arch/ive/ief (2000 - 2005)

De Republiek heeft voortgebracht wat in haar beste vermogen lag: een leidende politieke klasse die volkomen gericht is op de wensen van de Europese multinationals en door hen over de hele lijn is gecorrumpeerd. In Frankrijk zorgden de "eeuwige waarden" van de republiek van het kapitaal ervoor dat er straks een tweede verkiezingsronde komt tussen de grootste crimineel van Frankrijk en klassiek extreem rechts, beiden pure producten van het grootkapitaal. Jospin, vroeger de hemel ingeprezen door de voltallige Europese sociaal-democratie, kiest intussen voor het ordewoord "Moed, laten we vluchten" en trekt zich terug uit het politieke leven. De hele burgerlijke politieke klasse is in crisis.

Le Pen stipte drie zaken aan in zijn beoordeling van zondag: de massale onthouding onder de Franse kiezers, de historische nederlaag van het Communistische Partij en de geschokte reacties in het hele land. Hij noemde de spontane manifestaties van de Frans jongeren al anti-democratisch. De politie van de Republiek wachtte die verklaring van Le Pen niet af en zette zijn eeuwige waarden al in de praktijk om en bestookte de generatie van de gsm met traangas.

De Communistische Partij wordt, met 3,5 procent, met recht en rede door de werkende klasse afgestraft voor haar deelname aan de macht, de oorlog in Joegoslavië en Afghanistan, de privatiseringen, kortom haar totaal verloochenen van alle communistische idealen.

Daags voor de verkiezingen analyseerde een Franse politicoloog scherp de afkeer van de Fransen voor deze verkiezingscampagne. De kiezers, zo stelde hij, zien geen verschil tussen het programma van Chirac en dat van Jospin en in elk geval worden alle verschillen uiteindelijk uitgevlakt door de Europese multinationals.

En binnen vijftien dagen staan de Franse kiezers voor hetzelfde probleem. Welk verschil is er immers tussen het programma van een Chirac, die zich in 1995 tot president liet verkiezen op basis van een programma voor meer markteconomie, een sociale demagogie zonder voorgaande en de belofte om het Franse leadership in Europa en in de wereld in ere te herstellen, en het huidige programma van Le Pen, die zich "sociaal links, economisch rechts en op nationaal vlak Frans noemt"?

In Europa, in Italië, Oostenrijk, Nederland en België betwisten de klassieke burgerlijke partijen en de partijen van extreem rechts elkaar steeds meer de macht. En het wordt elke dag moeilijker om het verschil te zien tussen het programma en het beleid van de klassieke burgerlijke en extreem rechtse partijen.

De Europese leidende klassen, ongeacht van welke tendens, zijn louter marionetten van de Europese multinationals. Die eisen sinds dertig jaar een eengemaakte markt, een eengemaakt buitenlandbeleid, een eenheidsleger. Dat alles om op de wereldmarkt te kunnen rivaliseren, desnoods met geweld, met de Amerikaanse en Japanse multinationals. En om aan die bevelen tegemoet te komen, hebben de liberale, socialistische, christelijke en groene partijen en de verraders van het communisme, die stuk voor stuk aan de macht deelnamen, alles in stelling gebracht: privatiseringen, inkrimping van de sociale, culturele en onderwijsbudgetten, onderdrukking van de migrantenpopulatie, deelname aan imperialistische oorlogen.

De regering Jospin privatiseerde drie keer zoveel als die van Juppé. Ze aarzelde geen moment om zich aan de kant van Bush in een oorlog te storten. De hele Europese leidende klasse sprong zonder dralen in het gelid toen Bush zijn oorlogstrom begon te slaan. Ze steunde hem geruisloos in zijn veronderstelde jacht op het terrorisme. Omdat de Europese Unie de Verenigde Staten geen vrij spel wil geven over deze planeet. Ze profiteert van elke oorlog, van elke crisis om haar eigen pionnen naar voor te schuiven, om de integratie van haar politie en legers verder te drijven.

Alle burgerlijke politici blijven de Verenigde Staten afschilderen als een grootse, democratische republiek, terwijl er niet één land ter wereld is waar de fascisering en militarisering zo ver zijn doorgedreven.

En voor wat betreft die eeuwige waarden van de Franse Republiek die vandaag in gevaar zouden zijn, sta me toe te glimlachen. Het Franse volk had in 1789 nog maar pas zijn koning afgezet of de burgerij vond de wet Le Chapelier uit om het volk voortaan te verbieden zich te organiseren. De Republiek van Thiers moordde de Communards uit in 1871; de eeuwige republiek vermoordde Jaurès in 1914 en gooide zich daarna gezwind in de eerste wereldoorlog op zoek naar meer kolonies; de republiek van Pétain voedde Mitterrand op en gooide de communisten in de cel in 1940-45 - het was de tijd toen de Franse Communistische Partij nog de glorieuze titel "partij van de gefusilleerden" droeg -, de Franse republiek vond "de kwestie" uit (een discrete term in Frankrijk voor foltering) voor de Algerijnse nationalistische militanten, ze stopte mierennesten in de vagina van Vietnamese verzetsstrijdsters, en ik sla nog enkele -ergere - voorbeelden over.

Alle Europese politieke leiders zijn vandaag bereid Chirac ter hulp te snellen, een figuur die al lang de cel was ingevlogen ware het niet dat hij de president van de Republiek is. Met een dergelijk programma kan de walging van de werkers voor de burgerlijke politici alleen maar toenemen. En dat is een goede zaak. Het biedt de echte communisten in Europa kansen. Het komt er op aan de werkers van extreem rechts terug te winnen door hen te tonen dat hun gerechtvaardigde haat tegen het kapitalisme geen oplossing zal vinden met het fascisme. Aan de progressieven en jongeren moeten we tonen dat een anti-fascist die niet ook resoluut anti-kapitalist is een volk er toe veroordeelt zijn lot in de handen van de Chiracs, Jospins en consoorten te leggen.

