arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het Saddam-ziekenhuis, een staatshospitaal, werd gebouwd in de jaren tachtig, vóór de Golfoorlog. Van dit type hospitalen, ontworpen door Japanse architecten, werd in elke provincie één gebouwd. Dit hospitaal is specifiek voor kinderen. Het was in de tijd van zijn constructie het paradepaardje van de Irakese gezondheidszorg. Het meest geavanceerde materiaal was voorhanden, zowel voor diagnose als voor behandeling.
Vandaag is de eerste aanblik van het hospitaal er een van verloedering. Hoopjes bakstenen op de oprit, slagbomen permanent op halfopen, een ambulance waarvan je niet weet of hij nog rijdt. Wanneer we de eerste ziekenzaal binnengaan voel ik me een indringer. In de grote kale zaal staan een twintigtal bedden. Dit is de "routine-zaal": er liggen vooral kindjes met problemen van de luchtwegen. De de meeste hebben een beademingsmaskertje op dat ofwel veel te groot, ofwel veel te klein is. Er is een groot tekort aan medicatie en aan zuurstof.
Op de tweede verdieping, de intensieve zorgen, liggen vooral ondervoede en uitgedroogde kindjes, sommigen aan een infuus. Vreselijke beelden van uitgemergelde lijfjes en hopeloze moeders. Nadia vertaalt voor mij het verhaal van een moeder: haar baby van zeven maand heeft diarree sinds de geboorte en is het ziekenhuis nog niet uit geweest. Er zijn niet voldoende middelen om het kind te genezen.
Uit andere verhalen blijkt dat gezinnen alles verkopen wat ze kunnen om hun kind een schijn van kans te geven. Een vrouw zocht voor haar kind met kanker 250.000 dinar voor de chemotherapie, terwijl het totale maandinkomen van het gezin 100.000 dinar bedroeg. Een andere vrouw vertelt dat ze na tien dagen met haar kind in het ziekenhuis, zonder therapie naar huis terugkeerde, omdat er op dat moment geen medicatie was. De artsen konden niks voor haar doen.
Er zijn veel kinderen met nierblokkages, wat het gevolg kan zijn van besmetting met verarmd uranium. Kinderen spelen buiten in het zand, waar resten liggen van kogels e.d., en krijgen via hun vuile handjes het verarmd uranium binnen. (In de kogels en ander projectielen dat de westerse troepen gebruikten tijdens de Golfoorlog van 1991, werd gebruik gemaakt van verarmd uranium, omdat dit een heel hard metaal is dat veel gemakkelijker doorheen beton, staal enz. dringt.)
Op de afdeling chirurgie zijn maar heel weinig of geen pijnstillers voorhanden. De meeste kinderen krijgen geen of een te lage dosis pijnstilling na een operatie. Men maakt vaak gebruik van vervang-medicamenten, een ander medicament met een gelijkaardig effect. Maar zo'n medicament maakt dikwijls dat kinderen langer moeten behandeld worden, of niet de juiste dosis krijgen. Of ze hebben meer of ernstiger bijwerkingen, of slechts een mimimaal therapeutisch effect.
Even later zijn we getuige van een afschuwelijk tafereel. Huilende vrouwen staan op de gang, een van hen valt flauw. Haar kind is zojuist overleden. We praten met de grootmoeder en de tante. Het is haar derde kind dat sterft, en het tweelingbroertje van het overleden jongetje ligt ook op sterven. Allemaal zijn ze overleden aan ondervoeding en/of deshydratatie (uitdroging). "Wat hebben deze kinderen gedaan om zo te moeten doodgaan? Wat heeft deze moeder gedaan om dit lot te verdienen?" huilt een zus van de mama.

Inderdaad. Het is niet de eerste keer dat getuigen berichten over de lamentabele toestanden in Irak. Ik ben verre van een supporter van dictator Saddam, al was het maar omdat het Koerdische volk ook ginder lijdt. Doch de door de Amerikanen opgedrongen boycot is onmenselijk ridicuul.
Door dit cordon sanitaire rond heel Irak schaart de burgerbevolking zich als van nature uit een zeg maar "nationalistisch zelfbehoudend solidarisme" achter Saddam. Kortom, er wordt helemaal niets, nougabolle bereikt. Integendeel, Saddam kan rustig in zijn weelderig paleis feestmaaltijden verorberen en zelfverheerlijkende foto's laten schieten terwijl zijn volk dagdagelijks afziet.
De Amerikaanse bewindvoerders zijn een wereldvreemd, in zichzelf teruggetrokken, ethnocentristisch en imperialistisch volkje.
Als ze dan toch de pater familias van deze aardkloot willen spelen, dat ze dan godverdomme Israël toevoegen aan de "As van het Kwaad". Het Palestijnse volk lijdt, de wereldgemeenschap kijkt toe en verschanst zich achter de Amerikaanse "bemiddelingen". Dit is kompleet van de pot gerukt ! Het Europees parlement (een door het volk verkozen orgaan) keurt een resolutie goed ter opschorting van het Associatieverdrag en de EUministers van BuZa kijken de andere kant op en maken de wereld kond dat het zelfs niet "opportuun" is om de Associatieraad samen te roepen, terwijl dit uitdrukkelijk voorzien wordt in ernstige omstandigheden in art.67 van het verdrag.
Michel en de EU slaagden er onlangs nog in de democratisch tot stand gekomen Oostenrijkse regering diplomatiek te boycotten om welke kabouter plopreden dan ook, maar o jee, we gaan de Israeli's toch niet lastigvallen zeker...
De simpele en eenvoudige vraag aan onze "leiders" is : "waarom Cuba, Irak en zelfs Oostenrijk boycotten, maar Israël niet terwijl het het Palestijnse volk gewelddadig onder de knoet houdt en het elementaire recht op zelfbeschikking van dit volk (van ELK volk trouwens) miskent en schendt ?"
Lamlendige lafaards.........

Beste soepkommandant...

Israël toevoegen aan de as van het kwaad? Absoluut. Maar die as van het kwaad is eigenlijk een inmenging-as van Bush... Haal ook de Colombiaanse FARC van die lijst, en het Palestijnse FPLP.

En over het cordon sanitair rond Saddam; ga je er dan wél mee akkoord dat Bush Saddam zou uitschakelen om "het Iraakse volk te redden"? De Amerikanen komen immers niet tussen in Irak omdat Saddam "ondemocratisch" zou zijn. Dan zouden ze immers onmiddellijk Sharon moeten afzetten.

De echte as van het kwaad zijn volgens mij de Verenigde Staten zelf: ze komen tussen in Venezuëla om een linkse president af te zetten, ze steunen Israël wegens de geo-politieke belangen in de regio, ze willen Sadam weg omdat hij een iets te nationalistische olie-politiek volgt... Zo wereldvreemd zijn die Amerikaanse bewindvoerders dus niet.

Klik de url voor het bekijken van de animatie.

http://animation-factorybe.powweb.com/fabriek/Nederlands/uraniumNed.html

It was obvious from the day Bush and his cronies smelled the sweet smell of power with some help from their friends on the supreme court. The military industrial complex now had their stooge who was rearing to go. Why wait for dialogue, consultation and the democratic process when you could the same thing in a fraction of the time with a slight of hand.

Once in office it was off to the races. Iraq was on their radar screen even before then. The perfect reason to rev up the military / industrial juggernaut that was looking for a reason to exist. And why adher to pesky treaties when as the only superpower there is no longer any justifyable reason to tether America to others at the expense of being able to fully extend US influence.

What a difference a president makes. Clinton was a concensus builder. A man who knew how to nurture conditions for success. This guy is an embarrassment.