arch/ive/ief (2000 - 2005)

Nationalisme, populisme en de houding van marxisten - een antwoord op de PVDA

In Solidair van 10 april neemt de PVDA het standpunt van de LSP, of wat zij daar van maakt, over het conflict in Israël/Palestina op de korrel. Als LSP verwelkomen we deze gelegenheid om ons standpunt te verduidelijken. Het is precies door de confrontatie van ideeën, getoetst aan de dagelijkse praktijk van arbeiders en jongeren in strijd, dat een reëel links alternatief zal worden opgebouwd.

Hoe kan er een oplossing worden gevonden voor het bloedige conflict in Israël/Palestina? Hoe kan er een programma worden uitgewerkt dat de onderdrukking van de Palestijnen opheft, en tegelijkertijd rekening houdt met de vrees van Israëlische arbeiders dat hun bestaansrecht niet wordt erkend in de regio? Dit laatste is immers de belangrijkste reden voor de steun, of apathie, tegenover Sharon onder bredere lagen in Israël.

De figuur van Ariel Sharon speelt een beslissende rol in de oorlogssituatie zoals die vandaag is ontstaan. Sharon was, nog voor hij als Israëlisch premier aan de macht kwam, in de ogen van de Palestijnen een van de meest brutale en gewetenloze vertegenwoordigers van het Israëlische staatsapparaat. Hij wordt persoonlijk verantwoordelijk geacht voor de slachting in de Palestijnse vluchtelingenkampen van Sabra en Chatila in 1982. Honderden Palestijnen, waaronder vrouwen en kinderen, werden toen op een verschrikkelijke manier om het leven gebracht door de christelijke Falange-milities, nadat die een vrijgeleide hadden gekregen van Sharon.

Het provocatieve bezoek van Sharon aan de Tempelberg in Jeruzalem, die door de Palestijnen als hun derde Heilige Plaats wordt beschouwd, was de aanleiding voor de tweede intifada (in september 2000). Recent misbruikte de regering-Sharon de zelfmoordaanslagen in Israël om de Westelijke Jordaanoever met bruut geweld te herbezetten. Ze wil de actieve kern van de intifada uitschakelen, niet alleen de terroristische organisaties, en de Palestijnen collectief bestraffen en intimideren.

De LSP kantte zich tegen het gevangen houden van Arafat in zijn hoofdkwartier in Ramallah. Deze opgelegde gijzeling door het Israëlische leger bezorgde de Palestijnse leider opnieuw de sympathie van veel Palestijnen, die zich voor het eerst sinds de oprichting van de Palestijnse Autoriteit herkenden in de penibele levenssituatie van Arafat (na de confrontatie met de persoonlijke verrijking van de leiders van de Palestijnse Autoriteit na '93).

De vraag die we ons moeten stellen, is echter ook of Arafat een oplossing heeft voor de sociale en nationale problemen van zijn bevolking. Dienen we hem, zoals de PVDA doet, kritiekloos te gaan steunen? Kijk naar het beleid van Arafat. Onder zijn leiding draaide de Palestijnse Autoriteit vakbondsleden, mensenrechtenactivisten en journalisten achter de tralies. Hoe gaat de PVDA dit uitleggen aan vakbondsmilitanten in België? De leden van Arafats regering eigenden zichzelf in de Palestijnse Autoriteit luxueuze villa's en een royaal inkomen toe, terwijl de rest van de Palestijnen het met sloppen moet stellen waar ze dikwijls niet over de meest elementaire sanitaire voorzieningen beschikken. De onwil van Arafat om leiding te geven aan de recente intifada joeg Palestijnse jongeren in de armen van islam-fundamentalistische organisaties als Hamas.

(vervolg: http://www.lsp-mas.be)

Of jullie kritieken op het beleid van Arafat kloppen, weet ik niet. Daarvoor heb ik de situatie niet voldoende goed opgevolgd.

Ik ben het met jullie alleszins eens dat Arafat zich, sinds de start van het vredesproces, te braaf heeft opgesteld. Hij deed toegeving na toegeving en dreigde elk krediet te verliezen. Dat zal inderdaad niet weinig jongeren ertoe aangezet hebben om hun heil te zoeken bij een terreurorganisatie als Hamas.

De bloedige aanslagen van Hamas hebben de positie van Sharon zeker versterkt. Ook daar ben ik het mee eens.

Ik heb echter de indruk dat Arafat de laatste maanden opnieuw aan het radikaliseren is. En dat zijn prestige opnieuw toeneemt, geven jullie zelf aan.

