arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het artikel dat op 20 april in De Morgen verscheen, is, zoals al eerder op Indymedia werd opgemerkt, zeer tendentieus. Over de organisatie van Abou Jahjah schrijft Anne de Graaf dat die zich "als een octopus vertakt naar Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië". Bij een beschrijving van de jeugd van Abou Jahjah staat dat "geweld zijn mentale motor is om hogerop te geraken". Anne de Graaf legt niet uit wat ze daarmee bedoelt. Een collega van Abou Jahjah weet dat de Libanese doctoraatsstudent onderzoekswerk verricht: "Maar niet voor de universiteit. Voor hemzelf." Als de journaliste de leider van de Arabisch-Europese Liga met een taxi ziet komen aanrijden, kan ze het niet laten op te merken dat hij werkloos is. Een beetje belachelijk wordt het wanneer Anne de Graaf schrijft dat De Morgen een speech vond waarin Abou Jahjah kritiek geeft op het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Het lijkt een sterk staaltje van onderzoeksjournalist waar De Morgen zo graag mee uitpakt, ware het niet dat Abou Jahjah ongeveer het zelfde standpunt enkele jaren eerder al eens in een opiniestuk van De Morgen had verkondigd:

"Middelen die tot nu toe voor de zogenaamde 'bevordering van integratie' waren voorzien, behoren toe aan de zelforganisaties van migranten. Zij kunnen er veel doeltreffender mee werken aan een evenwaardige participatie en emancipatie van hun eigen gemeenschap. We zien voorbeelden in verschillende steden waar de lokale integratiecentra met veel middelen maar zonder visie bijna niets doen, terwijl zelforganisaties met een minimum aan middelen en een maximum aan motivatie hun doel - binnen hun mogelijkheden - bereiken."
http://vrienden.pandora.be/rzoezie

Het opiniestuk kaderde in een reeks van stukken die min of meer op dezelfde lijn zaten. In november vorig jaar stond in De Morgen een dubbelinterview te lezen met Fouzaya Talhaoui van Agalev en de "rellenmanager" die toen blijkbaar nog respectabel genoeg was om zijn mening over integratie te mogen geven in een lang en evenwichtig interview. Nog recenter is het debat in de Groene Waterman te Antwerpen dat Yves Desmet modereerde. Onderwerp was "De verhouding tussen het allochtone middenveld en de politiek". De vier bevoorrechte sprekers waren Mimount Bousakla, Nahima Lanjri, Tarik Fraihi en … Dyab Abou JahJah. Datum van het debat: 22 februari 2002.

Anne de Graaf wordt grof wanneer ze heeft over de moslimscouts die in de Ardennen op kamp gaan. Volgens de journaliste van De Morgen "om in legerkledij getest te worden, mogelijk in het vooruitzicht van een selectie voor de strijd in het Midden-Oosten." Ze haalt haar informatie van de website www.assabyle.com van het Centre Islamique de Belgique waar ze foto's ziet van "jongeren in kaki die hun gezichten afschermen voor de camera". Het ontlokt haar volgende commentaar: "Akelig, de paralellen met beelden uit het Midden-Oosten."
Ik heb de foto's ook eens bekeken. Ik zie spelende jongens in typische kampkledij. Ze dragen geen uniform. De meeste hebben inderdaad wel een broek en een trui in kaki-kleuren, hoewel ik ook de onvermijdelijke donkerblauwe adidas-trainingsbroek opmerk. De jongens proberen helemaal niet hun gezicht te verbergen. Op alle foto's werden de gezichten onherkenbaar gemaakt. Volgens de uitleg die boven de foto's staat "uit religieuze overwegingen". Na het artikel van Anne de Graaf denk ik dat ze er aan mogen toevoegen "uit bescherming tegen tendentieuze riooljournalisten".
Bovendien heeft de scoutsvereniging die Abou Jahjah oprichtte officieel niets te maken met de scouts van het Centre Islamique de Belgique. De scouts van Abou Jahjah worden financieel gesteund door de VVKSM en door Bert Anciaux die je van veel kan beschuldigen, maar toch niet van steun aan het terrorisme in het Midden-Oosten.
Anne de Graaf linkt Abou Jahjah ook aan de moord op de Afghaanse verzetsleider Massoud: "Ook toeval wellicht: Abd El Sattar, de Tunesische zelfmoordkamikaze, studeerde tegelijk met Jahjah aan de universiteit van Louvain-la-Neuve."
Wablief? Betekent het dat ik dan bijvoorbeeld ook medeplichtig ben aan de eventuele toekomstige misdaden van de twintigduizend studenten die samen met mij aan de Universiteit van Gent studeerden? Of is het omdat ze beiden een donker kleurtje hadden en soort toch altijd soort zoekt?

