arch/ive/ief (2000 - 2005)

Maandag 7 mei 2001 Ik heb nu definitief besloten vervroegd met pensioen te gaan. Vorige maandag heb ik de papieren getekend. Nog vijftien maanden. Er is een pak stress van mij afgevallen. Ik wil opnieuw naar de mensen luisteren want dat heb ik sedert de intrede van mijn pc echt verwaarloosd. Als iemand binnenkomt kijk ik niet eens meer op. Ik blijf maar doortikken of met de muis schuiven, om toch maar niet uit mijn programma te vliegen. Soms moet ik vragen om af en toe eens op de muis te klikken terwijl ik de bloeddruk aan het opnemen ben, om mijn computer wakker te houden want als ge te lang wacht en niets doet dan wordt de internetlijn onderbroken en moet ik heel het circus opnieuw in gang zetten. Om zo te werken, daar heb ik niet voor gekozen. Ik ben verpleegster, geen verlengstuk van een machine. Pas op, ik ben niet tegen die nieuwe dingen, ze zijn nuttig maar ze moeten hun plaats kennen. Billie, een goede vriend, komt binnen. Met proper hemd en broek - geen Belgacomuniform met vetvlekken. Deze namiddag moet hij naar zijn laatste les en hij wil daar eens over spreken. Het heeft iets te maken met Best. Na Turbo het zoveelste åproject?. Hij is een waterval maar wat een klare kijk. Eerst legt hij mij grondig uit hoe het systeem geperfectioneerd wordt om zeker geen minuutje te verliezen. Komt hij aan zijn conclusie: als je erin slaagt zo goed je Best te doen als ze je daar in die cursus voorstellen, dan ga je je eigen ondergang tegemoet omdat je als werkman een robot wordt en dus kapot gaat of gek wordt. Taken komen zo uit de pc of op je gsm zodat je geen tijd meer verliest met het groeten van je collega?s en een praatje hoef je helemaal niet meer te maken. De verschillende werkeenheden die ze tot in het oneindige uitgesplitst hebben zouden ze nu terug bijeen brengen. Hoe moet een gewone werkman dat nu verstaan? Wat een geldverspilling is dat niet allemaal? Die grote koppen doen precies niet anders dan zo?n dingen uitvinden om ze daarna weer te kunnen veranderen en te kunnen zeggen dat ze iets nieuws gevonden hebben. Maar telkens zijn er een pak mensen die uit de boot vallen en niet meer kunnen volgen. Flexibiliteit, o.k., maar verliest men zo niet enorm veel tijd? De job goed kunnen, dat telt niet meer. Je moet telkens iets nieuws proberen en als je het een beetje kent is het weer voorbij, weer iets anders. Best betekent niet 'best' in het Nederlands. Dat zou te simpel zijn. Het is de afkorting van vier woorden, in het Engels waarschijnlijk. Denken die nu echt dat wij kleine kinderen zijn? Dat wij enthousiast zullen juichen omdat ze een nieuw woord uitgevonden hebben? Ze hebben dat ook geprobeerd bij de eerste grote reorganisatie van Belgacom. Was er per afdeling een groot feest. Verplicht aanwezig te zijn. Verplicht ook om bij het binnenkomen een das van Belgacom aan te trekken en een petje op te zetten. De manager sprong op de tafel zoals Felice in het Springpaleis en iedereen moest meezingen van 'we are the best'. Ze zijn die mensen hun veerkracht aan het breken. Ik zie het al aankomen, ik zal weer veel werk hebben met overspannen en gebroken veren. Vanmorgen hoorde ik op de radio dat het de nationale dag van de masturbatie is en dat dit zo gezond is als middel tegen de stress en tegen de prostaat en dat masturberen zo goed is voor de buikspieren. Ik durf dat hier nu toch niet propageren. Alhoewel het misschien efficiënter zou zijn dan de stresscampagne waar niet veel mensen durven instappen uit schrik met de vinger nagewezen te worden. Maandag 21 mei Een beetje extra vroeg gekomen vandaag daar ik deze week maar drie dagen werk en toch hetzelfde werk van vier dagen moet doen. Er staat al iemand aan de deur, met diarree. Ik start de pc op