arch/ive/ief (2000 - 2005)
|
Israël en het nazisme by christophe c. Monday April 01, 2002 at 02:45 PM |
Sommigen maken zich druk over de vergelijkingen tussen de huidige Israëlische politiek en de terreur van de nazi's. Maar blijkbaar zijn bepaalde Israëli's zelf niet vies van deze vergelijking.
De Britse journalist Robert Fisk berichtte in een commentaarstuk van zaterdag 30 maart over de escalatie van het conflict. Israëlische leiders gebruiken de ergste scheldwoorden voor de Palestijnen. Zij hebben het over: slangen, krokodillen en kakkerlakken. Een Israëlische officier zou volgens de Israëlische krant Ma'ariv zijn manschappen opgedragen hebben om de tactieken van de nazi's te bestuderen. "If our job is to seize a densely packed refugee camp or take over the Nablus casbah, and if this job is given to an (Israeli) officer to carry out without casualties on both sides, he must before all else analyse and bring together the lessons of past battles, even – shocking though this might appear – to analyse how the German army operated in the Warsaw ghetto."
In een interview met de BBC vergeleek Arafat (wellicht voor de eerste keer) de acties van de Israëli's met nazi-praktijken. Hij verwees naar de nummers die Israëli's op de handen en het voorhoofd van Palestijnse gevangenen plaatsten. Ook de Portugese Nobelprijswinnaar Saramago maakte begin deze maand dezelfde vergelijking. Toen een Israëlische schrijver opmerkte dat er in Israël geen gaskamers staan, antwoordde Saramago dat "de slachtoffers op andere manieren om het leven komen". Saramago verdedigde zijn uitspraken zo: "What must be done is to ring all bells of the world, to say that what's happening in Palestine is a crime that we can stop."
Het is in ieder geval een feit dat de Israëli's zelf deze vergelijking uitlokken door steeds weer de misdaden van de nazi's te gebruiken als rechtvaardiging voor hun huidige politiek in Palestina. De stilte over de uitspraken van de Israëlische politici en de eerder vermeldde officier is bovendien schrijnend. Voor de onderdrukte volkeren in de derde wereld is dat nog maar eens een bewijs dat het Westen met twee maten en gewichten meet.