arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vier redenen waarom antiglobalisten naar het proces van Clabecq moeten komen.

1. Strijd verbinden

Na de betogingen van december was een veelgehoorde kritiek dat de vakbonden apart van de jongeren hadden betoogd. Dit kwam door de reformistische lijn van de vakbondsleiding.

Voor de toekomst van de antiglobaliseringsbeweging is het essentieel dat jongeren en arbeiders zich met elkaar verbinden.

We mogen nog zo'n goede ideeën hebben, en met nog zoveel zijn, uiteindelijk zijn het wel vooral de arbeiders die een echte kracht vormen.

Waarom?
Zij maken de uitbuiting dagelijks mee, staan in het centrum van de productie en weten wie de vijand is. Door hun werk zijn ze quasi militair georganiseerd.

Dit komt misschien grappig over voor diegenen die een arbeider voorstellen als iemand die achter zijn tv zit en enkel aan zijn auto denkt, maar op de beslissende momenten staan zij er wel.

Alle verwezenlijkingen zijn afgedwongen door de massastrijd. Denk maar aan het algemeen stemrecht, de sociale zekerheid,...

2. Kracht tegenover de politie

Tijdens de antiglobalistenbetogingen, in België en in het buitenland, stootten we steeds terug op hetzelfde politieapparaat, dat dit systeem verdedigt.

Als we daar een kracht tegenover willen zetten, moeten we ons naar de arbeiders begeven.
Als wij tegen de politie vechten, deinzen we vaak terug. Maar arbeiders slagen terug. Komt misschien wat sloganesk over, maar zo is het wel.

3. Er zit een lijn in de verschillende processen.

Iedereen die het systeem aanvalt, wil men veroordelen.
Of het nu de drie Duitse jongeren zijn, mensen van het collectief, delegees van Clabecq, ...allemaal kwamen ze op hun manier op voor een andere wereld. En allemaal staan ze vandaag terecht.

We moeten dan ook solidair zijn met iedereen.

4. Clabecq toont de weg

De zwaarste arbeidersstrijd die er de afgelopen jaren geweest is, is die van Clabecq. Ze hebben steeds tegen de 'logica' van het kapitalisme in gevochten, voor het openhouden van hun fabriek. Ze hebben de mars voor werk met 70.000 (!) mensen georganiseerd.

5. Besluit

Die van Clabecq zijn naar alle betogingen gekomen, in december, en ook nog vorige maandag. Toen was het proces tegen Clabecq en tegen de rijkswachters die semira vermoord hebben. Die van Clabecq hebben meegedaan met de manifestatie tegen de rijkswachters en het gerecht.

Nu is het de beurt aan de antiglobalisten om hun steun te betuigen.

Want als die van Clabecq veroordeeld worden, is dit een slag voor de hele arbeidersstrijd en voor de antiglobaliseringsbeweging.

Graag reacties & tot maandag,

Jan.

P.S. hieronder artikel van laatste zitting

Einde Clabecq-proces: volgende week maandag, dinsdag, woensdag

Rechter zoekt alles om veroordeling mogelijk te maken

Het Clabecq-proces loopt op zijn laatste benen. Maar een veroordeling hangt in de lucht: twee gebeurtenissen tijdens de laatste zitting maken dit zeer duidelijk.

Jan Vandenbergh

De aanwezigen op het Clabecq-proces zien heel duidelijk waar men op afstevent. Tijdens de zitting valt enorm op hoe de rechter de getuigen verschillende keren voorzegt. Zo was er politiecommissaris Carette, die vertelde dat hij tijdens verschillende betogingen zonder problemen had samengewerkt met de syndicale delegatie. Hij kwam echter vooral getuigen over de betoging in Tubize. De delegatie werd toen ontvangen door burgemeester Langendries. Carette vertelde dat hij mee naar diens kantoor wilde gaan maar dat D'Orazio hem toen bedreigde. Plots citeert de rechter uit de verklaring die Carette gaf vlak na de betoging. Hij vraagt: "Heeft D'Orazio toen niet gezegd dat hij je zou vermoorden als je mee zou komen?" Waarop Carrette antwoordt dat alles wat in zijn verklaring staat, correct is.

< U mag de getuigen geen woorden in mond leggen >

De rechter gaat er dieper op in en zegt: "Om strafbaar te zijn moet er niet gewoon een bedreiging zijn maar een bedreiging gecombineerd met een bevel. De bedreiging werd toch niet zomaar geuit, ze was toch bedoeld voor het geval je het bevel van D'Orazio niet opvolgde?" ­ "Ja, dat klopt", zegt Carette.

