arch/ive/ief (2000 - 2005)

Verslag Barcelona
Een beetje laat maar er toch gekomen. Dit verslag bevat volgende punten (indien u niet van plan bent alles te lezen kan u zich gewoon richten tot één of ander punt. Want het moet gezegd worden: het is veel!).
- Getuigenisverslag Barcelona (wij reisden mee met D14) met tussendoor persoonlijke bedenkingen en overpeinzingen
- Houden onze Eu-leiders rekening met ons? De gevolgen van het Barca-akkoord.
- D14: wat kan beter in de toekomst?
- Welke weg vooruit met de ‘antiglobaliseringsbeweging'?
- Staatsterrorisme?
- Besluit

GETUIGENISVERSLAG BARCELONA
De Europese top zowel als de antitop in de Catalaanse hoofdstad zijn achter de rug, tijd dus om te evalueren. Dat zowel de feitelijke EU-top als de tegentop een ‘succes' waren hoeven we niet te vertellen. Enerzijds verhoogden de Europese staatshoofden de pensioenleeftijd met vijf jaar, openen of liberaliseren ze de gas- en elektriciteitsmarkt voor niet-huishoudelijke verbruikers (= 60% van de markt!) vanaf 2004 en proclameert Aznar dat de liberalisering van de Europese markt ‘irreversibel' is, zoals hij het zelf uitdrukte. Ze bereikten dus een consensus over de hun opgestelde agendapunten. Anderzijds mobiliseerde de antiglobaliseringsbeweging zijn grootste demonstratie ooit in zijn nog maar kort bestaande levensloop in het vrije ‘Westen'. Terwijl de Europese leiders in hun kille rauwe en donkere burchten zaten weggescholen, beschermt door duizenden zwaar bewapende agenten en militairen bewoog een stoet van expressie, idealisme en verzet door de straten van Barca.
De organisatoren die de ‘Europese campagne tegen het kapitaal' lanceerden hoopten op 100.000 betogers om actie te voeren tegen dit antisociaal, gewelddadig en pervers beleid. Het werden er vijf maal meer! Een ongeziene massa. Nooit eerder in de geschiedenis kwamen zoveel mensen in Barca samen om tegen ‘iets' te demonstreren. De krant La Vanguardia schreef: "Historische manifestatie in Barcelona. Het aantal burgers dat de straten onderliep, oversteeg records zoals de manifestatie ter ere van Ernest Lluch of als de grote manifestatie eind vorige week tegen de overheveling van de Ebro. Het herinnerde ons ook aan de grote manifestatie van de Diada in 1977." Het doet me trouwens denken aan Göteborg waar het toen ook sedert WOII geleden was toen zoveel volk nog op straat kwam. We moeten vaststellen dat alle wonderen de wereld nog lang niet uit zijn en die ook nooit gaan verlaten. Het wordt tijd dat iedereen uit zijn ‘slaap' ontwaakt en het toenemend verzet helpt. Het wordt tijd dat iedereen het beleid van dit systeem ontmaskert.
De repressie die de Europese Unie tegen zijn rivalen (= de sociale bewegingen) hanteerden waren wederom walgelijk. De Indymedia-servers platleggen zodat er geen up-to-date informatie de wereld kon ingestuurd worden, vlaggen van de Waalse FGTB die aan de grens in beslag werden genomen (konden dienen als wapens doch indien men echt gewelddadige intenties heeft dan kan men volgens mij alle mogelijke wapens aanschaffen in Barca zelf. Conclusie: de overheid treitert ons uit), de grenstoegang blokkeren zodat ‘buitenlandse' activisten niet naar Barca konden reizen, de toegang tot Barca zelf blokkeren voor duizenden Spanjaarden (oh ja, ze ontnemen zelf de vrijheid van hun eigen landgenoten om hun politiek protest in de kiem te smoren), het afschieten van rubberkogels in de massa, het voortdurend controleren van identiteitspassen van de activisten in Barca zelf, willekeurige arrestaties van losse individuen en kleine groepen en de vele intimidaties, manipulaties en andere ontmoedigingstactieken werden op zijn best en onder de hoede van de EU-leiders uitgevoerd.
Doch, laten we eventjes terugkeren naar donderdagavond 14 maart. Onze delegatie uit Kortrijk bestond uit een twaalftal individuen waarvan twee nog altijd studeren. De rest is werkzaam in en voor onze maatschappij in de sociale branche (maatschappelijke werkers, sociale verplegers,…). Voor iedereen zou het zijn eerste internationale politieke top worden. In Brussel aangekomen zagen we nog heel wat andere activisten van diverse pluimage met rugzakken wachten op de bussen. Toen alle administratieve verplichtingen achter de rug waren konden we plaats nemen in de bussen. Op diezelfde bussen werd er goed gezongen, gedronken, gegeten, gediscussieerd en werd ons informatie toegelicht over Barca en de doelstellingen van de Europese top zelf. Ja, je moet weten, wij willen al feestend en geweldloos ons ongenoegen uiten tegen dit pervers systeem. Wij willen door onze expressie de aandacht vestigen over de onrechtvaardige gang van zaken in de wereld. Fascistisch crapuul zoals deze van het NSV bijvoorbeeld doorkruisen al marcherend en in rijen de straten om hun ongenoegen te uiten. Dat is dus een groot verschil!
Nadat iedereen zijn ligging in de bus had gevonden dompelden de activisten onder in een gezonde slaap… tot de zon opkwam. Het was toen al vroeg in de ochtend en we waren net Lyon gepasseerd. Rond elven bereikten we uiteindelijk de Frans-Spaanse grens waar de andere bussen ons opwachtten om gezamenlijk de grens over te steken. We zagen dat de politie talrijk aanwezig was. De meest diverse uniformen zagen we rond de bus huppelen. En hup, het was zover, alle bussen moesten langs de kant. Er werd ons vriendelijk gevraagd kalm te zijn en in de bus te blijven. Iedereen moest zijn paspoort afgeven. Na enkele minuten eisten ze aan de chauffeurs dat deze hun koffers openmaakten. Zo bemerkten ze al het informatie- en propagandamateriaal die de diverse individuen en groeperingen met zich meenamen. Alles werd er uitgehaald. Borden van D14 met de leuze: "een andere wereld is mogelijk", borden met "Sharon is een moordenaar", borden met "Stop dumping", borden met herinneringen aan oorlogsslachtoffers uit het verleden. Alles werd er uitgehaald en één voor één werden ze gefotografeerd. Onderwijl stonden agenten met hun camera's te filmen naar ons. Een uur passeerde en niemand wist van iets. Onderwijl zagen we drie Mercedesvrachtwagens met daarop een vijftiental nieuwe sportmodellen van datzelfde merk zonder enige problemen de grens overrijden. Het vrije verkeer van goederen en diensten, een gevolg van het verdrag van Maastricht van 1992, is dus belangrijker dan het vrije verkeer van mensen. Ze zijn dan verwondert als sommige mensen impulsief reageren en zo'n luxewagens beschadigen.
Toen kwam het goede nieuws. Er werd ons verteld dat iedereen terug plaats mocht nemen in de bussen en dat we onze weg verder konden zetten. Alsof de sfeer van de spanning plaats nam voor een ontspannende sfeer. We zagen zelfs agenten vriendelijk lachen. Het wachten was voorbij en daarvoor werden we beloond.
