arch/ive/ief (2000 - 2005)

Onbekenden gooiden enkele molotovcocktails naar de synagoge in Anderlecht. De brand was snel onder controle en er vielen geen gewonden. In Frankrijk werd brand gesticht in synagogen in Lyon, Straatsburg en Marseille. Deze laatste ging zelfs volledig in de vlammen op. Commentatoren nemen al snel het woord antisemitisme in de mond. Chirac vraagt een onvoorwaardelijke repressie van deze antisemitische acties. Een verantwoordelijke van de joodse gemeenschap vergeleek deze aanslagen met de Kristalnacht en voegde er aan toe dat de regering passief toekijkt.
De aanslagen werden niet opgeëist, maar toch wijzen de meeste waarnemers in de richting van Arabische jongeren. Indien dat klopt, is het redelijk absurd om van antisemitisme te spreken. Deze jongeren zijn immers zelf van Semitische afkomst. Bovendien zijn hun motieven totaal verschillend van die van extreemrechts. De aanslagen kunnen niet los worden gezien van wat Israël momenteel aanricht in Palestina. Hamid Boucif die verantwoordelijk is van een jeugdhuis in Roubaix legt mij uit dat er nog meer aan de hand is: "Deze jongeren begrijpen heel weinig van de politieke situatie in Palestina. Op school horen ze alleen de klok van de Amerikanen en Israël en thuis zien ze iedere avond de Palestijnse slachtoffers op Al Jazeera. Dat heeft een enorm impact op die jongeren. Zij zien de zelfde onrechtvaardigheid die ze ook in hun eigen leven dagelijks ondervinden. Al vijftig jaar wonen er moslims in Frankrijk en nog altijd moeten wij in kelders bidden. Plannen om een moskee te bouwen botsen altijd weer op politieke onwil terwijl de joden wel synagogen mogen bouwen. Die jongeren zien dat en voor hen zijn die synagogen dan een makkelijk doelwit om hun woede op te koelen. Om daar iets aan te doen hebben wij debatten georganiseerd met Palestijnse getuigen en vertegenwoordigers van joodse pacifistische organisaties. Zo konden we de jongeren uitleggen hoe het zit in Palestina, wat het verschil is tussen Israël en het jodendom, welke rol de VS spelen,…"
Uitlatingen zoals de al eerder geciteerde vergelijking met de kristalnacht drijven de tegenstellingen natuurlijk enkel nog meer op de spits. Het is opvallend dat de vertegenwoordigers van de joodse organisaties geen afstand nemen van de politiek van Sharon. Zo'n stellingname zou nochtans de basis kunnen zijn van een opening tussen de twee groepen. Gezamenlijke initiatieven als in Roubaix moeten toegejuicht worden. Misschien een ideetje voor de Brusselse jeugdhuizen?

het gevaar van het politiek discours die Sharon op dit moment aan het voltooien is is dat vele mensen in de wereld daadwerkelijk antisemiet gaan worden. de meesten nemen geen onderscheid tussen antisemitisme en antizionisme
het beleid van Israel zal in de toekomst enorme nefaste boemerangeffecten veroorzaken, ze graven in feite hun eigen graf
wat een kortzichtigheid!

Uiteraard heeft dit helemaal niets met antisemitisme te maken, waarom zou het anders plots vandaag de kop opsteken, nu Israel flagrant alle perken te buiten gaat? Feit is alleen dat de oorlogszuchtige taal en de criminele daden van een Sharon en idem dito leiders van andere cowboystaten aanstekelijk werkt, en dat zij, zoals gevreesd hun conflicten exporteren, zoals Herman De Man onlangs nog heeft voorspeld.

We mogen hier niet aan toegeven. In ons land is er geen reden want er is geen verdrukking noch aggressie van welke groep ook. Maar dan kunnen groteske vergelijkingen van Joodse leiders met kristalnachttoestanden best ook uit blijven. Alsof mensen met de opvoeding van vandaag nog zo naief zouden zijn, dergelijke primaire demogagische associatiepogingen niet te doorzien.
Intussen is het wel weer met ons belastinggeld en onze politie dat extra veiligheigsvoorzieningen getroffen moeten worden, die wij eigenlijk beter hadden kunnen besteden. Zullen we de aanstokers van beide zijden de rekening sturen?

Wat me opvalt in heel het Joodse dicours en heel wat discussies die ik met (vrienden van) joden had de laatste dagen, is dat ze inderdaad heel de historische situatie erbij sleuren om Sharon te verdedigen. Ironie der geschiedenis, I guess. Waarom nemen mensen geen aftsand van zo'n praktijken? De moslims wordt fundamentalisme verweten, maar heel het joods discours zit volgepropt met religieus-ideologische elementen en dan zeker als het over Israël gaat. En wij dat maar slikken omwille van WOII. Dit is zoals een vader die zijn kind vrolijk misbruikt met de uitleg dat zijn vader het ook met hem deed. Ik heb me nooit veel van dit conflict aangetrokken maar wat er nu gebeurt: mensenrechten werden/worden massaal geschonden en de wereld kijkt toe, terwijl ze gelijk waar elders al tussengekomen waren (al was het maar om wat chemisch afval kwijt te raken). Hiervan krijg ik als pacifist nu ook de kriebels en goesting om een synagoog in brand te steken (bij wijze van spreken).

Mijn voorstel: de enige boodschap waar de meeste joden (nog) voor openstaan is symboliek. Daarom, HANG BELGIE VOL MET DAVIDSTERREN EN HAKENKRUISEN MET EEN GELIJKHEIDSTEKEN ER TUSSEN. Volgens mij het enige wat nog effect heeft: een symbolisch shockeffect dat ze voelen tot in Israël. Ik hoop het.

"Op school horen ze alleen de klok van de Amerikanen en Israël"
Ik vraag me af in welke tijd deze man leeft, dat is volgens mij zo'n typische 'iedereen-is-tegen-ons' opmerking die op niets gebaseerd is... Ik denk niet dat er in België of Frankrijk veel scholen zijn waar men enkel het standpunt van de US of Israël aan bod laat komen, misschien eerder integendeel...

Voor de rest : sterk initiatief van die man, maar hij mag niet vervallen in complottair gezwets natuurlijk...

Het is inderdaad sterk uitgedrukt, maar ik denk dat je een beetje vergeet hoe sterk het eurocentrisme is.
Ik zag onlangs nog een les over de kruistochten die een Marokkaanse jongen van 11 jaar mee naar huis kreeg als huiswerk. Godfried van Bouillon was er nog altijd een held en de kruistochten waren een religieuze zaak over de toegang tot de heiligdommen in Jeruzalem die Turkse heersers ongastvrij afschermden. Deze jongen kon zich iets voorstellen bij het woord 'kruistochten' (een woord waar mij mee opgegroeid zijn, denk maar aan "kruistocht in spijkerbroek"). De middeleeuwen zeiden hem ook niets. Net zoals wij ons moeilijk iets kunnen voorstellen bij de 12 de eeuw in de Arabische wereld. In welke eeuw spelen de avonturen van Ali Baba of Sindbad zich af?
Denk je echt dat de Arabische jongeren zich volledig terug vinden in de lessen over Bin Laden of de Palestijnse oorlog?