arch/ive/ief (2000 - 2005)

Onderstaand artikel werd door een "onbekende" op deze website gepost.
Normaal zouden we het verwijderen, maar om U een idee te geven van wat zionisme precies wil zeggen laten we staan.

Je bent dus verwittigd : het is zuiver racisme.
Noch ikzelf noch het indymedia team zijn verantwoordelijk voor de inhoud van het artikel. Normaal zouden we dit verwijderen. Maar wie wil weten waar het Zionisme voor staat kan dit best eens lezen.

----------------------------------------
OPGELET RACISME : OPGELET ZIONISME
----------------------------------------

Beschouwingen op de huidige toestand in het midden-oosten

Vanuit zijn belegerde hoofdkwartier in Ramallah riep Arafat "miljoenen martelaars" op om" te marcheren naar Jeruzalem." "...Het is ons lot..". "...dit is mijn gekozen pad..."

Met deze woorden kondigde hij zijn ECHTE agenda aan, voor iedereen die het nog niet gesnapt had.
Zoals zijn voorgangers, de Arabische moslims van het Palestijns mandaat, hem al voordeden: door zelfmoordcommando's, kaarten die de staat Israël niet vermelden, door de afwijzing van een vredesplan in 1999 dat notabene 95% van hun eisen inwilligde, door het nooit herroepen manifest van 1964 dat de vernietiging van Israël als een zionistische entiteit nastreeft, door hun spirituele leiders Grootmoeftis van Jeruzalem: de huidige die de vernietiging van Amerika en de Joden nastreeft en een vorige die in het midden van de Holocaust een discipel en bondgenoot was van Adolf Hitler. De ECHTE agenda van Arafat en de Palestijnse leiding, thans en in het verleden is de eliminatie van de Joden in het Midden-Oosten.

Het zaad van de Palestijnse genocidale gekte is geworteld in de Islam en kwam meer dan 100 jaar geleden aan de oppervlakte toen de eerste zionistische nederzettingen vorm kregen. Een onderdrukt volk dat wegkroop aan de einders van het Ottomaanse Rijk begon zich te roeren. Joden woonden onafgebroken in dat gebied sinds 3 millenia, maar enkel als een statenloze minderheid, gemakkelijk en daardoor dikwijls onderdrukt. Slechts toen de Joden zich begonnen te organiseren en hun aanwezigheid verdedigden in een wereld die hen aanzag als ongelovigen en verdoemden werden zij het doelwit van een Islamitische Jihad, een permanente heilige oorlog die tot doel had hen te vernietigen.

De strijd in het Midden Oosten gaat niet om land en dat is ook nooit het geval geweest. Israël bestaat uit een miniscuul 1% van het Arabische Midden-Oosten en minder dan 10% van het toenmalige Palestijnse mandaat dat nog geeneens een politieke entiteit was - laat staan een natie - toen de Joden rechten werden gegeven. Het was juist een "mandaat", door de Britten uit het Turkse rijk gekerfd na de Eerste wereldoorlog, en vervolgens voor 90% aan de Palestijnse Arabieren toegewezen en voor 10% aan de Joden.

Vandaag bestaat het land dat we Jordanië noemen - een land volledig gecreëerd door de Britten- voor 80% uit grondgebied van het originele Palestijnse mandaat. 70% van zijn bewoners zijn Palestijnse Arabieren. Niettegenstaande is Jordanië geen doelwit voor de Palestijnse bevrijdingbeweging. Hoe is dat mogelijk? Dit komt doordat de Hasjemieten die Palestijns Jordanië besturen (en een minderheid in het land vormen) Moslims zijn en geen Joden.
De oorlog in het Midden-Oosten gaat niet over land en niet over gerechtigheid. Het is een religieuze oorlog - een Jihad - tegen de Joden.