Doch toen de autocars hierop door wilden rijden werden ze, vreemd genoeg, door agenten aan de grond aangemaand hun bus te keren naar de andere kant richting Frankrijk. De gezichten van de agenten ondergingen een enorme metamorfose (van vriendelijkheid naar vijandigheid). Onze buschauffeur verstond het zelfs eerst niet goed en wou toch nog doorrijden maar toen hij de gelaatsuitdrukkingen van de betrokken agenten aanschouwde veranderde hij nog vlug van gedachten. Deze politiediensten hadden ons op een laffe, gewiekste en smerige manier bij ‘ons klootjes' genomen. We kregen niet eens de kans om een geweldloze actie te voeren en het de agenten heel lastig te maken.
Uiteindelijk stopten de bussen onmiddellijk aan de andere kant van de grens, in Frankrijk. Nu was de Franse politie opgescheept met ons. Alsof dat nog niet genoeg was werden nog enkele bussen uit Frankrijk de grenstoegang tot Spanje ontzegd. Deze mensen uit Marseille en Toulouse (ATTAC) voerden eerst nog een geweldloze actie aan de grens. Zij zagen immers wat met ons gebeurde. De politie reageerde door hun één voor één de bus in te dragen. Op de parking zelf organiseerden we zogenaamde volksraden. Eerst per bus, dan per land en dan gezamenlijk met de andere groepen om de krachten te bundelen. Overleggen met zo'n honderdtal mensen (ongeveer 300 à 500) is geen makkie doch door de intellectuele discipline van de aanwezige mensen konden we meestal een consensus bereiken.
Één van de eerste acties die we uitvoerden was het bezetten van de autosnelweg in beide richtingen. De chauffeurs van de gestrande wagens werd uitgelegd waarvoor wij actie voerden. Heel wat mensen hadden begrip voor ons ongenoegen. Vooral van de vrachtwagenchauffeurs konden we op heel wat sympathie rekenen. Onderwijl ging een delegatie van de Legal Teams overleggen met de overheidsdiensten om toch doorgang te krijgen. Er werd vooral gezocht naar de redenen van onze weigering. Het moet gezegd worden dat wij absoluut geen gewelddadige intenties hadden. Onze bussen werden bevolkt door vooral mensen uit de sociale sector en door idealisten, pacifisten en ander links ‘tuig'. Met deze repressie-technieken probeert de overheid ons te ontmoedigen om nog verder deel te nemen aan zo'n toppen maar het heeft een averechts boemerangeffect. Door onbegrip, machteloosheid en ongeloof zijn wij nu nog meer gesterkt in ons verzet en wij gaan dit dan ook als een microbe in de maatschappij uitzetten. We gaan iedereen begiftigen over deze onrechtvaardigheid. Papa overheid laat zich weer eens van zijn beste conservatieve, kortzichtige en patriarchale kant zien! Leve de democratie!?
Uiteindelijk kwam de Franse oproerpolitie (CRS) met meer en meer man. Zij kregen immers de ‘vuile was' van de Spaanse overheid. Dit waren echte pitbulls die niet blaften maar alleen maar beten en zo geschiedde. De politie manipuleerden en intimideerden ondertussen zodanig onze buschauffeurs met allerlei wetten en dreigementen dat zij het niet meer zagen zitten om terug te keren. Zo zou hun bus in beslag worden genomen indien ze toch nog ergens in Spanje zouden opduiken en ze geen officiële goedkeuring (verklaring) konden voorleggen. Indien ze nog lang op de parking bleven staan zouden ze vrachtwagens laten aanrukken om de bussen weg te slepen. Ook de rusttijden van de chauffeurs liepen door tot ze bij de vaststelling kwamen dat indien we toch nog de toegang zouden krijgen we nooit Barca meer zouden halen opdat de chauffeurs eerst acht uren moesten uitrusten; zelfs al waren ze met twee! Enzovoort enzovoort. Toen besloten we om met de Belgen richting Frankrijk te rijden. We zagen nog hoe de Franse ATTAC-groep opnieuw de autosnelweg afsloot door een sit-in. De CRS sprong op de menigte in als wilde dolgedraaide beesten. Ze trokken aan het haar van zowel meisjes als jongens om hun recht te trekken. Sommigen kregen ook rake klappen met de matrak. Ik riep naar één van die arrogante CRS-flikken: "vous-êtes une fasciste!" waarop hij repliceerde: "Oui!" en waarbij hij non-verbaal teken naar me deed van kom maar af. Verbijsterend gewoonweg!
De Franse landbouwleider José Bové zei dat wat in Perpignan (grens La Jonquera) was gebeurd hem een schande leek. Volgens Bové, was die "blokkade" de vrucht van een ‘akkoord tussen Jospin en Aznar". Bové waarschuwde Aznar voor meer mobilisaties dit semester in Spanje (overgenomen uit de Spaanse krant ‘La Vanguardia').
De eerste parking langs de autoroute die we tegenkwamen hielden we halt. Wederom hielden we volksraden. Wat konden we doen? Hoe konden we dit probleem oplossen? Wat zal er gebeuren? Hoe zit het met anderen die nog aan de grens staan? Enzovoort… Uiteindelijk besloten we om naar Perpignan te trekken om samen te demonstreren met de Franse activisten tegen dit repressief beleid. De plaatselijke vakbond (Sud) zorgde ervoor dat ze ons onderdak konden geven (zo'n vierhonderdtal mensen) in een sporthal. Dit gaf ons de aanzet voor een groot feest. Temidden van het feest stopten we een minuut met rumoer om onze aandacht te vestigen aan de vorig jaar doodgeschoten Carlo Giuliani tijdens de G8-top in Genua. De stilte was overweldigend. Het doet ons geloof in een andere wereld alleen maar versterken. Dit is het échte idealisme: in overleg met elkaar, in discussie met elkaar, in ruzie met elkaar en in liefde met elkander. Het is een samentrekking van een collectieve energie, een geloofskracht! En dat is sterker dan enig repressiemiddel…
Na de herdenking werd er terug volop verder gefeest onder de sambaritmes van handenkloppende activisten op alles wat maar klanken kon produceren. Precies om middernacht beëindigden ze hun (vooral de Franse jongeren waren de grote ‘lawaaimakers', maar wij waren dan ook al meer dan een dag onderweg) dans- en muziekspektakel wat getuigt van een intellectuele discipline. Iedereen dompelde in om zich psychisch en fysiek sterk te maken voor de volgende dag. U moet weten dat het leven van een activist, of een militant zoals je wil, niet van een leien dakje loopt. Maar we gaan ervoor!
Om zeven uur in de ochtend stonden velen al op om te genieten van een warme douche. Als dit geen luxe was! De vakbond bracht ons melk (de vorige nacht brachten ze ons ook al water om te drinken). Toen ondernamen we wederom allemaal een lange wandeltocht richting het centrum van Perpignan waar onze bussen ons opwachtten. Doch zij waren niet alleen, in hun kielzog bemerkten wij een heel armada oproeragenten weggemoffeld in hun rijtuigen. Onderwijl vernamen we ook dat nieuwe bussen de toegang tot Spanje werden ontzegd. Geen al te positief nieuws! We hoorden dat ze naar ons toekwamen. Andere bussen namen zelfs niet eens meer de moeite om tot aan de grens te rijden maar kwamen naar onze richting om onze groep te vergroten. We besloten na enkele volksraden een betoging te houden in Perpignan met als grootste leuze: ‘liberté de circuler'. Er waren meer dan twintig bussen gestrand in Perpignan. We hoorden ook dat vele bussen werden gestopt ver voor Perpignan (zo stonden bussen door de diverse prefecturen vast in Narbonne, Montpellier en Lyon, zij konden ons nooit bereiken). De lokale solidariteit was groot! De CNT (syndicale anarchisten) van Perpignan vervoegden zich met een dertigtal man bij onze delegatie. Ook andere lokale groepjes kwamen hun solidariteit betuigen door samen met ons de straat op te gaan. Het werd een lawaaierige demonstratie (een kleine 1.500 mensen) met veel slogans, muziek en sit-ins. Een delegatie kreeg de mogelijkheid om met de prefect en de burgemeester te spreken zonder enig resultaat.
