arch/ive/ief (2000 - 2005)

Free the Five
De hypocrisie van de oorlog tegen het terrorisme
Elcker-Ik Antwerpen, 29 april 2002.
Noel Carrillo (Cuba)

In september 1998 werden vijf landgenoten opgepakt in de VS, op verdenking van spionage en infiltratie. Ze werden maandenlang in afzondering opgesloten. Ze kregen heel zware straffen, twee van hen zelfs tweemaal levenslang.

De vijf werkten in de VS om terroristische acties te voorkomen zoals die van 1976. Toen lieten de VS een Cubaans vliegtuig exploderen in volle vlucht. De vijf infiltreerden in terroristische organisaties. De VS doen dat trouwens ook in andere landen.

Wij hebben onze eigen Osama Bin Laden, made in USA. Zijn naam is Orlando Bosch. Hij is verantwoordelijk voor verschillende terroristische acties tegen ons land. Zijn adres is bekend. Hij kan vrij rondlopen in de VS omdat hij beschermd wordt door het Witte Huis. Onze regering houdt Washington op de hoogte van de acties en plannen van de terroristische organisaties in Miami. Ondanks de aanwezigheid van dat soort organisaties staat de VS nochtans niet op een lijst van terroristische landen. We vormen ook geen coalitie tegen de VS. Hun oorlog tegen het terrorisme is dus één grote hypocrisie. Het gevangenzetten van de vijf is eigenlijk politieke wraak.

Ze werden dus aangehouden in september 1998. De eersten die op de hoogte werden gebracht in het Congres waren twee vertegenwoordigers uit het maffiamilieu van Miami. Dat bewijst de connectie met dit milieu. De VS-regering was heel blij met de fraude van de maffia bij de verkiezingen in Florida. De aanhouding van de vijf is ook een steun van het Witte Huis aan de maffia, die een zware nederlaag leden met de affaire Elian. [Elian was het Cubaanse kind dat maanden in de VS werd gegijzeld, maar uiteindelijk toch naar zijn vaderland terug mocht, n.v.d.r.]

De vijf werden gearresteerd en bleven 17 maanden opgesloten in complete isolatie, in het zogenaamde ‘gat' [hoogbewaakte isoleercellen, n.v.d.r.]. Ze hadden niet het minste contact met de buitenwereld of met hun familie. Dat is een regime dat normaal alleen in heel ernstige gevallen wordt toegepast en bovendien voor een veel kortere periode. Het doel van deze isolatie was het breken van de moraal van de vijf.

Ze werden oorspronkelijk beschuldigd van spionage en het in gevaar brengen van de staatsveiligheid. Pas zes maanden later werd een nieuwe aanklacht geformuleerd: één van de beschuldigden werd plots verdacht van deel te nemen aan activiteiten met het doel te doden. Gerardo werd beschuldigd van het neerhalen van twee vliegtuigjes boven Cuba. In heel het proces heeft men daar evenwel niets kunnen van bewijzen.

Ze werden berecht in Miami. Dat is in tegenstrijd met de grondwet van de VS. Die stelt namelijk dat een proces niet mag gebeuren op een plaats die vijandig gezind is t.o.v. de beschuldigden. In Miami is dat wel degelijk het geval. Heel de wereld heeft gezien hoe de maffia vlaggen heeft verbrand en winkels heeft vernield n.a.v. de affaire Elian. Personaliteiten en zelfs de rechters die het proces van de vijf voorzaten kregen dreigtelefoontjes. Ze stonden onder constante druk. Het bewijsmateriaal ten gunste van de beschuldigden mocht niet openbaar gemaakt worden onder het voorwendsel dat het over geheime informatie gaat. Personaliteiten van het Pentagon hebben getuigd dat de acties van de vijf nooit de nationale veiligheid in gevaar hebben gebracht. Nochtans heeft de jury zonder de minste aarzeling beslist om de vijf schuldig te verklaren.

Het was een politiek proces, een schijnproces. Het was compleet scheef getrokken door de uiterst rechtse vleugel in de VS. De vijf werden opgevoerd als nieuw uitgevonden vijanden. Na 11 september hadden wij in Cuba gedacht dat de positie van de VS t.o.v. de vijf zou verzachten. Maar het tegenovergestelde is gebeurd.

