedereen vrijgesproken.

Ik vind je analyse een beetje eenzijdig, omdat alle sydicalisten die er gisteren bioj waren in de eerste plaats spraken over een overwinning.
Maar het is natuurlijk juist dat er wordt gewezen op negatieve kanten van dit proces. De overwinningsroes zou ze ons wel een kunnen doen vergeten.

Veerl erger voor het Syndicalisme vind ik de uitspraken van Nollet, voorzitter ABVV.
"Ik verkies Zenner boven Roberto"
"Dat die Clabecq zichzelf nu maar zo gauw mogelijk laten vergeten, ..."

Roberto werd daar niet voor veroordeelt omdat hij dat ook niet deed.

Zo zie je maar hoe de media leugens de wereld instuurt, die blijven hangen ook als word bewezen dat ze niet waar zijn.

Is dit een antwoord Stijn?

Wat ik niet begrijp is dat ik dit nu perse ook een overwinning moet vinden omdat "die [van] Clabecq spreken over een overwinning". Ik ben het met hen niet eens en dat mensen onderling verschillen gebeurt wel eens meer.

Rechters kunnen wetten inderdaad niet schrappen; maar wetten kunnen wel verdwijnen doordat rechters ze oudbollig vinden en niet meer gebruiken. Wetten toch gebruiken die honderd jaar lang in dergelijke situaties niet zijn toegepast is op zijn minst bizar. Hij wordt zo terug nieuw leven ingeblazen en dat is een zeer slecht voorteken.

Ik vind het in dergelijke zaken wel belangerijk om te luisteren naar de betrokkenen.

Ik verschoot ook een beetje van hun reactie, omdat de advocaten zo negatief deden.

Maar wat Roberto, Silivio, Lorenzo,... besloten was dat het voor hen in de eerste plaats een overwinning was.

"De rechter kon niets anders dan ons met een vingertje te wijzen, waarom zijn ze anders al 5 jaar bezig. Maar hij heeft ons voor niets kunnen veroordelen."

Voor mij bewezen die van Clabecq dat je alleen door strijd kan winnen.
# Eerst wonnen ze de strijd voor het openhouden van de fabriek.
# En nu wonnen ze van politie en gerecht die hen voor niets konden veroordelen.

Ze mobiliseerden meer dan 4 jaar, gedurende 67 zittingen van het proces, steeds opnieuw honderden en soms duizenden mensen.
Honderden syndicalisten kwamen naar het proces, wisselden er ervaringen uit, leerden elkaar kennen, ....
Aleen dat al was een overwinning.

En vandaag moet de rechtbank besluiten dat arbeiders het recht hebben te vechten voor hun job. Zoals één van hun advokaten het gisteren op de radio vertelde.

Bart,

De rechtbank verklaarde zich al vijf lange jaren bevoegd. Gezien de teneur van de zittingen vreesden we voor een zware veroordeling. Die kwam er niet. Dus toch een zonnige dag op het einde van de rit.

Er werd inderdaad met het bewuste artikel 66paragraaf4 gezwaaid. Maar toch werd niemand op basis van dat artikel veroordeeld. De jarenlange, volgehouden mobilisatie zal daar niet vreemd aan geweest zijn. Ondanks de media kampanje slaagde men er niet in om van Roberto en de zijnen ordinaire boeven te maken. Zij bleven bij heel wat basissyndicalisten zeer veel aanzien genieten. En ook daarvoor zal de rechtbank wel een beetje schrik gehad hebben.

Tuurlijk kunnen (zullen?) ze in de toekomst opnieuw gebruik maken van datzelfde artikel. Maar woensdag lukte hen dat niet. In de toekomst kunnen advokaten verwijzen naar deze vrijspraak. Ik denk dat het gerecht dus wel twee keer zal nadenken, alvorens in een ander sociaal conflict opnieuw met dat artikel uit te pakken. Zeker als we dan op eenzelfde manier mobiliseren.

Vier beklaagden werden veroordeeld (met uitstel!), voor mindere feiten. Zo'n rechter moet ook z'n gezicht kunnen redden, niet? Valt wel mee, dacht ik.

Als ik het goed begrijp werkten de meeste (sommige?) advokaten tegen verminderd tarief. Desondanks zullen de kosten (inclusief een deel van de gerechtskosten) inderdaad behoorlijk oplopen. Strijdsyndicalisten en linkse organisaties zijn reeds begonnen met een financiele steunkampanje. Ik denk dat het aan ons is om daaraan mee te werken.

Moraal van het verhaal? Zoals Han al zei...een volgehouden strijd loont wel degelijk.
Dat is de centrale boodschap van woensdag.
Een zonnige dag ... voor het strijdsyndicalisme.

Woody.

Gisteren hoorde ik D'Orazzio in een intervieuw zeggen dat hij opgelucht was dat ze een opschorting van straf hadden. Hij vond het wel heel spijtig dat de straf die werd opgeschort gebaseerd was op de wet 66paragraaf4 want dit zou gevolgen hebben voor alle sociale bewegingen in België.
Ik zie dus echt niet waarom men spreekt van een overwinning als zelfs D'Orazzio dit zegt.

Akkoord Guido...Pien zat er een beetje naast.
Doe maar ... een zonnige dag met tegen de avond hier en daar wat onweerswolken.

Toch denk ik we mits een goeie, volgehouden mobilisatie die wolken wel weg kunnen blazen.
Dat blijft voor mij DE boodschap van 22 mei.

Woody.

Allez, we moeten allemaal feesten want anders zijn we niet extreem-links of zijn we dom.

de boodschap van 22 mei is dat iedereen lekker verder slaapt.
Is er nu één goede reden waarom een vervuilende fabriek die niet noodzakelijke producten maakte, moest openblijven?