arch/ive/ief (2000 - 2005)

De volgende conclusies kunnen getrokken worden uit de Franse presidentsverkiezingen:

- Deze verkiezingen zijn duidelijk ondemocratisch. Slechts ongeveer zeventig procent kwam opdagen bij het stembureau. Daarvan heeft 20% gestemd voor een kandidaat (Chirac) die waarschijnlijk de uiteindelijke winnaar wordt. Le Pen heeft slechts zeventien procent behaald. Uit peilingen blijkt dat 80 % van de stemmers hem niet als president willen. Toch mag hij de challenger van Chirac zijn tijdens de tweede ronde. Vijvenveertig procent heeft "links" gestemd, hubn stem wordt niet gehoord tijdens de tweede ronde, OOk niet die van het "politieke centrum".

- De campagne van de linkse partijen was een maat voor niets. Zij hebben Le Pen de media-aandacht gegeven die hij wou door deel te nemen aan deze ondemocratische verkiezingen. Communisten en groenen hebben niet alleen libertair protest tegen deze verkiezingen genegeerd, en daarmee verdoezeld, ze hebben ook Jospin een serieuze hak gezet ten voordele van Le Pen. Dit geeft aan dat hun strategie niet deugde.

- Het aantal stemmen links van Jospin is daarentegen hoopgevend. Er bestaat in Frankrijk een gezond scepticisme t.o.v. sociaal-democratie à la Parti Socialiste. Waarmee ik niet wil aangeven dat er goed aan gedaan werd te stemmen. Meedoen aan zo'n ondemocratische verkiezingen heeft weinign zin. Verzet ertegen aantekenen des te meer.

- Het wordt nu tijd om zich te verzetten tegen de functie van het presidentschap. De hoeveelheid macht die een Franse president heeft is werkelijk buiten proportie. Indien hier geen gevolg aan gegeven wordt door links en rechts, is het verantwoord om op te roepen en uitgebreid campagne te voeren voor een boycot van de tweede ronde. Chirac heeft imers mee het bedje gespreid voor extreem-rechts.

- Links heeft niet adekwaat gereageerd op het feit dat veiligheid tot belangrijkste thema werd tijdens de verkiezingscampagne. Wat aangeeft dat er nog heel wat nagedacht moet worden over dit thema.

Eindelijk een correcte en nuchtere linkse analyse zonder geschreeuw en gebral over een "fascistisch Europa" en "kapitalistische krachten" en meer van dat fraais.

Persoonlijk denk ik dat naast Jospin Arlette Laguiller overwinnaar is in deze verkiezingen. Het is nooit haar ambitie geweest presidente te worden, WEL van te bewijzen dat de PCF een door en door gecorrumpeerde partij is die al sinds lang geen enkele linkse kiezer meer aantrekt. Arlette heeft dan ook een machtig wapen, zijnde L.O. die ter plaatse, aan het front, de belangen van de arbeiders verdedigt. Ons belgicistisch extreemlinks blijft schaduwgevechten leveren met stokoude argumenten.

Dat verwende studentjes en scholiertjes nu opgestookt worden te betogen is te zot om naar huis te schrijven. Links betoogt dus niet alleen tegen een verkiezingsuitslag, maar spuwt tegelijk in het gezicht van een groot deel van de arbeidersklasse die de schoonpraterij van "politiek-correct" links kotsbeu is.

Neem die mensen ernstig en luister naar hen. Wie weet, misschien is er wel degelijk een samenlevingsprobleem dat morgen niet zal opgelost geraken met een socialistische revolutie.

Maar zoals gezegd blijft een zaak bemoedigend : de linkse krachtsverhoudingen zijn overduidelijk ! De PCF heeft afgedaan en de "trotskisten" van LCR en LO hebben genoegzaam bewezen dat zij in staat zijn een goede 10 a 15 % van het electoraat achter zich te krijgen. Herschikken die boel en de volgende parlementsverkiezingen met een radikale, konsekwente en linkse eenheidslijst naar buiten komen en vooral het vakbondswerk niet vergeten EN LUISTER naar de mensen op straat : er is geen onveiligheidsgevoel, er is onveiligheid ! En ja, durf zeggen dat er iets schort met de "integratie" ! Dan pas zal de Franse arbeidersklasse links terug ernstig nemen.

Het is waarschijnlijk onnodig dat ik erbij vertel dat deze FN-overwinning tevens een mokerslag is voor de volksnationale bewegingen in Bretagne, Elzas, Baskenland, Occitanië, Frans-Vlaanderen en Catalonië.

