arch/ive/ief (2000 - 2005)

-- U gaat weg. Om wat te doen?
Dat zul je wel zien. Ik heb advocatuur gedaan, ik heb politiek gedaan. Voltijds een onderneming of ondernemingen managen heb ik nog niet gedaan. Dat lijkt me wel wat.
-- Bent u zelf op zoek naar een bedrijf of wacht u af tot men u komt vragen?
Beide. Ik wacht en zoek.

Verder toont Vandenbossche nog heel veel sympathie voor Etienne 'uitverkoop' Schouppe.

Veel linkser dan Vandenbossche kon je in die tijd niet zijn. Toch komt hij binnenkort in het bedrijfsleven terecht. Niet als syndicalist, maar als grote baas met dikke pree. Zien de linkse jongens en meisjes op Indymedia hun toekomst ook zo? En als ze deze evolutie willen vermijden, hoe gaan jullie dat dan aan boord leggen?

Ooit zei P.H. Spaak eens iets in de trant van: "Wie op zijn twintigste geen communist is, die heeft geen geweten. Wie op zijn veertigste nog communist is, die is naïef" (niet-letterlijk citaat uit mijn geheugen - en dit is daarom nog niet mijn mening)

'k Ben nu net Arthur Koestler aan het lezen, een visionair schrijver uit het midden van de vorige eeuw. Hij durft gaan waar maar weinigen hem nog durven volgens, namelijk in de psyche van de zgn 'revolutionairen'.

Welnu, ik hoop persoonlijk om binnen twintig, dertig jaar nog steeds de graad van idealisme te bezitten die ik nu heb. Omdat ik niet gauw voor één gat te vangen ben, vind ik het wel heel belangrijk om voor mezelf na te gaan waaruit dit idealisme dan wel bestaat, waar ik mijn 'drive' hiervoor haal.
Is het oprecht respect en verbondenheid met de onderdrukten? Of is het een manier om voor mijzelf een houvast te vinden, of om tot een groep te behoren, of om mijn eigen angsten om te zetten in haat en negatieve slogans, om mijn eigen handen te wassen in onschuld? Waarom doe ik het? Om een soort onopgelost schuldgevoel te compenseren? Wat bange kindertrauma's te verjagen?
Welnu, de mens is een vreemd beestje. Onder heel wat idealisme schuilen maar al te vaak meer ego-gerichte reflexen. En da's normaal.

Maar om mijn idealisme in stand te houden heb ik voor mezelf de opdracht gesteld om die inzet zo zuiver mogelijk te houden, iedere dag opnieuw. Om eerst en vooral voor mijn eigen deur te vegen, te beginnen bij mezelf,e n bij mijn naasten, en intussen te TRACHTEN liefde en respect te voelen voor alleman, en de onderdrukten te steunen in hun eerbare zoektocht naar zelfverwerkelijking.

Beware of your own demons!

Ter afsluiting, een citaat uit Koestler's 'Arrival and departure'. De volgende zijn de woorden van ene Bernard (een personage waar ik helemaal NIET achtersta, maar die ons toch wel enkele intrigerende dingen zegt over een deel van de toenmalige 'rooie rebellen':

"They were brilliant and clever, but there was something which forced them to beccome outsiders and rebels. It was not the handicap of birth which bars the career of, say, a miner's son; and it was not primarily a strong feeling about miners' sons - don't try to sell me that. We know that a person's character is formed, by heredity and environment, before he reaches the age of ten; modern psychology, even tells us before five. But the age at which we learn about miners' sons and social theories is, say, fifteen - at the earliest. Hence it is not the theory which shapes the rebel's character, but his character which makes him susceptible to rebellious theories. From which it follows that the whole thing is a matter for the psychologist and not for the sociologist - quod erat demonstrandum."

euh, kan iemand mij eens uitleggen wat er mis is met 'management'? niet alle managers zijn corrupte, asociale geldwolven, voor zover ik weet...

het is wel 'n beetje makkelijk iemand af te schieten die nog z'n eerste stappen (in de nieuwe richting die hij kiest) gaat zetten, niet? als VDB volgend jaar idd een rechtse zakkenvuller blijkt te zijn geworden, ja dan is kritiek zeer terecht, maar nu al die mens afschieten?

Ja, wie is Yvan wel dat hij denkt Luc VDB te mogen bekritiseren ? "Nu al die mens afschieten ..." Yvan, dat doe je niet !

Is VDB niet de minister die het Belgisch bestuur dynamiseerde met het Copernicus-plan (waartegen de stomme vakbonden natuurlijk dachten te moeten protesteren) ? Is dat niet de man die als Vlaams minister het onderwijs nieuw leven in blies ? Is Luc bovenal niet de papa die ons Freya gaf ...

Mijnheer of mevrouw Nuance, informeer u eens even over het soort supersocialisten dat VDB II is vooraleer nog ooit de verdediging van dit soort kazakdraaiers op u te nemen.

En nog een antwoord voor Yvan ook op de vraag of "de linkse jongens en meisjes op Indymedia hun toekomst ook zo zien": ik denk van niet. Meewerken aan Indy is nu niet bepaald een 'stairway to power and big bucks' zoals de SP dat was voor VDB, Claes, Van Miert (sinds kort beheerder van een grote internationale mijngroep ...). Wat een zootje hebben de 'socialisten' er in Vlaanderen van gemaakt.