Toen het middag werd besloten we om met alle bussen richting grens te rijden. We kregen zelfs politie-escorte om ons uit de stad te leiden. Dit was misschien een uitspruitsel door de dialoog met de burgemeester. De Franse bussen waren ons al een tijdje voor en werden aan de grens teruggestuurd. We spraken met hun af op de laatste parking voor de grens. Hier werden terug vurige betogen en discussies gehouden. Ook advocaten uit Barcelona kwamen ons toelichten wat de mogelijkheden waren. Die mogelijkheden waren heel somber!
Twee chauffeurs van respectievelijk twee Belgische bussen zagen het niet meer zitten om terug te keren naar de grens. Zij besloten om terug te keren naar België. Na telefonisch contact met hun baas kregen ze het advies van hun baas een compromis uit te werken. Dit compromis bestond eruit dat nog één bus zou proberen de grens over te steken, de anderen moesten terugkeren naar België. Toen begon de discussie wie wou terugkeren en wie toch nog wou proberen de grens over te steken. Na lang discussiëren (het was inmiddels 18u en om 18u startte de grote demonstratie in Barca) gingen we met een volle bus richting grens. Daar aangekomen zagen we dat de Franse activisten wederom geblokkeerd waren en een blokkade opzetten. Doch uitzonderlijk en door veel geluk (verwarring tussen de Franse en Spaanse ordediensten?) geraakten we zonder veel problemen door de grens. De ontlading in de bus was groot. Ons geduld werd op de proef gesteld en daarvoor werden we beloond.
En daar gingen we dan, richting de Catalaanse hoofdstad. Rond 21u bereikten we onze afstapplaats te Barca. Inmiddels hoorden we dat er een ongeziene massa zich door het centrum van de stad baande. Dit betekende dat de demo nog niet afgelopen kon zijn en daarom gingen we met een 25-tal mensen richting metro op zoek naar de betoging. Een andere groep besloot om te vertrekken naar het festival die het politiek platform van Spanje organiseerde. Na wat zoeken vonden we de richting die we moesten inslaan en namen we de metrotrein. Toen we uitstapten aan de halte waar we moesten zijn werden we aan de uitgangen van het ondergrondse metrostelstel geconfronteerd met zwaar gewapende agenten. Deze mannen drongen het stelsel binnen en duwden de mensen hardhandig terug. Sommigen probeerden de metro-ingang te barricaderen maar de meesten onder ons namen het zekere voor het onzekere en trokken zich terug richting de metrotreinen. Iedereen spurtte door de open deuren de treinen in. Af en toe zagen we een matrak binnenglijden in de treinen zelf. Ze hadden deze metrohalte volledig ontruimd en wij hadden nog niets eens de kans gekregen het centrum van Barcelona te bezichtigen. We besloten verstandelijk terug te keren naar de andere groep en het festival op te zoeken.
Daar aangekomen wachtte ons een mooie verrassing. Een idyllische plaats bevolkt door naar schatting vijftigduizend activisten die zwaaiend met hun rode vlaggen samen kwamen genieten van het feestgedruis. Geen commercieel gerichte prijzen om een drankje of broodje te verbruiken, neen, alles aan een democratische prijs. Het werd een aangename doch frisse nacht (velen hadden toch al een tijdje niet meer geslapen). Velen waren zelfs van gedacht dat het festival zou eindigen rond twee uur maar we moesten wachten tot vier uur in de ochtend vooraleer Manu Chao zijn muzikale talenten presenteerde. Dit eindigde omstreeks zes uur. Toen volgde wederom een lange wandeling naar onze bussen. Daar aangekomen bezweek bijna iedereen (u moet weten dat we toen toch al zestig uur onderweg waren, slapend in bussen, op de grond, al wandelend op zoek naar de bussen, betogen,…) aan de slaapziekte. Op de bus aangekomen reden we nog een ritje door Barca om ons cultureel en geschiedkundig verstand op te frissen en te verrijken. Daarna dompelden we onder de tonen van de Social Buena Vista Club en Manu Chao in een zachte roes, dromend dat een andere wereld mogelijk is.

Voila, dit kunnen we dus beschouwen als een getuigenisverklaring. Maar wat kunnen we nu leren van dit verslag? Laten we enkele punten overlopen:
Houden onze EU-leiders rekening met ons protest?
Laten we enkele edele heren aan het woord:
$ Aznar: ‘We hebben een fundamentele stap vooruit gezet'
$ Blair: ‘We zouden veel vlugger willen vooruitgaan maar de overeenkomst is duidelijk'
$ Jospin: ‘We hebben de modernisatie en regularisatie van de markt in evenwicht gebracht'
Het antwoord is dus heel duidelijk: NEEN. Zonder veel scrupules voeren zij hun beleid verder uit. Zij houden niet van onze expressie, van onze symbolen die we meedragen, van onze uiting en outing, van onze leuzen, van onze visie en vooral van ons idealisme. Zij willen geen andere wereld en als ze dat wel willen dan zal die wereld eruit zien zoals zij wensen: NEOLIBERAAL. Deze beleidsmensen zijn even erg als de religieuze fundamentalisten gelijk Osama bin Laden met dit enigste verschil dat het hier gaat om economische fundamentalisten. Nog altijd zijn zij er heilig van overtuigd dat zij gelijk hebben. Dat het neoliberale concept van liberaliseren, dereguleren en privatiseren alle problemen de wereld uithelpen. Deze drie stokpaardjes tonen ons al duidelijk welke gevolgen ze heeft (1997: Zuidoost-Aziatische crisis, vandaag Argentinië, de derde wereld, het milieu,…). Op de ontwikkelingstop van de VN in het Mexicaanse Monterrey verwoordde de Cubaanse leider Fidel Castro mooi weer waarover de essentie gaat: "De neoliberale wereldeconomie is één groot casino dat gerund wordt door plunderingen en uitbuiting." De kloof tussen de arme en rijke landen bestempelde hij als "een echte genocide", aldus De Morgen. Hier zien we nogmaals, de naïeve NGO's ten spijt, dat al deze internationale hoogmissen grootse shows zijn die niets bereiken om echte structurele problemen in de wereld aan te pakken. Het Westen heeft de derde wereld nodig! Vorig jaar tijdens de MOL-conferentie te Brussel kon men ook al veel retoriek en mooie beloftes horen. Het moet trouwens gezegd worden dat men het kapitalisme wil verheerlijken door daar vandaag nieuwe begrippen aan toe te formuleren. Nu spreekt men over ethisch, duurzaam en sociaal kapitalisme (vooral de NGO's denken dan dat ze iets bereiken). Ik stel me soms de vraag aan wiens kant die NGO's in feite staan?! Yash Tandon, een Oegandees ontwikkelingsexpert, stelt zich de volgende vraag over de NGO's: 'Zijn zij de missionarissen van een nieuw tijdperk en dus de voorlopers van een nieuw soort imperialisme, of zijn zij inderdaad de bondgenoten in de voortdurende strijd tegen overheersing en uitbuiting?'
