arch/ive/ief (2000 - 2005)

Franse verkiezingen · Trotskisten hebben geen echt
alternatief

Socialisme of de barbaren

"Arlette spreekt ten minste klare taal, ze is anders",
vonden de mensen die haar verkiezingsmeetings volgden.
Hetzelfde voor de jonge Besancenot: "Een gast die
breekt met de fossielen van de politieke scene." Hun
uiteenzettingen lijken inderdaad een breuk met het
eenheidsdenken van de andere kandidaten, totaal
onderworpen aan het kapitaal en aan de 'republikeinse'
waarden. Maar typerend voor dat eenheidsdenken is ook
dat het elk ander maatschappijmodel afdoet als
dictatoriaal of terroristisch. Dat eenheidsdenken
staat ook voor anticommunisme, haat tegen de opbouw
van het socialisme in de 20ste eeuw en tegen de
huidige socialistische landen. En daar wijken Arlette
Laguiller en Olivier Besancenot als overtuigde
trotskisten geen duimbreed van af.

Alice Bernard

Zoals in andere landen worden de Franse arbeiders al
meer dan tien jaar geconfronteerd met
herstructureringen, fusies, fabriekssluitingen,
afdankingen en privatisering... De twee trotskistische
kandidaten, die mikken op de 12 procent kiezers die
een echt linkse stem wilden uitbrengen, varen met veel
verve uit tegen het patronaat en hun lakeien: "Wat
heeft de linkse regering gedaan tegen de massale
ontslagen? Niets!"1 "Heel de economie is een machine
om ongelijkheid en onrecht te produceren."2

De trotskistische kandidaten trokken de stemmen aan
van arbeiders die gerevolteerd zijn door de
inleveringen van de laatste tien jaar. Maar dat heeft
volgend de trotskisten niets te maken met een botsing
tussen kapitalisme en socialisme.

Het groot offensief van het kapitaal kwam er niet
zomaar. Het herstel van het kapitalisme in Oost-Europa
in 1989 wijzigde fundamenteel de krachtsverhoudingen
in de wereld en de sfeer in de fabrieken
(delocalisaties, flexibiliteit, patronale
agressiviteit). Het imperialisme heeft zijn erfvijand,
het socialistische kamp, vernietigd en denkt nu alle
resten van weerstand te kunnen opruimen. Sindsdien
grijpt het steeds opnieuw naar oorlog: hun bommen
verwoestten Irak, Joegoslavië en Afghanistan. En het
imperialisme bereidt nog veel moorddadiger oorlogen
voor. Oorlogen die niet mogelijk waren geweest zolang
het socialistische kamp bestond. Maar zo ziet Arlette
het niet: "...de verdwijning van de USRR heeft niets
veranderd..."3

Weerstanders of terroristen

Heel de Vierde (trotskistische) Internationale, waar
de LCR van Besancenot deel van uitmaakt, juichte bij
de ineenstorting van het socialistische kamp. "Na de
val van de muur van Berlijn en de ineenstorting van de
Sovjet-Unie is er een nieuwe periode aangebroken. Wij
zien zonder spijt hoe de bureaucratische dictaturen
die wij van bij het begin bestreden hebben, ten val
komen."4 Een maand na de val van de Muur van Berlijn
schreven Lutte Ouvrière en Laguiller: "De
arbeidersklasse heeft niets te verliezen bij de
huidige evolutie in de DDR; zelfs als de Duitse
eenmaking zich volledig ontwikkelt onder
kapitalistische voogdij, dan nog hebben de
revolutionairen geen enkele reden om zich daar tegen
op te stellen."5 Verblind door hun anticommunisme
steunden de trotskisten de contrarevolutie die de
Sovjetunie overleverde aan multinationals en andere
rovers. Alle vroegere Oostbloklanden kenden een
negatieve groei sinds 1990.

De contrarevolutie van 1989 was een politieke
gebeurtenis van de grootste betekenis, die alle
betrokken krachten verplicht standpunt in te nemen.
Door de contrarevolutie te verwelkomen, tonen de
trotskisten hun echte aard en de reden van hun
bestaan: anticommunisme.

