arch/ive/ief (2000 - 2005)

De Palestijnse kwestie, een historisch overzicht
Lucas Catherine
Internationale Solidariteit 12/2000      17-04-2002

Dit overzicht is samengesteld door Lucas Catherine en staat in Internationale Solidariteit van december 2000, www.lai-aib.org

De Palestijnse kwestie, een historisch overzicht

De zionisten stichten hun beweging [1896]
Het Palestijns verzet de kop ingedrukt [1939]
Een joodse staat, te vuur en te zwaard [1948]
Onder de vleugels van de VS [1967]
De eerste intifada [1987]
De tweede intifada [2000]
Kaarten

Bezoek van premier Ben Gourion aan de klaagmuur in Jeruzalem. In 1967 annexeert Israël het oostelijk gedeelte van de stad. (Foto archief)

De zionisten stichten hun beweging [1896]

Voor de Palestijnen begonnen de problemen meer dan honderd jaar geleden. In 1896 sticht de Oostenrijkse jood Theodor Herzl de zionistische beweging die "van Palestina een joodse staat wil maken en de oorspronkelijke bevolking ongemerkt over de grens wil drijven". Deze beweging structureert zich in regelmatig gehouden zionistische congressen.

In 1897 volgt het eerste Palestijnse protest. In Jeruzalem richten Palestijnse notabelen onder leiding van Muhammad Taher al Husseini een commissie op die de grondaankopen door joden moet proberen te verhinderen. De bevolking van Palestina is dan voor 98 procent Arabisch, joods grondbezit is zo goed als onbestaande.

In 1899 wordt in Londen de Jüdische Colonial Bank gesticht. Later verandert die haar naam in Jewish Colonial Trust. Ze fungeert als nationale bank voor de zionistische beweging en is nu nog altijd, onder de naam Bank Leumi Le-Yisraël, de nationale bank van Israël. In 1901 wordt in Bazel het Joods Nationaal Fonds (Keren Keyameth leYisrael) gesticht¸ en in 1920 het Opbouwfonds (Keren Hayesod). Het eerste specialiseert zich in aankopen van onroerend goed, het tweede in het financieren van infrastructuurwerken. Beide fondsen bestaan nog steeds en zijn actief zowel in Israël als in de Bezette Gebieden. Zij opereren enkel ten gunste van joden.

De Palestijnse reactie laat niet op zich wachten. De nationalisten stichten twee kranten die de Palestijnse nationale beweging op gang brengen: Al Karmal (1909) en Falastin (1911), en een Maatschappij ter Ontwikkeling van Arabisch Palestina (Shirkat al Iqtisad al Falastini al Arabi) .

1917 is een belangrijk jaar. De Britten, die Palestina besturen als een mandaatgebied, engageren zich in een officiële verklaring, de Balfour Declaration, om de zionisten bij te staan in de uitbouw van een "joods nationaal tehuis" in Palestina. Vanaf 1920 zullen de joden Palestina koloniseren. Direct komt het Palestijns verzet op dreef. Op 1 mei 1921 breekt een grote revolte uit, zowel tegen het Britse bestuur als tegen de zionistische kolonisatie. In Haifa en Jaffa vinden grote gevechten plaats. Balans: 95 doden en 219 gewonden.

In 1929 proberen de joodse kolonisten een eerste maal om de heiligdommen rond de Al Aqsa-moskee in handen te krijgen. Er volgt een algemene revolte in Palestina en weer is de balans zwaar: 249 doden en 572 gewonden. De zionisten krijgen geen controle over de heiligdommen.

Het Palestijns verzet de kop ingedrukt [1939]

De gebeurtenissen van 1929 wakkeren de nationale beweging nog meer aan. Verscheidene nationalistische partijen zien het licht: de Onafhankelijkheidspartij (Hizb al Istiqlal), de Partij voor de Verdediging van het Palestijnse Vaderland (Hizb al Difa'a al Watani al Falastin) en de Partij van Palestijnse Arabieren (Hizb al Arabi al Falastini).

In 1936 roepen de Palestijnen een algemene staking uit tegen de kolonisatie. Het is de langste algemene staking uit de geschiedenis van de Palestijnse arbeidersbeweging. Ze duurt zes maand. Dan evolueert ze tot een guerilla-oorlog. De Palestijnen slagen erin heel het platteland onder hun controle te krijgen (op de joodse kolonies na) en veroveren de belangrijkste steden¸ waaronder Haifa, Jaffa en het oude stadsdeel van Jeruzalem. De strijd gaat niet alleen tegen de kolonisatie maar is ook sociaal. Zo lanceert men de slogan "het land voor wie het bewerkt, het huis voor wie erin woont".

