Dagboek (deel 2) Mieke, verpleegster Belgacom

Billie is nu al enkele keren binnengekomen deze week. Hij is gekwetst aan zijn hoofd door een werkongeval. Zijn kwetsuur is nu maar klein maar hij komt voor naverzorging en eigenlijk wil hij praten. Nu hij merkt dat ik weer wat meer tijd wil nemen voor een praatje begint hij zijn verhaal.

Hij moet geëvalueerd worden. Zijn chef - een nieuwe die nog zijn strepen moet halen - heeft vooraf al gezegd dat hij Billie niet meer dan een drie (op vijf) kan geven want als hij te veel punten zou geven dat hij dan zijn geloofwaardigheid verliest tegenover zijn superieuren. Billie: - ?Ik heb in mijn carrière nog nooit zo hard gewerkt als de laatste tijd, met zoveel overuren, en zonder te mopperen. Als ik nu maar een drie krijg, is dat ook een streep door mijn inkomen. Moet ik dat verdragen?? Er is namelijk een premie verbonden aan het prestatiecijfer!

Die chef wil alleen zélf goed overkomen en beoordeelt dus zijn mannen niet maar kijkt hoe hij die kan gebruiken om zelf een goede evaluatie te krijgen. Als hij te veel goede punten geeft, dan is hij niet streng genoeg en dat kan geen goede chef zijn. Het was te verwachten dat het met dat puntensysteem zo zou uitdraaien. Dat is nu in de mode. ?Loon naar werk? roepen de snoeshanen en ze breken alle collectieve verworvenheden en overeenkomsten af.

Donderdag 24 mei 2001

Oef! Einde van drie drukke dagen en morgen is het "jees-klimop", een welgekomen rustdag dus. Daar zijn die goddelijken en heiligen toch goed voor.

Eerst een reeks consultaties mee afgewerkt. Alles rustig. Allemaal routine onderzoeken behalve Arlette, een meisje dat zoveel pijn heeft aan haar rug dat ze een aangepaste stoel komt vragen aan de dokter. Dat moet eigenlijk eerst volgens een omslachtige procedure aangevraagd worden en de persoon in kwestie moet ook bewijzen hebben van de handicap, liefst via een specialist om echt indruk te maken.

Na een serieuze studie blijkt nu dat iedereen een betere stoel zou moeten hebben. Die zijn niet eens zoveel duurder. Hetzelfde met de beeldschermen: verkeerde lichtinval en weerkaatsing is heel schadelijk. Dat is nu algemeen geweten en bewezen. Waarom dus niet direct voor iedereen een antireflexie scherm? Nee, eerst een aanvraag bij de chef. Die mailt naar de personeelsdienst. Die moet zwaar peinzen en na het peinzen krijg ik een mail om een afspraak te maken. Ik antwoord met de consultatie-agenda van de geneesheer. Onderhoud met de dokter, liefst met zoveel mogelijk medische documentatie. Als er een positief advies komt van de dokter, brieven naar de personeelsdienst en naar de verpleegster van het hoofdbestuur. Alles moet intussen in de computer. Ik word er warempel moe van, alleen nog maar van er aan te denken. Vandaag was het resultaat: een steunbankje voor de voeten omdat het Arlette te klein is en daarom slecht zit en een antireflexiefilter op het scherm. Twee doodsimpele dingen die ook doodnormaal aan elke werker met een beeldscherm zouden moeten gegeven worden.

Na de middag, allerlei kleine verbandjes verzorgen. Prokofjev heeft een lelijke voet. Natuurlijk noemt hij zo niet echt, maar Peter De Wolf. Op zijn dossier naar de dokter had ik automatisch "Prokofjev" geschreven. Ik ben nogal verstrooid als het om verbanden gaat - tussen woorden en namen welteverstaan. Een lelijke voet dus, blauw en zwart en nog zeer dik ook. Naar de dokter gaan kan niet, want geen tijd. Hij komt daar te laat voor thuis. Er zit een dikke splinter in een teen. Dit is nu echt mijn specialiteit zie: splinters uithalen, de moeilijkste en meest hopeloze het liefst. Ik zal hier in totaal wel een hele boomstam bijeen gepeuterd hebben.