De vijf zijn voor ons politieke gevangenen. Maar ze worden als doorsnee misdadigers behandeld. Na de uitspraak werden ze opnieuw in isolatie ondergebracht. Ze zitten nu in vijf verschillende gevangenissen ver van elkaar. Twee van hen kregen verschillende levenslange straffen. Dat is voor een stuk ook de uitdrukking van de haat t.o.v. Cuba. Tot op heden wordt het contact met de familie bemoeilijkt.

Voor ons is dit geen verloren zaak. De campagne die wij voeren voor hun vrijlating brengt ook duidelijkheid over het geheel van de problemen tussen Cuba en de VS en over het karakter van de VS zelf. We denken dat als de mensen in de VS ontwaken uit het trauma van 11 september, ze beter zullen begrijpen wat er aan de hand is. We moeten het inzicht over het werkelijk karakter van de oorlog tegen het terrorisme helpen ontwikkelen. We moeten vermijden dat er zich wereldwijd een dictatuur installeert, want dat is nu aan het gebeuren. Ik laat ter zijde wat de oorzaken zijn van 11 september. Maar, we kunnen in elk geval vaststellen dat het resultaat ervan de versterking van de hegemonie van de VS is. In naam van het anti-terrorisme wordt de repressie in verschillende landen versterkt, wordt de arbeidersstrijd verdrukt en wordt de druk tegen alle bevrijdingsbewegingen en progressieve ideeën opgevoerd. De campagne voor de vrijlating van de vijf is niet alleen belangrijk voor Cuba, maar ook voor de hele wereld.

Het zal een lange strijd zijn. Wij hebben geen idee hoe lang die zal duren. We gaan die strijd vooreerst voeren binnen de rechtsstaat van de VS, ook al geloven wij daar niet in, want ze staat in dienst van de machtigen daar. De veroordeling is in elk geval immoreel en daarom gaan we in beroep. Het zal daarnaast ook een strijd zijn op het niveau van de ideeën. We mogen de strijd niet sectair of extremistisch voeren. We moeten zoveel mogelijk mensen daarin betrekken.

Tony Murphy (vredesbeweging ANSWER, VS)

De VS gebruiken de oorlog tegen het terrorisme in functie van een agenda die reeds op 10 september bestond. Die is trouwens dezelfde als die van na 11 september.

We voeren een dubbele strategie om de vijf vrij te krijgen. Vooreerst een legale strijd met behulp van bekwame advocaten. Maar het beslissende is de politieke strijd, de mobilisatie van de massa's. De campagne ‘Free the Five' is volledig verbonden met onze campagne tegen de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme.

We zijn sinds 11 september een campagne begonnen tegen de oorlog en tegen racisme. Deze oorlog wordt gebruikt om de Arabische bevolking in de VS te onderdrukken. Ze houden vandaag nog steeds duizenden moslims vast. Tienduizenden werden ondervraagd of bedreigd.

Op 29 september was er in Washington een betoging met 20.000 manifestanten, onder zeer moeilijke omstandigheden. Ook in San Fransisco waren toen 20.000 betogers. Dat was de aanzet voor de groei van de anti-oorlogsbeweging. Vorige week waren er in Washington 100.000 betogers en in San Fransisco 35.000. Wat deze manifestaties zo krachtig maakt is de deelname van Arabische en moslimgemeenschappen. Zij laten zich niet intimideren door Bush. De campagne van Bush tegen deze gemeenschappen moet nochtans niet onderschat worden. Er waren raids op huizen, ook van gematigde Arabische organisaties. Zelfs van sommige organisaties die de campagne voor de oorlog tegen Afghanistan steunen.

Het heroïsch verzet van het Palestijnse volk heeft wereldwijd een beweging op gang gebracht, ook in de VS. Elke week zijn er nu betogingen, o.a. georganiseerd door Arabische groepen en moskeeën. Er is een nieuwe politieke beweging ontstaan vanuit die groepen die door Bush worden onderdrukt.

De media was verrast door de aanwezigheid van de gewone werkende bevolking op de manifestaties. Daarom hebben ze er aandacht aan geschonken. De heropstanding van de anti-oorlogsbeweging vormt een uitdaging voor de regering. Naarmate die beweging aan kracht wint bestaat er ook een kans om de campagne ‘Free the five' te lanceren. Wij zijn van plan om met de anti-oorlogsbeweging te ijveren voor de vrijlating van de vijf Cubanen.

