arch/ive/ief (2000 - 2005)

De vernedering voor Washington is onvoorstelbaar. Een quasimodo zelfverzekerde Amerikaanse president die voor de wereldcamera?s verkondigt dat Sharon nu onmiddellijk moet ophouden de wereldopinie te tergen met zijn overduidelijke overtredingen van internationaal recht en eigengereid optreden tegen de burgerbevolking van Palestina, die dan een week wacht om Powell erop af te sturen om de hete kastanjes uit het vuur te gaan halen, maar er wel bij vermeldt dat zijn gezant ook Arafat zal spreken. En dan als die eindelijk in Israel is aangekomen blijkt dezelfde dag nog Sharon alweer zijn zin te hebben gekregen en komt er niets van een bezoek aan Arafat terecht. « Omdat dit als lonend voor de recentste zelfmoordaanslag zou overkomen ». Dat hetzelfde bezoek aan Sharon in dat geval « als lonend voor het met buitensporig geweld overtreden van internationaal recht en het plegen van oorlogsmisdaden zou gelden », wordt blijkbaar even vergeten.

Intussen was Powell al bij de Europeanen komen uitwenen in Madrid, of zij alstublieft hem wilden steunen, want zij hadden al de steun van Rusland en van de Arabische Liga al en die kon Amerika tegenover de toenemende insubordinatie van Sharon goed gebruiken. Kwestie van niet alleen gezichtsverlies te moeten lijden tegenover de wereld, of tenminste het eigen gezichtsverlies wat meer te verdoezelen.

Gelukkig was er de jongste zelfmoordaanval om als reden op te geven om dan maar niet naar Arafat te gaan, en zo weer even te camoufleren dat het bezoek alleen is afgelast omdat Sharon dat wil, zoals hij van bij het begin van de nieuwste Amerikaanse missie al had laten weten.

Amerika voelt zich duidelijk in de verdrukking komen met het hele Midden-Oosten gebeuren. Hun agenda is overschreven door die van Sharon, die handig hun nieuwste ?terrorisme? spelletje naspeelt met hun eigen woorden en argumenten, zodat zij er eigenlijk niets meer kunnen tegen inbrengen. Het heeft er alle schijn van dat Washington door Sharon en de Joodse lobby gechanteerd wordt en zo een koekje van eigen brood terugkrijgt.

Opnieuw maken zij het mee dat een zoveelste vazalvorst zich tegen hen keert. Hoe vaak heeft de geschiedenis zich al herhaald, dat een groep of regering of dictator die eerst met Amerikaans geld en geweld ergens aan de macht is gebracht, zich eenmaal het zover is van hen afkeert en zich zelfs tegen hen keert ? We kunnen de hele rij Amerikaanse marjonetten afgaan. Een aantal zijn vroegtijdig door diezelfde Amerikanen weer van de troon gestoten met financieel of ander geweld en intriges, maar een aantal blijven stevig in het zadel zitten. Sharon is op weg daar het meest recente voorbeeld van te worden. Hij heeft zijn broodheer alvast goed in zijn hemd gezet en is blijkbaar nog niet van plan rechtsomkeert te maken. Het blijkt dat Amerika niet de wereldleider is, die het denkt en dacht te zijn.

Hi Ben,

Zou je niet een tikkeltje te voortvarend meedraaien met een motor die in een bepaalde richting draait? Zou het niet kunnen dat die tweespalt tussen Israël en Amerika voor de galerij is? De Arabische en Europese regimes willen ook wat in de vitrine kunnen zetten. Wat is er gemakkelijker om zelf niets te moeten ondernemen dan zich achter de zogenaamde kritische oprisping van de VS te scharen? Zal dat in de huidige anti-imperialistische volksbeweging de lont uit het kruidvat halen? Christophe schrijft in een bijlage iets verder dat Sharon en Powell op dezelfde lijn zitten, Bush weet heus wel wie hij naar ginderachter stuurt.
Enfin, wat mij betreft is op het vliegdekschip Israël nog altijd de reder (VS) de baas en niet de kapitein.

M