arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gerecht krijgt vakbondsvuur niet gedoofd
by Jeroen Marckelbach Wednesday May 22, 2002 at 04:20 PM
jeroen@brusseler.com

Het sociale conflict bij de sluiting van de voormalige staalfabriek Forges de Clabecq ging gepaard met enkele rake klappen. 13 voormalige arbeiders en vakbondsafgevaardigden moesten voor de rechter verschijnen. Vandaag, bijna 5 jaar later is het tot een uitspraak gekomen. Heel wat volk verzamelde aan de trappen van het justitiepaleis om hun steun te betuigen.

Gerecht krijgt vakbondsvuur niet gedoofd
Niemand van de dertien veroordeeld

Kleurrijke taferelen deze voormiddag aan het justitiepaleis. Een bonte menigte, ongeveer 1000 man sterk, van vakbonsafgevaardigden, arbeiders, sympathisanten, studenten, andersglobalisten en communisten was naar de 'gerechtstempel' afgezakt om hun steun te betuigen aan de 13 van Clabecq. Meer dan 4 jaar heeft het proces geduurd, meer dan 64 zittingen, meer dan 4 jaar van onzekerheid en afwachten.
Het verzamelde sympathisantenkorps houdt de moed er echter in, liederen worden aangehoffen, allemaal even strijdlustig, er wordt gespeeched en regelmatig wordt het laatste nieuws uit de rechtzaal bekendgemaakt. Op die laatste momenten wordt het onmiddellijk stil en merk je dat de meesten toch met een bang hartje afwachten.
Omstreeks twaalf uur komen twee figuren in zwarte toga met wit slabje het imposante justitiepaleis buitengewandeld. Jawel het moment van de waarheid is aangebroken, het zijn de Clabecq-advocaten. Hun woorden worden op gejuich onthaalt, de overgrote meerderheid van de aanklachten is verworpen. Er is geen sprake meer van aanzetten tot geweld, volksmennerij en dergelijke. Ook van heel de schermutselingen met de rijkswacht op de autostrade Wauthier-Braine, remember de buldozer die een vrachtwagen omkiepert met nog 2 man in, is geen sprake meer. Dat dossier was zodanig gemanipuleerd door de Rijkswacht dat een objectief oordeel niet meer mogelijk was. Zo werden bepaalde procedures gewoon genegeerd, er werd niet eens een onderzoeksrechter aangesteld. Slechts 4 mensen worden uiteindelijk schuldig bevonden aan enkele verwaarloosbare feiten. D'Orazio himself wordt schuldig bevonden aan 3 van de 43 aanklachten tegen hem. 1) het bedreigen van toenmalig Curator Zenner, iedereen herrinerd zich wel het beeld van een bebloede Zenner voor de camera's. Zenner heeft ondertussen toegegeven dat het een bewuste strategie was om zo voor de camera te verschijnen en er politieke munt wou uitslaan. Tegenwoordig is de heer Zenner regeringscommissaris. Verder wordt D'Orazio schuldig bevonden aan 2) het bedreigen van een politieagent en 3) agressie tegen een automobilist op de Louisalaan. Dit laatste is op zijn zachtst merkwaardig te noemen. Tijdens het proces hebben verschillende arbeiders getuigt dat D'Orazio de bewuste dag op de fabriek was. Bovendien herkende de automobilist D'Orazio niet tijdens een confrontatie.
De advocaten hameren er wel op dat niemand veroordeeld is. De uitspraak van het hof is voor drie jaar geschorst. Dat wil eigenlijk zeggen dat heel het dossier voor drie jaar de kast in gaat. Als iedereen zich in die drie jaar een beetje kalm houdt is er niets aan de hand. Mochten de beklaagden echter gelijkaardige feiten begaan in de komende 3 jaar, dan zijn de poppen natuurlijk wel aan't dansen en wordt heel dit proces terug in rekening gebradcht. De rechter motiveert zijn, laten we eerlijk zijn, al bij al licht vonnis door te verwijzen naar de context waarin de delicten zijn gebeurd, een sociaal conflict. Verder vindt hij dat de beklaagden al genoeg gestraft zijn door de lengte van de het proces en de buitensporige mediacampagne.
De advocaten krijgen applaus, maar even later barst de hel pas goed los. In ware Hollywoodstijl komt D'Orazio de trappen van het justitiepaleis afgewandeld. Op de voet gevolgd door horden fotografen en cameramensen. Verschillende mensen vallen de veel geplaagde delégué in de armen. Uitbundig zwaait hij naar het publiek. "Het is dank zij jullie en de steun van vele duizenden dat deze overwinning er gekomen is." bespeelt D'Orazio de menigte.
De man heeft trouwens nog niets aan strijdlust ingeboet: "Als een bourgoisie-tribunaal gelijk dit mij bijna niets ten laste legt, waarom blijf ik dan uitgesloten van de vakbond?" vraagt hij zich af. "Ik wil en zal dit soort van syndicale strijd verder zetten, ik wil terug actief worden binnen de vakbond." Neen, deze man is verre van uitgeblust, om zijn woorden kracht bij te zetten en alvorens de menigte uit elkaar dwarrelt wordt er nog met gebalde vuisten in de lucht de Internationale gezongen.