De Britten voeren massaal troepen aan om de revolte neer te slaan en bewapenen de joodse kolonisten. Zo worden de grondvesten gelegd van het latere Israëlisch leger. Moshe Dayan en Yigal Allon, beiden later generaal en minister, krijgen dan hun militaire scholing.

De joodse kolonisten opereren als anti-guerilla eenheden. 's Nachts infiltreren zij in Palestijns gebied en bouwen er geprefabriceerde forten: een houten toren wordt omringd met een palissade en zo ontstaat een nieuwe kibboets (een joodse coöperatieve gemeenschap of kolonie). Tijdens de Palestijnse revolte worden op die manier 53 kibboetzim gesticht.

In 1939 bloedt de opstand dood. Er zijn 15.000 doden en gewonden gevallen. De onafhankelijkheidsoorlog van de Palestijnen is mislukt en de slagkracht van het Palestijns verzet is voor enkele decennia gebroken.

Een joodse staat, te vuur en te zwaard [1948]

De zionisten profiteren van de nederlaag van de Palestijnse opstand om de uitroeping van hun joodse staat voor te bereiden. Daarbij ontzien zij niets of niemand. Hun staatsopbouw gaat over lijken. In 1933 sluiten zij zelfs akkoorden af met de nazi's. Zij krijgen de toestemming om in Duitsland trainingskampen (Umschulungslager) te organiseren waarin Duitse joden worden klaargestoomd om naar Palestina te emigreren.

Via een economisch akkoord krijgen rijke Duitse joden de toelating hun kapitaal naar Palestina te transfereren. Zo wordt de basis gelegd van de latere joodse industrie in Palestina.

Politieke bezwaren van niet-zionistische joden, toen nog veruit in de meerderheid, worden door de zionistische leider en later eerste premier van Israël, Ben Goerion, afgewimpeld met ondermeer deze uitspraak: "Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door ze naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door ze naar Palestina te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid." Deze uitspraak dateert van enkele dagen na Hitlers beruchte Kristallnacht. Toch werpen de zionisten zich na de Tweede Wereldoorlog op als morele erfgenamen van de joodse nazi-slachtoffers.

De massale immigratie van Europese joden die na de oorlog op gang komt doet de spanning tussen beide bevolkingsgroepen in Palestina verder stijgen. De Verenigde Naties gaan zich ermee bemoeien. In 1947 stellen zij voor om Palestina op te delen.

De joden vormen dan een derde van de bevolking en bezitten net geen 7 procent van de grond. Zij krijgen in het verdeelplan 60 procent van de grond toegewezen. Het verdeelplan wil drie gebieden creëren: een Arabische staat op slechts 40 procent van de grond en met een minderheid van 10.000 joden; een internationaal gebied rond Jeruzalem met een nipte Arabische meerderheid; en een joodse staat met een nipte joodse meerderheid. Tenminste officieel, want men is vergeten de Palestijnse bedoeïnen bij de rest van de Arabische bevolking op te tellen. Eigenlijk gaat het dus om een 'joodse' staat met de facto een Arabische meerderheid.

De Palestijnen verwerpen het plan als onrechtvaardig, de zionisten aanvaarden het in theorie, maar zullen tijdens de oorlog die in 1948 volgt een veel groter gebied veroveren dan was voorzien.

Zij roepen op 15 mei 1948 eenzijdig de onafhankelijkheid uit en verdrijven de overgrote meerderheid van de Palestijnen uit hun joodse staat. Die vormen tot vandaag de meer dan vier miljoen vluchtelingen in Jordanië, Libanon en elders. Bij wet wordt hen de terugkeer ontzegd, terwijl alle joden ter wereld worden opgeroepen om naar Israël 'terug te keren'.

Onder de vleugels van de VS [1967]

In de zesdaagse oorlog van 1967 verovert Israël, naast andere Arabische gebieden, de rest van Palestina, namelijk de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Een nieuwe golf Palestijnen wordt verdreven. Een nieuwe verzetsbeweging komt op gang en begint een guerilla tegen Israël. Dit zijn ondermeer Fatah, van Yasser Arafat, die ook de PLO gaat controleren, het Volksfront, het Democratische Front voor de Bevrijding van Palestina. Er zijn er in het totaal veertien.

Tijdens die juni-oorlog bewijst Israël dat het een belangrijke militaire macht is in het Midden-Oosten, en dit interesseert de Amerikanen. Van dan af wordt Israël samen met Iran, Turkije en Saudi-Arabië de belangrijkste bondgenoot van de Verenigde Staten.

Tussen 1967 en 1973 komt het tot een militaire alliantie en een economisch-militaire samenwerking onder Yitzak Rabin, toen Israëls ambassadeur in de VS. In 1969 lanceren de VS het plan-Rogers, een eerste poging om een Amerikaanse 'oplossing' voor het conflict door te drukken.

