arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het is sinds eind de jaren '90 dat het centrum van het verzet tegen de Verenigde Staten naar het noorden van Zuid-Amerika verschuift: Colombia, Ecuador en Venezuela.

In Colombia controleren de gezamenlijke guerrillalegers een breed gebied ten zuiden van Bogotà tot de Ecuadoriaanse grens, in het noordoosten richting Panama en in uitgestrekte gebieden ten oosten en ten westen van de hoofdstad. Bovendien zijn er in vele steden stadsmilities actief.Tegelijk zijn er ook brede volksbewegingen van boeren en arbeiders, die met hun stakingen het regime dooreenschudden.

In Venezuela won president Chaves al verscheidene verkiezingen. Hij hervormde de staatsinstellingen (het parlement, de grondwet, het gerecht). Hij voert een onafhankelijke buitenlandse politiek, waarbij hij in belangrijke mate de politiek van de OPEC beinvloedt, relaties aanknoopt met Irak, en diplomatieke en economische banden uitbouwt met Cuba.

In de drie landen verzetten de gewapende bewegingen, het volksverzet en het progressief regime van Chaves zich tegen het interventionisme van Washington en zijn neoliberale politiek.

De weigering van het regime van Chaves om Amerikaanse verkenningsvliegtuigen in zijn luchtruim toe te laten, vermindert de militaire druk op de Colombiaanse guerrilla. En het massale verzet van de boeren- en indianenbeweging in Ecuador tegen de militarisering van de grens tussen Ecuador en Colombia, verzwakt de agressie van het VS-leger. President Chaves ging op bezoek naar Havanna, en sloot er een petroleum-akkoord waarmee de energiebevoorrading van Cuba is verzekerd. Ook andere landen uit de Caraïben sloten voordelige akkoorden af.

Terwijl de VS in Colombia een bijna exclusief militaire strategie volgen, probeerden zij in Venezuela te vermijden te snel in een grote confrontatie terecht te komen. Ze beseften dat de krachtsverhoudingen in Venezuela ongunstig waren voor een directe militaire actie. Daarom hebben zij samen met de Venezolaanse elites hun ondermijningswerk geïntensifieerd. President Chaves was er wel in geslaagd een volksbeweging uit te bouwen die zijn beleid steunde. Maar, net als Allende in Chili in de periode 1970-1973, heeft hij het imperialisme en de plaatselijke elites zwaar onderschat.

Achtergrond bij de strijd in Venezuela, Colombia en Ecuador vind je in Internationale Solidariteit, Colombia, maart 2002. Het nummer kan besteld worden op 02/50.40.140.

Beste,

Wat me verbaast in de verschillende artikels die ik via jullie nieuwsgroep ontving is dat ze laten uitschijnen alsof figuren als Chavez in Venezuela en groeperingen als FARC en ELN in Colombia dé redding van de (Latijnse) wereld tegen de Washington-consensus zijn.

Het lijkt erop alsof vergeten wordt waarvoor dergelijke figuren en groeperingen verantwoordelijk zijn. Chavez is een militair die een erg autocratische maar vooral corrupt en ineffectief beleid ontplooide sinds zijn (democratische) verkiezing. De FARC is een gecamoufleerde misdaadorganisatie die zich verschuilt achter een vaag ideologisch discours waarin zowel de figuur van Guevarra als de ideologie van Engels misbruikt en verkeerd vertaald worden naar de Colombiaanse situatie.

Laten we het er eens over zijn dat de Amerikaans neo-imperialistische praktijk in Latijns-Amerika verwerpelijk is en dat het verdacht is dat Condoleeza Rice er zo snel bij was om het vertrek van Chavez toe te juichen. Dat het hypocriet is om in het kader van de 'war on drugs' alle opstandige groepen (zoals de Zapatistas in Mexico) aan te pakken is even duidelijk als de criminele praktijk om in het kader van de democratisering van de Amerikaanse achtertuin in de 'school of the America's' toekomstige dictators op te leiden.

Maar moeten we daarom, en in een blinde en naieve strijd tegen rechts, alle acties goedpraten die ertegen gericht zijn? Ik denk het niet.

Rechtvaardigheid ligt me dicht aan het hart, en mijn studiewerk op de Latijns-Amerikaanse regimes maakt me vaak erg boos. Maar ik wil toch pleiten voor het aanhouden van een kritische geest ten opzichte van de alternatieven. De vijand van mijn vijand hoeft niet noodzakelijk mijn vriend te zijn ...

Met groeten,

Wouter Boesman
Student Politieke Wetenschappen, Internationale Betrekkingen - RUG
Aspirant Master 'estudios latinoamericanos - Universidad Nacionál Autonómo Mexicano'

Het Venezolaanse volk wil president Hugo Chávez Frías.
De VRIEND van het VOLK hoeft niet noodzakelijk mijn VIJAND te zijn ...