De sociale strijd (van Palestijnse arbeiders) en de onafhankelijkheidsstrijd (van het ganse Palestijnse volk) zijn twee dingen die je uit mekaar moet houden.
De strijd voor een onafhankelijk Palestina blijft de eerste prioriteit. Onder leiding van de PLO, en dus Arafat.

Woody

P.S.: Als ik me niet vergis zag ik Roberto vandaag zwaaien met een Palestijnse vlag. Dus dat van die vakbondsmilitanten zal wel meevallen, denk ik.

bovenstaand artikel zijn slechts uittreksels uit het volledige artikel dat op de lsp website staat, aan de hand van de Palestijnse kwestie doen we ons standpunt uit de doeken over de houding van marxisten t.o.v. nationalisme en populisme
http://www.lsp-mas.be

Ben 's gaan lezen, Bart.
Reageren doe ik hier maar.

Zoals ik het al eerder stelde (en ik denk dat zowat elke Palestijn het daar wel mee eens zal zijn)... onafhankelijkheidsstrijd blijft de eerste PRIORITEIT voor het GANSE Palestijnse volk. Zowel voor de Palestijnse arbeiders als voor de Palestijnse (would-be) bourgeoisie. Geconfronteerd met een Israelische bezettingspolitiek, ga je niet ook nog eens onder mekaar bakkeleien.
Het socialisme, dat kan later nog.
Wat Trotski er ook van moge vinden...liever 1 Palestina in de hand, dan 10 socialismes in de lucht.

Strategie, Bart...strategie.

Wat betreft hun al dan niet goedkeuren van de zelfmoordaanslagen, laat de mensen van de PvdA daar maar op antwoorden. Volgens mij hebben zo'n aanslagen inderdaad te maken met geen andere weg meer zien (en allicht nog een laagje fundamentalisme deroverheen). Nu, van mij mogen ze zich opblazen hoor...maar laat ze dat dan wel doen in een Israelisch legerkamp of zo. Niet in de disco.

Woody

De discussie met LSP is enkele weken geleden op verschillende pagina's gevoerd.
De standpunten van LSP over Palestina zijn volgens mij volledig verkeerd omwille van volgende redenen:

1. LSP neemt standpunten over van een uiterst kleine zusterorganisatie in Israël die evenveel aanhang heeft onder de Palestijnen als dat ze zelf leden hebben (10 of 15?)

2, Uitgangspunt van dat standpunt is de situatie van de Israëlische arbeiders. Als we Israël vergelijken met een koloniale staat of met bv. Zuid Afrika, dan komt het erop neer dat je stanpunt bepaald wordt door de kolons of de blanken.

3. LSP heeft duidelijk geen kaas gegeten van frontvorming: Elke nationale bevrijdingsstrijd die succesvol was, was dat omwille van een breed front van allerlei lagen. Dat is wat er momenteel gebeurt in Palestina onder leiding van de PLO.
Zich toespitsen op de meningsverschillen en fouten binnen dat front is de aandacht afleiden van de hoofdzaak.

4. LSP blijft de verdeling in twee staten verdedigen. Dergelijke verdeling (een joodse staat en een arabische staat) is zowel economisch onmogelijk (omdat 90 % van de economie in de joodse staat zou liggen) als politiek reactionair: het betekent de verderzetting van een politiek op basis van godsdienst (ras).

5. LSP steunt de gewapende strijd van de Palestijnen niet maar komt ook niet met een ernstig alternatief. Het enige wat ze steunen is een front tussen Palestijnen en Israëlies.
Dat zou neer komen op een front tussen kolonialen en gekoloniseerden.

LSP heeft een kleinburgerlijke, sectaire opvatting over de Palestijnse kwestie.

De discussie met LSP over hun standpunt over Palestina is enkele weken geleden al op verschillende pagina's gevoerd.
Het standpunt van LSP is volgens mij verkeerd omwille van volgende redenen:

