arch/ive/ief (2000 - 2005)

De vakbondsafgevaardigden bij de Forges de Clabecq waren een uniek voorbeeld voor de vakbonden in de wereld, en in België.
Voor de "Mars voor Werk" kregen ze op 2 februari 1997 70.000 mensen op de been, en meer dan 15.000 mensen waren aanwezig op de "Mars tegen de Leugenaars" (tegen de corrupte en hypocriete partijen die, net zoals nu nog, hun ziel hadden verkocht aan het kapitaal en alles vertegenwoordigden behalve het volk...)
Ze riep de arbeiders op niet alleen de klappen van het patronaat te incasseren, maar ze predikte ook dat de arbeiders zich moesten verenigen om iets te veranderen aan de maatschappij. Ze streefde naar een maatschappij waar de mens op de eerste plaats komt, en niet het kapitaal. Een wereld waarin de rijkdom ter dienst staat van de werkers die hem hebben voortgebracht.
Ze streefden ook naar eenheid en legde telkens het verband tussen verschillende acties, tussen verschillende strijden. Ze streden samen met die van Renault, en met mensen van vele andere bedrijven/bevolkingsgroepen tegen de verzuiling, tegen de verdeeldheid.
Ze organiseerden een geweldig arbeidersdemocratie in de Forges. Ze mobiliseerden een honderdtal vakbondsmilitanten die de politiek van de vakbondsafvaardiging mee helpten uitstippelen, en die de dialoog met de werknemers op de werkvloer verzekerden. De delegatie luisterde telkens aandachtig.
Ze verzette zich ook tegen het "sydicalisme van het overleg" dat de arbeiders blootsteldde aan alle wetten van het kapitalisme en aan de gevolgen daarvan ( werkloosheid, uitsluiting, ellende).
Ze heeft zich nooit geplooid naar de regels en de wetten van de concurrentiestrijd die de arbeiders onderwierpen aan herstructureringen, afvloeingen, loonmatiging, afbraak van sociale zekerheid, afbraak van het onderwijs,...
De 13 van Clabecq (de bijnaam voor de 13 afgevaardigden van de Forges de Clabecq, waarvan de bekendsten Roberto D'Orazio en Silvio Marra zijn) ontwikkelden ook het bewuszijn dat de staat enkel de rijken dient en dat de arbeiders zichzelf moesten organiseren om de samenleving te veranderen. De 13 bevochten (zoals de meesten van hen die deze posting lezen) het Europa van de patroons, het Europa van het kapitaal.
Ze stelde ook de politieke partijen aan de kaak die (net zoals nu nog) in dienst stonden van het kapitaal.
In haar strijd heeft de delegatie van Clabecq moeten opboksen tegen een ongeziene coalitie van krachten van het kapitaal, de staat en de media die de hoop wilden vernietigen die ze bij de arbeiders hadden gewekt.
Vandaag staan de delegees van de Forges voor de rechter : voor hun strijd voor tewerkstelling en voor de heropening van de Forges. En omdat ze de arbeiders opnieuw hoop gaven.

Even een kort overzichtje van de gebeurtenissen, gehaald uit het boek
"Sta Op : de moed van Clabecq"

