arch/ive/ief (2000 - 2005)

uitnodiging tot gesprek:


Op 14 februari sprak Roberto D'orazio an de unversiteit van Gent voor 35 toehoorders. Het initiatief ging uit van het LEEF! en werd ondersteund door PvdA,LSP,SAP en KP.

De aanleiding voor dit gesprek was de vijfde verjaardag van de multicolore mars die op 2 februari 1997 70.000 mensen op de been bracht als steun aan de arbeiders van de Forges de Clabecq. Die waren op dat ogenblik in strijd waren om hun bedrijf open te houden nadat zowel de private als de overheidsaandeelhouders de staalfabriek in faling hadden laten gaan.

Aanvankelijk lag een ander plan ter discussie binnen het LEEF!netwerk: een gesprek op 20 oktober 2001, de dag na de eurotop in Gent en exact de vijfde verjaardag van de witte mars. Het was de bedoeling om in het vuur van de de acties van de globalisten de politieke discussie aan te vatten over het politiek alternatief van de beweging. Daarbij zou een gesprek over de ervaring en de afloop van de beweging tegen het Spaghetti-arrest en van de witte mars essentieel zijn.

Engagementen ter voorbereiding van het Manifeest in Gent maakte dit oorspronkelijk opzet onmogelijk, maar het idee bleef sluimeren. Op die manier kwam op een rustiger moment de vijfde verjaardag van de multicolore mars in het vizier. Dit gebeuren wordt terecht in 1 adem genoemd met de witte mars. Inderdaad brachten beide evenementen en de bewegingen eromheen tussen 14 oktober 1996 en eind februari 1997 bijna 1 miljoen mensen op de been in stakingen en betogingen. Nog voor er sprake was van Seattle, Genua en de globalisderingsbeweging, geeft dit getal alleen al een beeld van de kloof tussen de bevolking en de gevestigde politieke en economische krachten.

Het is de huidige paarsgroene regering die voortgekomen is uit de roep om die kloof te dichten. En zoals wij genoegzaam weten is het resultaat niet schitterend, om niet te zeggen, gelijk aan het resultaat van de roodgroene regering.

Los van de verjaardag viel deze avond ook in een cruciale fase in het proces tegen de delegees van de Forges de Clabecq die de strijd vijf jaar geleden geleid hebben. Het openbaar ministerie heeft immers het meer dan 100 jaar oude artikel 66 van het strafwetboek bovengehaald om Roberto D'orazio en Sylvio Maras in beschuldiging te stellen als verantwoordelijken van alle geweldplegingen die tijdens die strijd gevoerd zijn, ook die door de toenmalige rijkswacht. In zijn rekwisitoor stelt de procureur duidelijk dat er een voorbeeld moet gesteld worden. Hij vraag strenge straffen tegen Maras en D'Orazio.

Toch heeft Roberto over het proces niet veel gezegd in het gesprek. In de plaats kregen wij inzicht in de politieke opvattingen die bijgedragen hebben tot de voorbeeldige strijd van de arbeiders van de Forges en in de evaluatie van de politieke beweging die rechtstreeks is voortgekomen uit de strijd, met name de lijst DEBOUT die meer dan 30.000 stemmen verzamelde voor de Europese verkiezingen in het Waals gewest in juni 1999.

Wat nu volgt is een synthese van Roberto's uiteenzetting. LEEF! nodigt iedereen uit om te reageren op dit verslag met het doel zo grondig mogelijk politieke gesprekken aan te knopen die kunnen leiden tot een politiek alternatief voor paarsgroen. Opdat de beweging die ook vandaag, 5 jaar na de multicolore mars, door de maatschappij heen snijdt,of ze nu globaal, wit of multicolore genoemd wordt, de kracht kan vinden om haar eigen politieke oplossing te organiseren.

Tot slot roepen wij iedereen op aanwezig te zijn op de zittingen van het proces tegen de delegees van Clabecq. Hun veroordeling is voor ons allen een bedreiging !

Reacties zijn welkom bij

Raf Verbeke
Spitaalpoortstraat 84
9000 Gent
0497/23.07.60.
carineraf@hotmail.com


Tom Baetens, Filip De Bodt, Agnes Lamoen, Stephan Cautaerts, Raf Verbeke.


Roberto begon met aan te duiden dat de beweging in de Forges de Clabecq onmiskenbaar een politieke beweging was en dat zijn motivatie al sinds zijn jeugd politiek van aard is. Maar ter zelvertijd is het sindicalisme in de Forges de Clabecq altijd een anarcho-sindicalisme gebleven. Het was geen sindicalisme dat geleid werd door een politieke groep .