De meest dringende opdracht is de heropbouw van een echte Europese communistische, revolutionaire, anti-imperialistische en internationalistische beweging. Tegen die hele leidende politieke klasse, al een eeuwigheid verkocht aan het kapitaal, zullen de communisten de strijd leiden om een systeem te vernietigen dat uit al zijn poriën onveiligheid uitwasemt, omdat het ellende en oorlog brengt.

Het enige republikeinse element, tenslotte, dat nog enige toekomstvisie inspireert, is het begin van het Franse volkslied: "Aux armes, citoyens, formez vos bataillons" (Te wapen, burgers, sluit de rangen). Met de 21e eeuw wordt het tijd dat de werkers over het hele continent zich ontdoen van de monarchistische republieken of republikeinse monarchieën in allerlei soorten en een echte macht van de werkers installeren.

Nadine Rosa-Rosso

Ok allemaal wel mooi geschreven enzo, maar je verzwijgt wel dat de radicaal-links wél gewonnen heeft, maar ja... het waren trotskisten... Tellen die niet mee? Lutte Ouvrière (LO) haalde bijna 6.5 % en kameraad Olivier Besancenot van LCR (Vierde Internationale)haalt 4.4%. Wie kan rekenen, ziet dat radicaal-links wel degelijk tesamen meer dan 10% haalt en zelfs samen in de buurt komen van Jospin. Bij de Europese verkiezingen kwamen LO en LCR samen op en haalden ze 5 zetels, maar LO wou bij deze verkiezingen niet samenwerken, maar omdat de scores niet ver van elkaar liggen zou het wel eens kunnen dat er bij de volgende verkiezing wel een deftige eenheid is die misschien wel eens de tweede ronde zou kunnen halen. Laten we hopen ...

Neen die van LO tellen niet mee, sorry hoor maar van een beetje linkse mens verwacht je meer dan we van Arlette Laguiller krijgen. Inderdaad men merkt dat Laguiller een discours voert dat radicaal-links kan lijken. Maar om het ook te zijn moet je ook een alternatief aanbieden en dat doet ze niet. Integendeel elk alternatief voor het kapitalistisch systeem dat ooit heeft (pogen te) bestaan, veroordeelt ze scherp. De enige revolutie die ze erkent is de oktoberrevolutie, die volgens haar volledig mislukt is (maar goed dit laatste is een typisch trotskystisch standpunt); maar wat erger is, ze ontkent het feit dat de aziatische landen de weg naar het socialisme ingeslagen zijn. Men kan inderdaad discussiëren over de toekomst van het marktsocialisme dat nu in veel van die landen heerst, maar om te ontkennen dat ze de weg naar het socialisme ingeslagen zijn (op zijn minst op een gegeven moment) is de vele Vietnamese, Chinese en Koreaanse revolutionnairen die tegen het imperialisme strijdden geweld aan doen.

En dat is zowel een probleem voor LO dat blijkbaar alléén Trotski erkent als voor de PVDA dat iedereen LO verkettert omdat het (alleen) Trotski erkent.

Belangrijker is dat LO zich wel degelijk tot een socia-listisch maatschappijmodel bekent, net als LCR, net als hier ter lande een hele resem van kleine partijen.

Ik zeg niet dat men de eenheid moet zoeken met de sociaal-democratie, die niet voor een socialistisch project staat, en (nog) slechts bij vergissing of ter misleiding de term socialisme in haar naam draagt.

En de geschiedenis en het buitenland zijn belangrijk. En de analyse en de lessen die men eruit trekt ook. Maar men be- wijst de mensheid, het socialisme en de arbeidersklasse absoluut geen dienst door zich op te sluiten in kleine partijtjes en de andere te verketteren omwille van deze of gene standpunten, in het verleden ingenomen.

Schreef Marx ook niet dat communisten geen aparte partij vormen, welnu, waarom kunnen de echte communisten dan niet in een partij met de schijncommunisten?

Blijkbaar denkt de schrijfster van dit artikel dat we nog in de jaren '70 leven ofzo... Wie gelooft er nu nog in een revolutie van de 'werkers' die via een communistische partij het kapitaal van de macht gaan verdrijven. Heeft de sovjet-unie niet aangetoond dat het communisme gewoon dictatoriaal maar mooi verpakt kapitalisme was? En zoals zij zelf zegt is nu ook de communistische partij in Frankrijk tot niets herleid. Waarom? Omdat mensen die in opstand komen tegen het systeem (en dat is zeker niet hetzelfde als de werkende klasse, heeft u al eens een fabriek van binnenuit gezien, de arbeiders zijn tegenwoordig vaak begoed middenklassers die eerder rechts dan links stemmen)niet geloven in de klassieke communisrtische oplossing. Een beter alternatief zou een nieuwe groene en antiglobalistische partij kunnen zijn die de plaats opvullen van de nu zeer gematigde'oorspronkelijke'
groenen. En in Frankrijk? Daar hadden ze gewoon een goed links alternatief nodig voor het rechtse 'geweld'.Een dief en een bejaarde fascist en toch slaagt links er niet in om een gezamenlijke kandidaat van twee of meer strekkingen tot in de tweede ronde te krijgen? Dan moet links toch eerder de schuld bij zichzelf zoeken eerder dan bij het grootkapitaal?