De EU heeft tot doelstelling (beslissing in Lissabon) het machtigste handelsblok ter wereld te worden met de beste concurrentiepositie tegen 2010. Of zoals ze het zelf uitdrukken: "de meest concurrerende en dynamische kenniseconomie van de wereld". Het volledige Amerikaanse concept wordt in dezelfde walgelijke farwest-stijl overgenomen met alle antisociale gevolgen vandien. De Verenigde Staten van Europa staan voor de deur… Om de meest concurrerende en dynamische kenniseconomie van de wereld te worden moeten enorme hervormingen doorgevoerd worden. En dat bereikten ze deels in Barcelona. De sociale partners worden klaargestoomd om de bedrijfsreorganisaties of herstructureringen beter te beheersen via dialoog en preventieve aanpak. De vakbonden moeten dus meehelpen aan de opbouw van het sterkste handelsblok ter wereld om de sociale ellende die er op zal volgen beter op te vangen. Tezelfdertijd wordt de pensioenleeftijd omhoog getrokken om de mensen langer te laten werken en worden ‘flexibiliteitsjobs' (uitzendarbeid zodat mensen gemakkelijker ontslaan kunnen worden en waarbij deze mensen minder aan sociale arbeidsrechten kunnen genieten: bijvoorbeeld geen eindejaarspremie, geen uitbetaling feestdagen, lage uitbetaling vervoerskosten…) aangemoedigd. Ook wordt vastgesteld dat het vervoersnetwerk in Europa drastisch zal verbeterd worden. Grootse infrastructuurwerken staan ons dus te wachten die grote natuurgebieden gaan verwoesten (Pyreneeën en Alpen bijvoorbeeld) om het vervoer van goederen sneller te laten evolueren. Tjah, om de beste concurrentiepositie te bezitten moet men natuurlijk ook over de beste voorwaarden beschikken (= snelheid, kwaliteit, service en prijs). Maar wat is de prijs die we daarvoor moeten betalen om een soort Verenigde Staten van Europa te worden? Die ligt heel hoog…
Laten we gezamenlijk de punten nog eens overlopen door de bril van onze eigenste EU-leiders.
De optrekking van de pensioenleeftijd met vijf jaar wordt als volgt in hun slotverklaring (http://www.ue2002.es/principal.asp?idioma=ingles ofwel rechtstreeks http://a140.g.akamai.net/7/140/6631/21a8172fc764c0/multimedia.ue2002.es/infografiasActualidad/20020316/1058Fra.pdf) omschreven: "De werkgelegenheidsstrategie van de EU:
Stimulering van vervroegde pensionering en invoering van regelingen voor vervroegd pensioen door ondernemingen moeten worden beperkt. Er moeten meer inspanningen worden gedaan om oudere werknemers meer kansen te bieden om op de arbeidsmarkt te blijven, bijvoorbeeld door formules van flexibele en geleidelijke pensionering en door werkelijke toegang tot levenslang leren te garanderen. Er moet naar gestreefd worden de leeftijd waarop de mensen stoppen met werken binnen de Europese Unie in de periode tot 2010 geleidelijk op te trekken met circa 5 jaar. De voorgang op dit gebied zal jaarlijks voor elke voorjaarsbijeenkomst van de Europese Raad worden geanalyseerd."
Betekent dit dat onze eigenste Vlaamse onderwijzers niet eens meer rond de tafel hoeven te zitten met Marleen Vanderpoorten omtrent hun overstapperiode (58 jaar)? Betekent dit dat verplegers zich nu ook langer moeten inzetten? Nergens staat een artikel omschreven die bepaalde beroepen betere voorwaarden geeft!
Het gevoeligste onderwerp ging hem over de liberalisering van de energiemarkt. Als volgt omschrijven zij dit gegeven: "Integratie van de Europese energienetwerken:
Dringt de Europese Raad er bij de Raad en het Europees Parlement op aan de voorliggende voorstellen voor de eindfase van de gas- en electriciteitsmarkt zo spoedig mogelijk in 2002 aan te nemen, met onder andere:
- vrije keuze van leverancier voor alle niet-huishoudelijke verbruikers in Europa vanaf 2004 voor electriciteit en gas. Dit zal tenminste 60% van de totale markt omvatten"
We mogen ons dus in de toekomst op massale herstructureringen verwachten en wat zullen de gevolgen zijn? Massa-ontslagen met alle sociale ellende tot gevolg, daling van de kwaliteit en veiligheid en verhoging van de prijzen? Als we Verhofstadt mogen geloven (wie gelooft hem?) dan is hij er van overtuigd dat door de concurrentie de energieprijzen in heel Europa gaan dalen. Doch zelfs energiereus Electrabel is daar niet zo zeker van.
In een reactie op de beslissingen van Barcelona inzake de elektriciteitsmarkt, noemt het Belgische Electrabel zich ,,een grote voorstander van versnelde liberalisering''. Maar Electrabel twijfelt of zoiets automatisch tot lagere energieprijzen voor bedrijven èn gezinnen zal leiden, zoals premier Verhofstadt zaterdag liet uitschijnen. ,,Dat zal van veel factoren afhangen'', aldus woordvoerster Françoise Vantemsche van Electrabel. ,,Ik moet hierbij opmerken dat de prijzen zelfs gestegen zijn in sommige landen waar de markt al voor 100 procent geliberaliseerd is", aldus de Belgische kranten.
Persoonlijk vraag ik me af wat deze liberalisering op lange termijn tot gevolg zal hebben. De energiebedrijven staan allen voor een toekomstige hevige concurrentieoorlog. Allen zullen ze de beste voorwaarden willen aanbieden aan de consumenten. Dit zal leiden tot massale herstructureringen, fusies en faillissementen. De fusies gaan er in de toekomst (tien tot twintig jaar of nog sneller?) voor zorgen dat er misschien maar een vijftal energieconcerns (of minder tot één of ander alleenheersend monopoliespeler?) gaan overblijven. Zij kunnen dan gezamenlijk rond de tafel gaan beslissen om de prijzen terug kunstmatig de hoogte in te stuwen doordat er dan weinig concurrentie meer zal zijn (dit deed GSM-operator Proximus al totdat ze concurrentie kregen van Mobistar en Orange: de prijzen van Proximus, toe ze alleen waren op de Belgische markt, waren tot de helft duurder dan de rest van Europa).
Maar, beste vrienden, er bestaat ook zoiets als een ‘sociale agenda' in Europa.
"Versterking van de sociale samenhang: de sociale agenda
Wat de sociale dimensie betreft, betekent dit oa.
De werknemers meer betrekken bij de veranderingen die hen aangaan. In dit verband verzoekt de Europese Raad de sociale partners wegen te vinden om de bedrijfsreorganisatie beter te beheersen via dialoog en een preventieve aanpak; hij roept hen op actief bij te dragen tot een uitwisseling van goede praktijken bij de aanpak van de herstructurering in de industrie;"
Van de vakbonden wordt dus verwacht dat ze inspanningen gaan leveren om hun werknemers te behoeden op wat zal komen en wat te verwachten valt. Massale herstructureringen met massa-ontslagen die de sociale ellende gaan vermenigvuldigen.
Maar ook het vervoersnet wordt in Europa aangepakt.