In 1949 annexeerde Jordanië de West Bank - dit wil zeggen het hele territorium dat betwist wordt - en hield dit bezet gedurende 18 jaar tot de Arabische oorlog tegen Israël in 1967. Jordanië en de andere Arabische staten verloren deze oorlog en de Joden herwonnen controle over de West Bank omdat de Arabieren geen vrede wensten en de staat Israël niet erkenden. Israël weigerde om land te geven aan zijn zelfverklaarde vijanden om te verhinderen dat ze het gebied zouden kunnen gebruiken om voor de derde maal een oorlog tegen Israël op te zetten. Gedurende de voornoemde 18 jaar is er nooit door de Palestijnen of door hun "bevrijdingsorganisaties" geprotesteerd tegen de onrechtvaardigheid die de bewoners van de West Bank werd aangedaan. Geen enkele keer werd er uitgeroepen dat Jordanië de Palestijnse "natie" had geannexeerd. Dat komt natuurlijk omdat de Palestijnen zich in de eerste plaats als Arabieren en Moslims beschouwen en hun Palestijn zijn een bedenksel is, geïnspireerd door hun haat voor de Joden.

Zionistische settlers begonnen zich te vestigen in de reeds bestaande Joodse gemeenschappen in Palestina omstreeks 1880. Zij hoopten dat er een einde zou komen aan hun vervolgingen, ontstaan uit hun statenloze conditie en hun uitdrijving sinds 2000 jaar uit Judea en Samaria hetgeen vandaag de West Bank wordt genoemd. Toen de eerste zionisten arriveerden was Palestina een dunbevolkte en barre woestijn, gecontroleerd door Turkije gedurende de laatste 400 jaar. Niet alleen bestond er geen Palestijnse natie in de regio, er waren nauwelijks Arabieren. Het gebied werd als volgt door Mark Twain, de bekende auteur, beschreven in 1180:

"Of all the lands there are for dismal scenery, I think Palestine must be
the prince. The hills are barren - The valleys are unsightly deserts fringed
with a feeble vegetation that has an expression about it of being sorrowful
and despondent - It is a hopeless dreary heartbroken land - Palestine sits
in sackcloth and ashes - Over it broods the spell of a curse that has
withered its fields and fettered its energies - Nazareth is forlorn, Jericho
accursed, Jerusalem. a pauper village, Palestine is desolate ... a silent,
mournful expanse - We never saw a human being on the whole route - Even the
olive and the cactus, those fast friends of a worthless soil, had almost
deserted the country."

Op deze barre plek werden de Joden een morzel grond gegund: 10% van de oppervlakte. Meer dan de helft hiervan was de Negev woestijn. Binnen één enkele generatie slaagden de Joden erin hun morzel te doen bloeien. Zelfs nu nog, 120 jaar later, wordt het grensgebied tussen Israël en Syrië de "groene lijn" genoemd; het symbool van het verschil tussen de Israëlische kant die onder het beheer van de Joden tot vruchtbare grond werd ontgind en de kant van de Arabieren die nog altijd een woestijn is. Op hun morzel grond bouwden de Joden eveneens de enige industriële en democratische natie in het Midden-Oosten.

De productiviteit en tolerantie van de Joden in de staat die zij creëerden waren de wieg van méér dan 1 miljoen Arabische burgers. In tegenstelling tot hun broeders erbuiten konden deze Arabische burgers van Israël stemmen in vrije verkiezingen en konden zijn in het Israëlische parlement verkozen worden. Hun status is in schrijnend contrast met de intolerante en haatgevulde wereld die de Israëlische staat omringd en bedreigt.

Als Israëlische burgers hebben Arabieren meer rechten, voorrechten en kansen dan enig andere inwoner van enig andere Arabische staat in het Midden Oosten. Terzelfdertijd wordt het de zogenaamde Palestijnse vluchtelingen op de West Bank ontzegd om burgers te worden in 21 van de 22 Arabische naties. Dat is waarom zij vluchtelingen zijn. De Arabieren hebben liever dat ze het slecht hebben en dat ze wanhopig zijn zodat ze kunnen worden gebruik als kannonenvoer in hun oorlogen tegen Israël. Aan de andere kant zijn de 600.000 Joodse vluchtelingen die gevlucht zijn, of uit de Arabische landen verdreven werden na de oorlog van 1948 volledig gehuisvest in Israël waar het productieve burgers zijn geworden, die wanhopig naar vrede snakken.