Het is onze ervaring met Abu Jamal dat legale (juridische) strijd alleen niet volstaat, hoe onrechtvaardig de veroordeling ook is. Het is noodzakelijk om een politieke beweging rond de kwestie uit te bouwen. Dat is hetgeen we zullen doen. Bush heeft gedacht dat hij na 11 september het bewustzijn bij de bevolking een slag kon toebrengen. Maar hij heeft een fout gemaakt. Hij heeft de massa's onderschat. En bovendien heeft het verzet van de Palestijnen de vlam opnieuw aangewakkerd.

Vraag: Kan men de vijf effectief spionnen noemen?

Noel Carrillo: Ons belangrijkste argument is ethisch, maar dat heeft in de VS niet veel gewicht. Als je de pleidooien van de vijf leest zal je zien door welke hoogstaande morele waarden ze zich laten inspireren.

De vijf waren niet op zoek naar politieke, militaire of economische informatie die zou kunnen gebruikt worden tegen de VS. Men heeft ook niet kunnen bewijzen dat dat zo was. Bush heeft zelf gezegd: "Ons land heeft het recht zich tegen alle vormen van terrorisme te verdedigen". Dat recht heeft Cuba toch ook?

De vijf waren geïnfiltreerd in groepen die bestaan, die echt zijn. Het zijn groepen die Cuba en de VS in het verleden op de rand van oorlog hebben gebracht en die ook het leven van VS-burgers op het spel heeft gezet.

Enkele dagen voor hun gevangenneming heeft de Cubaanse regering een lijst met dergelijke groepen en hun plannen overhandigd aan de VS. We kregen daar nooit enige reactie op. Samenwerking van staat tot staat op dat punt is blijkbaar onmogelijk. Daarom moeten we ons langs een andere weg verdedigen. Er waren in het verleden aanslagen op hotels, er werden ziekten en plagen verspreid in Cuba. Het aantal Cubaanse doden als resultaat daarvan overtreft die van de doden van de WTC torens.

Ik vraag me af of de VS toelating vragen aan derde landen om er te mogen infiltreren. Onlangs werd een militaire VS-basis in de jungle van Peru ontdekt. Dat was geheim en volledig illegaal. Dat is pas spionnage, in overtreding met alle mogelijke wetten.

De zaak van de vijf heeft een groot politiek gehalte. Het proces was één groot spektakel. De FBI, de pers en de regering werkten 100% mee om aan de wensen van de anti-Cubaanse maffia te voldoen.

Fidel zei in een speech: "Ga maar terug in het verleden van de vijf om te kijken wat hun criminele antecedenten zijn. Het zijn universitairen, ze zijn integer en hebben nooit iets gedaan omwille van geld. Ze hebben hun persoonlijk leven opgegeven en leefden jaren gescheiden van hun gezin om het vaderland te dienen. En zij niet alleen, maar ook om hun families: hun vrouwen, kinderen en ouders." Hun familieleden hebben gedurende heel die tijd moeten zwijgen. Ze hadden ook geen enkel contact met hen. Maar desondanks zijn ze een zeer grote morele steun geweest. De familieleden zijn heel moedig. Ze zijn natuurlijk verdrietig maar hebben vertrouwen in de toekomst.

De vijf hebben hun persoonlijk leven opgeofferd. Ze komen uit revolutionaire families. Maar met zo'n missies is geheimhouding (ook naar de familie toe) noodzakelijk en bovendien moesten ze geloofwaardig overkomen bij de maffia. Ze hebben ons land verlaten en gaven de indruk te zijn overgelopen. Wij noemen zo'n overlopers ‘wormen'. Zo dacht ook hun familie (behalve enkele leden ervan) er vaak over. Dat de familie zich tegen hen keerde was een deel van hun opoffering. Heel indrukwekkend is het feit dat de respectievelijke families het vertrouwen in de revolutie niet hebben verloren.

Vraag: Jullie kaderen de campagne voor de vrijlating in de zogenaamde ‘Batalla de las ideas' (ideeënstrijd). Kan je dat wat toelichten?