"Integratie van de Europese vervoersnetwerken:
verzoekt hij de Raad en het Europees Parlement om uiterlijk in december 2002 herziene richtsnoeren en begeleidende financiële bepalingen inzake trans-Europese vervoersnetwerken aan te nemen, inclusief nieuwe, door de Commissie aangewezen, prioritaire projecten, teneinde het vervoersklimaat in de gehele Europese Unie met een hoog niveau van veiligheid te verbeteren en de knelpunten in gebieden zoals onder meer de Alpen, de Pyreneeën en het Oostzeegebied te verminderen."
Zoals ik eerder al zei betekent dit dat ons grootse prestigeprojecten staan te wachten om ‘onze' veiligheid (?) te verbeteren. Men verwacht dus dat het vrachtwagenvervoer verder zal blijven stijgen en daarvoor moeten wegen aangepast worden maar ook nieuwe aangelegd worden om bepaalde gebieden beter en vlugger te kunnen bereiken. Daarnaast werd ook het megalomane Galilei-project goedgekeurd die het bestaande GPS-systeem van de Amerikanen moet vervangen. De totale prijs van ontwikkeling en ontplooiing van het project wordt op 3,2 miljard euro geraamd, ,,evenveel als 150 kilometer autosnelweg'' zeggen de voorstanders. Tegen 2008 moeten de dertig satellieten in de ruimte hangen, aldus De Standaard.
Om toch nog enige goodwill te tonen gaan onze Europese leiders de ontwikkelingshulp verhogen tot 0,33% tegen 2004. Er werd geen deadline opgesteld tegen wanneer de 0,7%-norm moet gehandhaafd worden. Nog net niet eens de helft van de beoogde 0,7%-norm. Didier Reynders, als ik De Morgen er eens uithaal, moet het volgende kwijt over dit beschamend besluit: "In het tempo waarin we het budget optrekken tot 2006, halen we pas in 2050 de 0,7 procent ontwikkelingshulp." Zo zijn onze Belgische politici ook enigszins sympathiek (sick). Hierna kan u lezen hoe zij dit thema omschrijven:
"Met het oog op de conferentie inzake ontwikkelingsfinanciering in Monterrey is de Europese Raad ingenomen met het door de ministers van buitenlandse zaken bereikte akkoord inzake de ODA. Het houdt in dat de lidstaten die de 0,7%-doelstelling nog niet hebben bereikt, uit hoofde van de verbintenis de middelen en het tijdschema te onderzoeken waarmee iedere lidstaat de VN-doelstelling van 0,7% ODA/BNI zal kunnen bereiken, individueel de toezegging doen – als eerste belangrijke stap – dat zij in het kader van hun respectieve begrotingsprocedures hun ODA in de komende vier jaar zullen verhogen, terwijl de andere lidstaten voortgaan met hun inspanningen om op of boven het streefcijfer van 0,7% ODA te blijven, zodat in 2006 collectief een EU-gemiddelde van 0,39% zal worden bereikt. Met dit doel voor ogen, zullen alle lidstaten van de Europese Unie er in elk geval naar streven in het kader van hun respectieve begrotingsprocedures in 2006 ten minste 0,33% ODA/BNI te bereiken. De raad ECOFIN zal andere methoden bestuderen om de schuldenlast van de minst ontwikkelde landen te verlichten."
Andere belangrijke thema zoals het Europese landbouwbeleid en haar dumpingpraktijken werden niet besproken. Een regelrechte schande. Waar blijft de strijdvaardigheid van de NGO's? Zijn zij verankerd, vastgeketend aan de gevestigde orde? Zijn zij nog enigszins progressief? Ze publiceren schitterende studies over de symptomen en de gevolgen in het zuiden maar voor de rest is het veel ‘geleuter'!

D14: WAT KAN BETER IN DE TOEKOMST?
Eerst en vooral moeten we de mensen van D14 feliciteren voor hun inzet! Dat moet gezegd worden. Doch, dit neemt niet weg om kritiek te spuwen op enkele feiten die zich tijdens het Barca-weekend voordeden.
Eerst en vooral konden we de grenstoegang van La Jonquera niet passeren. Een gegeven die niemand kon voorspellen. Het geeft ook een vals gevoel mee van veiligheid om te denken dat de mensen van de Legal Teams (advocaten) alles gaan oplossen. Dit was niet zo. De overheidsdiensten gebruikten deze mensen meer om spelletjes te spelen dan dat ze hun oor te luister zouden leggen om een compromis te bereiken. Wat me vooral stoorde was het feit dat er geen enkel scenario werd ingestudeerd waarop we konden anticiperen.
Moeten wij in de toekomst geen werkgroepen opzetten die scenario's instuderen om alle activisten op de één of andere manier toch de grens te laten overgaan? Als de overheid de wetten aan zijn laars lapt en een spelletje speelt met de advocaten van de Legal Teams dan moeten wij daarop anticiperen. Uiteraard is deze taak niet weggelegd voor de advocaten. We moeten diverse mogelijkheden instuderen om de activisten in de toekomst een zekerheid te bieden de grenzen te kunnen oversteken. Of dit nu verwezenlijkt wordt door vrachtwagens, wandeltochten, tunnels, auto's (wat voor zots kunnen we nog zoal niet bedenken?) doet er niet toe. Als we er maar geraken.
Doch het moet gezegd zijn dat we in Perpignan een goede actie leverden. Wat konden we nog meer doen? Een andere bedenking waarover ik vragen heb is de massademonstratie in Barca zelf. De organisatoren van de anti-Eurotop kozen ervoor de betoging (uit goodwill jegens de gevestigde orde) te laten doorgaan als de échte Europese top al beëindigd was. Naar mijn mening gaan we niet alleen maar door onze politieke lobbying, expressie en getallen (betogingen) de wereld veranderen. Waar zijn al die edelmoedige ‘non-violent' actievoerders die de hotels van de ministers blokkeren en bezetten? Waar zijn al die groepen die met geweldloze methodieken de rode zones binnendringen om de kapitalistische hoogmissen te doen mislukken? In Seattle, Nice, Praag en Göteborg lukte dit enigszins. Sinds Genua een dalende trend… Evolueert onze beweging naar een soort van carnavalsfeest waar tienduizenden mensen hun ongenoegen uiten of komt daar meer bij kijken? Neen, het moet gezegd worden dat groepen die de ‘direct action'- methodes gebruiken alleen maar wil aanmoedigen.

WELKE WEG VOORUIT MET ONZE BEWEGING?
De antisociale regeringsleiders trekken zich niet al te veel aan van de massaprotesten. De vraag is hoe wij druk moeten uitoefenen om daadwerkelijke veranderingen vast te stellen. Nog altijd zal ik de anarchistische groeperingen en losse individuen niet veroordelen omtrent hun handelingen. Zij vormen, naar m'n inziens, nog altijd de stoottroepen van onze beweging! Ik kan volkomen het gedrag van een massa mensen begrijpen die gericht geweld hanteren tegen de symbolen van het systeem. We leven in een wereld waar de grootste spelers een ongelooflijk hypocriet en antisociaal beleid voeren. We kunnen stellen dat dit een intellectueel genocidaal en neokolonialistisch beleid is.
Doch welke weg of wegen moeten we in de toekomst inslaan?