Coveliers pakt Abou Jahjah aan met De Morgen in de hand

Het artikel blijft niet zonder gevolgen. Twee dagen later roept Hugo Coveliers in de Commissie Jusitie van de Kamer op om Abou Jahjah de Belgische nationaliteit terug af te pakken. In een interview met het Laatste Nieuws somt hij drie redenen op: overtredingen op het vlak van racisme, privé-milities en schijnhuwelijk. De aanklacht voor racisme slaat op een incident in november 2001 toen Abou Jahjah in De Morgen (weer in die krant!) had gesteld dat "als we ervan uitgaan dat de bevolking een weerspiegeling is van de samenleving, dan is het grootste deel van de bevolking racistisch en xenofoob. Elke Marokkaanse jongere weet dat het politiekorps vol zit met racisten. Daarom vinden wij dat we de legitimiteit van het gezag moeten betwisten. Dit is niet enkel een normale reactie, maar ook een democratische plicht" (De Morgen, 26 november 2001).
Filip De Winter had toen in een reactie een onderzoek geëist naar de banden en de activiteiten van de Arabisch-Europese Liga. De oproep bleef zonder gevolg. Vreemd genoeg is het precies De Morgen die enkele maanden later de elementen zal aanreiken om Abou Jahjah toch eens flink aan te pakken. Voor de twee andere aantijgingen haalt Coveliers immers zijn mosterd bij Anne de Graaf. Coveliers beweert dat Abou Jahjah gelinkt wordt aan paramilitaire opleidingen. Hij baseert zich op de ongefundeerde suggesties dat de scouts van Abou Jahjah banden zouden hebben met de scouts van het Centre Islamiqe de Belgique waarvan evenmin bewezen is dat zij zich schuldig maken aan bestrafbare feiten. Dit is het letterlijke citaat van Anne de Graaf over het huwelijk van Abou Jahjah dat Coveliers gebruikt voor zijn derde beschuldiging: "In dezelfde periode komt Jahjah de vrouw van zijn leven tegen,althans voorlopig. Ze is Vlaamse, heet Peggy, en, aardig detail, ze bezorgt hem de Belgische nationaliteit als ze trouwen op 21 april 1994. Het paar gaat op de Turnhoutsebaan wonen maar het huwelijk is geen lang leven beschoren. Eind 1998 ruilt Jahjah haar in voor een meisje van Arabische origine maar ook die relatie springt af."
Ik weet niet of Anne de Graaf in een vroeger leven voor Dag Allemaal geschreven heeft, maar ik dacht wel dat De Morgen nog niet zo lang geleden De Standaard op de korrel nam omdat die iets geschreven hadden over het privé-leven van Stefaan Declerck. Blijkbaar gelden voor kleurlingen en moslims andere normen. Bovendien is de informatie fout. Je kan niet de Belgische nationaliteit "krijgen" via een huwelijk. Een huwelijk met een Belgische partner kan de zaken wel vergemakkelijken, maar je blijft afhankelijk van een procedure. Door de toevoeging van de opmerking "aardig detail" insinueert Anne de Graaf dat het hier om een schijnhuwelijk gaat. Het gebruik van het woord "inruilen" wekt de indruk dat Abou Jahjah (als typische moslim?) niet veel geeft om vrouwen. Door te schrijven "meisje van Arabische origine" lijkt Anne de Graaf te verstaan te geven dat Abou Jahjah zijn vrijgevochten Vlaamse vrouw inwisselde voor een onmondig en jong meisje van zijn eigen origine. Opvallend ook dat het Arabisch meisje zo passief is dat het niet eens een naam krijgt in tegenstelling tot de mondige Peggy.
Coveliers voelt zich natuurlijk in zijn sas bij dat tabloidniveau. "Dat huwelijk heeft in zeer korte tijd (vier jaar, c.c.) tot een echtscheiding geleid. Men kan zich dus afvragen in hoeverre dat huwelijk niet louter en alleen gediend heeft om de Belgische nationaliteit te verkrijgen – zoals in een krant werd gesuggereerd (m.a.w. met dank aan De Morgen!, c.c.) – en niet terug te hoeven te keren naar het land waar men nochtans zo lovend over spreekt en waar de vrijheid van meningsuiting en de gelijkheid tussen man en vrouw waarschijnlijk veel beter geregeld zijn, namelijk Libanon.(sic of beter slik!)"