Wat is eigenlijk de misdaad van de Joden dat zij niet zijn verwelkomd in deze dorre woestijn- een minuscuul stukje van het Turkse rijk - van in het begin?

Wat is de misdaad van de Joden dat hun kiem van een staat werd aangevallen door vijf Arabische legers op de dag van haar geboorte?

Wat is de misdaad van de Joden dat deze Arabische staten hun oorlog 50 jaar hebben volgehouden, zonder een sprankel hoop op vrede?

Wat is de misdaad van de Joden dat deze Arabieren Joodse vrouwen en kinderen door zelfmoordcommando's laten afslachten en dat hun leider oproept zodat "miljoenen martelaars" zich in het hart van deze Joodse natie zouden storten om haar bewoners van de aarde te vegen voor eens en voor altijd?

Hun misdaad is dat het Joden zijn. Hun misdaad is dat ze heidenen zijn in het rijk van de Islam. De Islam verdeelt de wereld in Dar al Islam (het huis van islam) en Dar al Harb (het huis van de oorlog). Dit laatste is het huis van de ongelovigen die, als zij zich niet bekeren, te zwaard dienen te worden vernietigd. Misschien bestaat er wel een gematigde Islam die dit alternatief afwijzen en een middel heeft gevonden om in vrede te leven met "ongelovige" buren. Maar zulk een Islam bestaat vandaag niet als een politieke kracht in het Midden-Oosten.

Dat is de reden waarom een dorre morzel grond teveel was om Joden op te tolereren. Dat is de reden waarom de creatie van een minuscule staat in het midden van een woestijn een genocidale oorlog heeft geprovoceerd. Israël is Dar al Harb. Dat is waarom de annexatie van de gehele West Bank door het Koninkrijk Jordanië geen verschil uitmaakte voor de Palestijnse Moslims die het bewoonden. Jordanië is Dar al Islam. Dat is de reden waarom er geen vrede kan gesloten worden met de Joden. Het zijn heidenen die in het huis van de oorlog wonen.

De Palestijnse terroristen: Arafat, de Palestijnse autoriteit, Hamas, Hezbollah, de Islamitische jihad en de Al Aqsa martelaren, tezamen met de regeringen in Saoedi Arabië, Irak, Syrië en Iran dewelke hun terreuractiviteiten sponsoren zijn de nazi's van het Midden Oosten.

Er zal geen vrede zijn tenzij ze zijn verslagen of vernietigd.

Dit is het soort racisme dat geen plaats heeft op deze website.

han

"analyse" très très partiale et dont le simplisme évoque un quotient intellectuel généralement attribué aux gens d'extrême droite

pour fuir l'imbécillité et tenter de se faire une opinion sur laquelle des actes constructifs puissent être réalisés :

- http://www.seruv.org.il/MoreArticles/English/ItaiHavivEng_1.htm
(un texte de Itai Haviv, capitaine réserviste de Tsahal)

- http://www.muslimaffairs.com.au

arty
http://www.ARTivisme.net

Het is een mening als een ander, ik deel ze in elk geval niet, maar ik kan dat pas zeggen nadat ik het artikel gelezen heb. Ik vind het wel interessant om te zien hoe een "zionist" denkt. Voor het grootste deel maakt hij een historische analyse (al dan niet met eigen inkleuring.), op het einde gaat het er inderdaad grof aan toe, maar ik vind niet dat je deze bijdrages moet deporteren, hoor. De ontstaansgeschiedenis van de staat Israël is een cruciaal gegeven in het huidige conflict. Ik vind dat we daar vanuit ONZE invalshoek dieper op moeten ingaan, het ontstaan van Israël na de tweede wereldoorlog en zo. We weten van het Marshall- Plan voor de heropbouw van europa, maar wat voor deals zijn er met de joodse gemeenschap gesloten bij de uitbouw van Israël? Is het jodendom een staatsgodsdienst, hoe zit het met de scheiding van kerk en staat daar enz.

Stof voor discussie denk ik

Het stuk hierboven staat vol historische fouten (dat Palestina leeg was bv.) en onvokomenheden (er zijn bv. ook Christelijke Palestijnen, er is anderzijds de rol van de V.S. ...) en werd terecht door Han met 'opgelet' ingekaderd.

