arch/ive/ief (2000 - 2005)

In de strijd tegen het terrorisme moet volgens de Amerikanen ook het regime in Irak omvergeworpen worden. In 2003 zouden ze het land binnenvallen en trachten Sadam Hoessein de macht te ontnemen. Hoe ze dat gaan doen is nog niet bekend gemaakt, maar het zou er wel eens bloederig aan toe kunnen gaan.
Irak is zich hierop grondig aan het voorbereiden: het smokkelt wapens binnen uit Oost-Europa, er zijn nieuwe bunkers gebouwd en de legertroepen zijn in staat van paraatheid geplaatst.
Deserteurs worden volop geëxecuteerd, Hoessein wil geen risico's nemen. Mensen deserteren omdat er problemen zijn met de uitbetaling van de salarissen, die al niet zo aantrekkelijk zijn, en ze zijn bang voor bombardementen en zuiveringsacties.
Hoe kan er een einde komen aan de wereldwijde oorlogen als de 'machtigste' natie ter wereld de zwakkeren steeds in verschrikking laat leven? Zo ontketen je pas wraakacties en terroristische daden.

"Hoe kan er een einde komen aan de wereldwijde oorlogen als de 'machtigste' natie ter wereld de zwakkeren steeds in verschrikking laat leven?"
Door onvoorwaardelijke steun te geven aan de staten die weigeren mee te draaien in het imperialistische kraam. De Vietnamoorlog (de laatste overwinning op de VS) is niet alleen beëindigd door de bevrijdingsstrijd van de volksguerilla, maar ook door het massal protest van talloze amerikaanse en europese studenten en arbeiders. Wat we dringend nodig hebben is een wereldwijde vredesbeweging tegen de oorlogsmachine bush.
Vanwaar haalt dit (niet-verkozen, maar wel gesteund door de amerikaanse wapenindustrie) staatshoofd de arrogantie om een soevereine staat binnen te vallen? Wordt het weer een 'humanitaire interventie' onder het mom van het feit dat Irak misschien massavernietigingswapens zouden hebben?

Toch is het op zijn minst eigenaardig dat bush Irak wil binnenvallen, omdat zij geen hoop bevooroordeelde amerikaanse inspecteurs wil binnenlaten, maar dat Israel, dat nog steeds geen pers heeft toegelaten in jenin (omdat het verschrikkelijk bloedbad na 2 weken nog niet is opgeruimd) en op reporters schiet, met rust wordt gelaten.

De as van het kwaad ligt niet van Bagdad via Tehran naar Pyongyang, maar van Washington tot Londen tot Tel Aviv!

An beschrijft op een genuanceerde wijze het effect van de oorlogsdreiging door het VS-imperialisme op de Iraakse bevolking en het regime van Saddam. Ze beschrijft de spanning, de reactie daarop van de bevolking en de toenemende repressie die ermee gepaard gaat. Ze geeft geen zwart/wit benadering, tracht de beweegredenen voor bepaalde reacties af te leiden uit de concrete situatie en stelt tenslotte de retorische vraag: "Hoe kan er een einde komen aan de wereldwijde oorlogen als de 'machtigste' natie ter wereld de zwakkeren steeds in verschrikking laat leven?"

Sim meent het antwoord op die vraag te kennen: "Door onvoorwaardelijke steun te geven aan de staten die weigeren mee te draaien in het imperialistische kraam". Om die stelling kracht bij te zetten geeft hij/zij een voorbeeld: de Vietnamoorlog ('65-'75), voor de gelegenheid terecht een bevrijdingsstrijd genoemd en in het enthousiasme van het ogenblik een volksguerilla (guerilla had ook wel volstaan). Sim vergeet echter dat we toen in volle koude oorlog zaten en dat Vietnam kon rekenen op economische, humanitaire en militaire hulp uit de Sovjetunie. Dat was trouwens ook zo toen "communistisch" Vietnam in '79 "communistisch" Cambodja van de Rode Khmer binnen viel. "Communistisch" China viel daarop "Communistisch" Vietnam aan. Wie hadden we in dat geval "onvoorwaardelijke steun" moeten verlenen? Het Belgische AMADA koos toen tegen Vietnam, voor Cambodja en China.

"De Vietnamoorlog (de laatste overwinning op de VS) is niet alleen beëindigd door de bevrijdingsstrijd van de volksguerilla, maar ook door het massaal protest van talloze amerikaanse en europese studenten en arbeiders", schrijft Sim. Sim wekt de indruk dat die Amerikaanse en Europese studenten en arbeiders "onvoorwaardelijk" steun verleenden aan Vietnam. Zeker in de VS, maar ook in Europa, was dat bijlange niet zo éénduidig. Integendeel, het duurde zolang vooraleer de vredesbeweging draagkracht had, juist omdat de VS-regering iedere anti-oorlogsactivist probeerde voor te stellen als een medestander van de Vietcong. Het lukte de VS-regering op die basis de vredesbeweging te isoleren van bredere lagen. Daarin kwam verandering toen de lijkzakken terugkeerden en velen zich begonnen vragen te stellen bij het nut van deze oorlog.