Het genante radicalisme van Abou Jahjah

Waarom vinden Anne de Graaf, Filip De Winter en Hugo Coveliers zich plotseling in een ongenadige aanval tegen de leider van de Arabisch-Europese Liga? Ik weet niet of we hier een complot moeten achter zoeken. Zou de VLD wel eens bellen naar de hoofdredacteur van De Morgen om een artikeltje te bestellen? Of worden dit soort zaken afgesproken in de loge? Het geeft weinig zin daarover te speculeren. Laten we wel eens kijken waarom Abou Jahjah plots in de ban wordt geslagen.
Wie de teksten van Abou Jahjah leest, schrikt van het radicalisme. Het gevoel doet denken aan wat Sartre ooit schreef over de zwarte radicale auteur Frantz Fanon:

"Wie durft zo te spreken? Een Afrikaan, een man uit de Derde Wereld, een vroegere gekoloniseerde. Een Franstalige ex-inlander modelleert de taal naar nieuwe behoeften, gebruikt haar en richt zich uitsluitend tot de gekoloniseerden: "Inlanders van alle onderontwikkelde landen, verenigt u!" Wat een verval: voor de vaders waren we de enig mogelijke gesprekspartners; voor de zonen hebben we zelfs geen enkele waarde meer: we zijn het voorwerp van het betoog. Kortom, de Derde Wereld ontdekt zichzelf, spreekt tot zichzelf door deze stem."

Wat Abou Jahjah schrijft is niet zo abnormaal. Hij vertolkt een mening die wijdverspreid is onder de Arabische jongeren die de achtergestelde buurten van onze grote steden bevolken.

"The first thing that comes to our mind is trying to understand our own reactions and emotions in relation to that event. And when I say ‘our' I'm thinking of us Arabs whether living abroad or in our homeland. I do realize that we did not have a unanimous way of reacting that day, but there was something in common. Most of us –except a small percentage of exceptions that confirm the standard as such- felt that day something that can not be described as joy, or as happiness, but rather as that sweet revenge feeling. We all had – except that small minority- a "what goes around comes around'" attitude. Seeing people jump out of the windows of the WTC, was a very disturbing sight for all of us, we all felt bad about that, and sorry for these people. That sorrow feeling was also very present whenever we tried to think of how it would have been for the poor passengers on these planes.
But then, we remembered, Iraq, Beirut, Palestine, and the millions of Arabs who perished under American-Israeli aggression over the last 50 years, and that bitter sweet feeling would come back "hell, let them feel one day what we were feeling for half a century because of them", you would hear that everywhere, and above all places in your own mind."

De volledige tekst kan gelezen worden op http://www.mediamonitors.net/dyababoujahjah1.html. Abou Jahjah spreekt niet tot ons. Hij richt zich, zoals Sartre schrijft, tot de Arabische wereld en spreekt vrijuit over de extreme gevoelens die door alle Arabieren heen gingen toen ze de vliegtuigen tegen die onoverwinnelijke torens zagen aanvliegen. Als wij blijdschap voelen bij het bekijken van gruwelijke misdaden dan komt dat door de Westerlingen die ons zo lang vernederd hebben dat we een stukje van onze menselijkheid verloren zijn, schrijft Abou Jahjah. Kijk, de moslim, de Arabier, dat geliefde onderwerp van studies en doctoraten, het voorwerp van vele beleidsnota's schrijft over ons en het kan hem niet schelen dat we meelezen.

"No one mourned our dead, no one stood even a second of silence for the half a million (and some say one million) Iraqi children slaughtered (albeit very neatly) by the American-British embargo. They taught us by killing us over and over again that human life is so cheap, that thousands and thousands of us scattered by their "smart" bombs are nothing but regrettable "collateral damage", regrettable but acceptable. So one day we saw them being slaughtered and we found ourselves thinking and talking like that, we caught ourselves feeling that all these innocent civilians in the planes and at the WTC were just regrettable collateral damage."