Dit viscerale anticommuisme is niet nieuw. In de 20ste
eeuw stortte het kapitalisme de mensheid tweemaal in
een wereldoorlog. De Tweede begon wel, net als de
Eerste, als een strijd voor de herverdeling van de
kolonies tussen de imperialistische machten, maar hij
werd pas echt vernietigend toen de nazi's de
Sovjet-Unie aanvielen en het socialisme wilden
uitroeien. De Verenigde Staten verschenen pas op het
toneel toen de ze kans zagen om hun wereldoverheersing
te vestigen. Ze wilden verhinderen dat het Rode Leger
het Europese continent zou bevrijden. Wanneer de
partizanenoorlog onder leiding van de communistische
partij op gang komt, verzetten de trotskisten zich
daar met geweld tegen. Zij vinden dat men hetzelfde
standpunt moet innemen als in de Eerste Wereldoorlog:
verbroederen met de Duitse soldaten, proletariërs in
uniform. Vanaf 15 september 1941 veroordelen ze het
terrorisme: "Terroristische acties graven een kloof
tussen de Franse werkers en Duitse soldaten."6 Tijdens
de oorlog is de organisatie van Arlette Laguiller "de
groep die het vijandigst staat tegenover de gewapende
weerstand, in naam van het... internationalisme."7

Mislukte poging

In de ogen van de trotskisten is geen enkele
socialistische ervaring geslaagd. De Vierde
Internationale vindt dan wel dat men het embargo tegen
Cuba moet bestrijden maar tegelijk ook de 'dictatuur'
van Castro. Arlette Laguiller kent trouwens maar één
revolutie, die van 1917 tot 1922. Daarna "werd het
revolutionair elan van in het begin vervangen door de
bureaucratische praktijken van de regering." 8 En tot
besluit: "De USSR was geen communistische
maatschappij, geen communistisch bestuur. Hoogstens
een staat met een regering die zich communistisch
noemden." 9

Vanaf zijn prille ontstaan werd de jonge Sovjet-Unie
bestookt met interventies, economische blokkade,
politieke en militaire omsingeling, subversie,
sabotage en desinformatie. Het geklaag van de
trotskisten over het 'bureaucratisme' droeg een stevig
steentje bij.

De socialistische industrialisatie, die de basis is
van het materieel en cultureel welzijn en ook een
echte culturele revolutie mogelijk maakte, kon slagen
omdat de Sovjet-Unie het volk mobiliseerde. Met de
communisten kende de USSR een economische opboei
zonder weerga in der geschiedenis, alleen door op
eigen krachten te steunen. En uiteindelijk was het
onder leiding van die zogezegde bureaucratische
communisten dat het sovjetvolk het nazi-monster kon
verslaan.

Het grootste kenmerk van de 20e eeuw is de botsing
tussen imperialisme en socialisme. Nu, bij het begin
van de 21e eeuw, moeten we de lessen trekken en kamp
kiezen. Vandaag de strijd tegen het fascisme voeren,
dat is vechten voor de vernietiging van het
kapitalistische systeem met zijn armoede en oorlogen
en het vervangen door het socialisme. Het
anticommunisme van de trotskisten heeft hen in alle
grote gevechten in het verkeerde kamp gebracht.

1 Toespraak in de Zénith (Parijs), 14 april 2002 · 2
Olivier Besancenot, http://www.lcr-rouge.org · 3 Arlette
Laguiller, Mon communisme, Ed. Plon, Paris, 2002, p.23
· 4 http://www.lcr-rouge.org Zie ook Het trotskisme in dienst
van de CIA tegen de socialistische landen, Ludo
Martens, Uitg. PVDA, Brussel 1992 · 5 Lutte de Classe,
tijdschrift van Lutte Ouvrière, december 1989,
geciteerd in Communistes en lutte, februari 2002 · 6
La Vérité, Internationale studie en documentatie,
Parijs, 1978, p.59 · 7 Intervention communiste, n°45,
nov-dec 2001 · 8 8 Arlette Laguiller, Mon communisme,
Ed. Plon, Paris, 2002, p.146 · 9 idem, p.8

Zolang het een favoriete hobby blijft van linkse politieke partijen en ideologieën om elkaar zo veel mogelijk verbaal af te slachten, vrees ik dat we er zelfs niet op moeten hopen ook maar een kans te maken om een tegengewicht te wezen voor de neo-liberalen en/of de fascisten.