Dan is de maat vol voor D'Orazio, die fel tussenkomt: "Bent u rechter of zelf getuige? Anders moet u op een andere plaats gaan zitten. Als u ons een cursus rechten wil geven en wil uitleggen dat er bij een bedreiging steeds een bevel hoort om strafbaar te zijn, akkoord, maar we weten allebei dat we daarvoor niet hier zijn. U hebt uw rol en u mag de getuigen geen woorden in de mond leggen." Daar trekt de rechter zich echter niets van aan.

<Automobilist: "D'Orazio? Nooit gezien">

Meer zelfs, er worden zaken bij gesleurd die absoluut niets te maken hebben met de strijd van de Forges. Twee getuigen werden opgetrommeld om te bewijzen dat D'Orazio een automobilist in Brussel zou hebben geslagen. De automobilist zelf herkende D'Orazio echter niet. Hij wilde ook geen klacht neerleggen maar een patronale advocaat die erbij was drong erop aan. Die advocaat had hem ook verteld dat het D'Orazio was! De andere getuige zei dat hij een slag had gekregen maar zeker niet van D'Orazio. Dat was al iets heel anders dan zijn eerste verklaring waarin stond dat hij "tegen de muur geplakt was door vier mannen, onder wie D'Orazio."

De getuigen spraken hun vroegere verklaringen tegen en waren absoluut waardeloos. Toch is het logisch dat er zoveel tijd wordt ingestoken: dit past perfect in de strategie van de procureur-generaal die ten allen prijze wil bewijzen dat D'Orazio steeds gewelddadig is en dus ook gewone mensen afklopt als er geen strijd is.

Deze twee gebeurtenissen maken duidelijk dat we op een veroordeling afstevenen. Het is dan ook de hoogste tijd om de mobilisatie op te drijven. We mogen geen enkele illusie hebben in deze rechtbank.

<De volgende week zal beslissend zijn>

De rechters hebben doorgedrukt om volgende week maandag, dinsdagvoormiddag en woensdagvoormiddag een zitting te houden, zodat ze ervan af zijn en rustig op vakantie kunnen gaan. De verdediging eiste dat de zittingen op maandag zouden blijven. Advocaat Fermon: "Nu al steken we 20 procent van onze tijd in het Clabecq-proces. Het moet in aanvaardbare omstandigheden verlopen zodat we ons ernstig kunnen verdedigen." Dit werd niet weerhouden. Iedereen wordt dus volgende week maandag verwacht!

Volgende zittingen: maandag vanaf 8u30, dinsdag- en woensdagvoormiddag.

Spijtig om te lezen hoe termen, namen, woorden voor verwarring zorgen. De media doopte de mensen die betogen op grote toppen 'anti-globalisten' en nu neemt iedereen die over.
Jan, arbeiders zijn ook 'anti-globalisten', zeker die van Clabeq. Volgens mij zijn zij nog altijd de enigste die opgestaan hebben tegen de rijkswacht en de rijkswacht een lesje geleerd hebben. U moet niet vragen dat er anti-globalisten naar het proces komen, wel vragen dat er zoveel mogelijk mensen naar dat proces komen.
Tweede probleem is dat op maandag veel mensen moeten gaan werken of naar school moeten gaan.
Aan al diegenen die maandag niets te doen hebben, kom naar Brussel en we bouwen een feestje voor het justitiepaleis.

Opvallend toch hoe het gerecht drie vliegen in één klap wil slaan. De drie jongeren van D14 berechten omdat ze zogezegd met steentjes naar de politie hebben gesmetenen zo aan iedereen duidelijk maken dat je beter braaf bent op betogingen.

De rijkswachters die Sémira vermoordden staan terecht en bij een protestactie arresteert men iemand van Open Grenzen en slaat men hem geboeid in mekaar. De dag daarvoor probeerde men na de betoging in Vottem mensen te arresteren die niets meoeten weten van het deporatiebeleid van onze paarsgroene regering.

En de arbeiders van Forge, omdat ze zich niet zomaar lieten op straat zetten.
Eigenlijk zou er volgende week maandag heel veel volk naar Brussel moeten gaan.
Tot dan?

Volledig akkoord met je tussenkomst.

Enige wat ik wou duidelijk maken, en dat is echt wel een probleem, is dat er totnogtoe weinig jongeren naar de zittingen komen. En dat heeft niet alleen te maken met dat ze maandag niet kunnen (zie proces tegen rijkswachters en Clabecq: dat was allebei maandag, en er waren veel jongeren, geloof me)

Ik heb heel hard meegedaan met de organisatie van de betogingen in december. Ik merk dat er bij veel jongeren nog steeds een scheiding is tussen hen en de arbeiders.