Het voelt een beetje ongemakkelijk. Je zou haast willen roepen dat niet alle westerlingen er zo over denken tot je bedenkt dat het wel degelijk onze regeringen waren die deze misdaden begingen. Om ze te stoppen heb ik zelf een paar artikeltjes geschreven, dat wel, maar toch. De woorden van Abou Jahjah zijn gênant. De gemakkelijkste manier om je er van af te maken is te zeggen dat ze uit de mond komen van een fundamentalist. Maar Abou Jahjah heeft het in zijn teksten maar heel zelden over zijn moslim zijn. Hij doorspekt zijn teksten niet met citaten uit de koran. Alsof dat laatste al een reden zou zijn om iemand van fundamentalisme te beschuldigen.
Het gebruik van de term fundamentalisme in deze context geeft al meteen aan wat de functie is van die classificatie. Niemand kan een zinnige definitie geven van het moslimfundamentalisme. Islamtheologen lachen met de term. Het is een term uit het protestantisme die op de islam wordt geplakt. Voor eurocentristen is dat geen bezwaar. Onder die term vallen voor hen heel verschillende fenomenen: van zelfmoordkamikazes en fatwas tot vrouwenonderdrukking en lijfstraffen. Tijdens de plechtigheid ter nagedachtenis van het vermoorde Schaarbeekse echtpaar klaagde een verantwoordelijke van de plaatselijke moskee terecht het amalgaam aan dat men in België en Europa van de islam maakt. Voor sommigen is het roepen van Arabische slogans al een uiting van fundamentalisme. Sommige leraars denken dat ze door het verbieden van de hoofddoek de moslimmeisjes redden uit de klauwen van het fundamentalisme. Op die manier kunnen de overheden alle democratische regels aan hun laars lappen. In naam van de emancipatie worden meisjes de toegang tot het onderwijs geweigerd. In naam van de strijd tegen het fundamentalisme en voor de democratie mogen moslims niet op straat betogen. Kort na de aanslagen in de VS verbood Freddy Thielemans een pro-Palestinabetoging van de Arabisch-Europese Liga.
"Vu les circonstances, nous avons estimé que ce serait mal venu, et même indécent", verklaarde de woordvoerder van de Brusselse burgemeester. U leest het goed, alleen al de fysieke aanwezigheid van een groep moslims wordt als onfatsoenlijk beschouwd. Om diezelfde reden werd een tijdje later een geplande betoging voor het kabinet van Vanderpoorten van migrantenouders tegen de blijvende discriminaties in het onderwijs afgeblazen. Men vond het niet gepast om met een groep moslims tot vlakbij de Brusselse WTC-torens te paraderen. Moeten we verwonderd zijn dat de moslims daarop reageren met een militant radicalisme?

"Unfortunately, racism flourishes in Belgium. Belgium preaches multiculturalism but practises assimilation. We have discovered that it is a place where you can be arrested for gathering in the streets peacefully and silently to commemorate innocent victims of terror, if it is Israeli terror. It is a place where political power can force judicial power to put a legal suit on hold just to spare itself political embarrassment, where a law can be made and used for a political end (Rwanda) and yet become problematic if it is going to be implemented against the interests of a friendly state."
http://www.ahram.org.eg/Weekly/2001/553/op7.htm

En ook hier spreekt Abou Jahjah niet tot ons. Hij spreekt over ons. Ondanks alle signalen dringt het nog niet helemaal tot ons door. Zo waren velen onder ons verrast dat er zo weinig migranten aanwezig waren op de betoging voor gelijke rechten. Wie de migrantenbeweging een beetje volgt, wist dat dat ging gebeuren. In de betoging stond onder meer de eis voor gemeentelijk stemrecht centraal. Ik hoorde een verantwoordelijke van een zelforganisatie zeggen dat de Belgen "hun stemrecht in hun gat kunnen steken". De migranten hebben er 20 jaar voor gestreden en nu zien ze nog maar eens de hele kwestie verzanden in een politiek spelletje terwijl ondertussen de ongelijkheid toeneemt. Drie op vier migranten verlaat het middelbaar onderwijs zonder diploma. In Brussel is één op twee jongeren van migrantenoorsprong tot de werkloosheid veroordeeld. Migranten worden tot tien keer sneller opgepakt voor de zelfde feiten. Abou Jahjah reageert op dezelfde manier.

"Wij hangen volledig af van de goede wil van de autochtone gemeenschap. Sommige ministers zijn voldoende tolerant en open minded om ons af en toe een gunst te verlenen. Maar daar blijft het dan bij. Van echte gelijkheid is geen sprake. Integendeel, discriminatie blijft de regel. Kijk maar naar de arbeidsmarkt en het onderwijs. Als we dat willen veranderen, dan hebben we sterke machtsstructuren nodig die maken dat de anderen geen keuze hebben om ons te negeren of te isoleren. We moeten met andere woorden eerst een stevig middenveld uitbouwen waarmee we onze eisen aan de politieke wereld kunnen opdringen."