Het is toch vreemd en zelfs angstaanjagend te moeten vaststellen dat wij met tienduizenden, op mondiaal vlak in feite met miljoenen (miljarden), op straat ons ongenoegen uiten terwijl het stemgedrag van de mensen in ons landje nagenoeg volledig naar de rechterkant evolueert… om nog maar te zwijgen over de rechtse evolutie in de rest van Europa. Hoe moeten wij deze mensen laten inzien of zelfs wakker schudden wat de oorzaken zijn van hun ongenoegen? Hoe moeten we hun dit bijbrengen? Op welke manier? Komt het doordat de rechterzijde veel gemakkelijker te begrijpen is voor de publieke opinie dan wij? Hoe moeten we het Europese beleid ontmaskeren aan de publieke opinie?
Bioloog Philip Polk heeft volgende visie: "Weet je wat het is? Er is geen solidariteit meer, een woord dat ik liever gebruik dan communisme omdat dat bij veel mensen zo vereenzelvigd wordt met het stalinisme. Die oervorm van solidariteit vond ik terug in de kleine dorpen in Afrika en India, waar ik nog gewerkt heb. Mensen hebben er niets, maar ze delen wat er is. Dat het met het communisme fout is gegaan, kun je precies terugbrengen tot het stalinisme, een degeneratie in een vreselijke bureaucratie. Mensen mochten geen vragen meer stellen. Maar in ons systeem is het nog gevaarlijker. Daar geeft men de indruk dat de mensen vrij zijn en wat geeft men hen? Big Brother."
De mensen die apolitiek zijn en commentaar uiten op ons ludiek verzet moeten in feite gedwongen worden de gevolgen van dit neoliberaal pervers beleid onder ogen te zien. We moeten hun in de achterwijken van onze Vlaamse centrumsteden dumpen, we moeten hun begeleiden door de eens zo geroemde natuurgebieden in ons landje enzovoort. Tijdens de tweede wereldoorlog geloofde de Duitse bevolking ook niet in de vernietigingskampen die hun leider oprichtte. De geallieerden dwongen de plaatselijke bevolking hun een verplicht bezoek op te leggen aan de vernietigingskampen. Op deze manier werden ze geconfronteerd met stapels uitgemergelde stinkende en rottende lijken. Zowel baby's, kinderen, jonge meisjes als jongens, volwassenen als senioren. Alle categorieën zagen ze naakt aan hun lot over. Ze konden hun ogen niet geloven. Ze waren geschokt. Hun hele droom viel in duigen. Het Duitse beleid onder überkanselier Hitler was ontmaskerd. Misschien wordt het nu wel eens tijd het Europese beleid te ontmaskeren.
Want we kunnen stellen dat vandaag hetzelfde gebeurd in Europa, weliswaar in een andere context bekeken, doch ingenieuzer. De mensen die geen interesse betonen in de politiek hebben geen flauw benul welk beleid hun leiders uitstippelen en uitvoeren. Ze zijn apathisch en sluiten hun ogen voor de werkelijke waarheid. Ze zijn slaaf geworden van de consumptiemarkt. Ik heb geen enkele twijfel over het feit dat onze beweging sterker en sterker wordt. Het is ook wreed om te moeten vaststellen maar hoe meer crisissen (voedsel, herstructureringen, milieu,…) we gaan meemaken hoe krachtiger wij gaan worden. Het is een feit dat we mensen hun gedrag niet kunnen beïnvloeden als ze zelfs nog niets vaststellen. Ze moeten het eerst aan den lijve ondergaan… met het gevaar dat zij naar extreemrechts overlopen.
Het wordt ook eens tijd dat al die linkse partijen in ons landje samenwerken. Wat denkt u daarvan? Ze moeten zich daarvoor nog niet ontbinden, zoals Jaap Kruithof beweert, maar ze moeten de handen in elkaar slaan. We moeten een grote linkse beweging opbouwen (D14? ATTAC?) en al dat intellectueel talent samen gooien. Elk moeten ze vanuit hun visie (Trotskisten, Stalinisten, Maoïsten, Leninisten en ander Marxistisch tuig) kritiek spuwen op de opbouw daarvan. Misschien ontwikkelen we op deze manier wel een nieuwe marxistische ideologie? Nu moet vastgesteld worden dat iedere linkse partij (die geen enkele betekenis heeft in ons landje) werkt aan een linkse oppositiebeweging. Dat is toch spijtig hoor! Voor de publieke opinie komt dit heel verwarrend over! Zien al deze intellectuelen dat niet of hebben ze allen te kampen met machtshonger? Of gaat het hem gewoon om koppigheid? Of gaat het hem om wie de eerste stap moet zetten? Misschien zien we wel enkele van deze linkse leiders in de toekomst in de burgerlijke politiek? Zien we onmiddellijk met welke intellectuele lafaards we te maken hebben. Dit vormt, voor mij persoonlijk, een heel belangrijke discussie indien we iets willen bereiken in de toekomst!

HET NEOLIBERAAL BELEID:
Onze Europese leiders zijn crapuul die misbruik maken van de onwetendheid van de publieke opinie. Dankzij de propaganda-instituten van de media kunnen ze die publieke opinie bespelen. Het zijn economische fundamentalisten die er heilig van overtuigd zijn om met hun vrije-marktconcept de wereld volgens hun visie te wijzigen en daarmee alle problemen (vooral de armoede) de wereld uit te helpen, beweren ze. Zij maken van de wereld koopwaar, één groot casino met marchandise. Sedert de oprichting van de WTO werd nog geen enkele keer het neoliberalisme onder de loep genomen. Het beleid werd niet geëvalueerd met alle gevolgen vandien.
De Europese leiders nemen besluiten die genomen worden over de hoofden van de mensen heen. In geen enkel Europese lidstaat werd er gestemd voor de goedkeuring van het Verdrag van Maastricht. Een verdrag die toch heel verstrekkende gevolgen heeft. Als er dan een land in onze unie was die een referendum hield (Ierland, Denemarken, de Scandinavische landen) kwamen ze keer op keer tot de vaststelling dat de mensen niet gediend zijn met deze Europese Unie. Om de heel eenvoudige redenen dat de mensen niet zo goed weten waarover het gaat. Het staat te ver van hun bed. Dat is ook één van de grote redenen waarom mensen zoveel proteststemmen uitbrengen tijdens de verkiezingen. Het is een echte antipolitiek waarbij de Belgische politiek niet veel meer te leuteren heeft op wereldschaal. Wat zeg ik: ‘niet veel'? Ze hebben niets meer te vertellen. Ze zijn een doodgetrapte vlieg die proberen nog enige sympathie in eigen land te winnen door bijvoorbeeld het goed voor te nemen met de wereld en te streven naar een tobintaks of de 0,7%-norm ontwikkelingshulp. Terwijl ze zeker weten dat ze dit niet kunnen bereiken zonder de medewerking van andere landen en machtsblokken.
Dagelijks worden we geconfronteerd met de gevolgen van dit beleid. Dit wekt alleen maar frustraties, onbegrip en machteloosheid in de hand. De gevolgen van dit neoliberaal beleid zijn verschrikkelijk.