In 1970 wordt het Palestijns verzet tijdens de Zwarte September-maand door de Jordaanse koning Hoessein uitgemoord en naar Libanon verjaagd. De Verenigde Staten gaan zich nu permanent met de kwestie bemoeien. Wanneer Egypte tijdens de Oktober-oorlog van 1973 de Sinaï op Israël herovert, starten zij een groot diplomatiek offensief onder leiding van Henry Kisssinger. Die zorgt ervoor dat Egypte ook in het Amerikaanse kamp terecht komt.

De Palestijnen die in Israël zijn kunnen blijven, roeren zich voor het eerst massaal in 1976, als reactie op nieuwe grondonteigeningen en op de politieke, sociale en economische apartheid waarvan zij het slachtoffer zijn. Zij maken een vijfde uit van de Israëlische bevolking, in sommige gebieden, zoals centraal Galilea, vormen zij zelfs de meerderheid. De Palestijnen buiten Isräel steunen deze revolte.

De VS proberen in 1978 tijdens een top op Camp David, een buitenverblijf van de VS-president, een eerste 'vredesproces' op gang te brengen tussen de Isräelische premier Begin en de Egyptische president Sadat. De PLO is niet bij deze onderhandelingen betrokken. Zij lopen voor de Palestijnen op niets uit.

De eerste intifada dwong Israël te onderhandelen over de akkoorden van Oslo. Maar die garanderen niet de Palestijnse soevereiniteit over een deel van bezet gebied zoals soms wel eens beweerd wordt maar enkel over personen. (Foto PLO)

De eerste intifada [1987]

Op 9 december 1987 breekt de intifada uit: de Bezette Gebieden komen massaal in opstand. Om de situatie onder controle te krijgen besluit Israël om toch met Yasser Arafat te onderhandelen. Het 'vredesproces' komt op gang. De eerste onderhandelingen vinden plaats in Madrid in 1991. Ze leiden in 1993 tot de ondertekening van het Oslo-akkoord, dat de Palestijnen een vorm van autonomie belooft in de Bezette Gebieden.

In 1995 wordt dan het Oslo II-akkoord ondertekend. De akkoorden voorzien niet in een Palestijnse soevereiniteit over een deel van Palestina, zoals meestal wordt gesuggereerd. De Palestijnse Autoriteit krijgt geen macht over de grond, het water, de wegen of de grenzen. Hij mag alleen autonomie uitoefenen over personen, namelijk een deel van de bevolking (niet de joodse kolonisten) in de bezette gebieden. Om zich te financieren mag hij beperkte belastingen heffen en om de akkoorden door te drukken mag hij een politiemacht uitbouwen.

De uitvoering van de Oslo-akkoorden wordt de facto op de lange baan geschoven. Er volgt veel overleg, het lijkt erop of het vredesproces een bezigheidstherapie is voor Yasser Arafat. Telkens hij met een Israëlische premier in een vliegtuig stapt, hebben de media het over een historische top. Maar als beide mannen enkele dagen later weer uit het vliegtuig stappen, noemen de journalisten het een gemiste kans.

Daarom worden de Oslo-akkoorden herzien en vervangen door de Wye-akkoorden van 1998 en 1999, genoemd naar Wye Plantation, nog een buiten-verblijf van de VS-president. Ook deze akkoorden worden maar met mondjesmaat toegepast. Daarom volgt nog maar eens een top in Camp David. Het helpt weinig.

De tweede intifada [2000]

Begin 2000 ziet de situatie er als volgt uit. Het gebied waarin de Palestijnen hun beperkte autonomie over een deel van de bevolking mogen uitoefenen bedraagt 60 procent van de Gazastrook en 10 procent van de Westelijke Jordaanoever. Het bevat de acht grootste steden en een groot deel van de Palestijnse bevolking. De soevereiniteit en de uiteindelijke macht blijven echter in handen van Israël.

Er is ook een overgangsgebied, zo'n 450 Palestijnse dorpen, ongeveer 27 procent van de Westelijke Jordaan-oever, waar de Palestijnse Autoriteit mag opereren naast en onder het Israëlisch militair bestuur. En dan is er de grote moot, 64 procent van de Westoever, waar de Palestijnen niets te zeggen hebben en waar Israël rustig verder kolonies bouwt. Het maakt de facto deel uit van Israël, de kolonisten leven er onder de Israëlische wetgeving.