Met andere woorden, u kunt uw stemrecht en heel uw integratiesector in uw gat steken. Dat is de enige keer dat Abou Jahjah tot ons spreekt. Hij heeft er genoeg van te stemmen op allochtone politie, de excuus-truusen en alibi-ali's van de Belgische politiek.

"Ach, al die zachte woorden: 'hoopvol', 'verheugen'. Daarmee koop je niets. Jullie parlementariërs moeten op het gaspedaal gaan staan. Dat is nu precies de reden waarom wij ons uit het debat hebben teruggetrokken. Dit interview is echt een uitzondering, we komen zelden naar buiten. Omdat de discussie momenteel een dovemansgesprek is. Je moet blind zijn om de problemen niet te zien en toch gebeurt er niets wezenlijk. De ongelijkheid blijft. Vandaar dat wij zeggen: 'Oké, het is duidelijk dat de autochtonen ons geen geschenken zullen geven. We zullen onze eisen op een andere manier moeten afdwingen.' We moeten ons met andere woorden beter organiseren."

Als het dus van hem afhangt, zullen we Abou Jahjah niet vaak meer tot ons horen spreken. Hij wil zich eerst organiseren om dan als een sterk blok naar buiten te treden. "De Arabische gemeenschap in België is de grootste immigratiegroep en dat is het enige drukkingsmiddel, waarover het A.E.L. momenteel beschikt."
Zo ver is het dus gekomen. De slaaf en de gastarbeider keren ons de rug toe. De eens zo makke migrant heeft genoeg van het paternalisme en de valse beloften. Progressief België zal een antwoord moeten verzinnen op deze nieuwe situatie. We kunnen nog wel een tijdje verder gaan met ons onbegrip voor de problemen van migrantenjongeren of met onze minachting voor hun geloof. Maar de gekoloniseerde van Sartre waarschuwde ons al. Dit is diagnose van de ondergang van Europa. Er is slechts één oplossing.

"Europeanen, open dit boek en ga er binnen. Na enkele stappen in de nacht zult u vreemdelingen vinden die om een vuur zitten; ga er naar toe en luister: ze discussiëren voor het lot dat ze in petto hebben voor uw handelshuizen, voor de huurlingen die ze verdedigen. Misschien zien ze u, maar ze zullen doorgaan, niet eens zachter. Die onverschilligheid treft u in het hart: de vaders, geschapen uit het duister, door u geschapen, waren dode zielen, u verschafte hen het licht, ze richtten zich toen nog uitsluitend tot u en u nam niet de moeite om die zombies te antwoorden. De zonen negeren u: een vuur, niet het uwe, verlicht ze en verwarmt ze. In deze duisternis waaruit een andere dageraad zal gloren, bent u de zombie. U, die zo liberaal bent, zo humaan, u doet net alsof u vergeten bent dat u koloniën heeft en dat men er moordt in uw naam. Heb de moed om te luisteren: in de eerste plaats omdat u zich zult schamen en omdat schamen een revolutionair gevoel is, zoals Marx gezegd heeft.
De linkse beweging in het moederland weet niet goed raad: ze weet van het werkelijke lot van de inlanders, van de genadeloze onderdrukking waar ze het slachtoffer van zijn, ze veroordeelt hun opstand niet, omdat ze weet dat wij alles gedaan hebben om die te provoceren. Maar toch denkt ze: er zijn grenzen. Deze guerrillero's zouden er alles aan moeten doen om zich ridderlijk te gedragen. Soms beknort de linkse beweging hen: "Jullie lopen te hard van stapel. We steunen jullie niet meer." Het kan ze geen bliksem schelen: voor hun part stopt de linkse beweging die hulp in haar reet, zoveel hebben ze er aan gehad."

De rest van deze tekst van Sartre moet je maar lezen in het boek De verworpenen der aarde van Frantz Fanon. Luister ook eens naar mensen als Abou Jahjah of ga eens naar een lezing van Tariq Ramadan. Ze spreken niet onze taal. Ze kijken ons niet eens aan. Maar wat ze zeggen, leert ons veel over onszelf en onze vooroordelen. En het zijn enkel en alleen die vooroordelen die een echte ontmoeting en samenwerking met de verworpenen der aarde in de weg staan.