Arbeiders en studenten in Europa en de VS kwamen niet alleen op straat tegen de oorlog, maar dat anti-oorlogsprotest liep weldra over in een breder verzet tegen de maatschappij in haar geheel. Frankrijk '68, Portugal '74, Griekenland '75, Spanje '76, Tsjechoslovakijë '68, Angola... overal grepen massale protestbewegingen plaats die zich niet beperkten tot anti-oorlogsprotest (net het tegenovergestelde van wat sommigen hier in discussies beweren nl. dat de strijd voor sociale kwesties, voor socialisme incluis, moet uitgesteld worden tot de strijd tegen de hoofdvijand achter de rug ligt), maar direct doorstootten naar het hart van het systeem door de anti-oorlogsbeweging te verbinden aan de nood aan sociale verandering in Europa en de VS. Sim pleit voor een wereldwijde vredesbeweging. Zeer juist, alleen: zo'n vredesbeweging verkrijg je niet door ze "onvoorwaardelijk" te verbinden aan welk burgerlijk regime ook, maar door juist uit te leggen dat de oorlogsinspanning de arbeiders niets oplevert en alleen maar kost: in termen van oorlogsslachtoffers, achterblijvende familieleden, oorlogsbelastingen etc... Laat ons niet vergeten dat één van de redenen voor de plotse groei van het protest in de VS, lag in het feit dat heel wat oorlogsveteranen werkloos bleven en zich in de steek gelaten voelden.

Ik zou niet weten wat er "eigenaardig" is aan de dubbele houding van de VS ten aanzien van Irak en Israël. Sim stampt hier een open deur in. Was het dan nog niet algemeen geweten dat UNO-resoluties en VN-interventiemachten slechts rookgordijnen zijn waarachter de belangen van het VS-imperialisme gecamoufleerd worden? Was het nog niet geweten dat Israël de Amerikaanse bull-dog is in het Midden-Oosten en dat Saddam, sinds hij als instrument van de VS tegen Iran heeft afgedaan, in ongenade is gevallen?

As uitsmijter schrijft Sim: "De as van het kwaad ligt niet van Bagdad via Tehran naar Pyongyang, maar van Washington tot Londen tot Tel Aviv!" Tja, dat is wel echt heel simpel gesteld. Het is vergeef het mij, waanzinnig om de politiek van de VS en haar retoriek zo maar op zijn kop te zetten. Er is geen as van het kwaad: noch tussen Bagdad en Pyongyan, noch tussen Washington en Tel Aviv. Er zijn enkel imperialisten, kapitalisten en hun politieke, academische en militaire vertegenwoordigers enerzijds en arbeiders en jongeren die hun politiek moeten ondergaan anderzijds. Laat ons die arbeiders en jongeren verenigen ongeacht of ze nu van Pyongyan, Teheran, Washington of Londen zijn, zonder ze over te leveren aan hun eigen nationale burgerij (hun versie van wat in Rusland tussen februari en oktober '17 de voorlopige - burgerlijke - regering was). Dat was de manier waarop de Vietnamoorlog beeindigd werd. Het was de manier waarop de Bolsjewieken tussen 1919 en 1922, tijdens de burgeroorlog, vreemde troepen te lijf gingen: niet met bommen, maar met pamfletten die de soldaten opriepen zich te keren tegen hun eigen burgerij.

Erik, het leven zit soms eenvoudiger ineen dan dat men wel denkt. Als de VS Irak binnenvalt is dat enkel om goedkope aardolie te verkrijgen, daarom kunnen ze aan de overkant van de oceaan, trouwens aan deze kant ook, een nationalistische staat missen als kiespijn.
Het is mede doordat Sadam olie aan een gunstigere prijs verkocht dat Irak in de jaren '80 op gebied van onderwijs, de situatie van de vrouw en gezondheidzorg één van de meest vooruitstrevende staten was in de regio. Ja kan Sadam aanwrijven wat men wil, maar men moet eerlijk blijven en bepaalde dingen durven toegeven . De politiek van de VS bestaat erin die dingen simpelweg te vernietigen. Sadam verzet zich daartegen. Welke kant kiest men dan? Voor mij is het eenvoudig.
Jij kiest blijkbaar die van de Internationale arbeidersklasse. "De arbeiders in Pyong Yang moeten zich verenigen met die van Washington en vica versa" Aantrekkelijk voorstel, maar ga dat eens vertellen in Irak of Palestina. Men moet roeien met de riemen die men heeft. En momenteel houden die riemen in dat een geheel volk gemobiliseerd is tegen het VS-imperialisme. En als dat dan met Saddam Houssein moet zijn, dan moet het maar. Preken zoals "noch Saddam, noch de Navo" zijn in die zin contraproductief.
Ik wil trouwens wel eens weten hoe u de "verreniging van de internationale arbeidersklasse en de jongeren" concreet invult? Want geef zelf toe, men kan nog lang wachten eer Jezus neerdaalt om de mensen naar de overwinning van de internationale arbeiderklasse te leiden. Ondertussen draait de oorlogsmachine verder.
Ik denk dat het momenteel opportuner is om het beetje volksverzet dat er tegen het imperialisme is te steunen. Of dit nu in Pyong Yang, Bagdad, Palestina of Zimbabwe is. En Tant pis dat Saddam, Milosevic of Mugabe niet Jesus noemt.

Groeten
gc

Eric, draai of keer het hoe je wil, maar landen zoals Irak, China, Noord-Korea, Cuba en Vietnam vormen een bedreiging en een doorn in het oog van het VS-imperialisme en jullie niet.