Als we de situatie door een Palestijnse bril bekijken, controleert Israël na bijna tien jaar 'vredesproces' nog altijd 95 procent van heel historisch Palestina (Israël zelf, de Gazastrook en de Westoever). De bijna vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen buiten Palestina vallen volledig buiten de onderhandelingen. De tweeënhalf miljoen Palestijnen in de Bezette Gebieden worden met een symbolische autonomie aan het lijntje gehouden, en een miljoen Israëlische Palestijnen blijven tweederangs-burgers. De onderhandelingen hebben dus niets opgeleverd.

Dat is ook de conclusie die de Palestijnen op het terrein trekken: de Al Aqsa-intifada breekt uit. Een nieuwe opstand, ditmaal niet alleen in de Bezette Gebieden, maar ook in de Palestijnse gebieden binnen Israël: er vallen tientallen doden en gewonden in steden binnen Israël zoals Um al Faham, Nazareth, Jaffa, Haifa en in heel Galilea en de Negeb.

De zogenaamde vredesduiven in Israël trekken van leer tegen de Palestijnen. Zoals Simon Peres, Nobelprijs voor de Vrede, die in een televisie-interview op BBC en op de Belgische televisie met valse emotie in zijn stem vroeg: "Waarom vallen zij ons aan, waarom willen zij geen vrede en gooien met stenen, zodat wij wel met raketten moeten terugschieten?"

Peres en de Israëlische socialisten zijn de schijnheiligheid in persoon. Van rechtse zionisten (de Likoud-partij) verwacht iedereen een harde politiek. Van 'links' (Labour, de Arbeiderspartij) verwachten velen nog altijd alle heil voor het vredesproces. Daarbij vergeten zij dat het de Labour-zionisten waren die in 1936-'39 mee de Palestijnse onafhankelijkheidsstrijd hebben neergeslagen, dat zij de staat Israël hebben uitgeroepen, dat zij de Palestijnen hebben verdreven in 1948 en in 1967. De Labour-zionisten zijn verantwoordelijk voor de bezetting en voor de kolonisatie. Zij maken het 'vredesproces' tot een klucht, want zij herleiden het tot onderhandelen en ondertussen verder koloniseren en onderdrukken. De Palestijnen hebben nog een lange, harde weg van strijd te gaan.

Het vredesproces is na Camp David onder Sharon verworden tot een de facto herbezetting van de Westoever waaarbij de Palestijnen quasi permanent opgesloten zitten in 227 kleine gebiedjes waarin alle politieke, sociale en economische activiteit onmogelijk wordt gemaakt. Dit leidt tot grote miserie: 60 tot 80 procent werkloosheid en de wanhoop waaruit de zelfmoordoperaties ontstaan. Het is vooral vanaf de tweede intifada en de uithongering van de Palestijnen in hun 'autonome' gebiedjes dat de zelfmoordoperaties het bijna enige strijdmiddel geworden zijn.

De zionistische bezetting van Palestina

1 1947, de zionisten bezetten 5,6 procent van Palestina.

2 Het Uno-plan van 1947.

3 De bezette gebieden in 1948.

4 De bezette gebieden na de oorlog van 1967.

5 Palestina na de akkoorden van Oslo (1993 en 1995). Een paar steden op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza staan onder Palestijnse controle (zone A). De Palestijnse Autoriteit mag opereren op 27% wan de Westelijke Jordaanoever, onder israëlisch militair bestuur (zone B). De overblijvende 64% zijn een deel van Israël. De voorbije weken werden zeven van de acht Palestijnse steden op de Westeljke Jordaanoever bezet door het Israëlisch leger.

Donkerbruin: gebieden onder gedeeltelijk Palestijnse controle. Blauw: onder controle van Israël en de kolonies. Wit: steden onder Palestijnse controle.

Lucas,
Ofwel is er niets of wel is er een foutje.
Maar ik heb geen kaarten kunnen zien.
groeten
pat

De Sovjet-Unie erkent als één van de eerste landen Israël als staat.

Reden : Israël in de Russische invloedssfeer houden en het Brits kolonialisme de nek omdraaien.

Hoe : Levering van moderne (Duitse)wapens aan de nieuwe staat via Tsejcho-Slowakije zodat het gevecht kan aangegaan worden tegen de Britten en de opstandige Arabieren.
Zo werden Duitse Messersmidts geleverd die de basis zouden vormen van de eerste Israëlische luchtmacht.

Ik zuig het niet uit m'n duim hoor, staat in een boek van Kris Borms (VRT - journalist) "Van rode ster naar Davidsster".

Bedenking : is het omdat Stalin toen nog leefde dat dit stukje geschiedenis wordt verzwegen ?

Het verhaal dat Steven vertelt is voor mij nieuw, daarom is nog niet vals.

Maar het klopt niet.