Niet dat ik vind dat we niet kritisch tegenover elkaar mogen staan, zeker niet; maar deze veelvuldige deconstructieve aanvallen (die ik zowel zie komen uit communistische, trotskistische, anarchistische hoek en allerhande ngo-kringen,...) op elkaar , begint me werkelijk de spuigaten uit te komen. In plaats daarvan zouden, mijns inziens, bepaalde individuen/organisaties die hier ook aan meedoen, beter es zichzelf evalueren, ipv constant anderen binnen links de grond in te boren.

Moest iedereen in deze stromingen es uit zn sectaire denken komen, t zou toch mooi zijn. Nu ja, ik ben ook wel nuchter genoeg te beseffen dat dit niet zal gebeuren zolang individuen denken hier baat bij te hebben (omwille van macht, eer, hun zelfwaardegevoel,....; ook al is dit soort motivaties binnen links een taboe, toch zijn ze, jammer genoeg, rijkelijk aanwezig)

groetjes
Joeri

Ach als iedereen elkaar niet preventief afslacht dan is het wel later als er iets gerealiseerd wordt.
(zie Russische revolutie, Spaanse Burgeroorlog, ...)
Misschien dan toch niet zo slecht om verschillen vroeger aan bod te laten komen.
Probleem zit hem volgens mij eerder in het feit dat iedereen zich blind staart op de verschillen en ondertussen de gelijkenissen niet ziet.

De "echte" communisten, PVDA inclusief, zouden toch eens moeten leren toegeven dat hun historische ervaringen ook niet altijd erg fraai zijn.

Zoeken naar wat ons verenigt zoals Sven opmerkte, én oog voor al de eigen fouten, we zouden er een stuk verder mee raken.

En wie andere linksen wil afbreken (echt linksen, geen zeveraars als Yves Desmet zeg ik erbij om mezelf te 'beschermen'), herinnert zich best volgende Joegoslavische spreuk: "Alleen de zon wordt er niet vuil van van in de modder te schijnen".

Waarom noemt iemand zichzelf een Troskist? Zijn we (communisten/socialisten) dan niet allemaal Marxisten?

Joeri

Ik vind er absoluut niets mis mee dat er een analyse komt van de trotskistische kandidaten.

Ze presenteren zichzelf als alternatief (bv. In Frankrijk). Maar zijn ze dat ook? Daar draait het toch om.

Moeten we een linkse eenheid hebben? Niemand is daar op het eerste zicht tegen, maar tegen welke prijs?

Ik denk dat de PVDA en de trotskisten als samengewerkt hebben, maar dat neemt niet weg dat er FUNDAMENTELE meningsverschillen zijn.

Die zijn voor iedereen misschien niet even duidelijk, want sommigen spreken over "details", "kleine ruzies",...

Misschien moet dat fundamentele onderscheid wat meer onderbouwd worden...

Maar het artikel zoals hier gepost, vind ik wel een goede bijdrage ervoor.

Net als die artikels waarin de trotskisten zeggen dat ze "noch voor israel, noch voor palestina" zijn. Als de PVDA daar een ander standpunt over heeft, mag dat toch aan bod komen?

Conflict van ideeën is juist verrijkend, persoonlijk moet het in elk geval niet worden, daar ben ik mee akkoord.

Greetings,

Jan.

jan,
zoals gesteld in mn eerste commentaar: "Niet dat ik vind dat we niet kritisch tegenover elkaar mogen staan, zeker niet; maar deze veelvuldige deconstructieve aanvallen" vind ik kritiek hebben op elkaar erg belangrijk; doch veelal, en ook in dit artikel, heb ik de indruk dat het gewoon elkaar verbaal afslachten wordt ipv kritiek spuien

Quelqu'un, probablement du PTB, a fait un copier-coller de cet article pour le mettre sur Indymedia ... J'ai été le lire en français sur le site de ce parti.