1. LSP neemt het standpunt over van een uiterst kleine Israëlische zusterorganisatie die zoveel steun heeft onder de Palestijnen als ze zelf leden hebben: 10 of 15?
2. LSP erkent de Palestijnse strijd niet als een anti koloniale strijd. De situatie van de Palestijnen is nochtans op de meeste aspecten veel erger dan die van de zwarten onder de apartheid of in Congo of van de Algerijnen onder Franse koloniale bezetting.
3. LSP steunt de het creëren van twee staten. Dergelijk scenario kan onmogelijk werken: een joodse en een arabische staat apart zou betekenen: een scheiding op basis van ras en godsdienst met 90 % van de economie in handen van Israël.
4. In elke anti-koloniale strijd die succesvol was, nam een breed anti-koloniaal front met vertegenwoordigers uit alle lagen van de bevolking een centrale plaats in. (het onafhankelijkheidsfront in Belgie, de anti –apartheidsstrijd in Zuid Afrika, de onafhankelijkheidsstrijd in Vietnam, China, Algerije. Dergelijke evidentie kennen trotskisten niet: het is altijd alles of niets ( dus niets!)
5. LSP steunt de gewapende strijd in Palesina niet. Het enige alternatief dat ze zien is een front tussen Palestijnen en Israëlis. Dat is te vergelijken met een front tussen gekoloniseerden en kolons, tussen zwarten en blanken in Zuid Afrika, tussen Algerijnen en Fransen in Algerije…
6. LSP weigert te erkennen dat grote lagen van de Israëlische bevolking er nazistische ideën op nahouden, genre: "bombardeer alle Palestijns gebied volledig plat", "Creër een arabisch vrije staat"… Eigenlijk een logisch gevolg van de zionistische ideologie die een raszuivere jodenstaat voorstaat.
7. LSP beseft niet dat Israël bestaat bij de gratie van de Verenigde Staten. Israël is de perfecte pion van Bush en Cie in de controle over de olievelden in het Midden Oosten. Valt die steun ooit weg, dan is het gedaan met de staat Israël.

Mijn conclusie: LSP neemt het standpunt in van de kleinburger die zich in de praktijk aan de kant van de Israëlis zet.

Aan het gehalte van zure opmerkingen, loze stemmingmakerij en andere achterklap te zien, heeft de LSP weer een interessante tekst op haar website gepubliceerd. Ga zelf ook eens een kijkje, voor u vrede neemt met wat de PVDA over ons Israël/Palestina standpunt vertelt.

Ladies?

Woody.

Door in de huidige discussie de strijd tegen Arafat zo centraal te stellen, bewijst de LSP nogmaals hoezeer ze in de kaart spelen van Israël en de Amerikanen. Hun strategie is de Palestijnen te verdelen in een onderlinge strijd, en op die manier het verzet te breken. De LSP blijkt die strategie te steunen.

Op het 1mei-feest van de PVDA werd de Palestijnse frontpolitiek duidelijk uiteengezet door Abu Khalil, id van het Centraal Comité van het PFLP (na te lezen in Solidair nr 19, 15 mei –http://www.pvda.be/solidair/archief/archief.htm). Ik citeer:

(Abu Khalil):"In de bevrijdingsstrijd tegen de Israëlische kolonisatie is de opbouw van een breed front essentieel. In de Palestijnse politieke arena zijn er drie grote groepen: links (met het PFLP, het DFLP, andere communisten en marxistische intellectuelen), de nationalisten (onder andere Fatah) en de islamitische groeperingen (Hamas, Jihad, ...). Vandaag vormen we samen één front. We stellen onze onderlinge discussies uit. We vechten samen om onze fundamentele problemen op te lossen. Ondanks al de meningsverschillen, blijft Arafat de historische leider van Palestina."

Dit betekent dus niet dat er geen belangrijke kritieken en meningsverschillen zouden zijn met Arafat. Maar die meningsverschillen worden (tijdelijk) op zij gezet. Anders ga je in de praktijk de verdeel- en heerspolitiek van Sharon en Bush steunen… Ik citeer opnieuw:

(Solidair): "Arafat krijgt nu iets meer bewegingsvrijheid in ruil voor zijn goedkeuring om zes Palestijnen, onder wie de twee die de Israëlische minister van Toerisme Zeevi hebben omgebracht, naar een gevangenis in Jericho over te brengen. Daar zullen ze door Amerikanen en Britten bewaakt worden".
(Abu Khalil): "Dit is een nieuwe vernedering voor de Palestijnen. Ik vrees dat de Palestijnse Autoriteit een ernstige fout maakt. Wedden op de Amerikaanse en Britse politiek om onze zaak te verdedigen, is als schrijven op water of in zand: er blijft niets van over. Als de Amerikanen met ons onderhandelen, hebben ze altijd een lijstje met de Israëlische eisen op zak. Israël kan altijd rekenen op de steun van de Verenigde Staten. Ze hebben een strategisch verbond. Het Volksfront gaat door, maar ik wil benadrukken dat dit niet het moment is om onze onderlinge tegenstellingen uit te discussiëren. We moeten nu onze krachten verenigen."

Er is ook nog een ander punt: De LSP wil de Israëlische arbeiders verdedigen. Goed zo. Maar zelfs dan bij kan de LSP niet voorbijgaan aan de fundamenteel misdadige kolonisatie-politiek van Israël, en het recht van de Palestijnen om zich daartegen te verzetten.
Niet Sharon is het probleem, maar het zionisme. Die racistische en genocidaire ideologie zal met wortel en al moeten uitgeroeid worden, ook in de Israëlische arbeidersklasse.
Uiteindelijk is enkel het creëren van één soevereine en democratische lekenstaat op het hele grondgebied van historisch Palestina, waar joden, christenen en moslims op voet van gelijkheid samenleven, een realistische oplossing.