In ons land stijgt (sociale explosie van problemen) het aantal alleenstaande vrouwen met kinderen, stijgt het aantal psychische problematieken (bijvoorbeeld anorexia), stijgt het aantal drugsverslaafden, stijgt de criminaliteit, stijgt het aantal daklozen (zelfs in het Texas van Vlaanderen te Kortrijk!), stijgt het aantal aanvragen om te kunnen genieten van een sociale woning (er zijn er tekort), stijgt het aantal asielzoekers, stijgt het aantal mensen die geen financiële steun meer krijgen van de overheid (OCMW's), stijgt de frequentie van suïcides en zelfverminking, enzovoort… De cijfers kan men zelf terugvinden in de rapporten door de overheid opgesteld! (Riso: Rijksinstituut voor samenlevingsopbouw, NIS: nationaal instituut voor de statistieken,…)
Het is natuurlijk goedkoop te beweren dat dit allemaal gevolgen zijn van het bestaande systeem maar toch zijn hier velerlei verklaringen voor te vinden.
Het neoliberaal beleid verhoogt de druk van mensen om hun levensenergie te investeren in dit economisch prestatiemodel. Meer en meer wordt van de mensen verwacht: zich flexibel, competitief en concurrentieel op te stellen. Wie niet mee kan moet achterblijven. De mensen zijn verwikkelt in een concurrentieoorlog om het beste te kunnen afleveren. Ze moeten zoveel mogelijk winst maken op korte termijn. Bereiken ze dit gegeven dan worden ze beloont met snoepreisjes door hun werkgevers. Zo krijgen ze bijvoorbeeld een vakantie naar één of ander oord dat volledig is opgekocht door diezelfde werkgever (dit is bijvoorbeeld het geval bij Proximus). De werknemer komt dan op een plaats terecht waar het stikt van de collegae. Zo ‘indoctrineren' ze deze mensen om hun handelingen zo ver mogelijk door te drijven in het belang van de onderneming met als cadeau: ‘promotie'. Zo maken ze van deze mensen machines die zoveel mogelijk moeten produceren. Ginder wordt niet gepraat over wat gaande is in de maatschappij. Integendeel! Voortdurend willen ze opscheppen tegenover elkaar (ook de werknemers zelf zijn concurrenten jegens elkander, ze staan er in feite heel alleen voor) en praten daardoor voortdurend over het bedrijfsleven (vooral de cijfers zijn bij hun in trek), onderwijl ze worden gescout door managers en ander opleidingspersoneel. Veel gezonde uitlaatkleppen krijgen deze mensen niet. Ze leven heel de tijd onder de spanning om niet uit de boot te vallen. Als ze al eens, tijdens zo'n reisjes, over andere niet-commerciële zaken babbelen dan zal het vaak over typische traditionele ‘mannenbabbels' gaan, vaak geleid door de managers die de aanzet geven en nageaapt door de ‘volgelingen'. Zo'n babbels gaan vaak over vrouwen, drank en grapjes.

STAATSTERRORISME:
Het is ontoelaatbaar dat activisten zonder enige grondige wettelijke redenen de toegang tot een land worden ontzegd om hun ongenoegen op politiek vlak te uiten. Vooral niet als dat land lid is tot een unie van landen waar ook wij toebehoren. Er wordt daar (Barca) verdorie gepraat over onze toekomst! Het Schengen-akkoord werd voor bepaalde tijd niet toegepast waardoor ‘fysische personen' de toegang tot dat land geweigerd konden worden. Onderwijl wordt het vrije verkeer van goederen en diensten verder uitgewerkt. Dat van de mensen en de natuur ondergraven.
Sommigen waren echt geschokt over de gestelde feiten. We konden echt niet geloven dat we de toegang werden geweigerd maar moesten het onder de lijve ondervinden. Amnesty International publiceerde het volgende persbericht de wereld in naar aanleiding van de Eurotop in Barca: "People must be allowed to express their opinions, no matter what those opinions are," Amnesty International said. "The Spanish authorities have the responsibility to ensure the safety and security of participants in the Summit. However, it is the duty of the authorities to ensure the rights of protestors to peacefully exercise the rights of freedom of expression and assembly."
We moeten vaststellen dat mensen alleen maar welkom zijn als het gaat om verteer. Als ze iets opbrengen aan de consumptiemaatschappij. Als het gaat over asielzoekers, zigeuners of de democratische globalisten krijgen ze geen toegang. Keer op keer doelgroepen die er hun eigen levensstijl op nahouden en niet van plan zijn veel te investeren in dit pervers consumptiemodel. Doch er zit veel meer achter.
Het vrije handelssysteem is niet opgezet met onze doelstellingen. Zij beschouwen ons als een gevaarlijk gif. Daarom proberen zij nu met al hun macht ons te discrediteren en te criminaliseren. Zij luisteren telefoons af (bijvoorbeeld Marc Vandepitte) van mensen die zich met hart en ziel inzetten voor een andere wereld. De Belgische staatsveiligheid schrok er zelfs vorig jaar niet voor terug om het congres van ATTAC in Gent (zaaltje Onderling Beroepskrediet) te laten aflasten. Nadat ze de directie (strookt dit wel met het profiel van uw bank? Beseffen jullie wel dat zij tegenstanders zijn van de globalisering?) van die bank aanspraken en intimideerden kon het congres niet doorgaan. De invallen van politiediensten bij de Indymedia-centra (Seattle, Genua, Zwitserland, Italië,…) getuigen ook al van niet veel democratie. Het aanleggen van databanken over activisten is ook al onheilspellend. Wat als wij een echte reële macht opbouwen? Welke technieken en tactieken gaan zij dan toepassen? Gaan zij ons behandelen zoals ze nu de mensen in het zuiden behandelen om hun verzet de kop in te drukken (Multinationals betalen huurlegers of huren extreemrechtse milities om hun belangen veilig te stellen: voorbeelden Nigeria met Shell en ook de olieconcerns in Colombia, de Filippijnen,…)? Wat binnen tien jaar als de repressie WOII-taferelen met zich meebrengt? De totale oorlog? Leert de mens dan nooit iets bij uit zijn geleden geschiedenis?
Hierbij komen ook nog de resem antiterrorismewetten die onze beweging criminaliseren. De politie- en geheime diensten die worden opgericht door ons toedoen (zo dragen we ook nog eens bij aan de economie… sick).
Het moet ook gezegd worden dat onze beleidslieden misbruik maken van de politiediensten. Zij gebruiken en hanteren hun als machines, als gebruiksvoorwerpen om hun belangen veilig te stellen. Maar wat krijgen deze mensen ervoor terug? De haat van de bevolking en kritische commentaar van hun commandanten. Deze mensen (oproerpolitie) krijgen een heel strenge opleiding waarin niet wordt verteld waarvoor wij streven. Er wordt wel verteld welke methodieken die we hanteren. Dat is al en maakt dat er een grote kloof tussen deze beide groepen ontstaat. De oproerpolitie is een gevaarlijke dienst! Ze kunnen zich alles permitteren, ook niet-wettelijke feiten toepassen (dat is ook de reden waarom ze zoveel Indymedia-journalisten en andere onafhankelijke fotografen aanpakken!). Meestal zijn deze mensen niet te herkennen (geen ID-nummer, sjaal boven gezicht en allemaal hetzelfde kostuum). Hun oversten zullen zelfs op het hoogste niveau (Minister van Binnenlandse Zaken) hun wapengekletter verdedigen. Immers, het is diezelfde overheid die hun voorziet van een opleiding en goed betaald. Zij krijgen een vrijgeleide om ons te discrediteren en discrimineren.