Noel Carrillo: Wat wij de ‘Batalla de las ideas' noemen is een strijd die eigen is aan deze etappe van de strijd tegen de VS. De strategie van de VS bestaat erin om enerzijds onze economie te destabiliseren en anderzijds ideologisch te infiltreren en de Cubanen op dat vlak aan te tasten. Maar juist de verrechtsing in de VS toont dat ze een heel zwakke plek hebben, precies op het ideologische vlak. Want het systeem dat ze propageren brengt geen oplossing voor de problemen van de mensen. Dus moet er gelogen worden over de sociale opties van het kapitalisme. Ze moeten dat aan de eigen bevolking proberen wijs te maken. Maar ze proberen daar ook mee binnen te geraken in Cuba.

Uit de strijd om Elian hebben wij geleerd dat een ideeënstrijd meer schade kan toebrengen dan een conventionele oorlog. Het is toen gebleken dat de maffia van Miami anti-VS was. Op een zeker moment stonden volgens een opiniepeiling 80% van de VS-burgers aan de kant van Cuba. Nochtans controleren wij de pers daar niet! Als de waarheid zo in het oog springt kan de pers dat niet wegmoffelen.

De huidige strijd om de vrijlating van de vijf is gelijkaardig met die van Elian, maar is veel moeilijker. Elian was een kind en bovendien moet de campagne vandaag gebeuren temidden van anti-terroristische hysterie. Velen zijn daar nog altijd door verblind. Maar via deze strijd wordt de hele bevolking gemobiliseerd en worden de waarden van de revolutie bevestigd. Ze laat ook duidelijk zien wie de eerlijkheid aan zijn kant heeft. Hoe moeilijker de strijd hoe groter de overwinning. Ideeën en argumenten hebben tijd nodig, de waarheid ook. De campagne voor de vrijlating van de vijf is onderdeel van de ‘Batalla de las ideas' op lange termijn.

Van in het begin was de ideeënstrijd een belangrijk onderdeel van de revolutie. Wij hebben ingezien dat we dat moeten structureren. De ideeën zijn bovendien het belangrijkste wapen waarover we beschikken.

Vraag: Onlangs werd Cuba in de VN-commissie in Genève veroordeeld i.v.m. de mensenrechten. Beschouwt men dat als een nederlaag voor Cuba?

Noël Carrillo: Nee, wij hebben dat niet als een nederlaag beschouwd. Nog vóór de stemming hield onze minister van Buitenlandse Zaken een toespraak. Hij stelde dat de VN-commissie gemanipuleerd wordt door de heersers van deze wereld.

Om het tot een stemming te laten komen heeft de VS heel wat moeten ondernemen en druk moeten uitoefenen op een aantal landen van Latijns-Amerika. Dat voorbereidingsproces heeft vooral morele schade aan die landen toegebracht en onze positie versterkt. Die landen gaan de politieke kost daarvan niet kunnen blijven dragen.

Een anekdote. De eerste versie van de resolutie (die in het State Department van de VS is ontworpen) hebben wij als eerste in handen gekregen, nog vóór de pers. Het was ons toegestuurd door een ‘vriend' uit het State Department. Het was uiteraard opgesteld in het Engels. Wij hebben het document openbaar gemaakt en voorspeld welke landen van Latijns-Amerika het zouden steunen. Dat heeft de Noord-Amerikanen verplicht om door heel het continent rond te trekken om te verhinderen dat omwille van deze voorspelling de mogelijke kandidaten zich zouden terugtrekken. Het was bijna zoals in een thriller. Bush ging o.a. naar Peru om dat land er toe aan te zetten de klacht neer te leggen. De Peruanen hebben dan iets later nagenoeg hetzelfde document als de eerste versie gepubliceerd. Maar de avond vóór het document in de mensenrechtencommissie voorgelegd moest worden vond in het Peruaanse parlement – dat niet over de zaak was geconsulteerd - een stemming plaats om zich te onthouden in Genève. Slechts twee parlementsleden stemden tegen. De Peruaanse president zag zich genoodzaakt om de klacht niet in te dienen. Dat deed hij om 22u 's avonds. Daarop moest de VS snel een ander land zoeken, want de deadline voor de klacht was 's anderdaags om 9 uur 's morgens. Om 8u werd in de ambassade van Uruguay in Zwitserland een spoedvergadering gehouden. De versie van Peru werd uiteindelijk onveranderd als klacht neergelegd om 8u45, dus 15 minuten voor de deadline. Maar de VS was er nog niet helemaal gerust in. Om zeker te zijn dat de landen tegen Cuba zouden stemmen reisde de vertegenwoordiger van de VS voor Latijns-Amerika in allerijl naar Genève. Wij hebben op TV laten zien hoe hij van de ene naar de andere gezant trok om handjes te schudden. Commentaar was daarbij niet nodig. Ook werden 50 mensen van Miami betaald en naar Genève overgevlogen om een manifestatie tegen Cuba op touw te zetten. Wij van onze kant hebben niemand betaald of overgevlogen. Toch waren er heel wat tegendemonstranten die het opnamen voor Cuba, niet omwille van het geld, maar omwille van hun overtuiging.