Israël is steeds de bondgenoot geweest van de Britten en de VS. Het lijkt me daarom nogal onwaarschijnlijk, zeker de redenen die Steven hier aangeeft.
Israël was immer nooit ook maar op enige manier een bondgenoot van de USSR of van een volk dat streed tegen het Britse en Amerikaanse Imperialisme.
De verklaring die je dus geeft voor de vermeende Sovjetsteun slaat dan ook werkelijk nergens op.

Van Kris Borms was bovendien geweten dat hij een Zionist en notoir anticommunist was, dus niet een echt betrouwbare bron als je het mij vraagt.

Sven heeft volledig gelijk en Lien weet duidelijk niet waarover ze spreekt. Zonder enige feiten na te trekken zegt ze dat Sven's verhaal 'niet klopt' maar daarom nog 'niet vals' is (sic).

Israel wilde aanvankelijk een neutrale positie opnemen tussen de twee blokken in de Koude Oorlog, en de Sovjetunie vond dat een goede zaak. Vandaar hun vroege erkenning (als tweede land ter wereld!!) van die staat. Dat maakte David Ben Goerion direct duidelijk. Er woonden ook miljoenen joden in de Sovjetunie.

In mei 1947 zei Andrei Gromyko, topdiplomaat van Stalin:
"The fact that no Western European State has been able to ensure the defense of the elementary rights of the Jewish people and to safeguard it against the violence of the fascist executioners explains the aspirations of the Jews to establish their own State. It would be unjust not to take this into consideration and to deny the right of the Jewish people to realize this aspiration" (United Nations General Assembly, First Special Session, May 14, 1947, UN Documemt A/PV 77.)

Tsechoslovakijke, bondgenoot van de Sovjetunie en dus volgens Lien 'een volk dat streed tegen het imperialisme', was aanvankelijk inderdaad zonder enige twijfel de voornaamste wapenleverancier van Israel. De wapens waarmee de Palestijnen voor het eerst grootschalig werden uitgedreven, waren dus in een 'socialistisch' land gemaakt.

Dit is allemaal gekende stof, wordt gestaafd door talloze documenten en wordt eigenlijk ook door niemand betwist. Sommigen zullen 'lastige feiten', die niet in een of ander heldenverhaal van de strijd van goed tegen kwaad passen, natuurlijk wel 'wegselecteren', waardoor dezelfde manipulaties ontstaan als die van de 'burgerlijke media'.

Men vergeet vandaag bijvoorbeeld ook al te gemakkelijk dat in de eerste helft van de twintigste eeuw de meeste zionisten eigenlijk links waren en dat zeker in de eerste twintig jaar van het bestaan van Israel er daar een soort half-socialistische sfeer hing, die tot vandaag voortleeft in de Kibboetsen. Dit terzijde, voor men hier gaat suggereren dat ook ik een zionist, racist, anticommunist of zo zou zijn (ik steun de standpunten van v.z.w. Vrede terzake, die vind je op het net).

Beste Lien, een kritische houding is nog iets anders dan zeggen: die en die is een notoire 'zionist', 'anticommunist' (een etiket dat hier wel zeer vlot wordt gehanteerd overigens) en dus is per definitie alles wat die zegt fout. Kris Borms is inderdaad nooit links geweest, maar zou het misschien niet kunnen dat iemand die niet links is soms ook dingen zegt die waar zijn? Zou het niet nuttiger zijn na te trekken waarop hij zich baseert dan om per definitie alles niet te geloven? Zo is het trouwens ook met de manier waarop we met de 'burgerlijke media' moeten omgaan.

De geschiedenis is rijk en zit vol nuances en onverwachte wendingen. Er zal nog veel zijn dat 'nieuw' voor je is Lien, probeer je geest eens een beetje te openen voor de feiten die niet in je eenvoudige schema's passen.

Hartelijk dank voor de toelichting Jan. Spijtig dat we van jouw hand hier geen artikeltje vonden over het zionisme, want blijkbaar weet je waarover je praat.

De verwijzing naar VZW vrede begrijp ik niet.
Ik vond er :
- Israël, een staat van doodseskaders
- Israël en de ‘ethische' politiek van België

Maar niets over :
"Dat in de eerste helft van de twintigste eeuw de meeste zionisten eigenlijk links waren en dat zeker in de eerste twintig jaar van het bestaan van Israel er daar een soort half-socialistische sfeer hing, die tot vandaag voortleeft in de Kibboetsen."

Volgens mij is dat een mythe.
En ik denk niet dat ik op de website van vrede iets vind over die mythe.

Maar jouw opmerkingsvermogen is wel zeer eenzijdig.
- Waarom stoor je je niet aan bovenstaand artikel omdat er niets over de diamanthandel in staat.
- Waarom stoor je je niet aan bovenstaand artikel omdat er niets in staat over de holocoust en ook al niet over de manier waarop het zionisme daar misbruik van maakt.
- Er staat ook niets in over de steun van Roemenië en andere Oostbloklanden aan de Palestijnen.