1992: Het herstuctureringsplan van Pierre Dessy, patroon van de Forges de Clabecq, eist een loonmatiging van 10%, het verlies van 290 arbeidsplaatsen en de opschorting van de dertiende maand gedurende 3 jaar, zonder enige waarborg voor inversteringen die het bestaan van de ondernemingen moeten vrijwaren. Het veroorzaakt een bikkelharde staking. Guy Spitaels maakt een lening van 500 miljoen BEF van het Waalse Gewest afhankelijk van het aanvaarden van de loonsvermindering door de werknemers. Na 5 referenda en pressie ten alle kanten gaat het personeel terug aan de slag.
Wijziging in de ABVV-afvaardiging: men schuift de PS-strekking aan de kant en D'Orazio wordt voorzitter van de ABVV-delegatie.
Uitsluiting van de afvaardiging van Clabecq door de vakbondsinstanties van de CMB (ABVV-metaal). Heropname dankzij de steun van werknemers en sydicalisten.
1994: Ruim 70% van de werknemers bij Clabecq ondertekenen de petitie "Objectief 479.917" voor gelijke rechten voor migranten na de automatische toekenning van de Belgische nationaliteit na 5 jaar wettelijk verblijf in België. In heel het land worden meer dan 1 miljoen handtekeningen verzameld. De Forges de Clabecq wordt het eerste "Bedrijf tegen racisme" D'Orazio verklaart bij herhaling dat de strijd tegen racisme en voor gelijkheid onlosmakelijk verbonden is met de arbeidersstrijd ; en daaruit hebben de arbeiders van Clabecq hun kracht en eenheid geput.
1995: Sociale verkiezingen : het programma van de ABVV-delegatie komt op voor de strijd voor het voortbestaan van de fabriek en voor de verdediging van de tewerkstelling
24 januari 1996 De privé-aandeelhouders laten het beheer van de Forges over aan het Waalse gewest.
3 februari 1996 : Na een oproep van het verenigd vakbondsfront betogen 10.000 mensen in Tubize voor het banenbehoud bij de Forges.
7 Juni 1996: Arbeiders van de Forges betogen in Namen ; Harde confrontaties met de rijkswacht.
14 juni 1996: Om de gemoederen te bedaren voorziet het Waalse Gewest een kapitaalverhoging voor de Forges, al is de maatregel in strijd met de richtlijnen van de EU.
18 juni 1996: Europees commissaris en Belgisch "socialist" Karel Van Miert verbiedt de kapitaalisinjectie in de Forges door het Waalse gewest. De Waalse regeringsbeheerders leggen de boeken neer en laten het bedrijf van de ene dag op de andere in de steek. De delegees organiseren zelf het onderhoud van het machinepark.
20 december 1996: de arbeiders van de Forges betogen in Tubeke, bankvitrines vliegen aan diggelen.
Einde december 1996: de vakbondsafvaardiging van de Forges zal een grootse nationale betoging organiseren voor werk in Clabecq en in Tubeke. Geen "witte" mars, maar een "multicolore". Niet zonder enig cynisme stelt PS-minister van Openbaar Ambt André Flahaut (nu minister van landsverdediging) voor om nieuwe banen te scheppen in de regio door de bouw van een gevangenis op de terreinen van de Forges. Voor haar Mars nodigt de delegatie dan ook alle arbeiders en de hele bevolking uit, behalve de fascisten natuurlijk, ...en minister Flahaut.
3 januari 1997: De rechtbank van Nijvel spreekt de faling van de Forges uit.
6 januari 1997: De curatoren van het failliet eisen dat de arbeiders de stock van het bedrijf vrijgeven. Ze willen de tewerkstelling terugbrengen van 1.803 naar 1.387 personen : met een contract van één maand.
13 januari 1997: de arbeiders van de Forges ontvangen hun C4.
14 januari 1997: curatoren en vakbonden komen overeen alle personeel voor 3 maand opnieuw in dienst te nemen. De Waalse Gewestregering moet 800 miljoen frank vrijmaken, maar de 16de kondigt ze aan dat ze het bij 150 miljoen laat.
22 januari 1997: De rechtbank van Nijvel beveelt 4 banken een kredietlijn van 650 miljoen te openen om de heropstarting van de fabriek mogelijk te maken. De volgende dag weigeren de banken te betalen en tekenen beroep aan tegen de beslissing.
2 februari 1997 In de straten van Tubeke beantwoorden 70.000 mensen de oproep van de vakbondsafvaardiging van de Forges.
7 februari 1997 : Incident met curator Alain Zenner
18 februari 1997 Aankondiging dat de onderneming niet opnieuw van start gaat. Het Waalse gewest en de banken weigeren nog 1 frank aan de zaak te spenderen.
27 februari 1997: Aankondiging van de sluiting van Renault in Vilvoorde
2 maart 1997: 1500 deelnemers aan de vrouwenwandeling van Clabecq naar Tubeke.
3 maart 1997: in Brussel nemen 5.000 mensen deel aan de betoging van Renault en Clabecq
28 maart 1997: Clabecq voert actie op de op-en afrit van de autosnelweg in Woutersbrakel. De rijkswacht valt de betogers aan met het waterkanon, de wapenstok en traangas. Met bulldozers verweren de betogers zich tegen de waterkanonnen en vrachtwagens van de rijkswacht.
1 april 1997: D'Orazio spreekt tot de algemene vergadering bij Renault , hij pleit voor solidariteit
4 april 1997 : betoging in Brussel van Renaultarbeiders, samen met die van Clabecq, NOVA, FN,...
5 april 1997 : ruim 15.000 mensen beantwoorden de oproep van de delegatie en nemen in Namen deel aan de "Mars tegen de leugenaars"
6 mei 1997 Referendum bij de forges , 55.7% van de werknemers verwerpen het miserieprotocol dat vakbondsinstanties en directie opstellen zonder medeweten van die van Clabecq.
21 juni 1997 :De beweging voor vakbondsvernieuwing, BVV, opgericht door de delegatie van de Forges en delegees van heel het land, verspreidt haar "Discussiedocument" met daarin de Geest van Clabecq.
4 juli 1997 het Waals Gewest aanvaardt het Dufercoplan
11 juli 1997 Onder voorwendsel dat de CMB (ABVV-metaal) geen referendum wil organiseren tijdens de vakantie dreigt Duferco en het Waalse Gewest met het neerleggen van de boeken.
14 juli 1997 : Onder druk van het Waalse Gewest en de CMB-leiding organiseert een ministerie van Arbeid een referendum per post : ja-stemmen : 95%
6 augustus 1997 Oprichting van de NV Duferco-Clabecq. Tijdens de hele strijd van 1997 : De afvaardiging van Clabecq bracht arbeiders en vakbondsmilitanten bijeen van de Forges evenals van bedrijven uit andere sectoren en regio's op algemene informatievergaderingen waarop tevens tot actie werd opgeroepen. Op tientalle bijeenkomsten waren telkens meer dan duizend aanwezigen.

