Dagboek (deel 4) Mieke, verpleegster Belgacom

De anciens hebben eindelijk hun brief thuis gekregen. Er wordt over niets anders gepraat. Al wie 50 jaar is en genoeg anciënniteit heeft kan zich aanmelden om vervroegd op pensioen te gaan. De interesse voor het aanbod is enorm, ook al zijn er dit keer geen uitstappremies aan verbonden. Er wordt wat afgecijferd en vergeleken. Al wie denkt rond te kunnen komen met 75 procent van zijn of haar wedde en geen lief lopen heeft op Belgacom - de natuur speelt dus ook mee - is enthousiast om op pensioen te kunnen gaan.

Van de 4450 mensen die in aanmerking komen zijn er zo'n 4000 die tekenen om te vertrekken. Moet nog de periode geregeld worden dat elk nog moet blijven. Dat hangt af van het niveau en van de behoeften van de dienst. De mensen mogen ook zelf een datum voorstellen dat ze willen vertrekken. De eerste week van februari moet alles binnen zijn. Veel tijd is er dus niet. Ik krijg de indruk dat niemand die weg kan nog wil blijven uit angst voor de toekomst.

Het gaat allemaal héél snel. De eerste lichting kreeg al antwoord. Ze mogen - of moeten - binnen een maand al weg! Voor velen is dat wel een beetje te veel van het goede, alhoewel, nu er overal zoveel spanning heerst willen de meesten liever snel weg voor ze er helemaal ziek van worden.
Billie mag nu ook gaan. Hij heeft geen zin meer. Ook veel rug- en kniepijn. Hij durft geen lichter werk vragen omdat hij dan niet meer met zijn maat zal samen zijn. Op 1 maart vertrekt hij.

Vrijdag 22 februari 2002

De mensen die vervroegd op pensioen gaan moeten bijna allemaal op 28 februari stoppen. Niet veel tijd om afscheid te nemen van soms wel 30 jaar dienst. Maar feesten zullen ze, in de oude tradities van de RTT nog wel. Het mag namelijk niet meer dat iedereen die vertrekt in zijn bureau of werklokaal een afscheidsfeestje brouwt voor de collega's. Maar dat zie je van hier! De Colruyt doet gouden zaken. Er wordt veel, zeer veel spijs en drank binnen gesmokkeld.

Billie geeft zijn feestje de woensdag, midden in de week. Ik wil hem nog een poets bakken. Ik roep hem op om woensdag langs te komen voor een geneeskundig onderzoek - als een ultieme service van mijn bedrijf Arista aan de Belgacomwerknemers. Er zal een laatste grondig onderzoek gedaan worden van de urine, de faeces en het sperma. Ik laat hem via de interne koerier drie potjes bezorgen om het nodige in te zamelen en mee te brengen.

Wat dacht je. Een half uurtje later komt Billie zelf de gevulde potjes binnen leveren: een met bruin spul, een met geelachtig vocht en een met een sperma-achtige substantie. Ik schrik me een bult: zou hij dat nu echt menen?
Dan doet Billie de potjes open en vraagt me eens te ruiken, kwestie van de kwaliteit te schatten. Wat heeft die schelm gedaan: een potje met witte porto, een potje met opgeloste bruine speculaas en een met rauw eiwit. Geloof me, het lijkt elk heel sterk op echt materiaal! Als straf moet ik op zijn feestje alles opbiechten in het publiek en het bewijsmateriaal tonen.

Donderdag 28 februari 2002

Er geldt een officieus verbod om muziek en feestgedruis te maken. Ik ben uitgenodigd op vier afscheidsfeestjes. De Paille lijkt hier en daar meer op een discotheek. Lege lokalen worden omgetoverd tot feestzaal met drank en hapjes en zelfs flinke maaltijden voor wie langer wil blijven.

Ik heb het zeer moeilijk. Al die mensen waarmee ik samen een lange weg ben gegaan zal ik niet meer zien. Midden het feestgedruis krijg ik een krop in mijn keel. Ik moet hun adres noteren - hen nog kunnen schrijven - zal ik ze nog terugzien? - we maken plannen - maar nu wil ik ineens ook vlug weg uit de Paille - ik ben bang voor de toekomst hier - nog meer stress...

Plots komt iemand vertellen dat er weer iemand zelfmoord heeft gepleegd deze week. Opgehangen aan een koord. Volgens een man van de vakbond zijn het er nu al meer dan 70 die op die manier zijn gegaan sedert de Belgacomperiode.

Wat me verwondert, heel eventjes wordt het stil. Dan trekt men de schouders op, want ze kennen die persoon niet en het is al gewoon dat er een Belgacommer zelfmoord pleegde.
Ik wordt er een beetje depri van, maar dat wil ik niet. Dus knop omdraaien en naar een ander feestje. Rond acht uur vertrek ik weemoedig naar huis. Het feest is nog niet gedaan. De muziek schalt nu over het hele gebouw. Ik hoop dat "mijn mannen" het verder goed maken.

arch/ive/ief (2000 - 2005)