Desalniettemin is het de moeite waard om te lezen omdat het toelaat nog eens wat beter kennis te maken met de gedachtenwereld van radicale zionisten.

En inderdaad Arne, we moeten op de ontstaansgeschiedenis van de staat Israël dieper ingaan. Wat voor deals zijn er met de joodse gemeenschap gesloten ? (Heel wat.) Is het jodendom een staatsgodsdienst, hoe zit het met de scheiding van kerk en staat daar enz. Waar vinden we daarover een deskundige bijdrage ? Wie belt Luckas Catherine eens op ?

Meester JPE deelt huiswerk uit. Wie belt LC eens op, vraagt hij. Waarom doet hij dat niet zelf ?

op http://www.solidair.org staat een interessant historisch overzicht over de Palestijnse kwestie, door Lucas Catherine, dat op de meeste zionistische stellingen antwoord:

De zionisten stichten hun beweging (1896)

Voor de Palestijnen begonnen de problemen meer dan honderd jaar geleden. In 1896 sticht de Oostenrijkse jood Theodor Herzl de zionistische beweging die "van Palestina een joodse staat wil maken en de oorspronkelijke bevolking ongemerkt over de grens wil drijven". Deze beweging structureert zich in regelmatig gehouden zionistische congressen.

In 1897 volgt het eerste Palestijnse protest. In Jeruzalem richten Palestijnse notabelen onder leiding van Muhammad Taher al Husseini een commissie op die de grondaankopen door joden moet proberen te verhinderen. De bevolking van Palestina is dan voor 98 procent Arabisch, joods grondbezit is zo goed als onbestaande.

In 1899 wordt in Londen de Jüdische Colonial Bank gesticht. Later verandert die haar naam in Jewish Colonial Trust. Ze fungeert als nationale bank voor de zionistische beweging en is nu nog altijd, onder de naam Bank Leumi Le-Yisraël, de nationale bank van Israël. In 1901 wordt in Bazel het Joods Nationaal Fonds (Keren Keyameth leYisrael) gesticht¸ en in 1920 het Opbouwfonds (Keren Hayesod). Het eerste specialiseert zich in aankopen van onroerend goed, het tweede in het financieren van infrastructuurwerken. Beide fondsen bestaan nog steeds en zijn actief zowel in Israël als in de Bezette Gebieden. Zij opereren enkel ten gunste van joden.

De Palestijnse reactie laat niet op zich wachten. De nationalisten stichten twee kranten die de Palestijnse nationale beweging op gang brengen: Al Karmal (1909) en Falastin (1911), en een Maatschappij ter Ontwikkeling van Arabisch Palestina (Shirkat al Iqtisad al Falastini al Arabi) .

1917 is een belangrijk jaar. De Britten, die Palestina besturen als een mandaatgebied, engageren zich in een officiële verklaring, de Balfour Declaration, om de zionisten bij te staan in de uitbouw van een "joods nationaal tehuis" in Palestina. Vanaf 1920 zullen de joden Palestina koloniseren. Direct komt het Palestijns verzet op dreef. Op 1 mei 1921 breekt een grote revolte uit, zowel tegen het Britse bestuur als tegen de zionistische kolonisatie. In Haifa en Jaffa vinden grote gevechten plaats. Balans: 95 doden en 219 gewonden.

In 1929 proberen de joodse kolonisten een eerste maal om de heiligdommen rond de Al Aqsa-moskee in handen te krijgen. Er volgt een algemene revolte in Palestina en weer is de balans zwaar: 249 doden en 572 gewonden. De zionisten krijgen geen controle over de heiligdommen.

Het Palestijns verzet de kop ingedrukt (1939)

De gebeurtenissen van 1929 wakkeren de nationale beweging nog meer aan. Verscheidene nationalistische partijen zien het licht: de Onafhankelijkheidspartij (Hizb al Istiqlal), de Partij voor de Verdediging van het Palestijnse Vaderland (Hizb al Difa'a al Watani al Falastin) en de Partij van Palestijnse Arabieren (Hizb al Arabi al Falastini).