met het vooruitzicht wat flink door te werken. Karel komt hijgend binnen. Een collega ondersteunt hem. Hij heeft pijn in de borststreek. Pols en bloeddruk lijken normaal. Dan stort hij inä Ik krijg het hele verhaal. Hij heeft een promotie gemist. Een jonge kerel is op die plaats gekomen en die zal nu eens alles verbeteren. Voorbije weekend was Karel van wacht. Hij is op het appel geroepen voor een negatieve evaluatie. Komt daarbij dat enkele weken geleden een van zijn vrienden van de fietsersclub waar Karel verantwoordelijke is, werd doodgereden door een racende auto. Ik vind dat hij toch zo vaak naar zijn borstkas grijpt. Het lijkt me ernstig. Ik stel hem voor de 100 te roepen maar dat mag absoluut niet want wat zullen ze dan wel denken?! Ik vraag een dienstwagen om Karel zo vlug mogelijk naar de spoeddienst te brengen. Daar is hij een stuk veiliger. Even later komt de bewuste chef bij mij informeren wat er met Karel aan de hand is. Ik vraag hém wat er gebeurd is. - ?Die persoon kan eigenlijk maar niet vatten dat hij niet meer mee kan. Alles verandert nu zo snel.? Ik vraag hem hoe dat zit: Karel is 48 jaar en hoe oud is den John? Heel wat ouder, dacht ik. Voor de bazen is er duidelijk geen leeftijdsgrens. Komt er een collega van Karel binnen. Hij heeft een heel ander verhaal. - 'Die chef wil naar niemand luisteren, wil alles veranderen. Niemand kan zijn job nog echt goed doen.? Die opgefokte en opgejaagde ambitieuze åjoengs? zijn soms verschrikkelijk. Geen oor voor ervaring. De voormiddag is nog maar half voorbij als Wies binnenkomt. Zij is licht mentaal gehandicapt en werkt in de keuken. Een ex-collega van haar, een meisje dat daar vroeger ook werkte, leed aan anorexia. Ze heeft zelfmoord gepleegd. Wies is nog maar juist buiten of ik krijg een telefoon van de personeelsdienst om te verwittigen dat een man van de TGX, 38 jaar, overleden is. Wat blijkt, ook zelfmoord. Hij zou veel schulden gehad hebben en grote relatieproblemen. Dat zal wel kloppen. Maar vroeger kon je bij je collega?s nog eens een en ander kwijt. Nu begint de werkdag met het openen van je pc om je werkschema op te vragen. De rest van de dag krijg je de opdrachten en de opvolging ervan via de gsm. Geen plaats meer voor een praatje. En lap, daar gaan al mijn goede voornemens om eens flink door te werken op mijn pc. ås Namiddags vind ik eindelijk de tijd mijn gewone post te bekijken. Een tof briefje van een collega met foto van haar zoontje die me zegt dat zijn mama mij hier heeft vervangen vorige vrijdag. Ik prik de foto op. Het baaske lacht me met grote ogen toe. In de omslag van een andere collega de foto van haar dochtertje die haar eerste communie heeft gedaan. Prachtige foto van een mooi meisje. Gelukkig heb ik goede collega?s waar ik eens een praatje kan mee maken, anders mochten ze me hier ook afvoeren. Want soms zijn dat hier situaties die je niet echt alleen aankan, zonder omkadering. Iedereen heeft te veel werk, dus tracht ik toch maar op mijn eentje mijn plan te trekken en slik ik die opmerking maar in. Na zo?n mooi weekend waar iedereen buiten was - met toch een koude noorderwind - komen er nogal wat mensen met kleine kwaaltjes: keelpijn, diarree, verstuikte enkels, schaaf- en snijwonden van het werk in de tuin of van te vallen met de fiets. Mijn pc heeft zich nog niet kunnen warmwerken. Komen ze nu ook een nieuwe telefoonlijn aansluiten. Die man doet mij ook zijn verhaal. Hij kan niet meer werken zonder kalmeerpillen en heeft zopas een depressie achter de rugä Deze avond komen mijn oudste zoon en zijn vriendin eten. Dan kan ik toch eens over iets anders praten. Of toch weer niet, want zij werken ook als jonge zotten, veel te hard, te onregelmatig. Voor meer leesplezier: zie www. katardat.org