Ik citeer opnieuw uit het interview:
(Abu Khalil): "Als volwaardig lid van de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) onderschrijven we de standpunten van de PLO volkomen. Ze zijn trouwens gebaseerd op de resoluties van de Verenigde Naties. Het recht op de terugkeer van alle Palestijnen, het recht op zelfbeschikking, op een onafhankelijke staat met Jeruzalem als hoofdstad, de terugtrekking van de Israëli's tot de grenzen van voor 1967, de kwestie van het water, de ontmanteling van de kolonies.
Wij zijn niet tegen de joden, maar tegen het zionisme. De FPLP ziet maar één echte en definitieve oplossing: er moet een onafhankelijke democratische lekenstaat komen op het grondgebied van historisch Palestina, waar Arabieren en joden samenleven."

Conclusie: De LSP speelt zijn trotskistische rol uitstekend: de woorden klinken radikaal progressief, maar in de feiten blijkt hun strategie een directe steun aan Israël en de VS.
Deze "LSP-reactie" antwoordt helemaal niet op de kritiek die Peter Mertens maakte in zijn Solidair-artikel van 10 april:
(Peter Mertens): "Ik probeer nog een laatste keer de 'kritische steun' van de trotskisten te begrijpen: "Het aspect 'kritiek' op de Palestijnse organisaties is me duidelijk: het zijn terroristen die met hun individueel geweld verantwoordelijk zijn voor de inval van Sharon. Maar waarin ligt precies het aspect 'steun'?" Daar krijg ik geen antwoord op...

Over de Palestijnse zelfmoordacties zegt Abu Khalil, lid van het Centraal Comité van het PFLP (na te lezen in Solidair nr 19, 15 mei – http://www.pvda.be/solidair/archief/archief.htm) het volgende. Ik citeer:

(Solidair): Hoe staat het Volksfront tegenover de zelfmoordacties van de Palestijnse jongeren?

(Abu Khalil): We zijn in principe tegen het doden van burgers. Maar om te begrijpen wat er gebeurt, moeten we het geheel bekijken. De bezetting is verschrikkelijk. Heel onze geschiedenis komt hierop neer: eerst nemen ze de hal van je appartement in, dan de living, dan de slaapkamer tot de Palestijnse bewoners alleen nog hun keuken overhouden. En zelfs daar dringen ze dan binnen om onze leiders te vermoorden.
Na 1948 heeft Israël tachtig procent van historisch Palestina bezet. Voor ons blijft slechts twintig procent over: de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. In de Oslo-akkoorden wilden ze ons daarvan veertig procent geven als 'autonoom gebied'. Maar zelfs daar bouwen ze hun nederzettingen, leggen ze aparte wegen aan, bouwen ze een eigen infrastructuur. Gevolg is dat we een mozaïek van kleine stukjes overhouden, alles samen zo'n vijftien procent van veertig procent van twintig procent van ons eigen land. Haal je rekenmachine maar boven om dat uit te rekenen... En dat voor negen miljoen Palestijnen! Logisch dat ze massaal geweld nodig hebben om zo'n onrechtvaardige kolonisatie in stand te houden Wie is hier de terrorist? Maar nee, nog steeds durven de Israëli's beweren dat zij de enige democratische staat in de regio zijn.
De Verenigde Naties keurden in 1945 een resolutie goed die het recht op zelfverdediging erkent voor een individu, een volk en een natie. Israël duwt de Palestijnen in de hoek, ze spuwen op ons, ze slaan ons, ze vermoorden ons. Hoe moeten we dan reageren? Een pas afgestudeerde universiteitsstudent, die naar huis terugkeerde, stelde vast dat zijn hele familie was uitgemoord door een obus van een Israëlische tank. Niets kon hem stoppen in zijn wraak. Hij pleegde een zelfmoordactie. Is het zo moeilijk zoiets te begrijpen?
De hele situatie kan in twee uur opgelost worden: als de Israëli's beslissen zich uit de bezette gebieden terug te trekken. De joodse moeders willen hun kinderen niet zien sterven, net zomin als Palestijnse of andere moeders dat willen. Je moet naar de diepere oorzaak van het probleem durven gaan: het is een militaire junta die in Israël de lakens uitdeelt en die Israël omvormt tot een instrument in de wereldpolitiek van de VS.