De politieke discussie in het bedrijf vertrok van een analyse van de concrete situaties die rechtstreeks herkenbaar waren door de arbeiders en niet van een theoretische basis. De grote internationale problemen en de historische discussies binnen links speelden een rol. Zeker na de val van de muur waardoor een groot deel van de kracht van de arbeidersklasse om toegevingen af te dwingen van het patronaat verloren ging. Maar de politiek van de delegatie van de Forges was eerder pragmatisch en niet theoretisch.

Roberto gebruikte dit als aanzet tot een kritiek op links in België. Links heeft de situatie in de wereld om zo te zeggen TE VEEL geanalyseerd. "Te veel filters" ingebouwd om de complexe feiten van deze wereld over te brengen. Oorlogen als die in ex-Yoegoeslavië of in Afghanistan gaan het bevattingsvermogen van vele mensen te boven. Er is daar over TE VEEL informatie op de markt en daar speelt het systeem op in. Links onderschat dat.

Links hangt te veel vast aan een oordeel over wat juist is of niet juist. " Was de strijd in Clabecq juist of niet ?" bijvoorbeeld. Rechts heeft daar geen last van. Rechts gelooft in de rechtbank die ons als criminelen behandelt en er in slaagt om ons 5 jaar lang uit te sluiten van onze basis. Rechts twijfelt niet. Rechts heeft maar 1 GOD. Links heeft 5O goden (Marx, Lenin, Trotksy,Stalin,...) en dat leidt tot twijfel over de actuele problemen. Elke stroming van links brengt immers zijn eigen historisch probleem mee.

Nu is onze geschiedenis onze sterkte. Omdat wij een geschiedenis vertegenwoordigen die onze tegenstaanders niet hebben. Maar onze geschiedenis is ook onze zwakte. En bij de Forges de Clabecq is het niet de geschiedenis die geleid heeft tot politiek inzicht, maar de combinatie van de geschiedenis en de dagelijkse leerschool van de arbeiders.

Nooit en nergens, ook niet in de Forges de Clabecq is in die leerschool een akkoord mogelijk over alles. Er van uitgaan dat er over alles in de strijd een akkoord moet zijn leidt er toe dat die strijd niet georganiseerd wordt. Een waarachtige stijd kan maar gevoerd worden op basis van een politiek platform dat in functie staat van de praktijk.

Deze redenering is geen spel met dialectiek, geen demagogie, maar een noodzaak om in leven te blijven. Om zich te handhaven. Mensen hebben geen notie van welke andere maatschappij kan voortkomen uit onze strijd. Mensen leren alleen door te PARTICIPEREN in de strijd. De politiek van de Forges de Clabecq is dan ook de PARTICIPATIE van de arbeiders geweest. En vandaag nog in het verloop van het proces bijvoorbeeld. Het gebrek aan dergelijke politiek van PARTICIPATIE is een bijkomende rem van links in dit land, bovenop de historische en theoretische remmingen waarvan zojuist sprake. Links gaat maar aan de bak kunnen komen door mensen te organiseren zodat ze kunnen partciperen in de maatschappij, in het bedrijf, ... De media tonen constant beelden van overal in de wereld waar mensen het gevoel hebben dat zij geen greep hebben op de getoonde situaties. De arbeiders zijn daar niet in geïnteresseerd. De arbeiders zijn niet geïnteresseerd in economische theorie. Zij vereenzelvigen zich met hun job en hun bedrijf. En als de eigenaars hun bedrijf afbouwen willen zij dat er geïnvesteerd wordt. En een politiek van links kan niet anders zijn dat de arbeiders begeleiden in de PARTICIPATIE van deze eis tot investering.

Waarom hebben wij deelgenomen aan de verkiezingen van 1999 met de lijst DEBOUT ? Omdat het zelfde ook geldt voor de politiek. In theorie is het duidelijk dat verkeizingen niets zullen oplossen. In theorie is het juist dat alleen een revolutie een oplossing biedt tegenover het kapitalisme. Maar vanuit dat standpunt is het onmogelijk de PARTICIPATIE van arbeiders en van de burgers te organiseren. En als wij iets beoogd hebben met DEBOUT dan is het wel met mensen in debat te treden over democratie, goed wetende hoe de staat werkt. Met DEBOUT betraden wij na het terrein van de economie, het terrein van de democratie en slaagden wij er in heel veel wantrouwen en blokkeringen te overstijgen.

