Verslag proces Duitse jongeren

Solidariteit en criminalisering.
Een zestigtal sympathisanten woonden het proces bij. Het klimaat van intimidatie dat ook het vorige proces kenmerkte werd nu reeds van bij het begin opgeroepen door een strikte tassencontrole en fouillering met metaaldetector van de aanwezige toehoorders. De rechter opende het proces met de droge mededeling dat de opkomst blijkbaar talrijk was, maar als men dacht een manifestatie te houden, hij de zaal onmiddellijk zou laten ontruimen.

De aanklacht.
Het pleidooi van de openbare aanklager werd gekenmerkt door een gebrek aan harde bewijzen en door een discours dat zich vooral baseerde op insinuaties en persoonlijke overtuigingen. Zo scheerde hij de incidenten tijdens de betoging en de beschuldigingen tegen de drie jongeren over één kam en hekelde hij "het breken van ruiten van banken en het in brand steken van luxewagens als symbool van sociale vooruitgang". Zijn betoog liep over van persoonlijke anekdotes m.b.t. hooliganisme en volksoproer, waardoor het proces al gauw in een vijandige sfeer baadde. Het publiek reageerde geschokt toen hij het drietal beschuldigde van geringe samenwerking met de politie... hun enige tegenkanting bestond nochtans in het ontkennen van de hen toegeschreven beschuldigingen !

De procureur haalde in zijn betoog ook zwaar uit naar het werk van de Legal Teams, terwijl dit helemaal niets met de zaak te maken had ! Volgens de procureur gebeurt het werk van de Legal Teams in een wettelijk kader, maar zorgen zij toch voor een ‘belemmering van de rechtsgang'. Zo citeerde hij 1 van de "10 rechten van de manifestant" die door de Legal Teams tijdens de betoging werden verspreid : het recht van de manifestant om geen verklaring af te leggen na een arrestatie.
Aangezien hun strafblad blanco was, vroeg de openbare aanklager aan de rechter om de jongeren een ‘voorbeeldstraf' te geven van 1 jaar voorwaardelijk.

De verdediging.
De advocaten van de verdediging bevochtten de geldigheid van de getuigenissen en van de beschuldigingen. Ze richtten de aandacht op verschillende ongeregeldheden en tegenstellingen die de tegenpartij kenmerkt : het grijpen naar geweld vanwege de politie in burger, PV's die onjuist zijn opgesteld (4 PV's herhalen bv. dezelfde zinnen, terwijl deze worden verondersteld op een aparte manier te worden opgemaakt), onjuiste datums op de PV's (sommige PV's spreken over verklaringen die slechts de dag erna zijn opgemaakt), de illegale bezetting van een gebouw dat gebruikt werd als ‘observatiepost' (de politie zou hiervoor een schriftelijke aanvraag moeten hebben ingediend, wat niet is gebeurd), de grote afstand waarop de getuigen zich bevinden (minimum 25 meter, erbij rekening houdend dat het zicht werd belemmerd door de waterkanonnen en dat vele manifestanten gebivakt waren). De versie van de getuigen veranderde immers om de haverklap, gezien één van de getuigen beweerde dat het gebouw zich op slechts 4 meter begaf, wat onmogelijk blijkt uit de terreinverkenning.

Ook de omstandigheden waarin de jonge Duitsers werden gearresteerd werden door de verdediging betwist : aangezien het hier ging om gerechtelijke arrestaties was de aanwezigheid van een gerechtelijk gemachtigde verplicht, en dit bleek niet het geval te zijn. De drie Duitse jongens werden op een zeer brutale manier aangepakt en in hun verklaringen getuigen ze van brutaal geweld (één van hen moest naar het ziekenhuis voor verzorging) en meerdere beledigingen vanwege de politie.
Bovendien houdt de beschuldiging ‘op heterdaad' geen steek aangezien er verscheidene uren verstreken tussen de gebeurtenissen waarvan ze worden beschuldigd (het gooien van steunen) en hun illegale arrestatie.