Eigenlijk ontbreekt er zeer veel in dit historische overzicht. En toch is het ongeveer beste overzicht dat ik tot noch toe vond om te begrijpen waar het vandaag in Palestina over gaat. Het geeft de nodige historische situering en context om te begrijpen waar het over gaat.
En ik denk dat dat de bedoeling was van Lucas.
Als je me kan uitleggen wat rol van de Sovjetunie vandaag is in dat conflict ... doen Jan.
Verbazend is dat je het opneemt voor Kris Borms (SP.A).
Ik weet dat Borms een grondige hekel had (de man is overleden) aan de Sovjetunie. Maar dat maakt hem nog geen betrouwbare bron. Bovendien was het Borms een gekend zionist.

Mijn verwijzing naar Vrede was misschien nogal verwarrend. Ik bedoelde enkel dat ik achter hun actuele standpunten sta als het Palestina vandaag betreft, dit om te vermijden dat de discussie daar over zou beginnen. Mij was het hier enkel over de geschiedkundige informatie te doen.

Dat die linkse sfeer zo'n 'mythe' was, denk ik niet hoor. Ten dele is zoiets altijd een geconstrueerde mythe, maar je kan toch niet negeren dat Kibboetsen vanuit een soort links-nationalistische coöperatieven-ideologie zijn vertrokken. Ik ken trouwens iemand die nog enkele jaren geleden in een Kibboets heeft gezeten. Er is nog steeds veel gemeenschappelijk bezit e.d. Het schijnt wel dat die linkse ideeën sinds '67 steeds meer in de verdrukking zijn geraakt ten opzichte van het agressieve zionisme, maar ik ben geen specialist terzake. Dat de oorspronkelijke zionisten overwegend links en zelfs marxistisch waren, is helemaal geen mythe maar een onbetwist feit in de historische literatuur.

Is mijn opmerkingsvermogen 'eenzijdig'? Ik stoorde me zelf aan niets bijzonders in dit artikel dat inderdaad een handig overzicht biedt. Lucas Cathérine is een goede en betrouwbare vulgarisator, dat is waar. Ik reageerde echter op een reactie op een reactie om historisch een en ander recht te zetten. De aanvankelijke steun van de Sovjetunie aan Israel was niet zo enorm relevant voor het verhaal van Lucas Cathérine, dat klopt. Toch is het wel interessant om dat te weten en uiteindelijk reageerde ik enkel op jouw ongeloof hierover. Dat is alles en wat jij daar verder aan vastknoopt lijkt me niet relevant. Ik begrijp trouwens niet wat je daar allemaal mee wil zeggen of suggereren...

Dan zeg je bovendien nog iets heel bizars.
"Ik weet dat Borms een grondige hekel had (de man is overleden) aan de Sovjetunie. Maar dat maakt hem nog geen betrouwbare bron. " ('Lien', als dat je echte naam is)
Ik herhaal: of Kris Borms zaliger bij de SP.A was of bij bijvoorbeeld de PvdA, doet er in deze ook totaal niet toe. Het ging over de vraag of er al dan niet Tsjechoslovaakse wapenleveringen waren. Kijk beste Lien, zelfs als Filip Dewinter morgen een boek schrijft en daar staan een aantal juiste feiten in, ga ik die feiten niet ontkennen omdat Dewinter het heeft gezegd. Zo simpel is het. Ik zou wel wantrouwiger worden om een en ander na te trekken, dat is waar.

Even technisch: Borms is hier trouwens niet echt de 'bron'. Hij gebruikt juist bronnen. Hij is dus een 'secundaire' en geen 'primaire' bron. Het zijn zijn bronnen die moeten nagetrokken worden, en dan in tweede orde hoe hij die gebruikt en hoe zijn eigen achtergrond en ideologie daarin meespelen. Als je dat onderscheid niet kan maken, dan begrijp je waarschijnlijk ook niets van het concept van Indymedia of van de media in het algemeen.

Maar als je gaat suggereren dat ik iemand 'een betrouwbare bron' zou vinden omdat hij een hekel had aan de Sovjetunie, dan ga je toch wel te ver hoor. Dat zou natuurlijk totaal onzinnig zijn en hoe je bij zulke ideeën komt, is me ook al niet duidelijk. Enfin, het zal me eigenlijk worst wezen.

Ik ben geen specifieke specialist in het Zionisme (heb wel een en ander gelezen), maar ja, als ik iets neerschrijf, probeer ik te weten waarover ik praat. Dat is een aanradertje voor velen hier.