Ik denk dat veel te verklaren is door het onderwijs, waar een enorme scheiding is tussen algemeen en technisch onderwijs. Veel progressieven hebben algemeen onderwijs gedaan. Daar wordt bij de geschiedenis of actualiteit nooit over de arbeiders gesproken.

Er wordt een soort misrpijzen over de arbeiders verspreid. Hoeveel keer hoor je niet over "de dommerikken die voor het Blok stemmen", enz.

Dat moeten we doorbreken.

We moeten van elkaar leren.

We moeten de band tussen arbeiders en jongeren aanmaken en versterken.

Het zal niet eenvoudig zijn, maar pas dan zijn jouw woorden "we zijn allemaal antiglobalisten" in de praktijk bewaarheid geworden.

dag Jan,
ik ben na mijn studies A2 zelf in een fabriek gaan werken, notabene een vleesverwerkingsbedrijf. Ik heb daar drie jaar gewerkt, niet omdat ik het graag deed, gewoon omdat ik niet wist dat er leven buiten de fabriek was. Ik heb toen iemand leren kennen die dierengeneeskunde studeerde en om indruk te maken op haar ben ik maar naar de unief gegaan, om filosofie te gaan studeren.
Hie men daar sprak over arbeiders, amai. Zoals Marx spreken ze daar wel over arbeiders, maar echt wel in een denigrerende vorm.
Wat ik zelf onthouden heb van mijn arbeidersjaren is dat er twee soorten arbeiders zijn. Zij die content zijn met wat ze hebben en als aanvaarden wat er boven hun hoofden beslist word. De anderen waren meer progressief, stonden meer open voor de dingen. Eén ding hadden ze allemaal gemeen. Ze waren blij met wat ze hadden en ze waren er zeker van dat je niets kan veranderen aan de maatschappij.
Iets anders dat arbeiders graag doen is naar de voetbal gaan en pinten drinken. Je moet daar maar eens tussenstaan als jongere en zeggen dat voetbal je niet interesseert en drinken ook niet. Dan ben je bijna buitenaards.

Nu is het ook wel dat vele jongeren niet meer naar de fabrieken willen gaan omdat ze daar afstompend werk moeten doen. Nu zijn ze zich daar bewust van, iets wat vroeger minder was.
Ik geloof er in dat iedereen kan kiezen om zijn leven te veranderen, het is moeilijk maar het is mogelijk. Veel arbeiders blijven in fabrieken omdat ze zo zeker zijn van hun inkomen en niet verder moeten nadenken.
Ik begrijp nog steeds niet waarom er zo'n grote groep is die liever niet voor zichzelf denkt.

Veel progressieven hebben algemeen onderwijs gedaan. er zijn er ook veel die denken dat ze progressief zijn omdat ze bv. kunst studeren. Of omdat ze naar Oxfanwereldwinkel gaan. Progressief in mijn ogen is bloemetjes geven aan bv.NSV'ers wat onlangs ook gebeurd is.

Veel mensen zitten vastgeroest in een denken.

Aan de unief leren ze dat er geen echte waarheid bestaat, dat alles relatief is.
Toch denk ik dat er een waarheid bestaat.
Er is wij en er is zij. Wij zijn diegenen die een andere wereld willen. Zij zijn die met de macht en het geld, zij zijn steeds met minder omdat ze elkaar afmaken voor hun bezit.
Daartussen, de grote meerderheid die ook wel verandering wil maar het niet luidop wil zeggen en ook niet weet waar ze naartoe moeten.
Of zijn zij net als wij slachtoffer van een systeem dat over onze hoofden gegroeid is en dat niemand meer controleert zoals je links en rechts kan lezen?

ja, er is nog veel werk aan de winkel.
Of zouden die jongeren liever niets te maken hebben met het communisme en daardoor schrik hebben om naar de processen te komen?

solidariteit in de strijd tegen de repressie en tegen het kapitaal,
en inderdaad: de arbeiders van Clabecq hebben teruggeslagen, de boeren doen dat ook vaak, en het black block...

en kleine correctie: Pascal Marchand, de militant die werd afgeslagen en afgevoerd door de flikken tijdens de protestactie maandag, is geen militant van Open Grenzen, maar van het collectief tegen uitwijzingen en van het Centre Libertaire van Brussel; hij zou zich serieus verslikken moest hij lezen dat men hem voor een Open grenzer/PvdA'r nemen...