arch/ive/ief (2000 - 2005)

5 april 2001

Valavond in de binnenstad van Rio De Janeiro. Twee vrouwen wisselen voedselresten uit die ze gevonden hebben in de vuilniszakken voor de deur van een restaurant.Ik heb dit reeds vaak, heel vaak zien gebeuren. Ik ben deze mensen altijd voorbij gelopen, zoals iedereeen dat elke dag doet.

Maar vandaag was het anders. Ik stopte en na een korte aarzeling besliste ik om terug te keren en met hen te gaan praten. Ik stelde mezelf voor en vroeg hen of ik wat foto's mocht maken. Eerst waren ze wat wantrouwig, maar uiteindelijk stemden ze toe.

Ik werd totaal afgeleid door het walgelijke van deze scène. Het enige waaraan ik kon denken was dit tafereel in beeld brengen. Ik herinner mij slechts nog flarden van ons gesprek. Ze vertelden mij dat ze ver weg woonden en dat ze wekelijks dit ritueel herhaalden: de triage van wat bestemd werd voor de honden en varkens en wat nog geschikt was als voedsel voor henzelf en hun familie.

Deze scène leek mij zo hallucinant dat het mij er toe bracht hen te vragen of ze wel de waarheid vertelden."Wat ben ik toch een stommerik" dacht ik. Ik herinner mij een aantal films zoals "Ilha das Flores" en "Cronicamente Inviavel". Mensen die afval eten bestaan echt!

Terwijl ik mijn laatste foto's nam verzamelden zij hun zakken met die afstotelijke inhoud. Ik kan me hun namen niet herinneren maar dit moment zal mij mijn hele leven bijblijven. Ik kon niet eens afscheid nemen met een zoen op de wang of een handdruk. Dit was pijnlijk. Ik liet hen achter met een misselijk gevoel en slechts twee gedachten, overgeven en de film ontwikkelen.

Uit dit hele verhaal herinner ik mij een belangrijk detail. De ziekmakende geur van rot voedsel en het feit dat deze vrouwen niet gedegouteerd leken door wat ze aan het doen waren. Ze waren het gewoon om afval te eten. En de drukbezette mensen die hen steeds voorbij lopen zijn het gewoon om andere mensen afval te zien eten. Afval is nog altijd beter dan niets, of niet soms?

Ik denk aan die voorbijlopende voetgangers. Blijkbaar realiseren zij zich slechts een tragedie als ze die te zien krijgen vanuit een gemakkelijke zetel in de bioscoop. En hun geweten is al gesust tegen de tijd dat hun voeten het trottoir raken. Ze zijn geraakt door het drama op het witte doek maar sluiten hun ogen voor het origineel op straat.

Nog erger dan een verrotte samenleving is het risico dat we allen aan haar stank wennen.

Latuff
Cartoonist
Rio de Janeiro
Brazilië