In 1936 roepen de Palestijnen een algemene staking uit tegen de kolonisatie. Het is de langste algemene staking uit de geschiedenis van de Palestijnse arbeidersbeweging. Ze duurt zes maand. Dan evolueert ze tot een guerilla-oorlog. De Palestijnen slagen erin heel het platteland onder hun controle te krijgen (op de joodse kolonies na) en veroveren de belangrijkste steden¸ waaronder Haifa, Jaffa en het oude stadsdeel van Jeruzalem. De strijd gaat niet alleen tegen de kolonisatie maar is ook sociaal. Zo lanceert men de slogan "het land voor wie het bewerkt, het huis voor wie erin woont".

De Britten voeren massaal troepen aan om de revolte neer te slaan en bewapenen de joodse kolonisten. Zo worden de grondvesten gelegd van het latere Israëlisch leger. Moshe Dayan en Yigal Allon, beiden later generaal en minister, krijgen dan hun militaire scholing.

De joodse kolonisten opereren als anti-guerilla eenheden. 's Nachts infiltreren zij in Palestijns gebied en bouwen er geprefabriceerde forten: een houten toren wordt omringd met een palissade en zo ontstaat een nieuwe kibboets (een joodse coöperatieve gemeenschap of kolonie). Tijdens de Palestijnse revolte worden op die manier 53 kibboetzim gesticht.

In 1939 bloedt de opstand dood. Er zijn 15.000 doden en gewonden gevallen. De onafhankelijkheidsoorlog van de Palestijnen is mislukt en de slagkracht van het Palestijns verzet is voor enkele decennia gebroken.

Een joodse staat, te vuur en te zwaard (1948)

De zionisten profiteren van de nederlaag van de Palestijnse opstand om de uitroeping van hun joodse staat voor te bereiden. Daarbij ontzien zij niets of niemand. Hun staatsopbouw gaat over lijken. In 1933 sluiten zij zelfs akkoorden af met de nazi's. Zij krijgen de toestemming om in Duitsland trainingskampen (Umschulungslager) te organiseren waarin Duitse joden worden klaargestoomd om naar Palestina te emigreren.

Via een economisch akkoord krijgen rijke Duitse joden de toelating hun kapitaal naar Palestina te transfereren. Zo wordt de basis gelegd van de latere joodse industrie in Palestina.

Politieke bezwaren van niet-zionistische joden, toen nog veruit in de meerderheid, worden door de zionistische leider en later eerste premier van Israël, Ben Goerion, afgewimpeld met ondermeer deze uitspraak: "Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door ze naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door ze naar Palestina te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid." Deze uitspraak dateert van enkele dagen na Hitlers beruchte Kristallnacht. Toch werpen de zionisten zich na de Tweede Wereldoorlog op als morele erfgenamen van de joodse nazi-slachtoffers.

De massale immigratie van Europese joden die na de oorlog op gang komt doet de spanning tussen beide bevolkingsgroepen in Palestina verder stijgen. De Verenigde Naties gaan zich ermee bemoeien. In 1947 stellen zij voor om Palestina op te delen.

De joden vormen dan een derde van de bevolking en bezitten net geen 7 procent van de grond. Zij krijgen in het verdeelplan 60 procent van de grond toegewezen. Het verdeelplan wil drie gebieden creëren: een Arabische staat op slechts 40 procent van de grond en met een minderheid van 10.000 joden; een internationaal gebied rond Jeruzalem met een nipte Arabische meerderheid; en een joodse staat met een nipte joodse meerderheid. Tenminste officieel, want men is vergeten de Palestijnse bedoeïnen bij de rest van de Arabische bevolking op te tellen. Eigenlijk gaat het dus om een ‘joodse' staat met de facto een Arabische meerderheid.

De Palestijnen verwerpen het plan als onrechtvaardig, de zionisten aanvaarden het in theorie, maar zullen tijdens de oorlog die in 1948 volgt een veel groter gebied veroveren dan was voorzien.

Zij roepen op 15 mei 1948 eenzijdig de onafhankelijkheid uit en verdrijven de overgrote meerderheid van de Palestijnen uit hun joodse staat. Die vormen tot vandaag de meer dan vier miljoen vluchtelingen in Jordanië, Libanon en elders. Bij wet wordt hen de terugkeer ontzegd, terwijl alle joden ter wereld worden opgeroepen om naar Israël ‘terug te keren'.