Donderdag 31 mei 2001

Ik heb rugpijn, of is het buikpijn. Met het lang sinksenweekend voor de deur maak ik me niet te veel zorgen. Na de middag maak ik toch een afspraak met mijn huisarts. Die vraagt zich af wat er met mij gebeurt, ik ben helemaal gespannen. Hij wil me ziekteverlof voorschrijven maar ik weiger omdat dat niet gaat gewoon. Er is te weinig volk bij ons. Ik besluit het pijnprobleem op te lossen met een pijnstiller...

Het weekend is trouwens helemaal niet leuk. Ik heb een schoonzusje die in de palliatieve zorg ligt. Ze heeft nog zeer veel moed, ook al weet ze dat ze moet gaan. Mijn schoonmoeder is 91 jaar en dit weekend gaan we haar bezoeken. Ze is neerslachtig omwille van haar stervende schoondochter. Kan het daarvan zijn dat ik zo gespannen ben? Ik begrijp hoe het komt dat je er echt onderdoor kan gaan als er op het werk én in de familie altijd alleen maar spanning is.

Als ik thuiskom en wil rusten schiet Belgacom terug op het voorplan. Een vriend heeft dit dagboek gelezen en moedigt me aan verder te schrijven. Mijn stijl bevalt hem. Ziehier dus...

Ik mis mijn mannen. Om er eens mee te praten, te lachen. Het kan toch niet dat dit allemaal voorbij is. Vroeger hoorde ik Yves luid lachen in mijn gang. Hij is veel stiller geworden. Het lachen vergaat hem letterlijk. Te veel stress.

Zelf heb ik ook veel meer werk dan vroeger. Vooral administratie dan. Soms zit ik uren gespannen op de top van mijn stoel om alles nog af te krijgen. Vandaar mijn rugpijn, denk ik. En wanneer krijg ik die nieuwe internetverbinding zodat ik tenminste eens naar het toilet kan zonder dat de verbinding uitvalt. Vandaar mijn buikpijn misschien.

Kan ik nu echt niets positiefs vertellen deze week? Jawel. Billie is komen zeggen dat hij toch een vier kreeg bij de evaluatie. Een binnenpretje nog tijdens de consultatie. Een veertiger heeft een soort eczeemplek op zijn schouder. Volgens de dokter is dat mooi afgerond vlekje een beet van zijn nieuwe vriendin die er nogal hevig tegenaan gaat. Nu is hij wat fier op zijn "vlekje". Overal vertelt hij hoe goed ze is en hoe verliefd ze zijn.

Ik heb echt heimwee naar vroeger. Vooral naar de vriendschap en het vertrouwen dat je hier kon hebben in elkaar. Komt dat echt niet meer terug? Welk onverwoestbaar ingenieus systeem is hier de oorzaak van?

Ik was in maart op vakantie in Cuba. Ik kon er uitgebreid praten met verpleegsters, ondermeer met Gloria die verantwoordelijk is voor een groot vakantiecentrum in Guama waar enkele honderden Cubanen werken. Ze vroeg mij naar medikamenten, dat mankeren ze er erg. Gelukkig waren we daarop voorzien. We hadden wat klein verzorgingsmateriaal kunnen inzamelen en nu kon ik Gloria daar dolgelukkig mee maken. Ik mocht haar verpleegzaaltje bezoeken. Armtierig maar zeer netjes. Niets geen computer, fax, printer of andere machinerie. Gloria is een zeer rustige, lieve vrouw. Ze werkt 12 uur per dag omdat ze zo meer thuis kan zijn en minder het openbaar vervoer moet gebruiken. Dat is wel echt nog een groot probleem in Cuba omdat er door de boycot van de Amerikanen bijna geen petrol is. Gloria vindt die uurregeling niet erg, ze werkt veertig uur per week. Haar man mag in het weekend bij haar komen in het vakantiedorp.
Ze is wat jaloers op onze moderne technologie. Maar wat een prijs betalen wij daarvoor: stress, vereenzaming, ieder voor zich... Ik heb meer redenen om jaloers te zijn op haar. De Cubanen zien er echt zeer gezond uit: bijna geen dikke mensen, en zeker geen ondervoede, altijd opgewekt, veel tijd voor elkaar en voor jou als je iets vraagt of een babbeltje wilt doen. (Ik spreek of brabbel een aardig mondje Spaans, vandaar.) Cuba lijkt een beetje op de RTT vroeger maar dan wél met veel meer zon en muziek! Ik ga er nog terug.

arch/ive/ief (2000 - 2005)