Noot: in dit artikel heb ik het bewust niet over de wrevel die in de beweging rond het Sharon-proces bestaat tegenover Abou Jahjah. Ik weet er het fijne niet van. Hopelijk raken de verschillende partijen er samen uit.

Waaw Christophe, je hebt er werk van gemaakt. Nadat ik eerder die repliek schreef tegen het artikel van Anne De Graaf dat je vermeldt, kreeg ik van iemand een interview dat Abou Jahjah gaf aan P-Magazine. Daarin weerlegt hij zelf al de desinformatie van De Morgen (die overigens nog niet eens zijn naam juist gespeld had) en meldde hij ook dat hij de krant juridisch zou aanspreken voor dat stuk. En terecht, want als ze hem zo kunnen aanpakken, wie dan nog ? Enfin, ik ga nu je bijdrage eens lezen. Blijf het opvolgen.

Ik ben allochtone en volg het debat over gelijke rechten al een tijdje. Ik kan jullie verzekeren dat AEL de enige organisatie is die namens een hele generatie van migranten in dit land spreekt. uiterst eerlijk en uiterst militant en zonder beperkingen (wegens: zonder subsidies). Ik ben zelf geen lid maar dit zal binnenkort veranderen. Abou Jahjah spreekt de waarheid uit en dat mag blijkbaar niet in Belgie... maar wij staan allemaal achter hem. Die man heeft een visie en heeft principes, ze kunnen hem daarom nooit kapot maken hij is te sterk omdat zijn ideen in ieder van ons leven en zullen leven.
in solidariteit
Nadia. S.

Prachtige analyse Christophe.
De goegemeente is bang van Abou Jahjah. Ze kunnen hem namelijk niet in een hokje onderbrengen(links, rechts?,allemaal niet van toepassing). Hij laat zich ook niet recupereren. Daarom hebben ze geprobeerd om hem zwart te maken en dat lukte ook al niet. Nu proberen ze hem op één of andere manier te elimineren (afpakken nationaliteit en wat zal het volgende zijn?)

Allemaal vijgen na pasen want er is een vernieuwing op gang gekomen, niet enkel de jogere generatie allochtonen, ook de oudere generaties gaan de discussie aan, er worden ideën geformuleerd. Vroeger stelde men vast dat er discriminatie en onderdrukking was, men stond reeds enige tijd vrij onverschillig tegenover de inegratiesector en het CGKR.
Dat is stilletjesaan gedaan, mensen spreken zich uit en de reactie van de integratiesector is aan het omslaan, van betutteling naar (soms openlijke) vijandigheid.
Abou Jahjah is niet alleen een symbool en een spreekbuis, de manier waarop men op hem reageert staat symbool voor de reacties op de allochtone gemeenschappen (want bv. heel wat Congolezen voelen zich ook aangesproken en gaan mee de discussie aan)

Abou Jahjah is de tolk van een brede maatschappelijke discussie onder mensen uit de migratie, maar veel van die mensen die nu de discussie aangaan hebben nog nooit van hem gehoord, hem monddood maken zou dus geen enkel effect hebben. Al die pesterijen leiden dus strikt genomen tot niks want volgens mij is niemand van plan om de huidge "feitelijke apartheid" nog langer te pikken.

Boeiend stuk, knap gebracht ook.
Ik ga me der morgen eens goed voorzetten.

Woody

Is er nog iemand die een gelijkenis ziet tussen Jahjah en Fortuyn? Eens benieuwd of hij op dezelfde manier aan zijn einde komt.

Ik denk dat je daarom echt een buitenaards wezen moet zijn hoor.

Dát is pas een analyse!
Je komt ze zelden tegen, maar er bestaan blijkbaar tóch mensen die het (beginnen) doorhebben.
Een prachtig staaltje journalistiek dat sterk gewaardeerd wordt/mag worden!

Voor de geïnteresseerden: de website van AEL (met analyses, toespraken, persberichten, etc) vind je via http://www.arabeuropean.org (& see for yourself! -niets om 'bang' van te zijn!)

Dát is pas een analyse!
Je komt ze zelden tegen, maar er bestaan blijkbaar tóch mensen die het (beginnen) doorhebben.
Een prachtig staaltje journalistiek dat sterk gewaardeerd wordt/mag worden!

Voor de geïnteresseerden: de website van AEL (met analyses, toespraken, persberichten, etc) vind je via http://www.arabeuropean.org (& see for yourself! -niets om 'bang' van te zijn!)

.