Mes premières remarques:

- Cet article prétend faire une analyse des candidats trotskistes aux élections présidentielles françaises.
Bien, pourquoi pas!
Le problème, c'est que sous la qualification de "trotskiste", on retrouve plusieurs courants qui parfois ont de très sérieuses différences. On retrouve d'ailleurs la même chose dans les autres courants qui se réclament du communisme et/ou du (des) marxisme(s).

Dans l'article, les critiques de Lutte Ouvrière et de la LCR - IVème Internationale sont mélangées, entremêlées. Ce qui est profondémement malhonnête étant donné les différences entre ces deux courants, par exemple à propos de l'analyse du et la participation au mouvement alterglobaliste. Mais aussi sur Cuba ... Puisque l'on en parle ici. Bien sûr, en général, pour le PTB, tu es à 100% pour ou à 100% contre le régime cubain ... Il n'existe, pour eux, aucune position intermédiaire, nuancée. Une vision semblable à celle du bien et du mal de l'administration Bush mais dans l'autre sens.

Donc, sans parler vraiment de l'argumentation de l'article contre les mouvements trotskistes, la méthode est manipulatrice car elle confond deux courants qui ont de grandes différences même s'ils se sont présentés ensembles sur des listes communes aux dernières élections législatives européennes (ils ont eu 5 députés - 2 LCR et 3 Lutte Ouvrière).

- Ma deuxième remarque se base sur les arguments utilisés ici. Je ne vais pas tout décortiquer mais une ligne se dégage. Toutes les attaques se basent sur l'histoire (Cuba, Mur de Berlin, anciens régimes communistes, etc.). Cela n'est guère convaincant ... Car si les trotskistes ne représentent pas une alternative, la critique de positions antérieures sur d'autres sujets n'est pas suffisante pour nous convaincre. Une analyse du programme actuel, de la stratégie, ou plutôt des stratégies de ces mouvements, serait plus pertinente. Les arguments utilisés sont toujours les mêmes depuis des années.

Entre le courant stalinien que représente le PTB et les courants trotskistes, il y a bien sûr des analyses et des pratiques très divergentes, différentes, opposées sur l'analyse de l'histoire. Le problème, ici, c'est que le PTB utilise certaines positions, parfois erronées et reconnues par les courants trotskistes en question, pour attaquer ces mouvements. Ce sont les mêmes depuis des années ... Cela ne change pas. Au-delà de la question de prendre une citation hors d'un contexte, hors d'une analyse plus globale, c'est profondémment malhonnête de la part d'un courant qui, il y a quelques années, qualifiait l'URSS de social-impérialisme et rejetait totalement la révolution cubaine. Depuis, un revirement complet a eu lieu au sein de ce parti.

Pour conclure car j'ai des choses plus intéressantes à faire ... Chers camarades PTBistes, l'alternative au capitalisme ne se construira pas en éradiquant les différences. C'est dans le pluralisme que l'on bâtira quelque chose. Le parti, le seul, le vrai, l'avant-garde que vous prétendez être, c'est du vent ... Si vous ne comprenez l'importance politique de ces résultats pour l'extrême gauche en France, restez dans votre petit cocon et continuez à organiser vos stages de judo en Corée du nord ... Il n'existe pas une vérité, une solution, une façon d'appréhender la construction d'une alternative, il serait temps que cela rentre dans vos esprits ... vous, les vrais communistes. Vous faites partie du mouvement anti-capitaliste, vous ne le représentez pas à vous seuls ... Personne d'ailleurs ne le représente

Zumbi,

Bonne réaction, qui est à la fois critique et constructive. Bravo!
voor de Vlamingen onder ons: Goeie reactie die tegelijk kritisch en constructief is. Bravo!

Ik heb er op zich niets op tegen dat er een serieus debat op deze site wordt gevoerd.

Maar ik heb de indruk dat de auteur van artikel weer eens niet eens op de hoogte is van het feit dat het artikel op deze site staat. (ik denk zelfs dat Alice een Franstalige is).

Op die manier zijn dergelijke discussie natuurlijk niet eens discussies en vind ik dat Joeri 100% gelijk heeft.
Willen de copy / pasters de moeite nemen om

# oorspronkelijk titels en auteurs te behouden.
# De auteurs te verwittigen (zeker als het om Belgen gaat).
# Soms kan het zelf nuttig zijn om de toestemming te vragen.

groeten

han