Tot zover een kort (realtief) overzicht. Even terugkomen op 7 februari 1997 : het incident met curator Zenner , dat maar al te graag is misbruikt en uitgeperst door Zenner zelf, door de politiek, maar ook vooral door de media, die hierdoor vooral een middel vond om de 13 verder te criminaliseren bij het publiek. Wat is er nu juist gebeurd?
De curatoren, onder leiding van Alain Zenner (PRL => waalse tegenhanger van de VLD), vergaten het loonbeslag van enkele honderden werknemers van de Forges door te storten naar banken en andere schuldeisers. Die bedragen waren nochtans wel van de rekeningen van de arbeiders gehouden. Dat zorgde voor enorme moeilijkheden (aanmaningsbrieven, deurwaarders, bedreigingen met beslag op inboedel) en een hoop wrevel. Op 7 februari 1997 bezoeken enkele betrokken curatoren het restaurant 'Le Relais du Marquis' te Ittre. Er volgt een dispuut met arbeiders van de Forges. Zenner krijgt een paar rake klappen en houdt er zelfs een gescheurde wenkbrauw aan over. De media buiten dit incident natuurlijk gretig uit en Zenner noemt zelfs D'Orazio als de dader, hoewel deze pas na het voorval toekwam. Zenner doet er zelfs nog een schepje bovenop en stelt dat D'Orazio zijn kinderen bedreigt had. Dezelfde D'orazio die een mars georganiseerd heeft die een odnerzoek eistte naar de verdwenen kinderen.

Vandaag worden de 13 van Clabecq veroordeeld op basis van een wet uit 1887 meerbepaald het artikel 66§4 die stelt dat mensen oproepen tot verzet,staking,etc dat zij aangeklaagd kunnen worden voor ontucht dat andere mensen doen. Dit is een ouwbollige wet die elke syndicale bewegingsvrijheid teniet doet en enkel dient om het strijdsyndicalisme de mond te snoeren. Dit is een wet gemaak voor het patronaat, door het patronaat. Als de 13 van Clabecq verdoordeeld worden omwille van deze wet, schept dit een gevaarlijk precedent voor elke syndicaal proces in de toekomst. En maak je geen illusies, dit is geen gewoon proces tegen 13 mensen, het is een politiek proces tegen de strijdbare bodem van de vakbonden. Het beknopt de vrijheid van de organisaties die u en ik later nodig zullen hebben om ons te beschermen tegen de geweldadige wetten van het kapitalisme.

afsluiten doe ik met een speech van D'Orazio zelf waarin hij oproept om morgen te betogen, en om solidair te zijn...