Ik postte het artikel van Lucas op de website, precies omdat ik het een zeer goed historisch overzicht vind en dat dergelijk overzichten in de media totaal ontbreken.

In de media krijgen we het conflict tussen Israël en de Palestijnen geserveerd als : "zelfontketende spiraal van geweld" De Morgen. In Vrij Nederland heeft men het over een conflict tussen twee seniele oude mannen. Jah .... dat is echt de manier om een historische context te schetsen.
Zelfs in The Independent is er geen goed historisch overzicht te vinden en wordt het conflict haast herleid tot een soort onverklaarbare spiraal van geweld.

Lucas zijn artikel geeft de nodig achtergrond om te begrijpen waar het vandaag over gaat.

En dan komt er de opmerking van Sven : Lucas die is niet volledig, hij vergeet de rol van Sovjetunie.

Lien is nogal eerlijk en zegt : "Dat is nieuw voor mij" over de opmerking van Sven.
Ze durft bovendien nog twijfelen aan de juistheid van die opmerking.

Ik had naar de relevantie van zijn opmerking gevraagd.
Want volgens mij is die opmerking gewoon naast de kwestie.
De sovjetunie bestaat immers niet meer, en speelt vandaag helemaal geen rol in dit conflict.
de opmerking van Sven heeft maar één bedoeling: het historisch overzicht van Lucas in twijfel trekken. Bovendien maakt Sven van Lucas meteen een stalinist.

En dan is daar Jan.
Ik begrijp je niet helemaal Jan, of tenmiste je spreekt jezelf grondig tegen.

In je eerste comment geeft je Steven eigenlijk 100% gelijk en zeg je over Lucas :
"Sommigen zullen 'lastige feiten', die niet in een of ander heldenverhaal van de strijd van goed tegen kwaad passen, natuurlijk wel 'wegselecteren', waardoor dezelfde manipulaties ontstaan als die van de 'burgerlijke media'."

Want dat gaat toch over het artikel van Lucas, of vergis ik me.
De vraag van Lien is dan ook meer dan terecht.
"Als je me kan uitleggen wat rol van de Sovjetunie vandaag is in dat conflict ... doen Jan." Ik zou de vraag ook aan Sven stellen.

Maar ik kan uit je opmerking alleen begrijpen dat het fundamenteel oneens bent met Lucas en zelfs met de mensen van vrede.
Want al die mensen kiezen kant, namelijk voor de Palestijnen. En dat is toch waar jij je in je opmerking tegen verzet.
"een of ander heldenverhaal van de strijd van goed tegen kwaad"
Voor jou is dus de tekst van Lucas veel te eenzijdig.

En om dat te argumenteren geef je aan dat het Zionisme eigenlijk helemaal niet zo boosaardig is, het zou zelfs links geweest zijn.
Of begrijp ik je verkeerd.

Inderdaad beste Han,

Je begrijpt het natuurlijk totaal verkeerd... Ik bedoelde met die opmerking niet het stuk van Lucas, dat was meer in het algemeen gesteld. In zijn beknopt overicht, zoals ik dus al eerder zei, is die opmerking over de Sovjetunie inderdaad vrij irrelevant. Maar ze klopt wel, en daar ging het me over. Net zoals het klopt dat er ook een linkse versie van het zionisme is (geweest...)

Ik had wel kunnen denken dat jij of anderen dat weer gingen interpreteren als steun aan het zionisme. Dat is dus absoluut niet het geval en ik heb geen zin me daar verder over te rechtvaardigen. Jij leest blijkbaar graag en beetje fantastierijk tussen de regels door. Noteer toch even dat ik 'de mensen van Vrede', met wie ik het zogenaamd niet eens ben over Palestina, al jaren steun, soms ook meewerk aan hun blad, en hun spreker over de Palestijnse kwestie uitnodig voor meetings. Enzovoort.

Ook die opmerking over goed en kwaad ging natuurlijk juist over de Koude Oorlog (Israël dat juist ontstaat tijdens het prille begin ervan), de strijd tussen de imperailisten en de anti-imperialisten waar Lien het over had. Dat was toch overduidelijk. Maar ook dat kan je ook gewoon meer in het algemeen interpreteren. De 'feiten' zijn niet altijd zo simpel dat er duidelijke 'good guys' en 'bad guys' zijn.

Dat moet je kunnen erkennen. Maar daarom is het nog niet onmogelijk kant te kiezen, eventueel voorwaardelijk, of heel duidelijk, zoals in dit geval zeker gepast is. Suggereer dus niet dat ik me verzet tegen kant kiezen voor de rechtmatige eisen van de Palestijnen voor een eigen economisch leefbare staat, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, voor een terugkeer van de vluchtelingen en een totale ontruiming van de nederzettingen van de Israëlische kolonisten!

