arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vorige week kwam een elektricien om het leven toen hij een hoogspanningskast opende. Hij werkte in onderaanneming voor Cockerill Sambre. Twee weken geleden stierf een arbeider van Sidmar door een ontploffing in de fabriek, volgens zijn collega's omdat een ingenieur 1 minuut en 45 seconden wilde winnen. Vandaag raakte opnieuw een arbeider zwaar gewond bij een brand. In Sidmar kwamen de laatste twintig jaar 20 arbeiders om het leven. Dat betekent dat alle 6000 arbeiders elk jaar een lotje mogen trekken. Ze hebben één kans op 6.000 dat ze dat jaar sterven terwijl ze aan het werk zijn. Twintig jaar lang zo'n lotje trekken betekent dat de kans vergroot tot één op 300.
In België kwamen in 2000 (de meest recente cijfers) 78 mensen om het leven op hun werk. 3.664 arbeiders hielden een blijvend letsel over aan een arbeidsongeval. In totaal waren er in 2000 101.395 arbeidsongevallen voor 1.999.179 arbeiders. Dat betekent dat één op 20 arbeiders dat jaar slachtoffer werd van een arbeidsongeval. Heeft iemand het ooit over dit onveiligheidsgevoel?
Over de VS hoor je wel eens dat het een heel gewelddadig land is. Klopt ook, dank zij de vrije verkoop van wapens zijn de VS één van de moorddadigste landen van de wereld. Ieder jaar worden er 19.000 mensen vermoord. Een heel ander cijfer dat veel minder aandacht geniet is het cijfer van de dodelijke arbeidsongevallen. Ieder jaar komen 56.000 Amerikaanse arbeiders om het leven door een ongeval op hun werk. Hoe zou het komen dat niemand ooit sprak over nultolerantie voor gevaarlijke arbeidsomstandigheden?

Interessant te weten dat Silvio Marra, één van de beklaagden die morgen dreigt veroordeeld te worden in het Clabecq-proces, als délégué van de strijd tegen arbeidsongevallen zijn levenswerk had gemaakt.
Als dat geen interessante lessen zijn om te leren hoe het kapitalisme in elkaar zit.