Tenslotte is ook de beschuldiging van ‘opstandigheid' erg twijfelachtig, vermits in het PV zelf staat vermeld dat de manifestanten een ‘passieve weerstand' boden en op geen enkele manier geprobeerd hebben te vluchten of geweld te gebruiken. Ze weigerden alleen hun medewerking te verlenen aan de politiemannen die hen de handboeien wou ronddoen.

De rechter bleek danig onder de indruk van het feit dat de jongeren gasmaskers en helmen bij zich hadden. De advocaten van de verdediging verduidelijkten dat de jongeren dit materiaal bij zich hadden als persoonlijke bescherming, wat na sommige uitspattingen op andere Europese toppen toch begrijpelijk is.

De verdediging eindigde haar pleidooi met de volgende vraag omtrent de getuigenis van de politieagenten : als de agenten beweren gezien te hebben hoe de drie jongens "de stenen uit hun zakken ledigden", dan moeten ze maar eens uitleggen waarom de jongeren ‘op een listige manier' erin slaagden de straatstenen uit te breken, terwijl ze zogezegd stenen op zak hadden ?

Het verweer
De procedurefouten en dus nietigheid van de aanklacht werd door de procureur op een zeer ontwijkende manier beantwoord en gerechtvaardigd door ‘de gewoontepraktijk' en de ‘overhaastheid' waarmee men te werk ging.

Volgens de verdediging rechtvaardigt dit echter niet dat verscheidene elementaire rechtsregels met de voeten werden getreden : verscheidene inbreuken dateren immers van dagen na de feiten en gebeurden dus niet op een ‘overhaaste' manier.

De procureur ging vervolgens over tot een minimalisatie van de inbreuken, liet de advocaten doorgaan voor ‘muggezifters' en greep tenslotte terug naar zijn discours van parallelismen met de hooligans van Euro 2000.

Geen recht van spreken
Toen het tijdstip aanbrak waarop de Duitse jongeren mochten spreken – een recht dat hen in de loop van het proces tot nu toe werd geweigerd – werd de minachting van de rechter voor de advocaten van de verdediging duidelijk. Op een zeer ostentatieve manier liet hij merken dat hij absoluut niet luisterde naar de korte interventie van één van de jongens. Toen de jongen een tekst wou voorlezen snoerde hij hem de mond ("geen pamfletten") en dreigde ermee de zitting op te heffen als ze nog één woord aan hun verdediging zouden toevoegen.

De zitting werd geheven en liet een wrange nasmaak van partijdigheid achter bij de sympathisanten. De rechter gebood hen om de zaal zo snel mogelijk te ontruimen. De uitspraak heeft plaats op 24 juni.

Besluit
We kunnen ons veel vragen stellen bij de onderliggende krachten waardoor dit –duidelijk politiek – proces wordt bepaald. Het is duidelijk dat de rechter herhaaldelijk heeft geweigerd aandacht te schenken aan de provocatie van de politie met waterkannonnen (die sommigen onder ons zich ongetwijfeld herinneren). Het proces wijst ook op een uitholling van het recht van de manifestant : het recht om op een vrije manier deel te nemen aan een toegelaten betoging, en vooral aan het recht om op een vrije manier de betoging te verlaten, zonder vrees te worden gevolgd of aangehouden.
Alle aanwezigen konden uit het incorrecte gedrag en de houding van de rechter opmaken dat hij reeds een beslissing heeft gemaakt : hij weigerde om de beschuldigden aan het woord te laten, hij hanteerde een minachtende mimiek naar de advocaten van de verdediging toe, intimideerde de jongeren en hield een gesprek met zijn gebuur op het moment dat de advocaten van de verdediging zich tot hem richtten.

Kortom, laten we ook op 24 juni talrijk aanwezig zijn op het proces, ookal zijn sommigen onder ons op dat moment misschien in Sevilla.

arch/ive/ief (2000 - 2005)