Hoe is het toch mogelijk?

Natuurlijk is het mogelijk Jan.

Uit je opmerkingen begrijp ik dat je Steven steunt in zijn kritiek op het artikel van Lucas. Je voegt er er zelfs een element aan toe : het linkse zionisme.
Herlees je eigen opmerkingen eens,...

Ik stelde je bewust en oprecht de vraag of ik je nu al dan niet verkeerd begreep.
Ik heb er geen probleem mee om sorry te zeggen.

Zelf zeg je elders dat je steeds moet na gaan waarom iemand een bepaalde opmerking of versie van de feiten geeft.

De vraag is hier dan ook: Wat was de bedoeling van Sven?
We zijn het blijkbaar beiden over eens dat de opmerking naast de kwestie was.

Ik zie in de opmerking van Sven maar één bedoeling : zeggen dat het verhaal van Lucas op niets trekt omdat hij ne Stalinist zou zijn.

Of zou ik ook Sven verkeed begrepen hebben?

Ik wil je best geloven Jan, maar je brengt wel niets aan.
Ik moet je op je woord geloven over die wapens, je zegt "Dit is allemaal gekende stof, wordt gestaafd door talloze documenten en wordt eigenlijk ook door niemand betwist."
Maar ik betwist het dus wel, of vraag op zijn minst om verduidelijking. Jij zegt alleen maar : Het is wel zo, zonder enige bronvermelding.

En ik maak helemaal geen kronkels.

Jij hebt hier op de website al mensen de huid volgescholden voor Stalinist(dikwijls ten onrechte trouwens).
Sven doet min of meer hetzelfde, Borms die deed dat ook en je hebt gelijk De Winter die doet dat ook.

Een bronvermelding? Hier zie:
Cockburn, Andrew and Leslie, Dangerous Liaison: The Inside Story of the U.S.-Israeli Covert Relationship, New York, Harper Collins Publishers, 1991, p. 22.

Nu kunnen we natuurlijk nog over de waarde van dat boek beginnen discussiëren. Maar goed, geloof me toch beste Lien, niemand heeft dit voor zover ik weet ooit betwist. Als ik wat meer tijd heb wil ik je wel eens overspoelen met andere bronvermeldingen hoor ;-) Geen enkel probleem voor mij. Waarom vind je dat historisch feit eigenlijk zo raar? Ik kan er zo nog vele opnoemen waarvan je misschien zou schrikken ;-)

Ik heb hier niemand een stalinist genoemd en doe dat ook niet behalve als het echt relevant is. En Han, begrijp toch dat de motivatie van de opmerking van Sven voor zijn eigen rekening is. Je kan gelijk hebben in wat je zegt. Al wat ik hier wilde doen, is een FEIT vermelden, en hop, voor je het weet ben je een zionist en krijg je allerlei verwijten naar je kop. Vermoeiend is dit.

Er zijn ook gemakkelijk toegankelijke bronnen.
Het feit (geen mythe) dat de kibboets - zeker in oorsprong - opgevat was als een ideale samenlevingsvorm, gebaseerd op socialistische en zelfs communistische principes (geen particuliere eigendom; iedereen werkt naar zijn vermogen en ontvangt naar zijn behoeften), vind je bijvoorbeeld ook terug in algemene encyclopedieën (ik keek het na in de Grote Winkler Prins).

Die oorsprong dateert wel van begin 20ste eeuw (nog vóór de Russische revolutie) en het zegt uiteraard niets over de verwerpelijke kolonialistische en nationalistische bedoeling van de oprichting ervan in bezet gebied.

In diezelfde encyclopedie lees ik trouwens ook dat de 269 kibboetsen die in 1986 bestonden en die toen 126.000 Israëlieten groepeerden (ik heb geen recentere cijfers) aangesloten waren bij 5 federaties waarvan 3 "socialistische" en 1 "religieuze".

(nu ja, ook de eerste chistenen leefden naar het schijnt volgens "communistische" principes, en je vindt die ook terug in de utopia-literatuur, zoals bij Thomas More)

Herman

Volgens mij is er niets links terug te vinden in het Zionisme. Het vertekt van een kolniale theorie : zich ergens mogen gaan "settelen".
De Zionisten waren in begin van plan van dat in Uganda te gaan doen.

Die Israëlisch die ik reeds Kibboets werkte in Palestina hebben zich ook heftig verzet tegen de staat Israël in het begin (1917 en ook in 1948).

Ik betwijfel niet dat er linkse Joden zouden zijn, wel dat er een links Zionisme zou bestaan hebben.
het is niet omdat men zichzelf socialist noemt dat men het ook is.