Onder de vleugels van de VS (1967)

In de zesdaagse oorlog van 1967 verovert Israël, naast andere Arabische gebieden, de rest van Palestina, namelijk de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Een nieuwe golf Palestijnen wordt verdreven. Een nieuwe verzetsbeweging komt op gang en begint een guerilla tegen Israël. Dit zijn ondermeer Fatah, van Yasser Arafat, die ook de PLO gaat controleren, het Volksfront, het Democratische Front voor de Bevrijding van Palestina. Er zijn er in het totaal veertien.

Tijdens die juni-oorlog bewijst Israël dat het een belangrijke militaire macht is in het Midden-Oosten, en dit interesseert de Amerikanen. Van dan af wordt Israël samen met Iran, Turkije en Saudi-Arabië de belangrijkste bondgenoot van de Verenigde Staten.

Tussen 1967 en 1973 komt het tot een militaire alliantie en een economisch-militaire samenwerking onder Yitzak Rabin, toen Israëls ambassadeur in de VS. In 1969 lanceren de VS het plan-Rogers, een eerste poging om een Amerikaanse ‘oplossing' voor het conflict door te drukken.

In 1970 wordt het Palestijns verzet tijdens de Zwarte September-maand door de Jordaanse koning Hoessein uitgemoord en naar Libanon verjaagd. De Verenigde Staten gaan zich nu permanent met de kwestie bemoeien. Wanneer Egypte tijdens de Oktober-oorlog van 1973 de Sinaï op Israël herovert, starten zij een groot diplomatiek offensief onder leiding van Henry Kisssinger. Die zorgt ervoor dat Egypte ook in het Amerikaanse kamp terecht komt.

De Palestijnen die in Israël zijn kunnen blijven, roeren zich voor het eerst massaal in 1976, als reactie op nieuwe grondonteigeningen en op de politieke, sociale en economische apartheid waarvan zij het slachtoffer zijn. Zij maken een vijfde uit van de Israëlische bevolking, in sommige gebieden, zoals centraal Galilea, vormen zij zelfs de meerderheid. De Palestijnen buiten Isräel steunen deze revolte.

De VS proberen in 1978 tijdens een top op Camp David, een buitenverblijf van de VS-president, een eerste ‘vredesproces' op gang te brengen tussen de Isräelische premier Begin en de Egyptische president Sadat. De PLO is niet bij deze onderhandelingen betrokken. Zij lopen voor de Palestijnen op niets uit.

De eerste intifada (1987)

Op 9 december 1987 breekt de intifada uit: de Bezette Gebieden komen massaal in opstand. Om de situatie onder controle te krijgen besluit Israël om toch met Yasser Arafat te onderhandelen. Het ‘vredesproces' komt op gang. De eerste onderhandelingen vinden plaats in Madrid in 1991. Ze leiden in 1993 tot de ondertekening van het Oslo-akkoord, dat de Palestijnen een vorm van autonomie belooft in de Bezette Gebieden.

In 1995 wordt dan het Oslo II-akkoord ondertekend. De akkoorden voorzien niet in een Palestijnse soevereiniteit over een deel van Palestina, zoals meestal wordt gesuggereerd. De Palestijnse Autoriteit krijgt geen macht over de grond, het water, de wegen of de grenzen. Hij mag alleen autonomie uitoefenen over personen, namelijk een deel van de bevolking (niet de joodse kolonisten) in de bezette gebieden. Om zich te financieren mag hij beperkte belastingen heffen en om de akkoorden door te drukken mag hij een politiemacht uitbouwen.

De uitvoering van de Oslo-akkoorden wordt de facto op de lange baan geschoven. Er volgt veel overleg, het lijkt erop of het vredesproces een bezigheidstherapie is voor Yasser Arafat. Telkens hij met een Israëlische premier in een vliegtuig stapt, hebben de media het over een historische top. Maar als beide mannen enkele dagen later weer uit het vliegtuig stappen, noemen de journalisten het een gemiste kans.