"Ik slaap 's nachts niet meer... Alleen zo geraken we eruit"
"Neem me niet kwalijk dat ik het opnieuw over het proces-Clabecq heb. Ik zou het liever hebben over Palestina. Hun strijd is veel moeilijker dan die van ons. Het is ook een strijd van een andere omvang. Daar zijn mensen die alles verloren hebben: hun huis, hun man, hun kinderen... Dat is heel wat anders dan bij ons.

Wij hebben het ongeluk dat ze ons opsluiten in dat proces. Dat weegt financieel en op moreel vlak erg zwaar. Ik hoop dat we er binnenkort eindelijk uit zijn en dat wij ons met iets anders kunnen bezighouden.

Ik ben vandaag naar andere activiteiten en manifestaties geweest en ik moet zeggen dat ik moe ben van te luisteren naar al die stomme toespraken. Ik ben vooral de leugens en de schijnheiligheid van de vakbondstechnocratie van het ABVV moe. Toch ben ik er naar toe gegaan want daar zijn arbeiders die bedrogen worden.

Ik heb gezien hoe ABVV-voorzitter Michel Nollet zijn toespraak stop zette toen PS-voorzitter Di Rupo de zaal binnenkwam. Hij die aan het hoofd staat van een nationale organisatie van arbeiders...! Ik ga uit van het standpunt dat iedere arbeider, welk ook zijn niveau moge zijn, fier moet zijn op zijn klasse, rechtop moet blijven staan en nooit op de knieën mag gaan. Wij zijn arbeiders en delegees die gevochten hebben voor gerechtigheid. De patronale en politieke wereld weet heel goed welk gevaar uitgaat van mensen die rechtop blijven staan en die vechten voor emancipatie. Daarom proberen ze ons te vernietigen.

Om dat probleem te regelen is er meer nodig dan de holle woorden die ik vandaag gehoord heb. Wij hebben mensen nodig die een engagement willen aangaan als delegee, die zich helemaal willen geven, die 's nachts niet slapen. Ik slaap 's nachts niet meer. Alleen zo zullen we eruit geraken. Daarom vraag ik jullie op de dag van het eindvonnis, 22 mei, te manifesteren.

De laatste tijd wordt er veel gepraat over extreem-rechts in Frankrijk. Men zegt me wel eens dat ik te veel veralgemeen. Maar hoe noem je een minister van Justitie of een minister van Binnenlandse Zaken die een wet maken waarin staat dat je iemand met een kussentje het zwijgen mag opleggen? Ik noem dat een daad van fascisme. Een mens vermoorden omdat die op zoek is naar democratie, die niks illegaals gedaan heeft... Zo iemand in een concentratiekamp stoppen en hem verhinderen zelfs maar te schreeuwen om zich te verdedigen... We moeten ophouden symbolen te bekampen en in plaats daarvan het gevecht aangaan tegen de fascistische daden en tegen de fascistische ideologie.

Het gerecht vervolgt ons nu al vijf jaar. Ze willen niet dat wij ervoor vechten om de arbeiders mee te laten beslissen op vlak van tewerkstelling en in politieke of zelfs militaire vraagstukken.

Ik roep jullie dus op te mobiliseren voor 22 mei net zoals jullie dat in het verleden gedaan hebben. En ik hoop dat wij na dit proces nog lange tijd gezamenlijk strijd kunnen voeren."

Dus, mensen, wees solidair ,ga ze morgen steunen aan het justitiepaleis, wijs morgen zoveel mogelijk mensen op de onterechtheid, en de gevaren van dit proces.

Rob