Enne voor Pinkje dit: Koestler lezen zal wel interessant zijn, maar aan de hand van het citaat dat je hier geeft, leid ik af dat de man voor een rijk publiek schreef. Er zijn ook nog rebellen die wel "the handicap of birth of a miner's son" hebben. Nu ja een 'handicap': dat is het wel bekeken van uit het standpunt van de rijken natuurlijk. Toch maar oppassen met Koestler ...

Lees vooral ook eens 'Darkness at noon' (vertaald als 'Nacht in de middag') van Koestler. Historisch zeer verhelderend. Misschien net daarom dat jpe hem al op voorhand probeert af te schilderen als bourgeois, wat hij zeker niet was. Al vind ik pinkjes citaat inderdaad ook niet echt helemaal kloppen.
Wat de SP-A betreft, we weten toch allemaal dat macht corrumpeert, en dat de SP-A noch socialistisch, noch anders is...

Groeten

Wat ik wou zeggen, is dat volgens mij een DEEL van de linkse rebellen blijft steken in een rebelse anti-houding. Een houding die hen de mogelijkheid heeft om zich te distantiëren van iedere vorm van echt alledaags engagement, om hun eigen zelfverantwoordelijkheid in hun eigen leefomgeving voor een stuk te ontlopen. Deze anti-houding kan door verschillende zaken in gang gestoken zijn: een te autoritaire vader, een te intimiderende kerk, een gebroken hart,... Dergelijke houding geeft een gevoel van nestwarmte aan die rebellen die elkaars gezelschap graag opzoeken, dezelfde liederen zingen, dezelfde slogans scanderen en dezelfde sjaaltjes dragen. Af en toe samen ineengeslagen worden door de politie, of achternagezeten door gelijkaardige groepjes langs de andere kant van het politieke spectrum, verhoogt dan enkel maar de groepscohesie en het zalige martelaarsgevoel. Maar eigenlijk doet het er voor sommigen weinig toe waarover het precies gaat. Een vrije palestijnse staat opeisen, okay, maar vraag hen niet om een marokkaanse jongere uit borgerhout recht in de ogen te kijken....
Nuance en overstijging van het zwart-wit-denken is bij deze soort mensen maar al te vaak ver te zoeken. Het intellect en de ratio beginnen te haperen op het moment dat een intellectuele inspanning wordt gevraagd om het puur anti-denken te overstijgen, om kritisch mee te denken om echte antwoorden voor deze echte wereld te construeren.

Zo'n puberale antihouding wordt meestal doorprikt wanneer de persoon in kwestie het ouderlijk huis verlaat, een stabiele relatie krijgt, of vast werk zoekt. En dan zie ik een drietal mogelijkheden:

1)of men blijft als ouder wordende mens hangen in het puberale anti-denken, steeds met simpele oplossingen en opgestoken vingertjes bezig voor een complexe realiteit; en dat wordt op den duur wat zielig, volgens mij;

2)of men beseft op gegeven moment zijn eigen 'rebelse jeugdzonden' en wordt (door ontgoocheling, zelfhaat, twijfel) van de wederomstuit cynisch en materialistisch in daden (daarom nog niet altijd in woorden) cfr VDB?

3) of men beschikt NAAST een gezonde portie rebelsheid en weerbaarheid ook nog over een kritisch denken, een zucht naar zelfrelativering en een oprecht respect voor zijn medemens. Alleen hier bloeit volgens mij de echte idealist voort, alleen hier kan er sprake zijn van een levens-lange inzet voor de medemens en voor een betere wereld. En gelukkig maar dat er van deze soort nog heel wat mensen rondlopen.

Koestler's citaat was waarschijnlijk te beknopt om duidelijk te zijn; het geeft enkele zeer interessante ideeën, maar is uiteraard ook weer eenzijdig (net als het onsympathieke Bernard-personage uit het boek).

Soit, ik zie heel wat echte idealisten rondom mij, naast een VEEL KLEINER DEEL luide schreeuwers die enkel maar pretenderen van op te komen voor de gewone man. Die luide schreeuwers komen meestal niet zelf uit de arbeiders- of andere 'lagere' klassen, en weten vaak maar half waarover ze eigenlijk aan het spreken zijn (laat staan dat ze het leuk vinden om effectief de mentale en sociale confrontatie aan te gaan met die 'exotische' arbeiders en andere onderdrukten). En het is dié, en enkel dié, "romantiek van de rebellie" waar ik een beetje kippevel van krijg. Zeker en vast als bepaalde roepers er niet voor terugdeinzen om in hun zwartwit-visie ook ganse groepen van MENSEN zomaar te veroordelen, zonder het individu erachter al ontmoet te hebben. Brrrr.

Dat moest ik effe kwijt
(al wat ik hier zeg getuigt van een zuiver subjectieve, persoonlijke visie - ik pretendeer NIET van de waarheid te verkondigen, enkel van mijn hoogstpersoonlijke mening weer te geven)

met vriendelijke groeten
steven aka pinkje

JPE,
Ik hoop dat je deze lofzang ironisch bedoelde.
Want: Copernicus (zoals die tot nu toe werd ingericht) betekent in de eerste plaats meer arbeidsonzekerheid in de administraties. Veel stress, peperdure doorlichtingen door prestigieuze consulting-agentschappen (à la Arthur Andersen), enz. En concreet is er voor de mensen die er werken nog steeds niets veranderd, en voor de 'burger' die ermee te maken heeft, evenmin.