Daarom worden de Oslo-akkoorden herzien en vervangen door de Wye-akkoorden van 1998 en 1999, genoemd naar Wye Plantation, nog een buiten-verblijf van de VS-president. Ook deze akkoorden worden maar met mondjesmaat toegepast. Daarom volgt nog maar eens een top in Camp David. Het helpt weinig.

De tweede intifada (2000)

Begin 2000 ziet de situatie er als volgt uit. Het gebied waarin de Palestijnen hun beperkte autonomie over een deel van de bevolking mogen uitoefenen bedraagt 60 procent van de Gazastrook en 10 procent van de Westelijke Jordaanoever. Het bevat de acht grootste steden en een groot deel van de Palestijnse bevolking. De soevereiniteit en de uiteindelijke macht blijven echter in handen van Israël.

Er is ook een overgangsgebied, zo'n 450 Palestijnse dorpen, ongeveer 27 procent van de Westelijke Jordaan-oever, waar de Palestijnse Autoriteit mag opereren naast en onder het Israëlisch militair bestuur. En dan is er de grote moot, 64 procent van de Westoever, waar de Palestijnen niets te zeggen hebben en waar Israël rustig verder kolonies bouwt. Het maakt de facto deel uit van Israël, de kolonisten leven er onder de Israëlische wetgeving.

Als we de situatie door een Palestijnse bril bekijken, controleert Israël na bijna tien jaar ‘vredesproces' nog altijd 95 procent van heel historisch Palestina (Israël zelf, de Gazastrook en de Westoever). De bijna vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen buiten Palestina vallen volledig buiten de onderhandelingen. De tweeënhalf miljoen Palestijnen in de Bezette Gebieden worden met een symbolische autonomie aan het lijntje gehouden, en een miljoen Israëlische Palestijnen blijven tweederangs-burgers. De onderhandelingen hebben dus niets opgeleverd.

Dat is ook de conclusie die de Palestijnen op het terrein trekken: de Al Aqsa-intifada breekt uit. Een nieuwe opstand, ditmaal niet alleen in de Bezette Gebieden, maar ook in de Palestijnse gebieden binnen Israël: er vallen tientallen doden en gewonden in steden binnen Israël zoals Um al Faham, Nazareth, Jaffa, Haifa en in heel Galilea en de Negeb.

De zogenaamde vredesduiven in Israël trekken van leer tegen de Palestijnen. Zoals Simon Peres, Nobelprijs voor de Vrede, die in een televisie-interview op BBC en op de Belgische televisie met valse emotie in zijn stem vroeg: "Waarom vallen zij ons aan, waarom willen zij geen vrede en gooien met stenen, zodat wij wel met raketten moeten terugschieten?"

Peres en de Israëlische socialisten zijn de schijnheiligheid in persoon. Van rechtse zionisten (de Likoud-partij) verwacht iedereen een harde politiek. Van ‘links' (Labour, de Arbeiderspartij) verwachten velen nog altijd alle heil voor het vredesproces. Daarbij vergeten zij dat het de Labour-zionisten waren die in 1936-‘39 mee de Palestijnse onafhankelijkheidsstrijd hebben neergeslagen, dat zij de staat Israël hebben uitgeroepen, dat zij de Palestijnen hebben verdreven in 1948 en in 1967. De Labour-zionisten zijn verantwoordelijk voor de bezetting en voor de kolonisatie. Zij maken het ‘vredesproces' tot een klucht, want zij herleiden het tot onderhandelen en ondertussen verder koloniseren en onderdrukken. De Palestijnen hebben nog een lange, harde weg van strijd te gaan.

http://www.solidair.org

Ehwel Raf, mijn vraag bleek toch niet slecht. In plaats van te leuteren over een meester die huiswerk uitdeelt, dacht Peter even iets positiever dan jij en vond meteen een interessant stuk. Had ik er zelf aan gedacht van op de solidair-site te gaan kijken of had ik LC zijn telefoonnummer gehad, wel dan had ik hem gebeld. Of wat dacht je ?

En hou er nu maar mee op met mij af te katten: 'de mensen' lachen daarmee.