arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ik ben hier op de begrafenis van mijn eigen ouders en mijn broer die ligt in het ziekenhuis, zelf ben ik ter nauwerdood ontsnapt.
We moeten antwoorden krijgen.
Waarom kwam de hulp zo laat?
Onze buren hadden de moed die ontbrak aan zij het moesten doen.
Hoe kon een bruine vlek zo lang in mijn wijk wonen?
Hoe kon deze crimineel in mijn huis binnendringen?
Ik dacht dat ik thuis veilig was, ik dacht dat deze samenleving ons zou beschermen.
We moeten nadenken over wat er moet veranderen.
Dit was een racistische moord en niet de daad van een zotte oude man.
Dat wil zeggen dat deze maatschappij er niet met verscheidenheid om kan gaan.
Ik interpelleer jullie
Wij eisen dat niet meer kan gebeuren.

Vader en moeder, wij hebben jullie nooit genoeg kunnen zeggen hoeveel we van jullie hielden.
Wij zullen verder gaan, en we zullen jullie in onze harten blijven koesteren.
Wij willen in onze straat twee bomen planten voor onze ouders.

Vaarwel vader en vaarwel moeder.

Wat zullen dit meisje,haar broer en de Marokkaanse gemeenschap zich verraden voelen.Haar woorden waren zo ingetogen en ik weet niet of ik die kracht gehad zou hebben.
Ik wens ze veel sterkte en hoop dat ze ooit het vertrouwen terug krijgen,er zijn mensen die wel de pijn van anderen kunnen voelen en begrijpen.Die wel liefde in hun hart hebben en dat ook uitdragen.