Ik vrees dat de overwinnaars niet bij links te zoeken zijn (zoals je laat uitschijnen). Dat bijna 20% van de kiezers extreem-rechts hebben gestemd, daarover moeten we ons zorgen maken. Volgens mij gaan we naar een polariserend klimaat in Frankrijk doordat de problemen daar steeds groter worden, zowel wat subjectieve onveiligheid betreft (daar horen bijvoorbeeld ook verkeersonveiligheid bij en door politici en media gestimuleerde irrationele angsten) als de macht van demagogische politici.
Voorts vrees ik dat er nu ter linkerzijde heel wat energie gestoken gaat worden in het bekomen van eenheidslijsten en dat vakbondswerk teveel naar voor geschoven gaat worden door trotskisten als middel tot het versterken van de linkerzijde. Het versterken van alle sociale en ecologische bewegingen, aandacht voor coherente theorievorming met een daaraan gekoppelde artistieke of activistische praktijk, alternatieve economie etc. i.p.v. klassiek ouvrièrisme en hiërarchische partijpolitiek, dat is de uitdaging waar linkse krachten nu voor staan.
Eerder dan een eenheidslijst lijkt me de totstandkoming van een libertaire beweging op zijn plaats die kan deelnemen aan gemeenteraadsverkiezingen, met als uiteindelijk doel de gemeenteraad af te schaffen om basisdemocratische politieke instellingen macht te laten verwerven, en een uitdaging te betekenen voor het Franse centralisme. Daarnaast zou deze beweging nu al kunnen beginnen met het oprichten van basisdemocratische instellingen in wijken en buurten, in de vorm van volksvergaderingen die druk uitoefenen op gemeentebesturen om de noden van mensen serieus te nemen.

Ik vrees dat de overwinnaars niet bij links te zoeken zijn (zoals je laat uitschijnen). Dat bijna 20% van de kiezers extreem-rechts hebben gestemd, daarover moeten we ons zorgen maken. Volgens mij gaan we naar een polariserend klimaat in Frankrijk doordat de problemen daar steeds groter worden, zowel wat subjectieve onveiligheid betreft (daar horen bijvoorbeeld ook verkeersonveiligheid bij en door politici en media gestimuleerde irrationele angsten) als de macht van demagogische politici.
Voorts vrees ik dat er nu ter linkerzijde heel wat energie gestoken gaat worden in het bekomen van eenheidslijsten en dat vakbondswerk teveel naar voor geschoven gaat worden door trotskisten als middel tot het versterken van de linkerzijde. Het versterken van alle sociale en ecologische bewegingen, aandacht voor coherente theorievorming met een daaraan gekoppelde artistieke of activistische praktijk, alternatieve economie etc. i.p.v. klassiek ouvrièrisme en hiërarchische partijpolitiek, dat is de uitdaging waar linkse krachten nu voor staan.
Eerder dan een eenheidslijst lijkt me de totstandkoming van een libertaire beweging op zijn plaats die kan deelnemen aan gemeenteraadsverkiezingen, met als uiteindelijk doel de gemeenteraad af te schaffen om basisdemocratische politieke instellingen macht te laten verwerven, en een uitdaging te betekenen voor het Franse centralisme. Daarnaast zou deze beweging nu al kunnen beginnen met het oprichten van basisdemocratische instellingen in wijken en buurten, in de vorm van volksvergaderingen die druk uitoefenen op gemeentebesturen om de noden van mensen serieus te nemen.

Correct Raf, jouw pleidooi voor basiswerk is volkomen terecht, al was het maar omdat het brede aspect "conflictpreventie en -oplossing" op dat nivo stukken meer kansen op slagen heeft dan in een hiërarchisch nivo. Doch, de vraag is of je basisideologie niet te allesomvattend naar voren wordt geschoven.
Ik ben verre van een trotskist maar ook ik ben ervan overtuigd als volksnationalist dat syndicale werkingen wel degelijk wervend zijn voor een daadkrachtige linkse beweging. De arbeider en bediende op de werkvloer hebben niets aan "artistieke" zaken als de werkgever hen onbetaald overwerk laat doen, de veiligheidsvoorschriften niet worden nageleefd, willekeurige afdankingen worden voorgenomen, etc.
Een sterke linkse partij heeft absolute nood aan een vakbond. Kijk naar LAB in Baskenland. Zonder deze nationalistische vakbond zou Herritarok (vroeger Herri Batasuna) maar een schim zijn van wat ze nu is. Idem voor LO.
Wat de "eenheidslijsten" betreft : ik pleit hier niet voor het samengaan van het "complete zootje ongeregeld" (bij wijze van spreken) maar voor een herschikking van "gelijkgezinde" krachten. Het kan toch niet zijn dat LO en LCR over punten en komma's struikelen en aan Bijbelexegese doen terwijl FN de arbeidersklasse aan haar kant krijgt.
Een eerste stap zou bijvoorbeeld een diepgaand gesprek kunnen zijn tussen PCF, LO en LCR. In de toekomst moet het realistisch zijn om in Frankrijk twee grote linkse blokken te creëeren. Een sociaaldemokratisch groen blok met de gematigde linkse krachten (PCF'ers, groenen, PS en de jacobijnen van Chevenement) en een radikaal links blok (vgl SP in NL en PDS in D) met PCF'ers, bepaalde groenen, LCR en LO. Beide samen kunnen dan rekenen op meer dan 50 % met dien verstande dat radikaal links best nooit of te nimmer deel neemt aan regeringen maar als parlementaire zweeppartij de vinger op de wonde legt (zoals de VU heeeel lang geleden).

Soit, wie zijn wij om de Fransen de juiste weg te wijzen....

Zeg, dwaze soepkommandant,

"verwende studentjes"

arrogante vent, wie zij gij om te oordelen over iemand anders?

KILL OF SOEP-LULLEN

sorry, zal dit niet meer doen.
En weg met het volksnationalisme, leve Belgie!