Zo is Europa haar eigen kwaad aan het creëren. Dit kwaad zal zich in de toekomst meer en meer gewelddadiger gaan uiten. Persoonlijk kan ik het ongenoegen van vele mensen begrijpen. Dat gevoel van machteloosheid, onbegrip, onverschilligheid, kortzichtigheid en cynisme… allemaal begrippen die niet echt energieversterkend zijn. Doch met geweld bereiken we geen enkel doel. Integendeel, het speelt in het belang van de gevestigde orde dat gewelddadige groepen binnenin Europa ontstaan. We zien het al gebeuren in de zuidelijke staten (Italië) waar de geest van de Rode Brigades wederom opduikt… als zij het zijn! We hebben geleerd dat al die linkse militaire groepen enkele decennia terug in Europa (CCC, Action Directe, Rote Armee Fraktion,…) het repressieapparaat van de gevestigde orde versterkten. Net zoals die vuile fundamentalist als Osama bin laden het voor ons ook al een stukje lastiger heeft gemaakt sedert 11 september (vooral voor onze Amerikaanse verzetsbroeders). Voor meer informatie omtrent deze groepen surf eens naar http://www.baader-meinhof.com ofwel naar http://killeenroos.com/link/terror.htm.
We moeten ons ongenoegen leren uiten door onze kritische pen te hanteren en deze informatie zo ruim mogelijk te verspreiden naar alle uithoeken van het land. Met deze methode gaan we al veelmeer bereiken. We mogen niet vergeten dat de media nog altijd de marionetten zijn van het systeem. Zij zijn het propaganda-instituut en door zo'n gewelddadige methodes kunnen zij onze hele beweging vernietigen door negatief te berichten langs de bestaande communicatiekanalen. In het boek ‘NGO's. Missionarissen van de nieuwe kolonisatie?' staat het volgende te lezen: "Wie beslist waarover de media vandaag zullen spreken? Wie bezorgt aan de journalisten hun grondstoffen? Steeds dezelfde bronnen: de regering, de administraties, de ondernemingen. Dit establishment produceert elke dag een kant-en-klare informatiestroom: persconferenties, documentatiemappen, commissierapporten, interviews en de transcripties ervan, balansen, recepties, en ook duizenden telefoontjes. Alleen al in de VS werken méér dan 150.000 personen voor de 'communicatie' van de grote ondernemingen, de patronale federaties, de lobby's en handelskamers. Het TV-beeld is niet de werkelijkheid, maar een interpretatie van de werkelijkheid."
We mogen de gemakkelijkheid van het militair geweld niet hanteren. We moeten ervoor zorgen dat we door onze geweldloze actiemethodes een enorme massabeweging creëren. Hoe groter onze beweging wordt met hoe meer staatsrepressie we gaan te maken krijgen. Tot er een bepaald moment in de toekomst zal opduiken dat we kunnen spreken van echte onderdrukking. Dit geeft ons het universele recht tot zelfbeschikking of zelfverdediging. Van zo'n moment kunnen we spreken van gewelddadig verzet. Maar we mogen deze methodes alleen maar hanteren wanneer het ons onmogelijk wordt gemaakt om nog vrij te betogen, om nog vrij toespraken te houden, om nog vrij rond te lopen, omdat we door allerlei wetten worden gediscrimineerd (geen werk meer vinden door onze ‘status') enzovoort. Alvorens zou dit een bevel moeten zijn voor iedereen: ‘NO VIOLENCE'!
Che Guevara schreef ooit dat 'het geweld geen eigendom is van de uitbuiters, ook de uitgebuitenen mogen het gebruiken, en méér zelfs, op het geschikte moment móeten ze het gebruiken'
Om dit stukje af te sluiten wil ik ook nog de opmerking maken dat we ons (toch voor bepaalde groepen) niet volledig moeten afkeren tegenover de politiediensten. Het mag geen spelletje worden. We mogen nooit een veralgemeenstelling maken. Als één agent vertelt dat hij fascist is zijn de andere het daarom nog niet. Er bestaan ook marxistische flikken. Wees gerust! Meer zelfs. Voor de revolutionaire strekking binnen de democratische globaliseringsbeweging moeten de politiediensten in de toekomst zelfs een partner worden. Tenzij men natuurlijk in ons landje nog altijd gelooft dat we met de arbeidersklasse een systeem kunnen doen wankelen. Dat is natuurlijk wat de boekskes vertellen hé en was in de periode rond 1917 in Rusland ook mogelijk. Nu zijn mensen vastgeketend aan het systeem. Zij hebben de consumptiemarkt nodig en de markt heeft hen nodig. Ze zijn beiden in een soort van vicieuze cirkel terechtgekomen.
Wat we moeten blijven doen is zand in de hele neoliberale machine strooien.

BESLUIT
De massa die in Barca op straat kwam zal duizenden andere mensen motiveren ook deel uit te maken van de antikapitalistische beweging. Ook de ontmoedigingstactieken door de overheid kan onze beweging alleen maar versterken. Want ja, ik ga ermee akkoord. Voor sommigen is het een soort spelletje maar ook weer geen spel. Zij kunnen in hun koppige levensfase niet verkroppen dat zij zomaar de toegang van een land worden ontzegd, zij zomaar gefotografeerd worden, zij zomaar hun paspoort moeten afgeven, zij zomaar uren moeten wachten op antwoord van papa overheid enzovoort. Zij kunnen vooral niet verkroppen dat zij al deze intimidaties moeten ondergaan om rechtvaardige eisen voor de wereld te stellen. De eisen die wij meedragen gaan over ‘kwijtschelding van de schulden', tobintaks, gelijke verdeling grondstoffen en goederen, geen winstbejag, een beter en schoner milieu enzovoort. Doch wij worden ervoor gestraft. Begrijpe wie begrijpe kan.
Dat we een overwinning gaan behalen in de toekomst is een feit. Tegen dat ze deze beweging enigszins kunnen afremmen is veel voor nodig. Vooral omdat de beweging zonder enige hiërarchie werkt maar volgens de basisprincipes van de democratie. Een gegeven die onze Europese leiders nog kennen van in de schoolboekjes.
Ofwel wordt het bestaande kapitalistische systeem in een mooi ‘ethisch, duurzaam en sociaal' kleedje gestoken ofwel wordt het hart van het kapitalisme vernietigd en vervangen door nieuwe maatschappelijke structuren. Welke ideologie de plaats moet innemen is ook voor mij nog altijd onduidelijk. Waarschijnlijk zal dit één of ander marxistisch geïnspireerd model moeten worden. Misschien moet de toekomstige ideologie waarvoor we allen strijden nog geschreven zijn! Waar is die grote meester?
Doch laten we onderwijl verder onze expressie uiten en al feestend ons ongenoegen tonen in de straten buiten de kille burchten waar de politieke leiders van het systeem zijn gehuisvest. Laten we allen onze sjaals boven ons gezicht hangen, als symboliek van verzet. In de toekomst zal het er misschien veel serieuzer aan toe gaan. En gaan we de kans niet meer krijgen om te feesten. Maar gaan we binnen een tiental jaar misschien echt moeten vechten. Als de evolutie (staatsrepressie, stemgedrag Europese bevolking en groei van de democratische globaliseringsbeweging) zoals vandaag zo doorgaat ben ik daarvan overtuigd. Onze maatschappij is aan het radicaliseren of polariseren zoals ze soms zeggen. En dat, mijn beste en lieve vrienden, is niet zo gezond hoor!
Laten we uit liefde voor onze wereld en voor onze medemens onze krachten bundelen en het verzet in alle delen van de wereld aanwakkeren. Een andere wereld is mogelijk! Er wachten ons zware en hoopvolle tijden.
Tim H., ten persoonlijke titel