De pers heeft bericht over het feit dat er tegen Cuba is gestemd, en dat wordt door de publieke opinie dan geïnterpreteerd als een veroordeling. Maar dat is het niet. In feite staat in de resolutie zo goed als niets. Er staat enkel in dat er een officiële gezant naar Cuba moet komen om de situatie te onderzoeken en dat het de volgende keer opnieuw ter sprake moet komen. Van een veroordeling is geen sprake. In feite is het een voorwendsel om het thema hangende te houden in de schoot van de commissie. In een bepaalde paragraaf staat zelfs een erkenning voor de "realisaties van Cuba op het sociale en economische vlak, ondanks de moeilijke internationale situatie". Er wordt van Cuba een "inspanning" gevraagd, maar dat kan van alles zijn.

Waarom is er geen veroordeling van Argentinië? Er zijn zes maand geleden doden gevallen op straat. Is dat dan geen schending van de mensenrechten? Het is dus duidelijk dat het hier om politieke wraak gaat.

Cuba aanvaardt geen bezoek van een VN-gezant over de mensenrechten onder die voorwaarden omdat wij geen druk aanvaarden. Wij denken dat verstandige en eerlijke mensen inzien dat het hier over een manoeuvre gaat. In elk land kan je schendingen van de mensenrechten vinden, ook in Europa.

Vraag: Gaan de VS de weg op van het fascisme en is Cuba niet één van de volgende doelwitten?

Noel Carrillo: Bush is verkozen door een minderheid en zijn kabinet kan zeker niet rekenen op brede steun bij de bevolking. Hij steunt op ultrarechtse krachten, maar dat zijn daarom nog geen fascisten. Het zijn monopolisten, neoliberalen, imperialisten en maffiosi. De Cubaanse maffia heeft een grote fraude georganiseerd in Florida om hem aan de macht te brengen. We mogen ook niet vergeten dat zijn broer daar gouverneur is.

Er bestaat inderdaad een reëel gevaar van oorlog tegen Cuba. Maar wij denken dat zo'n oorlog niet eenvoudig zal zijn voor de VS. In de wereld heerst heel veel solidariteit met Cuba. De schade die de VS-troepen zouden oplopen zou ook heel groot zijn en bovendien zou die oorlog het VS-grondgebied ook zelf treffen omwille van de nabijheid. Tenslotte zal een eventuele krachtmeting met de VS niet alleen militair zijn maar ook een confrontatie op het vlak van de ideeën. En op dat vlak hebben wij zeer geduldig werk geleverd.

Tony Murphy: Fascisme doet zich voor als twee voorwaarden vervuld zijn: een zware economische crisis en een sterke arbeidersklasse. Hoewel de regering Bush duidelijk de racistische toer opgaat, is van fascisme (nog) geen sprake.
De economische crisis in de VS veroorzaakt wel schrik bij het establishment. Ze hebben in dat verband o.a. schrik van het Cubaanse systeem omdat de gezondheidszorg er gratis is en de tewerkstelling en huisvesting gegarandeerd worden. Dat verklaart gedeeltelijk de agressieve opstelling van Washington.

Verslag door Marc Vandepitte

ACTIE

Internationaal werd een campagne gelanceerd: ‘Free the Miami Five'. In België kan je deelnemen via de website http://www.cubanismo.net. Daar vind je ook meer achtergrondinformatie over de campagne.