Als wij het bilan van die lijst maken dan kunnen wij in functie van de ingezette middelen van een succes spreken. Politiek vertegenwoordigen wij iets. Hoe moeilijk het ook is om een lijst met verschillende politieke lijnen samen te houden. Vooral omdat er een wil is om volgende keer beter te doen. Wij hebben duidelijk gemaakt aan iedereen dat wij kandidaat zijn om de mensen ook in de instellingen te vertegenwoordigen. Want als wij dat niet zouden doen dan vertegenwoordigen wij in de ogen van de massa de burgeroorlog, de revolutie. En voor de meerderheid van de mensen is de revolutie maar voordelig NA de revolutie en niet ervoor. De meerderheid van de arbeidersklasse wil rust, wil een job en erkenning voor die job. En die prioritieten zijn ook onze prioriteiten.En wij willen dat die prioriteiten participeren in de maatschappij, ook op politiek vlak.

Veel van het denkwerk hierover gebeurt buiten de arbeidersbeweging. Vandaag in de anti-globaliseringsbeweging bijvoorbeeld. Die brengt fundamenteel inzicht bij over de ongelijke vedeling van de rijkdom in de wereld. Zeer goed. Maar als die beweging zich beperkt tot een stoet van de ene top naar de andere met ieder zijn/haar eigen plakkaat dat tussen de betogingen in aan de kant staat, dan lost die beweging niet veel op. De fundamentele wijsheid die door die beweging zal moeten gedragen worden is dat de rijkdom op globaal vlak door ons allen wordt gemaakt en dat wij daarom willen PARTICIPEREN in het tot standkomen en het verdelen van die rijkdom.

Het is dit programma dat de Forges de Clabecq heeft in te brengen in deze beweging en in tal van andere bewegingen. En niet zozeer de historische analyses van de betekenis van onze strijd. We moeten duidelijk stellen dat wij op dat vlak al kansen gemist hebben waardoor wij tot een situatie gekomen zijn waarbij mensen zich niet meer verantwoordelijk voelen voor de verdediging van hun situaite in de maatschappij. Wij zien chauffeurs van het openbaar vervoer die zich slachtoffer voelen van agressie. Wij zien witte comités die zich verlaten op de politie. Wij zien jongeren aan de drugs, enz. Overal zien wij het inzicht afbrokkelen dat deze vormen van geweld hun oorzak vinden in deze maatschappij en dat mensen kunnen PARTICIPEREN in het oplossen van deze problemen. God ganse dag worden deze problemen opgeklopt tot veiligheidsproblemen waardoor mensen hun verantwoordelijkheid in het oplosen ervan afstaan. Hetgeen leidt tot een "vrije sterke staat".

Indien wij niet in staat zijn om kandidaat zijn om deze problemen op te lossen, ook op politiek vlak, dan zal het er op lijken dat wij niet willen dat mensen zich engageren en niet willen komen tot een alternatief voor deze maatschappij.

Als afsluiter van deze zeer interessante avond heeft LEEF! een klein simbool afgegeven aan Roberto genaamd "la globellegigue". Het is een miniatuur van een monument dat arbeiders van Carnoy gemaakt hebben tijdens hun 6 weken lange staking tegen afdankingen en inleveren. Ongeveer in dezelfde periode toen de arbeiders van de Forges hun bedrijf bezetten tegen inlevering op hun eindejaarspremie.

Beide acties vormden een stevig en resoluut verzet aan het begin van een lange afbouw van de respectievelijke bedrijven. Beide bedrijven telden zowel nederlandstalige als franstalige en vele immigrante arbeiders in hun rangen.

Het simbool stelt een piramide voor die bovenaan uitloopt op een kleine opgekeerde piramide, voorstellende onze wil als werkende bevolking om deze maatschapij om te keren. Binnen in hangen allerlei zaken die de producten van onze arbeid voorstellen en de tekst liegt er niet om: la globellegique, letterlijk vertaald de mooie globale dans. Het is een woordspeling die twee dingen wil verbinden: ten eerste de strijd van de arbeiders zal een globale strijd zijn. En ten tweede: in dit land zal die globale stijd enkel en alleen vuchrten afwerpen indien de werkende bevolking van het noorden in dit land en het zuiden, ingaan tegen de verdeeldheid die de politiek machten opleggen tussen nederlandstaligen en franstaligen.

Wie de beweging in het Noorden en het Zuiden van het land politiek kan verbinden tegen de nationalistische en racistische verdeeldheid, heeft de sleutel in handen voor de andrer maatschappij waar de jeugd vandaag voor opkomt.

Het is dan meer dan simbolisch dat LEEF! dit simbool uitkiest om aan Roberto te geven. Wij nodigen iedereen uit om dit simbool en deze naam te gebruiken. Om gesprekken en kontakten tot stand te brengen tussen activisten,sindicalisten, jongeren, intellectuelen en globalisten uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Op 15 juni gaat in het Uilekot een gesprek door met Vincent Decroly bv. waar ook aan hem dit simbool zal aangeboden worden.