arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vrijwel iedereen zegt voor een twee staten-oplossing te zijn, maar de vraag is hoe die het snelst dichterbij te brengen is. Twee opties lijken we te kunnen uitsluiten: die van vrede door Israëlische overheersing, en die van vrede door geweld van Palestijnse zijde.

De kortste weg naar vrede en rechtvaardigheid kan voortkomen uit een geweldloos verzet, geïnspireerd op de daden en mentaliteit van mensen als Mahatma Gandhi, Martin Luther King jr. en Nelson Mandela. Mensen die te soft leken voor de strijd die zij voerden, maar uiteindelijk wel wonnen.

Als dagelijks massa's ongewapende Palestijnse burgers zouden protesteren door wegen te blokkeren en zich desnoods bij blokkades te laten slaan en arresteren, ontstaat er al snel een situatie die het voor Israël onmogelijk maakt om het huidige, onrechtvaardige apartheidsbeleid voort te zetten.

Bovendien zou het de Palestijnen bewust maken van de kracht van het positieve engagement. De Palestijnse Autoriteit wordt dan gedwongen meer oog te hebben voor de wensen en rechten van haar eigen bevolking, waarvan het weet dat het dit protestwapen uiteindelijk ook op Arafat zou kunnen richten.

Wanneer Israëlische burgers zouden beginnen om met vreedzame protestblokkades de wegen naar de settlements af te sluiten, zou er in ieder geval duidelijkheid kunnen worden afgedwongen: kiest Israël om met de nederzettingenpolitiek door te gaan, of niet? Continuatie van het huidige beleid zou vervolgens moeten leiden tot sancties in VN-verband, en die kan Israël zich echt niet veroorloven.

Indien het gewapend verzet van de Palestijnen verruild wordt door geweldloos verzet, kan Israël de komst van VN-waarnemers en pers niet langer tegen houden met het argument dat het nu steeds gebruikt: dat het gebied dat onder druk staat te gevaarlijk is om te onderzoeken.

Het idee van het geweldloze verzet door massa's burgers is echter verbannen door Israëlische haviken met een versteende laag eelt op de ziel, fundamentalistische mullahs en sjeiks die het monopolie eisen op de uitleg van de qor'aan en een vergrijsd Palestijns leiderschap dat zich al maanden geen raad meer lijkt te weten met de impasse.

Hoe legitiem je het gewapende verzet van de Palestijnen of de harde Israëlische opstelling ook vindt, doet niet ter zake. Het feit dat je het morele gelijk van een der partijen ziet, maakt het optreden dat het daaruit voort laat vloeien nog niet effectief.

Je hebt pas wat aan je gelijk als het moreel gelegitimeerde wapen je uiteindelijk oplevert wat je ervan verwacht. Als dat duidelijk niet het geval is, wordt het tijd om nieuwe middelen te zoeken. Het wordt tijd dat de Palestijnen en Israëlisch naar een ander wapen grijpen: het wapen van de geweldloze burgelijke ongehoorzaamheid.

Amsterdam 30-04-2002

Bovenstaande tekst lijkt me vooral te verwijzen naar het idee van "sociale verdediging". Achtergrond is dat je door een symmetrische strategie alleen maar kan verliezen (dwz. geweld tegen geweld plaatsen). Door voor een a-symmetrische strategie te kiezen ontneem je de mogelijkheden van de tegenpartij om te reageren. De tegenpartij komt terecht in een totaal nieuwe situatie waarbij hij geen weet heeft wat te doen.
In theorie kan dit kloppen maar in studies wordt ook verwezen naar de voorwaarden waaraan je moet voldoen om een succesvolle sociale verdediging op te zetten.

Je bevolking moet beschikken over een enorm hoog bewustzijn en de tegenpartij niet alleen zien als een vijand maar als een potentiele bondgenoot die enkel overhaald moet worden.
Een andere voorwaarde is de relatieve onafhankelijkheid van de tegenpartij bvb. sociale verdediging werkt niet tegen deportaties, uithongering, ... .

Idee is goed maar uitwerking is nog iets anders.